ΕΩΣ ΕΣΧΑΤΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Δύο γυναίκες μας μιλούν για την άμβλωση

«Η ψυχική μου κατάσταση και πριν, και μετά την έκτρωση φαινόταν πολύ καλή. Όπως όμως κατάλαβα αργότερα, στην πραγματικότητα είχα νεκρώσει κάποιες ψυχικές λειτουργίες για να μην αισθάνομαι πόνο. Χρησιμοποίησα την εκλογίκευση για ναι πείσω τον εαυτό μου ότι δεν υπήρχε τίποτα άλλο πού ναι μπορώ ναι κάνω, κι έπρεπε ναι φανώ ψύχραιμη....
Από τότε που έκανα την έκτρωση είχα αλλάξει τρομερά. Είχα γίνει σκληρή και κυνική. Δεν είχα εμπιστοσύνη στους άντρες, ούτε καν στον εαυτό μου. Η σχέση μου με το φίλο μου είχε διαλυθεί, κι εμείς δεν καταλάβαμε καλά-καλά πώς συνέβη αυτό. Παρουσίασα και διάφορα άλλα από αυτά που γράφετε στή σελίδα με το μετεκτρωτικό σύνδρομο. Έχασα την άνεση που είχα με τα παιδιά, που κάποτε τα λάτρευα και με λάτρευαν. Απέφευγα ναι κάθομαι κοντά τους γιατί πια δεν ήξερα τι να τους πω, φοβόμουν ναι κρατήσω μωρά στα χέρια μου, μήπως πάθουν κάτι.
Τελικά μπήκα στην εκκλησία για άλλους λόγους, αλλά στην εξομολόγησή μου είπα και για την άμβλωση. Σιγά-σιγά άρχισα να μαλακώνω και να μετανιώνω πραγματικά για το γεγονός. Βλέπετε πάντα το ήξερα ότι ήταν κάτι αφύσικο, κάτι κακό, απλά δεν ήθελα τότε να το παραδεχτώ για να μην καταρρεύσει αυτός ο ψεύτικος κόσμος που ζούσα. Έχω κλάψει πολύ για το παιδάκι μου... Κάθε φορά που βλέπω μία ανύπαντρη μάνα να μεγαλώνει το παιδί της ξέρω ότι κι εγώ θα μπορούσα να το κάνω. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να στρέψω τις προσπάθειες μου σ' αυτή την κατεύθυνση....
Ξεπέρασα όλα τα προβλήματα μόνο με την εξομολόγηση, χωρίς καμιά ψυχοθεραπεία. Αντίθετα, φίλες μου που έχουν κάνει έκτρωση και επιμένουν ότι καλά έκαναν και είναι δικαίωμα τους να κάνουν ό,τι θέλουν στη ζωή τους, έχουν πάθει κατάθλιψη και παίρνουν φάρμακα. Στην πραγματικότητα δεν έχουν συγχωρήσει τον εαυτό τους, γιατί για να συγχωρήσεις τον εαυτό σου πρέπει να παραδεχτείς ότι έχεις κάνει κάτι λάθος, κι αυτές δεν τολμάνε να το παραδεχτούν. Ούτε και ζητάνε συγχώρεση από το Θεό. Πιστεύουν ότι η εκκλησία θα τις καταδικάσει, αν πάνε να εξομολογηθούν, και έχουν γίνει πολύ εχθρικές με την εκκλησία, ενώ πρώτα δεν ήταν. Δεν καταλαβαίνουν, ότι η παραδοχή του σφάλματος δεν σημαίνει καταδίκη, κι ότι η παραδοχή του σφάλματος είναι ο μόνος δρόμος για να ελευθερωθούμε από τις συνέπειές του.
Θα σας παρακαλούσα να βάλετε αυτή την εξομολόγηση και στο περιοδικό σας γιατί πιστεύω ότι κάποιες κοπέλες ίσως ωφεληθούν, να μην πάνε στην έκτρωση με τα μάτια κλειστά όπως πήγα εγώ, ή τουλάχιστον να ελευθερωθούν από τα προβλήματα μετά.... Ευανθία Α.»*.

* Απόσπασμα επιστολής που λάβαμε στις 22.04.2006 και δημοσιεύσαμε στο 8ο τεύχος του περιοδικού μας «Μερικά παιδιά σε χρειάζονται» του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού.
* * *
* «Όταν πλησιάζεις το χειρουργείο κάνεις την αδιάφορη αλλά νοιώθεις τα μέλη σου να παγώνουν από το φόβο. Το αίμα σταματάει να κυκλοφορεί στις φλέβες σου. Παραλύεις. Σταματάς ν' ακούς τους εξωτερικούς ήχους, μόνο την καρδιά σου ακούς να χτυπά πολύ δυνατά. Θέλεις να κλάψεις ή να το βάλεις στα πόδια αλλά πιέζεις τον εαυτό σου και προχωράς γιατί έχεις πάρει την απόφαση να το κάνεις. Έχω ακούσει να λένε ότι είναι ευκολότερο από την εξαγωγή δοντιού. Σαχλαμάρες! Μόνο όσες το έκαναν ξέρουν! Νοιώθεις περιφρόνηση για το χειρούργο που χαμογελάει συγκαταβατικά απέναντι σου και σε καθησυχάζει. Το θεωρείς υποκριτικό από κάποιον που σε λίγα λεπτά θα αδειάσει τα σπλάχνα σου μέσα σ' ένα κουβά. Όταν σε σπρώχνουν να ξυπνήσεις είναι σαν να γυρίζεις απ' τον Άδη. Έχεις μία πικρή γεύση στο στόμα. Πρέπει να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να φύγεις: χρειάζονται το κρεβάτι για την επόμενη. Θλίψη και μελαγχολία σε συνοδεύουν για πολλές μέρες. Αν είσαι τυχερή και σε περιμένει έξω κάποια φίλη συνήθως προσπαθεί να σε καθησυχάσει: «Πάει, πέρασε» σου λέει. «Το ξεφορτώθηκες, τώρα θα συνεχίσεις όπως πριν τη ζωή σου». Μόνο που «αυτό» που ξεφορτώθηκες θα αναρωτιέσαι πάντα πώς θα ήταν αν το γεννούσες και η ζωή σου δεν θα είναι ποτέ πια όπως πριν» .

* Μαρτύρια από το άρθρο της Αναστασίας Αρπατζή «Η έγκυος μπροστά στα διλήμματα της έκτρωσης», που δημοσιεύθηκε στο 1ο τεύχος του περιοδικού μας. (Και τα δύο κείμενα υπάρχουν στην ιστοσελίδα μας, www.unborn.gr).

πηγή: Κραυγή ζωής: Σας ικετεύω μη μας σκοτώνετε!

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ

Αντικειμενική ενημέρωση για όσα πρέπει να γνωρίζουμε

Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

Όταν έμαθε ο παπά Μηνάς την ελληνική διάλεκτο, εις άλλο τι δεν καταγίνετε, παρά εις το να διαβάζει λόγους θεολογικούς και νηπτικούς των αγίων Πατέρων. Καθώς δε διάβαζε βίους Αγιορειτών Πατέρων, αρπάζετε τελείως ο νους του μακράν απο κάθε γήινο φρόνημα και εισέδυεν εις τον έβδομο ουρανό. Ό δε Γέρο Ονούφριος τον έβλεπε και του πρότεινε ερωτήσεις. Ή απάντησης του όμως ήτο: «Δεν δύναμαι να σου απαντήσω».

Μίαν ημέρα ενώ έτρωγαν, ο παπά Μηνάς άφησε το χουλιάρι (κουτάλι) σιωπών, διότι αρπάγη ο νους του εις ύψη ουράνια. Μόλις επανήλθε, με δάκρυα εις τούς οφθαλμούς και με άκραν ευλάβεια τον ρώτησε ο Γέρο Ονούφριος λέγων: «-Γέροντά μου, γνωρίζεις πολύ καλά, ότι ή Πορταΐτισσα με έφερνε εις τας χείρας σου. Σε παρακαλώ λοιπόν πολύ, δίδαξαν με και είπε μοι λόγο Θεού, διά να έχων τους λόγους σου παρακαταθήκη εις τον βίον τούτον, όπου είναι θλίψις και στενοχώρια».

Βλέπων ό παπά Μήνας την ευλάβεια του και τας δάκρυα, αν και τον γνώριζε από καιρόν δια το έπακρον της έκκοπής του θελήματος και φρονήματος, άνοιξε το στόμα του και με ταπεινή φωνή άρχισε να τον διδάσκει:
«-Γέρο Ονούφριε, ή Μοναχική Πολιτεία είναι αγγελική. Ό δε Μοναχός αν και φέρει σώμα υλικό, αξιούται να είναι επίγειος άγγελος δια της διδαχής των προηγουμένων ημών πατέρων και του παραδείγματος αυτών, ενθυμούμενος ενθυμούμενος ώρα προσευχής ή και φαγητού εις ποίον ύψος ήτο και που εξέπεσαν δια τής παρακοής.

» Οφείλει ό Μοναχός να είναι ενθυμούμενος υψηλοτάτη θεωρία, ή οποία λέγεται υπερκόσμιος και γεννάται από την αγάπη του Θεού. Φθάσας δε εις τον θείον έρωτα ό νους του δεν αναπαύεται εις τον εδώ κόσμο, άλλα θέλει να συναναστρέφεται με τους υπερουρανίους Νόας ευχαριστών και δοξολογών τον Τρισυπόστατο Θεό, ό οποίος είναι έγκάτοικος τής καρδίας του. Εις την ουράνιο αυτήν θεωρία, άλλου Μονάχου ό νους μένει ημέρας ολοκλήρους, άλλου δε μένει τόσον, όσον διαρκεί μία ριπή οφθαλμού».
«-Γέροντά μου, σε παρακαλώ, δίδαξαν με, τί εστί αρπαγή νοός και πώς γίνεται;», είπε ό Γέρο Ονούφριος.
«- Ό Μοναχός - συνέχισεν ό παπά Μηνάς - όταν ύπάγη εις το Μοναστήριον, πρέπει να σκεφθή ότι είναι ουδέν και ότι εκείνος, εις τον όποιον θα ύποταχθή, είναι αντιπρόσωπος του θεανθρώπου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και οφείλει να υπάκουη εις τας συμβουλάς του.

» Βλέπεις, τί άπήλαυσεν ό απόστολος Πέτρος με την υπακοή όπου έκαμε εις τον Δεσπότη Χριστό, ό όποιος του είπε να ρίψη πάλιν τας δίκτυα εις την λίμνη; "Διδάσκαλε, είπε, δεν πιάσαμε όλη την νύκτα τίποτε, αλλά υπάκουων εις το πρόσταγμά σου ρίπτω το δίκτυον". Και ή υπακοή του, ή οποία είναι θυγατέρα τής ταπεινοφροσύνης, έπιασε πλήθος ιχθύων. Ούτω και ό υποτακτικός, εάν θέλει να γευθή αρπαγής νοός και να συνδιαιτάται με τας ύπερκοσμίους Ιεραρχίας, πρέπει να υπάκουη εις τον Πνευματικόν του Πατέρα και όδηγόν, εις τον όποιον ό Θεός ενεπιστεύθη την ψυχή του.
» Ό υποτακτικός δια της υπακοής αποκτά πρώτον καθαρά καρδία δια των δακρύων, φθάνων και εις αυτά τα δάκρυα της χαράς και αγαλλιάσεως, και επιθυμεί ή ψυχή του άκροτάτην ησυχία. Ό Πνευματικός του οδηγός εννοεί νοερώς, ότι ό υποτακτικός του αφήρεσαν το "διατί έτσι κι όχι αλλιώς", τον βλέπει να διψά ωσάν ελάφι, και παρακαλεί τον πανάγαθο Θεό να του φωτίσει τον νους, ό όποιος είναι ή δύναμις της ψυχής, και να δωρίσει εις αυτόν το ωφέλιμο.

» Ευρισκόμενος ό υποτακτικός μέσα εις την εκκλησία κατά την ώραν τής φρικτής μυσταγωγίας ακούει από τους ψάλλοντας το: "Άγιος ό Θεός... ", και αισθάνεται ότι ή ψυχή του είναι εντός εις το σώμα, ό νους όμως είναι άνενέργητος διά κάθε γήινο πράγμα και γίνεται ώσάν το νερό. Μένει εκστατικός, βλέπει όλη την κτίσιν εν τη φύσει της, και ενεός ό νους ακούει με τας ώτα τής ψυχής τα δόμενα άσματα ενθυμούμενος την εκκλησία. Ακούει συνάμα και φωνάς άγγελικάς ύπερμυριάδας άδουσας ομού με την στρατευόμενη Εκκλησία τον Τρισάγιο Ύμνο. Ή ψυχή σκιρτά και άγάλλεται, ό νους ηδύνεται εις τας θεωρίας αυτάς, βλέπει τας πάντα και δεν θέλει να κατέλθει εις την γήν όλως διόλου, αλλά ακούει τους ιεροψάλτες να ψάλλουν: "Οι τας Χερουβίμ μυστικώς είκονίζοντες...".

» Αυτή είναι ή πρώτη δωρεά του τελείου υποτακτικού. Τον βλέπει ό Γέροντάς του, τον βλέπουν οι συνασκούμενοι αδελφοί και πατέρες και θαυμάζουν, πώς ήξιώθη τοιαύτης αρπαγής του νοός. Ή αρπαγή του νοός όταν αρχίζει να γίνεται, επιθυμεί ό αξιωθείς ταύτης να εύρη τοιαύτης ησυχία, ώστε να μη τον ανησυχεί ούτε το φύλλον τής λεμονέας, όπου ευρίσκεται έξωθεν του παρεκκλησίου μας, τής Μεταμορφώσεως.

» Βλέπεις τον άγιο Γρηγόριο τής Θεσαλονίκης, τον Παλαμά, τί έκαμνε; Μετά την θείαν Λειτουργία τής Κυριακής, όπου έγίνετο εις το Μοναστήριον τής Μεγίστης Λαύρας μετ' Αγρυπνίας, άνεχώρει. Δεν ελάμβανε μαζί του ουδέν, ούτε ψωμί, ούτε νερό, και μετέβαινε εις το Κάθισμα του άγιου Σάββα, το όποιον αργότερο ωνομάσθη "Κάθισμα του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά". Εκεί ησύχαζε όλη την εβδομάδα δίδοντας τον νουν του εις την θεωρία. Εις άλλο τι δεν ενετρύφα όλος ό εσωτερικός του άνθρωπος, παρά μόνον εις το κάλλος του Θεού.

» Κατήρχετο δεν ό Άγιος εις το Μοναστήριον και το πρόσωπον του ητο όλολαμπές. Τον έβλεπαν οι πατέρες μας και χαίροντες έλεγαν ό εις εις τον άλλον: "Βλέπετε τους καρπούς της υπακοής; Βλέπετε τούς καρπούς τής έκκοπής του θελήματος και φρονήματος; Αυτός άρχων ων τής Κωνσταντινουπόλεως δεν επήγε να εύρη άνθρωπο τής θύραθεν κοσμικής παιδείας, αλλά εύρήκε Γέροντα γυμνό τής έξω σοφίας, ενδεδυμένο όμως την εσωθεν θεϊκή σοφία, ή οποία είναι ή καρδιακή προσευχή. Ούτε σταγόνα ύδατος δεν έβαζε εις τας χείλη του να δροσίσει την γλώσσα του, άνευ τής άδειας του πνευματικού του οδηγού. Τί ήξιώθη; Ήξιώθη να τρώγει άρτο Αγγέλων, τον όποιον επιθυμεί κάθε άνθρωπος. Και ποίος είναι ό άρτος Αγγέλων; Είναι το γλυκύτατο όνομα του Δεσπότου Χριστού, είναι ή καρδιακή προσευχή, ήτοι ή ευχή: "Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς".
» Ούτως ό άγιος Γρηγόριος με το παράδειγμά του, την μυστική εργασία του και την καρδιακή προσευχή του έτρεφε όλους τούς πατέρας, οι όποιοι τον πλησίαζαν. Πολλοί δεν άρχισαν να τον μιμούνται».

ΒΙΒΛ. ΙΕΡΟΜ. ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ. ΓΕΡΟΝΤΙΚΑΙ ΕΝΘΥΜΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ. ΕΚΔΟΣΗ Ι.Μ. ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ. ΜΩΛΟΣ ΛΟΚΡΙΔΟΣ.

Μια φορά ήταν ένα γέρος πολύ φτωχός κ'είχε κάμποσα παιδιά. Κάθε μέρα έπαιρνε στο γαϊδούρι του κ'επήγαινε στο δάσος και έκοβε με το πελέκι του ξύλα.
Χτυπούσε απο'δω, χτυπούσε από κει, όσο μπορούσε. Μια μέρα έρχεται μπροστά του ένα λιοντάρι και του λέει:

- Κάτσε γέρο, να ξεκουραστείς και΄γω να σου κόψω τα ξύλα, να φορτώσεις το ζώο σου και να πας να τα πουλήσεις και να πάρεις τίποτε των παιδιών σου για να φάνε.
Έτσι και έγινε. Έκατσε ο γέρος να ξεκουραστεί, του έκοψε το λιοντάρι τα ξύλα, εφόρτωσε το γαϊδούρι του κ' έφυγεν ο γέρος ...;Ύστερα από μερικές μέρες ξαναπήγεν στο δάσος και το λιοντάρι του είπε:
- Φέρνε, γέρο, το ζώο σου κάθε μέρα να σου το φορτώνω ξύλα.

Από τις πολλές φορές μια μέρα έκαμνε ζέστη φοβερή. Κουράστηκε το λιοντάρι κόβοντας τα ξύλα και είπε:

- Κάτσε, γέρο, αποκάτω απ΄την ελιά που έχει δροσιά, να΄ρθω και ΄γω να βάλω το κεφάλι μου πάνω στα γόνατά σου, να ξεκουραστώ.

Ακούμπησε το κεφάλι του στα γόνατα του γέρου και τον ρώτησε:

- Είμαι όμορφος μπάρμπα;
- Είσαι όμορφος, γυιε μου.
- Είμαι αντρειωμένος;
- Είσαι, λιοντάρι μου, είσαι!
- Είμαι και νιούτσικος;
- Είσαι.
- Είδες τι παληκάρι είμαι εγώ; Έχω όλα τα χαρίσματα!

Τα έχεις όλα τα καλά, μα έχεις κ' ένα μεγάλο κακό...Βρωμάει πολύ το στόμα σου!

Το λιοντάρι αμέσως σηκώθηκε, φόρτωσε τα ξύλα στο γαϊδαρο και είπε στο γέρο:
- Έλα τώρα, πάρε το πελέκι σου και δωσ'μου μια μέσα στο σβέρκο.
- Ποτέ δεν θα το κάνω αυτό, γυιε μου, να χτυπήσω μεσ΄το σβέρκο με το πελέκι ένα πλάσμα ποθ μου έκαμε τόσο καλό!
Μα εγώ το θέλω, είπε το λιοντάρι κι ο γέρος του έδωσε μια με το πελέκι του και του άνοιξε μια πληγή δύο δάχτυλα βαθειά...

Επήγαινε πάλι κάθε μέρα ο γέρος στο δάσος και το λιοντάρι, έτσι πληγωμένο που ήταν, έκοβε ξύλα κι ο γέρος τα φόρτωνε στο ζώο του.

Άμα πέρασε πολυς καιρός, του λέει το λιοντάρι:

- Κοίτα γέρο, πως σου φαίνεται ο σβέρκος μου;
- Έγιανε τέλεια, καλέ μου γυιε μου! Του λέει ο γέρος.
- Κότζια μου, η πληγή έγιανε, του απαντά, μα ο λόγος που μου είπες, πως βρωμάει το στόμα, έμεινε μέσα στην καρδιά μου, άιντε φύγε και μη ξανάρθεις πια, γιατί θα σε φάω.

Γι'αυτό λένε:

η μαχαιριά γιανίσκει, μα ο καλός λόγος μεινίσκει,
(η μαχαιριά θεραπεύεται, μα ο κακός λόγος μένει)

Γ.Α. ΜΕΓΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ι.Δ.ΚΟΛΑΡΟΣ

Ερώτηση: Αδελφή μου, πως μπορούμε να καταλάβουμε αν κάποιος είναι πραγματικά φίλος;

Γερόντισσα Γαβριηλία: Πρέπει να δοκιμασθεί πολύ ένας άνθρωπος για να πεις ότι είναι φίλος. Πρέπει να δεις αν έχεις το πνεύμα της θυσίας. Όχι για σένα, αλλά γενικά για όλο τον κόσμο.Όταν δεις ότι ένας άνθρωπος δεν το έχει αλλά είναι εγωκεντρικός κι όλα τα γυρίζει γύρω από τον εαυτό του, τότε θα καταλάβεις ότι αυτός ο άνθρωπος δεν είναι για φίλος. Θα έχεις προσέξει, ότι καμιά φορά λές π.χ. "Δεν ξέρεις, χτες είχα έναν τέτοιο πονοκέφαλο όλη μερα, που δεν μπορούσα να διαβάσω".... "Αχ, κι εγω, έτσι κι έτσι κι έτσι". Κι έτσι, αρχίζει και λέει το δικό του, γιατι δεν τον ενδιαφέρει τόσο ο πονοκέφαλος σου, όσο αυτός τι έχει και γι΄αυτό δεν μπορεί να ακούσει εσένα ή οποιονδήποτε άλλον....

από το βιβλίο " Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ" Γερόντισσας Γαβριηλίας

Κ Λ Ι Μ Α Ξ

Λ Ο Γ Ο Σ Ε Ν Α Τ Ο Σ

Περί μνησικακίας

ΟΜΟΙΑΖΟΥΝ, οι μέν ευλογημένες και όσιες αρετές με την κλίμακα του Ιακώβ, οι δε ανόσιες κακίες με την αλυσίδα πού έπεσε από τα χέρια του κορυφαίου Αποστόλου Πέτρου (πρβλ. Πράξ. ιβ΄ 7) . Διότι οι μέν πρώτες, καθώς η μία οδηγεί στην άλλη, ανεβάζουν στον ουρανό εκείνον πού το επιθυμεί. Ενώ οι άλλες, οι κακίες, έχουν τη συνήθεια να γεννούν η μία την άλλη και να συσφίγγωνται μεταξύ τους. Διά τούτο και μόλις προηγουμένως ακούσαμε τον ασύνετο θυμό να ονομάζη ιδικό του τέκνο την μνησικακία. Τώρα λοιπόν πού το καλεί ο καιρός, ας ομιλήσωμε και γι΄αυτήν.

2. Μνησικακία σημαίνει κατάληξις του θυμού, φύλαξ των αμαρτημάτων, μίσος της δικαιοσύνης, απώλεια των αρετών, δηλητήριο της ψυχής, σαράκι του νου, εντροπή της προσευχής[1], εκκοπή της δεήσεως, αποξένωσις της αγάπης, καρφί εμπηγμένο στην ψυχή, αίσθησις δυσάρεστη πού αγαπάται μέσα στην γλυκύτητα της πικρίας της, συνεχής αμαρτία, ανύστακτη παρανομία, διαρκής κακία. Και τούτο το σκοτεινό και δύσμορφο πάθος, η μνησικακία δηλαδή, ανήκει στα πάθη πού γεννώνται από άλλα πάθη και όχι σε αυτά πού γεννούν. Γι΄αυτό δεν σκοπεύομε να ομιλήσωμε πολύ περί αυτής.

3. Όποιος κατέπαυσε την οργή, αυτός εφόνευσε την μνησικακία, διότι για να γεννηθούν τέκνα πρέπει να ζή ο πατέρας.

4. Όποιος απέκτησε την αγάπη, έγινε ξένος της οργής. Εκείνος όμως πού διατηρεί την έχθρα, συσσωρεύει στον εαυτόν του άσκοπα ενοχλητικά βάρη.

5. Η τράπεζα και το γεύμα της αγάπης διαλύουν το μίσος, και τα ειλικρινή δώρα μαλακώνουν την ωργισμένη ψυχή. Η απρόσεκτη συμπεριφορά κατά την τράπεζα είναι μητέρα της παρρησίας. Και από το παράθυρο της αγάπης κάνει την εμφάνισί της στην τράπεζα η γαστριμαργία.

6. Είδα μίσος να διασπά πολυχρόνιο πορνικό δεσμό, και είδα -πράγμα παράδοξο!- μνησικακία να τον διατηρή πλέον οριστικά διαλελυμένο. Θαυμαστό πράγματι θέαμα! Ένας δαίμων να θεραπεύη από άλλον δαίμονα! Πρόκειται μάλλον για έργο της προνοίας και επεμβάσεως του Θεού, και όχι της θελήσεως των δαιμόνων.

7. Η μνησικακία ευρίσκεται μακρυά από την φυσική και αυθόρμητη και στερεωμένη αγάπη.
Σ΄ αυτήν όμως την αγάπη πλησιάζει εύκολα η πορνεία, και βλέπεις στο περιστέρι να εισχωρή ανεπαίσθητα η ψείρα.

8. Να μνησικακής πολύ εναντίον των δαιμόνων και να εχθρεύεσαι πολύ και διαρκώς την σάρκα σου. Η σάρκα είναι ένας αχάριστος και δόλιος φίλος, και όσο την περιποιείται κανείς, τόσο περισσότερο αυτή βλάπτει.

9. Η μνησικακία γίνεται και ερμηνευτής των Γραφών, προσαρμόζοντας και εξηγώντας τα λόγια του Αγίου Πνεύματος κατά τις ιδικές της διαθέσεις. Ας την καταισχύνη όμως η προσευχή πού μας παρέδωσε ο Ιησούς, (το «Πάτερ ημών»), την οποία δεν μπορούμε να την ειπούμε όπως αυτός, εάν μνησικακούμε.

10. Αν δεν μπορής, μολονότι επάλαιψες πολύ, να διαλύσης εντελώς το σκάνδαλο της μνησικακίας, δείξε στον εχθρό σου, έστω με λόγια, ότι μετενόησες. Έτσι θα συμβή να εντραπής την παρατεινομένη υποκρισία σου, και να τον αγαπήσης ολοκληρωτικά, κεντώμενος και καιόμενος σαν με πύρ από τις τύψεις της συνειδήσεως.

11. Τότε θα καταλάβης ότι απηλλάγης από αυτήν την «σαπίλα», την μνησικακία δηλαδή, όχι όταν προσεύχεσαι για εκείνον πού σε ελύπησε ούτε όταν του προσφέρης δώρα ούτε όταν του στρώσης τράπεζα, αλλά όταν μάθης πώς του συνέβη κάποια συμφορά, ψυχική ή σωματική, και πονέσης και κλαύσης σαν να επρόκειτο για τον εαυτό σου.

12. Ησυχαστής πού διατηρεί μνησικακία ομοιάζει με εμφωλεύουσα ασπίδα, η οποία περιφέρει μέσα της θανατηφόρο δηλητήριο. Η ανάμνησις των παθημάτων του Ιησού θα θεραπεύση την ψυχή πού μνησικακεί, διότι θα αισθάνεται υπερβολική εντροπή, ενώ θα αναλογίζεται την ιδική Του ανεξικακία.

13. Στο σάπιο ξύλο γεννώνται σκουλήκια. Ομοίως και σε ανθρώπους με πραότατη επιφανειακή συμπεριφορά και νοθευμένη ηρεμία και ησυχία προσκολλάται η οργή. Όποιος την απεδίωξε από μέσα του, ευρήκε την άφεσι των αμαρτιών του. Όποιος αντιθέτως προσκολλάται σ΄ αυτήν, εστερήθηκε τους οικτιρμούς του Θεού.

14. Μερικοί υπέβαλαν τον εαυτό τους σε κόπους και ιδρώτας για να επιτύχουν την συγχώρησι. Ο αμνησίκακος όμως άνδρας τους ξεπέρασε, εφ΄ όσον ασφαλώς είναι αληθινός ο λόγος «άφετε - συντόμως- και αφεθήσεται υμίν - πλουσίως» (πρβλ. Λουκ. στ΄ 37).

15. Η αμνησικακία είναι απόδειξις της γνησίας μετανοίας. Εκείνος δε πού διατηρεί την έχθρα και νομίζει ότι έχει μετάνοια, ομοιάζει μ΄ αυτόν πού του φαίνεται στον ύπνο του ότι τρέχει.

16. Είδα μνησικάκους να παροτρύνουν άλλους στην αμνησικακία. Και έτσι αισθάνθηκαν εντροπή από τα ίδια τους τα λόγια και απηλλάγησαν από το πάθος τους.

17. Ας μη θεωρήση κανείς ασήμαντο πάθος τούτη την «σκοτομήνη», δηλαδή την μνησικακία. Διότι πολλές φορές συμβαίνει να καταλαμβάνη ακόμη και τους πνευματικούς άνδρας.

Βαθμίς ενάτη!

Όποιος την κατέκτησε, ας ζή πλέον με παρρησία την συγχώρησι των πταισμάτων

του από τον Σωτήρα Χριστόν.

[1] Η εντροπή έγκειται στο ότι αναφερόμεθα προς τον Θεόν, λέγοντας στο «Πάτερ ημών», «και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν ...;», καθ΄ ήν στιγμήν ούτε συγχωρούμε τους άλλους ούτε λησμονούμε το κακό πού τυχόν μας έχουν κάνει.

Το φως στην διδασκαλία της ορθοδόξου πίστεώς μας κατέχει πρωτεύουσα θέση. Όχι βέβαια το φως το αισθητό, το κτιστό με όλα του τα γνωρίσματα τα φθαρτά και πεπερασμένα, αλλά το άκτιστό, και αΐδιο το Φώς το εκ Φωτός, όπως ομολογούμε στο σύμβολο της πίστεως. Ο Χριστός δηλαδή, που γνωρίζει τον εαυτό Του στους πιστούς ως φώς. Σ' εκείνους που δια της βιοτής τους αξιώθηκαν αυτής της θεοποιού θεωρίας του ακτίστου Φωτός.

Όλες οι εκκλησιαστικές τέχνες τονίζουν αυτή την αποκαλυπτική αλήθεια, ότι ο Θεός είναι φώς, και ως φως γνωρίζει τον εαυτό του στους θεουμένους.
Αυτό το φως στην ζωγραφική των εικόνων εκφράζεται ως φωτεινό στεφάνι γύρω από τις ιερές κεφαλές των εικονιζομένων προσώπων. Δηλώνει ότι ο άνθρωπος αυτός μετείχε από αυτή την ζωή της καθαρτικής, φωτιστικής, καί, θεοποιού ενεργείας του Τριαδικού Θεού.

Ο φωτοστέφανος, έχει καταγωγή ειδωλολατρική, και κληροδοτήθηκε αργότερα στην χριστιανική τέχνη. Τον συναντάμε στην Αίγυπτο, ως σύμβολο του ηλίου" κατόπιν και στον Βουδισμό, και από εκεί στην Ρώμη. Για παράδειγμα, φωτοστέφανος περιβάλλει την κεφαλή του αυτοκράτορος Τραϊανού στην αψίδα του Μ. Κωνσταντίνου. Αλλά και αργότερα, κυρίως απο τον ιβ' αιώνα σε πολλά αραβικά χειρόγραφα. Ενώ σε πολλές εικόνες της δύσης ο φωτοστέφανος είναι απαραίτητος να δηλώση την αγιότητα του εικονιζομένου προσώπου λόγω της κοσμικότητας που τα διακρίνει, στην ορθόδοξη ζωγραφική των εικόνων μπορούμε και από την όλη στάση του εικονιζομένου να καταλάβουμε την ιερότητά τους. Παρατηρούμε μάλιστα ότι σε πολλές εικόνες των παλαιοτέρων χριστιανικών παραστάσεων, όπως π.χ. στις τοιχογραφίες των κατακομβών, σε εικόνες του Χριστού και της Παναγίας ο φωτοστέφανος απουσιάζει εντελώς, καθώς επίσης και σε σαρκοφάγους του ιδ' αιώνος και σε ορισμένα ψηφιδωτά, όπως π.χ. στα ψηφιδωτά του τρούλου του αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης.

Όταν οι χριστιανοί άρχισαν να χρησιμοποιούν τον φωτοστέφανο τον έβαζαν, όπως φαίνεται, όχι μόνο ως διακριτικό των ιερών μορφών, αλλά και των σημαινόντων προσώπων, όπως π.χ. στην Santa Maria Maggiore, φωτοστέφανο έχει και ο Ηρώδης, και όπως στον άγιο Βιτάλιο, οι Ιουστινιανός και Θεοδώρα. Γενικότερα στο Βυζάντιο, φωτοστέφανο έχουν τα μέλη της βασιλικής αυλής.
Για την ορθόδοξη εικονογραφία ο φωτοστέφανος καθιερώθηκε ως σύμβολο της μεθέξεως του εικονιζομένου προσώπου με τον Θεό, την πηγή του φωτός.
Ο φωτοστέφανος τοποθετείται μόνο στο κεφάλι του αγίου και όχι σε όλο του το σώμα, διότι ο εγκέφαλος είναι το πολυτιμότερο όργανο στον άνθρωπο σ' αυτόν οδηγούν και από αυτόν πηγάζουν όλες οι αισθήσειςεκεί είναι το κέντρο της σκέψεως και της διανοίας. Τα πρόσωπα της εικόνας που διαπερνώνται από τούτο το άκτιστο φως μετέχουν μυστικά στην ζωή του Θεού, αφού κατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης "διά τούτο τω φωτί, προσεγγίσασα η ψυχή φως γίνεται".
Στην Δύση ο πνευματικός χαρακτήρας του συμβόλου αυτού παρανοήθηκε εντελώς. Έλαβε την μορφή ελλειψοειδούς, κυκλικού στεφανιού, που σχεδιάζεται πάνω και πέρα από το κεφάλι των αγίων. Εικονίζεται ως ακτινοβολία που πηγάζει μέσα από την μορφή του εικονιζομένου αγίου" "Ψυχή η καταλαμφθείσα τελείως υπό του αρρήτου κάλλους της δόξης του φωτός του προσώπου του Χριστού, και κοινωνήσασα πνεύματι αγίω τελείως... όλη οφθαλμός, και όλη φώς, και όλη πρόσωπον", κατά τον άγιο Μακάριο τον μέγα.
Το χρώμα που χρησιμοποιείται συνήθως για τον φωτοστέφανο είναι χρυσό ή κίτρινο. Ο χρυσός κυρίως, αντιθέτως από τα άλλα χρώματα, δεν ζη από το φως διότι είναι φώς. Άλλωστε η παχύτητα της ύλης υπονοεί την απουσία φωτός, ενώ και η έντονη φωτεινότητα ελαφρώνει το βάρος και προκαλεί διαφάνεια.
Ο φωτοστέφανος μπορεί να κοσμείται με διάφορα σχήματα ή λουλούδια κ.λ.π., ενώ αυτόν του Χριστού τον συναντάμε σταυροφόρο, έχοντα μέσα του τα γράμματα Α-Ω ή αργότερα Ο-ΩΝ. Μπορούμε δε να τον συναντήσουμε και σε άλλους τύπους όπως, τετράγωνο ή τρίγωνο. Ο τετράγωνος έμπαινε συνήθως σε ιερά πρόσωπα που ήταν εν ζωή, για κάποιο ιερό έργο που επιτελούσαν. Τέτοιους φωτοστεφάνους συναντούμε στις κεφαλές των δύο κτητόρων που εικονίζονται εκατέρωθεν του αγ. Δημητρίου στον νότιο πεσσό του Ι. Βήματος του ομωνύμου ναού. Αλλά, και από τον ΙΓ' αιώνα εμφανίζεται στην Δύση σχεδιαζόμενος, κυρίως στην παράσταση της Αγίας Τριάδος ή να περικλείη τον "Παντεπόπτην Θείον Οφθαλμόν".

Ο φωτοστέφανος, λοιπόν, είναι εκείνο το σύμβολο που από την πρώτη του εμφάνιση δήλωνε κάτι ξεχωριστό και χρησιμοποιήθηκε από τους αγιογράφους για να δηλώση την θέωση και τον αγιασμό του εικονιζομένου προσώπου. Σ' αυτόν τον εκφαντορικό γνόφο, (κατά τον Αρεοπαγίτη άγιο Διονύσιο) ας αποβλέπουμε όλοι μας μετέχοντας στην καθαρτική, φωτιστική, θεοποιό ενέργεια της Παναγίας Τριάδος.

"Πηγή εικόνων: www.eikonografos.com"
Ο φωτοστέφανος των αγίων φως και ζωή
του Ιεροδιακόνου Σιλουανού Πεπονάκη

Από το περιοδικό : εκκλησιαστική παρέμβαση

Περί καταλαλιάς

Κ Λ Ι Μ Α Ξ

Λ Ο Γ Ο Σ Δ Ε Κ Α Τ Ο Σ

Περί καταλαλιάς

ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ όσους σκέπτονται ορθά δεν θα έχη, νομίζω, αντίρρησι ότι η καταλαλιά γεννάται από το μίσος και την μνησικακία. Γι΄αυτό και την ετοποθετήσαμε στην σειρά της μετά τους προγόνους της. Καταλαλιά σημαίνει γέννημα του μίσους, ασθένεια λεπτή, αλλά και παχειά παχειά βδέλλα, κρυμμένη και αφανής, πού απορροφά και εξαφανίζει το αίμα της αγάπης. Σημαίνει υπόκρισις αγάπης, αιτία της ακαθαρσίας, αιτία του βάρους της καρδιάς, εξαφάνισις της αγνότητος.

2. Υπάρχουν κόρες που διαπράττουν αίσχη, χωρίς να κοκκινίζουν. Υπάρχουν και άλλες οι οποίες φαίνονται ντροπαλές, και όμως διαπράττουν, κρυφά, χειρότερα αίσχη από τις προηγούμενες. Κάτι παρόμοιο παρατηρούμε και στα πάθη της ατιμίας. Τέτοιες κόρες είναι η υποκρισία, η πονηρία, η λύπη, η μνησικακία, η εσωτερική καταλαλιά της καρδιάς. Άλλη εντύπωσι δημιουργούν εξωτερικά και άλλος είναι ο στόχος τους.

3. Άκουσα μερικούς να καταλαλούν και τους επέπληξα. Και για να δικαιολογηθούν οι εργάτες αυτοί του κακού μου απήντησαν ότι το έκαναν από αγάπη και ενδιαφέρον προς αυτόν που κατέκριναν. Εγώ τότε τους είπα να την αφήσουν αυτού του είδους την αγάπη, για να μη διαψευσθή εκείνος που είπε: «Τον καταλαλούντα λάθρα τον πλησίον αυτού, τούτον εξεδίωκον» (Ψαλμ. ρ΄ 5). Εάν ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς τον άλλον, ας προσεύχεσαι μυστικά γι΄ αυτόν και άς μη τον κακολογής. Διότι αυτός ο τρόπος της αγάπης είναι ευπρόσδεκτος από τον Κύριον.

4. Επί πλέον άς μη λησμονής και τούτο, και έτσι οπωσδήποτε θα συνέλθης και θα παύσης να κρίνης αυτόν πού έσφαλε: Ο Ιούδας ανήκε στην χορεία των μαθητών, ενώ ο ληστής στην χορεία των φονέων. Και είναι άξιο θαυμασμού πώς μέσα σε μία στιγμή ο ένας επήρε την θέσι του άλλου!

5. Όποιος θέλει να νικήση το πνεύμα της καταλαλιάς, ας επιρρίπτη την κατηγορία όχι στον άνθρωπο που αμάρτησε, αλλά στον δαίμονα πού τον έσπρωξε στην αμαρτία. Διότι κανείς δεν θέλει να αμαρτήση στον Θεόν, μολονότι όλοι αυτοπροαίρετα αμαρτάνομε.

6. Είδα άνθρωπο πού φανερά αμάρτησε, αλλά μυστικά μετενόησε. Και αυτόν πού εγώ τον κατέκρινα ως ανήθικο, ο Θεός τον εθεωρούσε αγνό, διότι με την μετάνοιά του Τον είχε πλήρως εξευμενίσει.

7. Αυτόν που σου κατακρίνει τον πλησίον, ποτέ μη τον σεβασθής, αλλά μάλλον να του ειπής: «Σταμάτησε, αδελφέ. Εγώ καθημερινώς σφάλλω σε χειρότερα, και πώς μπορώ να κατακρίνω τον άλλον»; Έτσι θα έχης δύο οφέλη, με ένα φάρμακο θα θεραπεύσης και τον εαυτό σου και τον πλησίον.

8. Μία οδός, και μάλιστα από τις σύντομες πού οδηγούν στην άφεσι των πταισμάτων, είναι το να μη κρίνωμε, εφ΄ όσον είναι αληθινός ο λόγος του Κυρίου «μη κρίνετε, και ού μη κριθήτε» (Λουκ. στ΄ 37). Όπως δεν συμβιβάζεται η φωτιά με το νερό, έτσι και η κατάκρισις με εκείνον που αγαπά την μετάνοια.

9. Ακόμη και την ώρα του θανάτου του, αν ιδής κάποιον να αμαρτάνη, μήτε τότε να τον κατακρίνης. Διότι η απόφασις του Θεού είναι άγνωστη στους ανθρώπους. Μερικοί έπεσαν φανερά σε μεγάλα αμαρτήματα, κρυφά όμως έπραξαν πολύ μεγαλύτερα καλά. Έτσι εξαπατήθηκαν οι φιλοκατήγοροι, και εκείνο πού εκρατούσαν στα χέρια τους ήταν καπνός και όχι ήλιος.

10. Ας με ακούσετε, ας με ακούσετε όλοι εσείς οι κακοί κριταί των ξένων αμαρτιών. Εάν είναι αλήθεια, όπως και πράγματι είναι, ότι «έν ώ κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε» (Ματθ. ζ΄ 2), τότε ας είσθε βέβαιοι, ότι για όσα αμαρτήματα κατηγορήσαμε τον πλησίον είτε ψυχικά είτε σωματικά, θα περιπέσωμε σ΄αυτά. Και δεν είναι δυνατόν να γίνη διαφορετικά.

11. Όσοι είναι αυστηροί και σχολαστικοί κριταί των σφαλμάτων του άλλου, νικώνται από αυτό το πάθος, επειδή δεν απέκτησαν ακόμη για τα ιδικά τους αμαρτήματα ολοκληρωτική φροντίδα (γνώσι) και μνήμη. Διότι όποιος αφαιρέση «το περικάλυμμα της φιλαυτίας» και ιδή με ακρίβεια τα ιδικά του κακά, για τίποτε άλλο δεν θα φροντίση πλέον στην ζωή του, αναλογιζόμενος ότι ο χρόνος της ζωής του δεν του επαρκεί για να πενθήση τις ιδικές του αμαρτίες, έστω και αν θα εζούσε εκατό έτη, και αν θα έβλεπε ολόκληρο τον Ιορδάνη ποταμό να βγαίνη από τους οφθαλμούς του ως δάκρυ.

12. Περιεργάσθηκα καλά την κατάστασι του πένθους και δεν ευρήκα σ΄ αυτήν ίχνος καταλαλιάς ή κατακρίσεως.

13. Οι δαίμονες μας σπρώχνουν πιεστικά ή στο να αμαρτήσωμε ή, αν δεν αμαρτήσωμε, στο να κατακρίνωμε όσους αμάρτησαν, ώστε με το δεύτερο να μολύνουν οι κακούργοι το πρώτο. Ας γνωρίζης ότι γνώρισμα των μνησικάκων και φθονερών ανθρώπων είναι και τούτο: Τις διδασκαλίες, τά πράγματα ή τα κατορθώματα του άλλου τα κατηγορούν και τα διαβάλλουν με ευχαρίστησι και ευκολία, (νικημένοι και) καταποντισμένοι άθλια από το πνεύμα του μίσους.

14. Είδα μερικούς οι οποίοι μυστικά και κρυφά διαπράττουν σοβαρώτατα αμαρτήματα, και στηριζόμενοι στην υποκριτική καθαρότητά τους, επιτιμούν με αυστηρότητα αυτούς που υποπίπτουν σε μερικά μικρά σφάλματα, τα οποία και φανερώνουν.

15. Η κρίσις είναι αναιδής αρπαγή του δικαιώματος του Θεού, ενώ η κατάκρισις όλεθρος της ψυχής αυτού ο οποίος κατακρίνει.

16. Όπως η «οίησις» και χωρίς να υπάρχη άλλο πάθος, μπορεί να καταστρέψη τον άνθρωπο, έτσι και η κατάκρισις, εάν και μόνη υπάρχη μέσα μας, μπορεί να μας καταστρέψη ολοσχερώς, αφού άλλωστε και ο Φαρισαίος εκείνος της παραβολής εξ αιτίας αυτής κατεδικάσθη.

17. Ο καλός «ραγολόγος» τρώγει τις ώριμες ρώγες των σταφυλιών και δεν πειράζει καθόλου τις άγουρες. Παρόμοια ο καλόγνωμος και συνετός άνθρωπος, όσες αρετές βλέπει στους άλλους τις σημειώνει με επιμέλεια, ενώ ο ανόητος αναζητεί τα ελαττώματα και τις κατηγορίες. Γι΄ αυτόν μάλιστα έχει λεχθή: «Εξηρεύνησαν ανομίαν, εξέλιπον εξερευνώντες εξερευνήσεις» (Ψαλμ. ξγ΄ 7).

18. Μη κατακρίνης και όταν ακόμη βλέπης κάτι με τους ίδιους τους οφθαλμούς σου, διότι και αυτοί πολλές φορές εξαπατώνται.

Βαθμίς δεκάτη! Όποιος την κατέκτησε είναι εργάτης της αγάπης ή του πένθους.