Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ

π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

Από το βιβλίο: ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η έλευση του Αντίχριστου «θα γίνει δια της ενεργείας του Σατανά, με πάσαν δύναμιν και με ψευδή σημεία και τέρατα, και με κάθε είδος απάτης του κακού μεταξύ των ανθρώπων που χάνονται, διότι δεν εδέχθησαν να αγαπήσουν την αλήθεια, ώστε να σωθούν. Δια τούτο ο Θε­ός θα στείλει εις αυτούς ενέργειαν πλάνης, ώστε να πιστεύσουν εις το ψεύδος, δια να κατακριθούν όλοι όσοι δεν επίστεψαν εις την αλήθειαν άλλ' έδειξαν ευχαρίστησιν εις το κακόν» (Β' Θεσ. β' 9-12).

Δεν γίνεται βέβαια άνθρωπος ο Σατανάς για να μιμηθεί την εναν­θρώπηση του Κυρίου, αλλά «γεννάται ένας άνθρωπος από πορνείαν και δέχεται όλην την ενέργειαν του Σατανά. Επειδή δηλαδή ο Θεός προγνωρίζει την διεστραμμένην προαίρεσιν που πρόκειται να έχει, επιτρέπει να κατοικήσει μέσα εις αυτόν ο Διάβολος» (Ιω. Δαμασκ.).

Κατά την αρχή της κυριαρχίας του θα προσποιηθεί αγιότητα, λέγει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός· όταν όμως κυριαρχήσει, θα καταδιώξει την Εκκλησία, εκδηλώνοντας την πονηρία του. Στην Αποκάλυψη αναφέρε­ται σαν «θηρίο», που παίρνει τη δύναμη και την εξουσία από τον Δρά­κοντα, δέχεται θανάσιμη πληγή, που όμως θεραπεύεται και οι άνθρωποι σ' ολόκληρη τη γη θα προσκυνήσουν τον Δράκοντα και το θηρίο, λέ­γοντας^˙ «ποιος είναι όμοιος προς το θηρίο; Ποιος μπορεί να πολεμήσει το θηρίο;» (Αποκ. ιγ' 2-4). «Όποια δηλαδή σχέση έχει ο Χριστός με τον Πατέρα, θα έχει ο Αντίχριστος με τον Σατανά˙ θα λάβει τη δύναμη του Δράκοντος˙ η θανάσιμη πληγή θεραπεύεται, για να αποτελέσει κα­κέκτυπο του Χριστού, που είναι «Αρνίον ως εσφαγμένον» (Αποκ. ε' 6). Όπως η Γραφή αναφέρει για τον Θεό «Τις όμοιος...» (Έξοδ. ιε' II), έτσι θα φωνάζουν οι πιστοί τού Αντίχριστου· «τις όμοιος τω θηρίω...!».

Σε άλλο σημείο η Αποκάλυψη μιλάει για θηρίο που είχε «δύο κέρατα σαν τού αρνίου, αλλά μιλούσε σαν δράκος. Και εκτελεί όλην την εξουσίαν του πρώτου θηρίου ενώπιόν του, και κάνει την γην και τους κατοίκους της να προσκυνήσουν το θηρίον το πρώτον, τού οποίου η θανάσιμη πληγή εθεραπεύθη. Και κάνει σημεία μεγάλα, ώστε και φωτιά ακόμη να κατεβάζη από τον ουρανόν εις την γην εμπρός εις τους ανθρώπους. Και παραπλανά τους κατοίκους της γης με τα σημεία που του επετράπη να κάνη εμπρός εις το θηρίον, και λέγει εις τους κατοί­κους της γης να κάνουν εικόνα εις το θηρίον, το οποίον είχε την πληγήν από μαχαίρι και όμως έζησε».

«Και του επετράπη να δώση πνοήν εις την εικόνα του θηρίου, ώστε να μιλήση η εικόνα του θηρίου και να ενεργήση, ώστε όσοι δεν θα προ­σκυνούσαν την εικόνα του θηρίου να σκοτωθούν. Και υποχρέωσε όλους, τους μικρούς και τους μεγάλους, πλουσίους και πτωχούς, ελευ­θέρους και δούλους, να έχουν το χάραγμα εις το δεξί τους χέρι η εις το μέτωπόν τους, ώστε να μη μπορή κανείς να αγοράση ή να πωλήση πα­ρά εκείνος που είχε το χάραγμα, δηλαδή το όνομα του θηρίου ή τον αριθμόν του ονόματος αυτού» (Αποκ. ιγ' 11-17).

Όπως ο Χριστός είχε Πρόδρομο, που κήρυττε κήρυγμα μετανοίας, ώστε να δεχθούν οι άνθρωποι τον ερχόμενο Κύριο, έτσι και ο Αντί­χριστος θα έχει πρόδρομο, τον ψευδοπροφήτη. Θα εξαναγκάζει τον κό­σμο που δεν δέχθηκε την εξουσία του Κυρίου και δεν πήρε τη σφραγί­δα του Θεού, να προσκυνήσει την Διαβολική Τριάδα και την εικόνα της, δηλαδή τον Δράκοντα, το θηρίο και τον ψευδοπροφήτη (Αποκ. ιστ' 13, ιθ' 20. κ' 10). Ο Αντίχριστος και τα όργανά του δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να παραπλανήσουν τους ανθρώπους· ψεύδος, απάτη, βία.

Ο απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει τον Αντίχριστο «άνθρωπο της αμαρτίας»· είναι «ο Υιός της απωλείας, ο οποίος επαναστατεί και σηκώ­νει το κεφάλι εναντίον κάθε όντος που λέγεται Θεός η λατρεύεται, ώστε να καθήση σαν Θεός εις τον ναόν του Θεού με την αξίωσιν ότι είναι αυτός Θεός» (Β' Θεσ. β' 1-4).

Ο Εφραίμ ο Σύρος αναφέρει για το πρόσωπο του Αντίχριστου, ότι «γεννάται μεν ακριβώς εκ κόρης μιαράς, αλλά δεν σαρκούται τοιουτο­τρόπως. Θα είναι ταπεινός, ήσυχος, θα μισή την αδικίαν, θα αποστρέ­φεται τα είδωλα, θα προτιμά την ευσέβειαν, αγαθός, φιλόπτωχος, ευειδής καθ' υπερβολήν, ευκατάστατος, ιλαρός εις όλους, θα τιμά πολύ το γένος των Ιουδαίων, διότι αυτοί προσμένουσι την έλευσιν εκείνου. Με­ταξύ δε πάντων τούτων θα εκτελή σημεία και τέρατα, φόβητρα με πολ­λήν εξουσίαν, θα προσπαθή δολίως να αρέση εις όλους, δια να αγαπηθή ταχέως από πολλούς, δεν θα λάβη δώρα, δεν θα λαλήση μεθ' ημών, θα φαίνηται κατηφής, θα εξαπατά τον κόσμον υπό το πρόσχημα της ευταξίας, έως ου βασιλεύση».

«Έπειτα υψούται η καρδία του και θα εμέση ο Δράκων την πικρότητά του. Ταράσσων δε την οικουμένην κινεί τα πέρατα και μιαίνει τας ψυχάς. Όχι πλέον ως ευλαβής, αλλά πολύ αυστηρός εις όλα˙ απότομος, οργίλος, θυμώδης, ακατάστατος, φοβερός, αηδής, μισητός, βδελυκτός, ανήμερος, αλάστωρ, αναιδής και προσπαθών να εμβάλη εις τον βόθρον της ασεβείας όλον το ανθρώπινον γένος».

Ο προφήτης Δανιήλ μιλάει για «μικρόν κέρας», που κάνει πόλεμο εναντίον των αγίων και προς στιγμή τους νικά και λαλεί βλάσφημα ενα­ντίον του Θεού· θα αλλάξει νόμους και ήθη, θα ανατρέψει δηλαδή τους θείους και τους ανθρώπινους νόμους· θα είναι «βασιλέας» αδιάντροπος και ραδιούργος και «θα ευοδούται και θα επιτυγχάνει και θα καταστρέ­φει ισχυρούς και τον λαόν τον άγιον... θα μεγαλυνθεί ο δόλος εις τα χέρια του και με δόλο θα καταστρέφει πολλούς και θα σταθεί εις τα ερείπια πολλών και θα τους συντρίψει σαν αυγά» (Δαν. ζ' 8.21.25. η' 23-25).

Η Αποκάλυψη λέγει πως του δόθηκε «στόμα που λαλούσε υπερή­φανα και βλάσφημα πράγματα και του δόθηκε εξουσία να κάνει πόλεμο σαράντα δύο μήνες. Και άνοιξε το στόμα του δια βλασφημίαν κατά του Θεού, να βλασφημήσει το όνομά του και την σκηνή του και εκείνους που κατοικούν εις τον ουρανόν. Του επετράπη επίσης να κάνει πόλεμο εναντίον των αγίων και να τους νικήσει και του δόθηκε εξουσία πάνω σε κάθε φυλή και λαόν, γλώσσα και έθνος. Και θα τον προσκυνήσουν όλοι οι κάτοικοι της γης, των οποίων το όνομα δεν έχει γραφεί από τον καιρό της δημιουργίας τού κόσμου εις το βιβλίο της ζωής τού Αρνίου που έχει σφαγεί. Οποίος έχει αυτιά ας ακούσει» (Αποκ. ιγ' 5-9).

Πάνω από το «θηρίο» με τα βλάσφημα ονόματα, κάθεται η «πόρνη» (Αποκ. ιζ' 3). Είναι η «Βαβυλώνα», το σύμβολο κάθε αντίχριστου Αρχής (Αποκ. ιζ' 16-18). Θα έχει, λέγει, «ποτήριον χρυσούν εν τη χειρί αυτής γέμον βδελυγμάτων και τα ακάθαρτα της πονηρίας αυτής, και επί το μέτωπον αυτής όνομα γεγραμμένον μυστήριον, Βαβυλών η με­γάλη, η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης». Και είδα, συ­νεχίζει ο Ιωάννης, τη γυναίκα, «μεθύουσαν εκ του αίματος των αγίων και εκ του αίματος των μαρτύρων Ιησού. Και εθαύμασα ιδών αυτήν θαύμα μέγα» (Αποκ. ιζ' 4-6).

Όλες οι εικόνες είναι συμβολικές και επιδέχονται διάφορες ερμηνείες. «Οποίος έχει αυτιά ας ακούσει», υπογραμμίζει η Αποκάλυψη αναφερόμενη στο πρόσωπο του Αντίχριστου (Αποκ. γ' 9). Για την «προσωπικότητα» της Βαβυλώνος σημειώνει: «το όνομα της είναι μύστηριον, Βαβυλών η μεγάλη».

Δεν πρέπει λοιπόν να αγγίζουμε τα θέματα αυτά με σαρκικές αισθή­σεις. Πρέπει με ταπείνωση να ανοίγουμε τα πνευματικά μας αυτιά, για να ακούμε αυτό που το Πνεύμα το Άγιο λέγει (Αποκ. β' 7. 11.17.29. γ' 6.13.22). «Ωδε η σοφία εστίν ο έχων νουν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου- ο αριθμός γαρ ανθρώπου εστί· και ο αριθμός αυτού χξστ'« (Αποκ. ιγ' 18). Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμία αμφιβολία πως ο αριθμός του Αντίχριστου, που προσδιορίζει την προσωπικότητα του δεν είναι δυνατόν να καθοριστεί από άνθρωπο με φυσικό «νου»· μόνο εν «Σο­φία», δηλαδή με τον «νουν Χριστού» (Α' Κορ. β' 6) προσδιορίζεται. Σε κάθε περίπτωση όμως η προβολή του αριθμού 666 στις ημέρες μας απο­τελεί χωρίς αμφιβολία αντίχριστο πρόκληση του θρησκευτικού συναι­σθήματος, και επέμβαση στη θρησκευτική συνείδηση ελευθέρων πο­λιτών, ανεπίτρεπτη για ελεύθερη και δημοκρατική χώρα.

Μήπως υπάρχουν άλλες πληροφορίες για το πρόσωπο τού Αντίχρι­στου;

Με βάση την προφητεία της Γενέσεως μθ' 16-18 και του Δευτερ. λγ' 22, μερικοί συμπεραίνουν πως ο Αντίχριστος θα είναι απόγονος της φυλής του Δαν, που σαν λέων θα ορμήσει από τη «Βασάν» και σαν φί­δι θα παραμονεύει στο δρόμο να δαγκώσει την πτέρνα του άλογου, για να ρίξει τον αναβάτη. Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ακόμη πως από τη φυλή του Δαν δεν θα υπάρξουν «κεχρισμένοι», δηλαδή απόγονοι που θα έχουν την σφραγίδα του Θεού (Αποκ. ζ' 4-8).

Σχολιάζοντας το ότι ο Αντίχριστος θα καθήσει «εις τον ναόν του θεού», ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέγει πως πρόκειται για τον Ιουδαϊ­κό ναό και πως ο Αντίχριστος θα έλθει στους Ιουδαίους, όχι εξ ονό­ματος του Χριστού- δι αυτό και λέγεται Αντίχριστος.

Όταν το ευαγγέλιο κηρυχθεί σε όλα τα έθνη (Ματθ. κδ' 14), τότε ο Θεός θα στραφεί προς τους Ιουδαίους και θα τους δοκιμάσει, σύμφω­να με την προφητεία: «Εγώ ήλθον εν τω ονόματι του Πατρός μου και ου λαμβάνετε με˙ έρχεται άλλος εν τω ονόματι τω ιδίω, κακείνον λήψεσθε» (Ιω. ε' 43). «Διότι δεν εδέχθησαν να αγαπήσουν την αλήθειαν ώστε να σωθούν. Δια τούτο ο Θεός θα στείλη εις αυτούς μίαν ενέργει­αν πλάνης, ώστε να πιστεύσουν εις το ψεύδος, δια να κατακριθούν όλοι όσοι δεν επίστευσαν εις την αλήθειαν άλλ' έδειξαν ευχαρίστησιν εις το κακόν» (Β' θεσσ β' 10-12).

Η «μεγάλη θλίψη»

Ο προφήτης Δανιήλ λέγει πως «επί το Ιερόν» θα στέκεται το «βδέλυγμα των ερημώσεων» (Δαν. θ' 27, βι' 11). Όταν αυτό γίνει φανερό, θα κηρυχθεί φοβερός διωγμός- θα είναι η θλίψη η μεγάλη, που τέτοια δεν έγινε, ούτε θα γίνει ποτέ άλλοτε (Δαν. ιβ' 1 Ματθ. κδ' 15-21). Αυτή η επίθεση των δυνάμεων του Αντίχριστου που θα κορυφωθεί πριν από τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού εκφράζεται με το όνομα του Γωγ του Μαγώγ, που ήταν άγριος βασιλιάς αγρίου έθνους και αποτελεί σύμβο­λο βαρβαρότητος (Αποκ. κ' 7-9. Ματθ. κδ' 9, Λουκ. κα' 12-17).

Ο διωγμός δεν θα στρέφεται μόνον εναντίον των Ιουδαίων, που δεν θα προσκυνήσουν τον Αντίχριστο, αλλά και εναντίον της Εκκλη­σίας και εναντίον των πιστών, για να αποδειχθεί η «υπομονή των αγίων» (Αποκ. ιδ' 12-13). Όμως καμμία αντίχριστη δύναμη δεν θα μπορέσει να καταλύσει την Εκκλησία (Ματθ. ιστ' 18), γιατί ο Χριστός είναι μαζί με τους πιστούς (Ματθ. κη' 20) και δεν τους εγκατέλειψε ορφανούς (Ιω. ιδ' 18).

Η Εκκλησία θα βρει προστασία σε ασφαλές μέρος, που θα οδηγη­θεί με τις δύο πτέρυγες του «αετού» (Αποκ. ιβ' 13), δηλαδή με την πί­στη στον Χριστό, που απλώνει τα χέρια του σαν πτέρυγες πάνω στο σταυρό, σκεπάζοντας τους πιστούς σαν «όρνις τους νεοσσούς» (Ματθ. κγ' 37. Μαλαχ. δ' 2), σχολιάζει ο Ιππόλυτος (Περί Χριστού και «Αντί­χριστου, ΒΕΠ 6, 219).

«Αγαπά Κύριος τας πύλας Σιών υπέρ πάντα τα σκηνώματα Ιακώβ», λέγει ο Δαυίδ (Ψαλμ. πστ'/πζ' 2) αναφερόμενος στην αγάπη του Χρι­στού προς την Εκκλησία (Εφεσ. ε' 25), την «παρεμβολήν των αγίων και την πόλιν την ηγαπημένην» (Αποκ. κ' 9). Ο Θεός έχει μετρήσει ακόμη και τις τρίχες της κεφαλής των πιστών (Ματθ. Γ 3, Λουκ. ιβ' 7), γι αυτό και ο Κύριος, μιλώντας για τους φρικτούς διωγμούς πριν από τη Δευτέρα Παρουσία Του λέγει: θα θανατώσουν μερικούς από σάς και θα σάς μισούν όλοι εξ αιτίας του ονόματος μου, αλλά «δεν θα χαθή ούτε μία τρίχα από το κεφάλι σας- με την υπομονήν θα κερδίσετε την ζωήν σας» (Λουκ. κα' 17-19).

Ο Αντίχριστος θα καταπατεί την εξωτερική αυλή του «ναού», ενώ «το θυσιαστήριο» και «εκείνοι που προσκυνούν εκεί» είναι μετρημένοι με εντολή του Θεού (Αποκ. ια' 1-2). «Και είδον άλλον άγγελον ισχυρόν καταβαίνοντα εκ του ουρανού, περιβεβλημένον νεφέλην, και η Τρις (το ουράνιο τόξο) επί της κεφαλής αυτού και το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, και οι πόδες αυτού ως στύλοι πυρός, και έχων εν τη χειρί αυτού βιβλίον ανεωγμένον, και έθηκε τον πόδα αυτού τον δεξιόν επί της θα­λάσσης, τον δε ευώνυμον επί της γης...». (Αποκ. Γ 1-3).

Οι πιστοί, λοιπόν, είναι μετρημένοι από τον Θεό και αποτελούν ιδιο­κτησία του˙ στη «γη» τους πατάει το πόδι του ισχυρού αγγέλου του Θεού. Είναι οι «εσφραγισμένοι» (Αποκ. ζ' 1-3) και βρίσκονται επάνω στο «όρος Σιών» μαζί με το «Αρνίον»· στα μέτωπά τους δεν έχουν το χάραγμα του θηρίου, αλλά «το όνομα του Αρνίου και το όνομα του Πα­τρός Αυτού» (Αποκ. ιδ' 1-2). Οι δυνάμεις του Αντίχριστου μπορούν να βλάψουν μόνο τους ανθρώπους «οίτινες ουκ έχουσι την σφραγίδα του Θεού έπί των μετώπων αυτών» (Αποκ. θ' 4).

Το γένος των χριστιανών λοιπόν («η γενεά αύτη») δεν θα διακοπεί από κανένα διωγμό, ούτε από τους λιμούς, ούτε από τους σεισμούς, ούτε από τους ψευδοχρίστους, ψευδοπροφήτες, από τις αιρέσεις που θα διαδίδονται στην «εξωτερική πύλη του ναού», ούτε από κανένα από εκείνα τα «σημεία», που περιγράφονται στο άγιο ευαγγέλιο (Ματθ. κδ' 34, πρβλ. κγ'/κδ' 6).

Η δράση του Αντίχριστου θα είναι χρονικά περιορισμένη. «Και δυ­ναμώσει διαθήκην πολλοίς, εβδομάς μία˙ και εν τω ημίσει της εβδομά­δος αρθήσεταί μου θυσία και σπονδή, και επί το ιερόν βδέλυγμα των ερημώσεων, και έως της συντέλειας καιρού συντέλεια δοθήσεται επί την ερήμωσιν», λέγει ο προφήτης (Δαν. θ' 27).

Ο χρόνος του Αντίχριστου περιορίζεται λοιπόν σε «μία εβδομάδα» και από αυτή το μισό διάστημα θα κηρυχθεί ο διωγμός. «Έως καιρού και καιρόν και ήμισυ καιρού», αναφέρεται σε άλλο σημείο (Δαν. ιβ' 7. Αποκ. ιβ' 12) η «σαράντα δύο μήνες» (Αποκ. ια' 2). Η σύντμηση του χρόνου του Αντίχριστου θα γίνει για χάρη των εκλεκτών, λέγει ο Κύ­ριος (Ματθ. κδ' 22).

Σ' αυτό το χρόνο θα παρουσιασθούν οι «δύο μάρτυρες» τού Κυρίου, που θα προφητεύσουν «ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα» ντυμένοι με σάκκους· θα κηρύττουν με μεγάλη εξουσία και κανένας δεν θα μπορέ­σει να τους βλάψει (Αποκ. ια' 3-6).

Όμως όταν τελειώσουν τη μαρτυρία τους, ο Αντίχριστος, που θα στήσει στο μεταξύ το «βδέλυγμα της ερημώσεως» στο ναό, θα τους θα­νατώσει και τα πτώματα τους άταφα επί «τρεις και μισή ημέρες» για χλευ­ασμό από μέρους των πιστών τού Αντίχριστου. Όμως μετά το διάστη­μα αυτό θα παρέλθει ο καιρός, και «συντέλεια δοθήσεται επί την ερή­μωσιν» (Δαν. θ' 27). Τότε οι δύο «μάρτυρες» θα αναστηθούν (Αποκ. ια' 7-14).

Το κήρυγμα των δύο προφητών θα είναι η μετάνοια· γι' αυτό και είναι ντυμένοι με σάκκους. Χαρακτηρίζονται σαν «ελαίαι», γιατί θα οδηγήσουν πολλούς σε σωτηρία^˙ «λυχνίαι», γιατί θα φωτίζουν τους ανθρώπους. Οι Πατέρες της Εκκλησίας λέγουν πώς οι δύο προφήτες θα είναι ο Ενώχ και ο Ηλίας ο Θεσβίτης. Η Γραφή μας πληροφορεί πως ο Ενώχ ευαρέστησε τον Θεό και ο Κύριος τον «μετέθεσε» (Γεν. ε' 24) και πως ο Ηλίας «ανελήφθη εις τον ουρανόν» (Δ/Β Βασιλ. β' 11). Αυτοί λοιπόν οι δύο προφήτες θα επανέλθουν για να κηρύξουν στον Ισραήλ πριν από την επάνοδο του Χριστού και να αποθάνουν κι αυτοί φυσικό θάνατο (ψαλμ. πη' 49/ πθ' 48) πριν από την ανάσταση, με την παρου­σία του Κυρίου.

Η άποψη αυτή στηρίζεται και στο Μαλαχ. δ' 4, που λέγει πως θα αποσταλεί ο Ηλίας ο Θεσβίτης «πριν η ελθείν την ημέραν του Κυρίου την μεγάλην και επιφανή, ος αποκαταστήσει καρδίαν πατρός προς Υιόν...» (δηλαδή τη συναγωγή των Εβραίων στον Κύριο Ιησού και στο κήρυγμα των αποστόλων). Μετά το «πλήρωμα των καιρών των εθνών» (Λουκ. κα' 24), όπως μας πληροφορεί ο απόστολος Παύλος, θα ακο­λουθήσει η επιστροφή της χάρης στο Ισραήλ. Ο Ισραήλ δεν «εσκόνταυσε» για να πέσει τελειωτικά. Με το αμάρτημά του ήλθε η σωτηρία στα έθνη, γιατί προς τα έθνη εστράφη πλέον το κήρυγμα (Πράξ. ιγ' 46. ιη' 6. κβ' 18-21) και ο Ισραήλ παρακινήθηκε σε ζηλοτυπία. «Ει δε το παράπτωμα αυτών πλούτος κόσμου και το ήττημα αυτών πλούτος εθνών, πόσω μάλλον το πλήρωμα αυτών;» (Ρωμ. ια' 11-12).