Το πάθος της βλασφημίας

Αγαπητά μου παιδιά,
Σήμερα θα μιλήσουμε για το επάρατον πάθος της βλασφημίας. Είναι κάτι πολύ φοβερό. Η γη μας σηκώνει ένα ασήκωτο βάρος βλασφημίας από τους υιούς των ανθρώπων. Βογγάει η γη από το έγκλημα αυτό. Το βλέπουμε στην πράξι. Δεν ξέρω πόσο είναι το ποσοστό ,κυρίως βέβαια των ανδρών, που προφέρουν τις φοβερές βλασφημίες εναντίον Εκείνου, που κρατά το σύμπαν με το νεύμα Του. Εγκληματούν κάθε στιγμή. Αν θα ρίξουμε μια ματιά με την φαντασία μας στο πλήθος των ανθρώπων, θα μπορέσουμε να υπολογίσουμε σε κάθε στιγμή χρόνου, πόσες τρομερές βλασφημίες εκτοξεύονται προς τον ουρανό και συναντούν ή μάλλον πληγώνουν την καρδιά Εκείνου, που σταυρώθηκε γι’ αυτούς.
Έχουμε και το άπειρον πλήθος των δαιμόνων, που βλασφημούν απεριόριστα και ασίγαστα. Η ζωή τους, η ύπαρξίς τους ,το νόημα της υπάρξεώς τους ,δεν είναι τίποτε άλλο∙ δεν έχουν κανένα άλλο σκοπό να ζουν, παρά μόνον το πώς να κατεβάζουν τον Θεό κάτω από τα πόδια τους. Δισεκατομμύρια δαίμονες βλασφημούν απεριόριστα∙ ακολουθούν οι άνθρωποι πίσω απ’ αυτούς ,που συνεχίζουν και συμπληρώνουν το έργο των δαιμόνων. Κι έτσι ο καλός μας Χριστός βρίσκεται ανά πάσαν στιγμήν Εσταυρωμένος από τα πλάσματά Του.
Οι Εβραίοι μία φορά Τον σταύρωσαν. Ενώ εμείς οι Χριστιανοί, οι Ορθόδοξοι, οι λυτρωθέντες από την αιώνιο καταδίκη με το Πανάγιον Αίμα Του, εμείς Τον ξανασταυρώνουμε ,τον ξαναπληγώνουμε, του ξαναβάζουμε το ακάνθινο στεφάνι στην Άχραντον Κεφαλήν Του και Του προξενούμε τόσον πόνο – περισσότερο και από τον πόνο των Ιουδαίων, οι οποίοι δεν τον πίστευαν. Εμείς Τον πιστεύουμε, έχουμε λουσθή στο Ιερόν Βάπτισμα, Τον κοινωνούμε, και μετά Τον βλασφημούμε. Αυτό μπορώ να πω ότι είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα και έγκλημα από όλα τα αμαρτήματα και εγκλήματα, που μπορεί να διαπράξη ο άνθρωπος. Όσα άλλα κι αν κάνη, θα είναι ή στον εαυτό του ή στους άλλους. Αυτό όμως αναφέρεται κατ’ ευθείαν στον Χριστό ή στην Παναγία μας.
Ο βλάσφημος άνθρωπος βλασφημεί, όχι γιατί του φταίει ο Θεός. Κάτι άλλο του συμβαίνει ή στην δουλειά του ή στο σπίτι του ή στα παιδιά του ή στη γυναίκα του κ.λπ. , και αντί να βλασφημήση αυτά τα πρόσωπα, αθέλητα και ανεξέλεγκτα κατεβάζει τον Θεό κάτω, και Τον ποδοπατεί με βλασφημίες κι απαίσια λόγια.
Να σκεφθούμε την καρδιά του Χριστού και της Παναγίας, πόσο πολύ πληγώνονται, όταν συνεχώς ,συνεχώς ακούνε βλασφημίες. Παρ’ όλην αυτήν την κατάστασι ο Χριστός μας ανά πάσαν στιγμήν είναι έτοιμος, η καρδιά Του ανοιχτή, να δεχθή αυτόν τον βλάσφημο , να τον συγχωρέση, να τον αγκαλιάση, να τον ασπασθή και να του ανοίξη την Πύλη του Παραδείσου. Η μακροθυμία του Θεού δεν έχει όρια. Εμείς οι άνθρωποι αμαρτάνουμε συνεχώς, πότε με το ένα αμάρτημα, πότε με το άλλο και συνεχώς πικραίνουμε τον Θεό. Ευτυχώς που υπάρχουν ελάχιστοι άνθρωποι ακόμη, οι οποίοι του δίνουν παρηγορία∙ «και επί τοις δούλοις αυτού παρακληθήσεται» ( Δευτερ. 32, 36 ) .
Και η Παναγία μας πολύ πικραίνεται μ’ αυτό το συνεχές αμάρτημα ! Θα σας πω το εξής: Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας θέλοντας να στολίσουν την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, αλλά και να προσφέρουν ιδιαίτερη τιμή και δόξα και λατρεία στην Μεγάλη μας Μητέρα, την Παναγία μας, κανόνισαν ώστε ο Ακάθιστος Ύμνος με τα αμέτρητα «Χαίρε» προς Αυτήν, να ψάλλεται κάθε Παρασκευή βράδυ τις πέντε εβδομάδες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Αυτά τα «Χαίρε» τα ψάλλουμε από ευγνωμοσύνη στην Παναγία μας, λέγοντάς της να χαίρεται ,διότι έφερε την λύτρωσι στον κόσμο.
Μέσα όμως από αυτά τα πολλά «Χαίρε» ακούγεται μία φωνή ,η οποία μας λέγει: «Γιατί μου λέτε να χαίρωμαι;»- είναι η φωνή της Παναγίας μας. «Πώς να χαίρωμαι , καθ’ ην στιγμήν εσείς οι ορθόδοξοι Χριστιανοί ,που αναγνωρίζετε όλο αυτό το μεγαλείο της ενανθρωπήσεως του Υιού μου, φθάνετε στο σημείο να σταυρώνετε το Παιδί Μου!»….
…Ξανασταυρώνουμε τον Κύριον της Δόξης ημείς οι ταλαίπωροι κι μετά περιμένουμε να μας έρθουν ημέρες καλές, ημέρες ευλογίας. Δυστυχώς μας έρχονται όλο και χειρότερες ημέρες από αυτήν την βλασφημίαν του Θεού…
Μήπως ο Θεός ζητά πολλά πράγματα; Όχι. Το βλέπουμε στην παραβολή του ασώτου υιού. Εκείνος ζήτησε το μερίδιό του, το πήρε, το σπατάλησε, και μετά με την φώτησι του Θεού Πατέρα επιστρέφει. Μόλις σκέφθηκε ότι απέτυχε στην προσπάθειά του να ζήση μόνος του κι ότι πρέπει να γυρίση πίσω, ο Θεός και Πατέρας βγήκε από το σπίτι Του και τον περίμενε. Έτσι περιμένει τον κάθε αμαρτωλό άνθρωπο.
Κι αφού ο Θεός αγαπά τον βλάσφημο και τον περιμένει, κι εμείς πρέπει να τους αγαπάμε τους ανθρώπους αυτούς και να αναλάβουμε τον αγώνα να τους βοηθήσουμε να σταματήσουν αυτό το έγκλημα. Ο κάθε ένας από μας, όταν βλέπουμε τους γύρω μας , τον άνδρα, το παιδί , τον γείτονα, να υποπίπτη στο έγκλημα της βλασφημίας, με την προσευχή μας και με διάκρισι να τους βοηθούμε, όσο μπορούμε. Να τους διαφωτίζουμε, να τους νουθετούμε καταλλήλως με αγάπη και καλό τρόπο, ώστε να μην πληγώνουν άλλο την καρδιά του Χριστού και της Παναγίας μας και να μην πανηγυρίζη άλλο ο διάβολος. Διότι ξέρει ότι με τον θάνατο αυτοί θα αντιμετωπίσουν αδέκαστο Κριτή τον Θεό, οπότε θα τους κερδίση εκείνος, ο δαίμονας.
Είναι πολύ ευχάριστο και ενθαρρυντικό το ότι έρχονται άνδρες στην εξομολόγησι, που επιστρέφουν, κλαίνε κι αλλάζουν τρόπο ζωής. Κι αυτό προέρχεται από την φώτησι του Θεού κι από τις προσευχές και την βοήθεια των Χριστιανών και ιδιαίτερα των γυναικών.
Γι’ αυτό, ας βοηθούμε, όσο μπορούμε, με την Χάρι του θεού, ώστε να χάνη ο διάβολος συνεχώς ψυχές και να τις κερδίζη ο Χριστός μας. Αμήν.
Από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ
Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ»
(ΟΜΙΛΙΑΙ)
ΤΟΜΟΣ Α΄
ΕΚΔΟΣΙΣ
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
2005