Από τον Γέροντα Παϊσιο

Μακάριοι ὅσοι ἀγαπήσανε τόν Χριστό περισσότερο ἀπ' ὅλα τά τοῦ κόσμου καί ζοῦν μακριά τοῦ κόσμου καί σιμά στόν Θεό, μέ τίς παραδεισένιες χαρές, ἐπί τῆς γῆς.

Μακάριοι ὅσοι κατόρθωσαν νά ζοῦν στήν ἀφάνεια καί ἀπέκτησαν μεγάλες ἀρετές καί δέν ἀπέκτησαν οὔτε καί μικρό ὄνομα

Μακάριοι ὅσοι κατόρθωσαν νά κάνουν τόν παλαβό καί μέ αὐτόν τόν τρόπο προφύλαξαν τόν πνευματικό τους πλοῦτο.

Μακάριοι ὅσοι δέν κηρύττουν μέ λόγια τό Εὐαγγέλιο, ἀλλά τό ζοῦνε καί κηρύττουν μέ τήν σιωπή τους, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία καί τούς προδίδει.

Μακάριοι ὅσοι χαίρονται, ὅταν τούς κατηγοροῦν ἀδίκως, παρά ὅταν τούς ἐπαινοῦν δικαίως γιά τόν ἐνάρετο βίο τους. Ἐδῶ εἶναι τά σημάδια τῆς ἁγιότητος καί ὄχι στόν ξερό ἀγώνα τῶν σωματικῶν ἀσκήσεων καί τόν μεγάλο ἀριθμό τῶν ἀγώνων, πού ὅταν δέν γίνονται μέ ταπείνωση καί μέ σκοπό τήν ἀπέκδυση τοῦ παλαιοῦ μας ἀνθρώπου, μόνον ψευδαισθήσεις δημιουργοῦν.

Μακάριοι αὐτοί πού προτιμοῦν νά ἀδικοῦνται παρά νά ἀδικοῦν καί δέχονται ἥρεμα καί σιωπηλά τίς ἀδικίες, διότι αὐτοί φανερώνουν καί ἐμπράκτως μέ αὐτό ὅτι πιστεύουν εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα καί ἀπό Αὐτόν περιμένουν νά δικαιωθοῦν καί ὄχι ἀπό ἀνθρώπους, γιά νά ἐξοφλήσουν ἐδῶ μέ ματαιότητα.

Μακάριοι ὅσοι ἔχουν γεννηθεῖ ἀνάπηροι ἤ ἔγιναν ἀπό ἀπροσεξία τους, ἀλλά δέν γογγύζουν καί δοξολογοῦν τόν Θεό. Αὐτοί θά ἔχουν τήν καλύτερη θέση στόν Παράδεισο μαζί μέ τούς Ὁμολογητάς καί Μάρτυρας πού δώσανε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ τά χέρια καί τά πόδια τους, καί τώρα φιλοῦν μέ εὐλάβεια στόν Παράδεισο συνέχεια τά πόδια καί τά χέρια τοῦ Χριστοῦ.

Μακάριοι ὅσοι γεννηθήκανε ἄσχημοι καί εἶναι περιφρονημένοι ἐδῶ στήν γῆ, διότι αὐτοί δικαιοῦνται τό ὀμορφότερο μέρος τοῦ Παραδείσου, ὅταν δοξολογοῦν τόν Θεό καί δέν γογγύζουν.

Μακάριες οἱ χῆρες πού φορέσανε τά μαῦρα σ' αὐτήν τήν ζωή, ἔστω καί ἀκούσια, καί ζοῦν ἄσπρη πνευματική ζωή καί δοξολογοῦν τόν Θεό, χωρίς νά γογγύζουν, παρά οἱ δυστυχισμένες πού φοροῦν παρδαλά καί ζοῦν παρδαλή ζωή.

Μακάρια καί τρίς μακάρια τά ὀρφανά πού ἔχουν στερηθεῖ τήν μεγάλη στοργή τῶν γονέων τους, διότι αὐτά κατόρθωσαν νά κάνουν Πατέρα τους τόν Θεό ἀπό τούτη τήν ζωή καί ἔχουν παράλληλα καί τήν στοργή πού στερηθήκανε τῶν γονέων τους στό Ταμιευτήριο τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία τοκίζεται.

Μακάριοι οἱ γονεῖς πού δέν χρησιμοποιοῦν τήν λέξη "μή" στά παιδιά τους, ἀλλά τά φρενάρουν ἀπό τό κακό μέ τήν ἁγία τους ζωή, τήν ὁποία μιμοῦνται τά παιδιά, καί ἀκολουθοῦν τόν Χριστό μέ πνευματική λεβεντιά χαρούμενα.

Μακάρια τά παιδιά πού ἔχουν γεννηθεῖ "ἐκ κοιλίας μητρός" ἅγια, ἀλλά μακαριότερα εἶναι αὐτά πού γεννηθήκανε μέ ὅλα τοῦ κόσμου τά κληρονομικά πάθη καί ἀγωνισθήκανε μέ ἱδρῶτες καί τά ξεριζώσανε καί κληρονομήσανε τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου.

Μακάρια τά παιδιά πού ἔζησαν ἀπό μικρά σέ πνευματικό περιβάλλον καί ἔτσι ἀκούραστα προχωρήσανε στήν πνευματική ζωή. Τρίς μακάρια ὅμως εἶναι αὐτά τά ἀδικημένα παιδιά πού δέν βοηθηθήκανε καθόλου (ἀντιθέτως τά σπρώχνανε στό κακό), ἀλλά μόλις ἀκούσανε γιά τόν Χριστό, γυαλίσανε τά μάτια τους, καί μέ μιά στροφή ἑκατόν ὀγδόντα μοιρῶν γυαλίσανε ἀπότομα τήν ψυχή τους καί βγήκανε καί ἀπό τήν ἕλξη τῆς γῆς καί κινηθήκανε στήν πνευματική τροχιά.

Καλότυχοι, λένε οἱ κοσμικοί, οἱ ἀστροναῦτες πού γυρίζουν στόν ἀέρα ἄλλοτε ἀπ' ἔξω καί ἄλλοτε ἀπό μέσα στό φεγγάρι. Μακάριοι ὅμως εἶναι οἱ ἐξαϋλωμένοι τοῦ Χριστοῦ Παραδεισοναῦτες πού ἀνεβαίνουν στόν Θεό καί γυρίζουν στόν Παράδεισο στήν μόνιμή τους κατοικία, ταχτικά, μέ τό πιό ταχύτερο μέσο καί δίχως πολλά καύσιμα παρά μέ ἕνα παξιμάδι.

Μακάριοι ὅσοι δοξάζουν τόν Θεό καί γιά τό φεγγάρι πού τούς φέγγει, καί περπατοῦν τήν νύχτα. Μακαριότεροι ὅμως εἶναι αὐτοί πού τό ἔχουν καταλάβει ὅτι οὔτε τό φῶς τοῦ φεγγαριοῦ εἶναι τοῦ φεγγαριοῦ, ἀλλά οὔτε τό δικό τους πνευματικό φῶς εἶναι δικό τους ἀλλά τοῦ Θεοῦ. Μά εἴτε σάν καθρέφτης γυαλίζουν εἴτε σάν ἁπλό γυαλί γυαλίζουν εἴτε σάν καπάκι ἀπό κονσερβοκούτι γυαλίζουν, ἐάν δέν πέσουν οἱ ἀκτίνες τοῦ ἡλίου, δέν εἶναι δυνατόν νά γυαλίσουν.

Καλότυχοι, λένε οἱ κοσμικοί, αὐτοί πού ζοῦν στά κρυστάλλινα παλάτια καί ἔχουν ὅλες τίς εὐκολίες. Μακάριοι ὅμως εἶναι αὐτοί πού κατορθώσανε νά ἁπλοποιήσουν τήν ζωή τους καί ἐλευθερωθήκανε ἀπό τήν θηλιά τῆς κοσμικῆς αὐτῆς ἐξελίξεως τῶν πολλῶν εὐκολιῶν (=τῶν πολλῶν δυσκολιῶν) καί ἀπαλλαχτήκανε ἀπό τό φοβερό ἄγχος τῆς σημερινῆς ἐποχῆς μας.

Καλότυχοι, λένε οἱ κοσμικοί, αὐτοί πού μποροῦν καί ἀπολαμβάνουν τά ἀγαθά τοῦ κόσμου. Μακάριοι ὅμως εἶναι αὐτοί πού τά δίνουν ὅλα γιά τόν Χριστό καί στεροῦνται καί κάθε ἀνθρώπινη παρηγοριά πάλι γιά τόν Χριστό, καί ἔτσι κατορθώνουν νά βρίσκονται κοντά στόν Χριστό μέρα νύχτα, μέ τήν θεία Του παρηγοριά πού εἶναι πολλές φορές τόσο πολλή, πού λέει κανείς στό Θεό: "Θεέ μου, ἡ ἀγάπη σου δέν ὑποφέρεται, διότι εἶναι πολλή καί στήν μικρή μου καρδιά δέν χωράει".

Καλότυχοι αὐτοί πού ἔχουν τίς μεγαλύτερες δουλειές καί τά μεγαλύτερα μέγαρα, λένοι οἱ κοσμικοί, διότι αὐτοί ἔχουν ὅλες τίς δυνατότητες καί κινοῦνται ἄνετα. Μακάριοι ὅμως εἶναι αὐτοί πού ἔχουν μιά φωλιά, γιά νά κουρνιάζουν, καί λίγα τρόφιμα καί σκεπάσματα, κατά τόν θεῖο Παῦλο, καί μέ αὐτόν τόν τρόπο κατόρθωσαν καί ἀποξενώθηκαν ἀπό τόν μάταιο κόσμο, καί τήν γῆ τήν χρησιμοποιοῦν ὡς ὑποπόδιο, σάν παιδιά τοῦ Θεοῦ, καί ὁ νοῦς τους βρίσκεται συνέχεια κοντά στόν Καλό Πατέρα τους Θεό.

Καλότυχοι αὐτοί πού γίνονται στρατηγοί καί ὑπουργοί καί μέ τό οἰνόπνευμα (ἔστω γιά λίγες ὧρες), καί τό χαίρονται αὐτό οἱ κοσμικοί. Μακάριοι ὅμως εἶναι αὐτοί πού ἔχουν ἀπεκδυθεῖ τόν παλαιό τους ἄνθρωπο καί ἔχουν ἐξαϋλωθεῖ καί κατόρθωσαν νά εἶναι ἐπίγειοι Ἄγγελοι μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα καί βρήκανε τήν παραδεισένια θεία κάνουλα καί πίνουν καί μεθοῦν συνέχεια ἀπό τό παραδεισένιο κρασί.

Μακάριοι ὅσοι ἔχουν γεννηθεῖ τρελλοί καί θά κριθοῦν καί ὡς τρελλοί καί ἔτσι θά εἰσαχθοῦν στόν Παράδεισο χωρίς διαβατήριο. Μακάριοι εἶναι ὅμως καί τρίς μακάριοι οἱ πολύ γνωστικοί πού κάνουν τόν τρελλό γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί κοροϊδεύουν ὅλη τήν ματαιότητα τοῦ κόσμου, πού ἡ διά Χριστόν αὐτή τους τρέλλα ἀξίζει περισσότερο ἀπ' ὅλη τήν γνώση καί τήν σοφία τῶν σοφῶν ὅλου τοῦ κόσμου τούτου.

.

γέροντας Παϊσιος