ΕΓΚΩΜΙΑ (ΣΤΑΣΕΙΣ Α-Β-Γ) ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ

Τροπάρια, ήτοι τά εγκώμια, μετά τού Αμώμου, εις στάσεις τρείς, λέγοντες ανά Στίχον εξ αυτού μεθ' έν έκαστον Τροπάριον

Η ζωή εν τάφω, κατετέθης Χριστέ, καί Αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι τήν σήν.

Μακάριοι οι εξερευνώντες τά μαρτύρια αυτού, εν όλη καρδία εκζητήσουσιν αυτόν.

Η ζωή πώς θνήσκεις; πώς καί τάφω οικείς; τού θανάτου τό βασίλειον λύεις δέ, καί τού Άδου τούς νεκρούς εξανιστάς.

Ου γάρ οι εργαζόμενοι τήν ανομίαν, εν ταίς οδοίς αυτού επορεύθησαν.

Μεγαλύνομέν σε, Ιησού Βασιλεύ, καί τιμώμεν τήν Ταφήν καί τά Πάθη σου, δι' ών έσωσας ημάς εκ τής φθοράς.

Σύ ενετείλω τάς εντολάς σου, τού φυλάξασθαι σφόδρα.

Μέτρα γής ο στήσας, εν σμικρώ κατοικείς, Ιησού παμβασιλεύ τάφω σήμερον, εκ μνημάτων τούς θανέντας ανιστών.

Όφελον κατευθυνθείησαν αί οδοί μου...

Ιησού Χριστέ μου, Βασιλεύ τού παντός, τί ζητών τοίς εν τώ Άδη ελήλυθας; ή τό γένος απολύσαι τών βροτών.

Τότε ου μή αισχυνθώ εν τώ με επιβλέπειν..

Ο Δεσπότης πάντων, καθοράται νεκρός, καί εν μνήματι καινώ κατατίθεται, ο κενώσας τά μνημεία τών νεκρών.

Έξoμολογήσομαί σοι εν ευθύτητι καρδίας...

Η ζωή εν τάφω κατετέθης Χριστέ, καί θανάτω σου τόν θάνατον ώλεσας, καί επήγασας τώ Κόσμω, τήν ζωήν.

Τά δικαιώματά σου φυλάξω, μή με εγκαταλίπης έως σφόδρα.

Μετά τών κακούργων, ως κακούργος Χριστέ, ελογίσθης δικαιών ημάς άπαντας, κακουργίας τού αρχαίου πτερνιστού.

Εν τίνι κατορθώσει νεώτερος τήν οδόν αυτού;

Ο ωραίος κάλλει, παρά πάντας βροτούς, ως ανείδεος νεκρός καταφαίνεται, ο τήν φύσιν ωραϊσας τού παντός.

Εν όλη καρδία μου εξεζήτησά σε, μή απώση με από τών εντολών σου.

Άδης πώς υποίσει, Σώτερ παρουσίαν τήν σήν, καί μή θάττον συνθλασθείη σχοτούμενος, αστραπής φωτός σου αίγλη εκτυφλωθείς;

Εν τή καρδία μου έκρυψα τά λόγιά σου, όπως άν μή αμάρτω σοι.

Ιησού γλυκύ μοι, καί σωτήριον φώς, τάφω πώς εν σκοτεινώ κατακέκρυψαι; ώ αφάτου, καί αρρήτου ανοχής!

Ευλογητός εί Κύριε, δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Απορεί καί φύσις, νοερά καί πληθύς, η ασώματος Χριστέ τό μυστήριον, τής αφράστου καί αρρήτου σου ταφής.

Εν τοίς χείλεσί μου εξήγγειλα πάντα τά κρίματα τού στόματός σου.

Ώ θαυμάτων ξένων! ώ πραγμάτων καινών! Ο πνοής μοι χορηγός άπνους φέρεται, κηδευόμενος χερσί τού Ιωσήφ.

Εν τή οδώ τών μαρτυρίων σου ετέρφθην...

Καί εν τάφω έδυς, καί τών κόλπων Χριστέ τών πατρώ ων ουδαμώς απεφοίτησας, τούτο ξένον καί παράδοξον ομού.

Εν ταίς εντολαίς σου αδολεσχήσω, καί κατανοήσω τάς οδούς σου.

Αληθής καί πόλου, καί τής γής Βασιλεύς, ει καί τάφω σμικροτάτω συγκέκλεισαι, επεγνώσθης πάση κτίσει Ιησού.

Εν τοίς δικαιώμασί σου μελετήσω, ουκ επιλήσομαι τών λόγων σου.

Σού τεθέντος τάφω, πλαστουργέτα Χριστέ, τά τού Άδου εσαλεύθη θεμέλια, καί μνημεία ηνεώχθη τών βροτών.

Ανταπόδος τώ δούλω σου, ζήσόν με, καί φυλάξω τούς λόγους σου.

Ο τήν γήν κατέχων, τή δρακί νεκρωθείς, σαρκικώς υπό τής γής νύν συνέχεται, τούς νεκρούς λυτρών τής Άδου συνοχής.

Αποκάλυψον τούς οφθαλμούς μου, καί κατανοήσω τά θαυμάσια εκ τού νόμου σου.

Εκ φθοράς ανέβης, η ζωή μου Σωτήρ, σού θανόντος καί νεκροίς προσφοιτήσαντος, καί συνθλάσαντος τού Άδου τούς μοχλούς.

Πάροικος εγώ ειμι εν τή γή, μή αποκρύψης απ' εμού τάς εντολάς σου.

Ως φωτός λυχνία, νύν η σάρξ τού Θεού, υπό γήν ως υπό μόδιον κρύπτεται, καί διώκει τόν εν Άδη σκοτασμόν.

Επεπόθησεν η ψυχή μου, τού επιθυμήσαι τά κρίματά σου εν παντί καιρώ.

Νοερών συντρέχει, στρατιών η πληθύς, Ιωσήφ καί Νικοδήμω συστείλαί σε, τόν αχώρητον εν μνήματι σμικρώ.

Επετίμησας υπερηφάνοις, επικατάρατοι οι εκκλίνοντες από τών εντολών σου.

Νεκρωθείς βουλήσει, καί τεθείς υπό γήν, ζωοβρύτα Ιησού μου εζώωσας, νεκρωθέντα παραβάσει με πικρά.

Περίελε απ' εμού όνειδος καί εξουδένωσιν...

Ηλλοιούτο πάσα, κτίσις πάθει τώ σώ, πάντα γάρ σοι Λόγε συνέπασχον, συνοχέα σε γινώσκοντα παντός.

Καί γάρ εκάθησαν άρχοντες, καί κατ' εμού κατελάλουν...

Τής ζωής τήν πέτραν εν κοιλία λαβών, Άδης ο παμφάγος εξήμεσεν, εξ αιώνος ούς κατέπιε νεκρούς.

Καί γάρ τά μαρτύριά σου μελέτη μου εστί...

Εν καινώ μνημείω, κατετέθης Χριστέ, καί τήν φύσιν τών βροτών ανεκαίνισας, αναστάς θεοπρεπώς εκ τών νεκρών.

Εκολλήθη τώ εδάφει η ψυχή μου, ζήσόν με κατά τόν λόγον σου.

Επί γής κατήλθες, ίνα σώσης Αδάμ, καί εν γή μή ευρηκώς τούτον Δέσποτα, μέχρις Άδου κατελήλυθας ζητών.

Τάς Οδούς μου εξήγγειλα, καί επήκουσάς μου, δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Συγκλονείται φόβω, πάσα Λόγε η γή, καί Φωσφόρος τάς ακτίνας απέκρυψε, τού μεγίστου γή κρυβέντος σου φωτός.

Όδόν δικαιωμάτων σου συνέτισόν με...

Ως βροτός μέν θνήσκεις, εκουσίως Σωτήρ, ως Θεός δέ τούς θνητούς εξανέστησας, εκ μνημάτων καί βυθού αμαρτιών.

Ενύσταξεν η ψυχή μου από ακηδίας, βεβαίωσόν με εν τοίς λόγοις σου.

Δακρυρρόους θρήνους, επί σέ η Αγνή, μητρικώς ώ Ιησού επιρραίνουσα, ανεβόα. Πώς κηδεύσω σε Υιέ;

Οδόν αδικίας απόστησον απ' εμού...

Ώσπερ σίτου κόκκος, υποδύς κόλπους γής, τόν πολύχουν αποδέδωκας άσταχυν, αναστήσας τούς βροτούς τούς εξ, Αδάμ.

Οδόν αληθείας ηρετισάμην, καί τά κρίματά σου ουκ επελαθόμην.

Υπό γήν εκρύβης, ώσπερ ήλιος νύν, καί νυκτί τή τού θανάτου κεκάλυψαι, αλλ' ανάτειλον φαιδρότερον Σωτήρ.

Εκολλήθην τοίς μαρτυρίοις σου, Κύριε...

Ως ηλίου δίσκον, η σελήνη Σωτήρ, αποκρύπτει, καί σέ τάφος νύν έκρυψεν, εκλιπόντα τού θανάτου σαρκικώς.

Οδόν εντολών σου έδραμον, όταν επλάτυνας τήν καρδίαν μου.

Η ζωή θανάτου, γευσαμένη Χριστός, εκ θανάτου τούς βροτούς ηλευθέρωσε, καί τοίς πάσι νύν δωρείται τήν ζωήν.

Νομοθέτησόν με, Κύριε, τήν οδόν τών δικαιωμάτων σου, καί εκζητήσω αυτήν διά παντός.

Νεκρωθέντα πάλαι, τόν Αδάμ φθονερώς, επανάγεις πρός ζωήν τή νεκρώσει σου, νέος Σώτερ εν σαρκί φανείς Αδάμ.

Συνέτισόν με, καί εξερευνήσω τόν νόμον σου...

Νοεραί σε τάξεις, ηπλωμένον νεκρόν, καθορώσαι δι' ημάς εξεπλήττοντο, καλυπτόμεναι ταίς πτέρυξι Σωτήρ.

Οδήγησόν με εν τή τρίβω τών εντολών σου, ότι αυτήν ηθέλησα.

Καθελών σε Λόγε, από ξύλου νεκρόν, εν μνημείω Ιωσήφ νύν κατέθετο. Αλλ' ανάστα σώζων πάντας ως Θεός.

Κλίνον τήν καρδίαν μου εις τά μαρτύριά σου, Καί μή εις πλεονεξίαν.

Τών Αγγέλων Σώτερ, χαρμονή πεφυκώς, νύν καί λύπης τούτοις γέγονας αίτιος, καθορώμενος σαρκί άπνους νεκρός.

Απόστρεψον τούς οφθαλμούς μου, τού μή ιδείν ματαιότητα, εν τή οδώ σου ζήσόν με.

Υψωθείς εν ξύλω, καί τούς ζώντας βροτούς, συνυψοίς, υπό τήν γήν δέ γενόμενος, τούς κειμένους δ' υπ' αυτήν εξανιστάς.

Στήσον τώ δούλω σου τό λόγιόν σου εις τόν φόβον σου.

Ώσπερ λέων Σώτερ, αφυπνώσας σαρκί, ως τις σκύμνος ο νεκρός εξανίστασαι, αποθέμενος τό γήρας της σαρκός.

Περίελε τόν ονειδισμόν μου, όν υπώπτευσα...

Τήν πλευράν ενύγης, ο πλευράν ειληφώς, τού Αδάμ εξ ής τήν Εύαν διέπλασας, καί εξέβλυσας κρουνούς καθαρτικούς.

Ιδού επεθύμησα τάς εντολάς σου, εν τή δικαιοσύνη σου ζήσόν με.

Εν κρυπτώ μέν πάλαι, θύεται ο αμνός, σύ δ' υπαίθριος τυθείς ανεξίκακε, πάσαν κτίσιν απεκάθηρας Σωτήρ.

Καί έλθοι επ' εμέ τό έλεός σου, Κύριε...

Τίς εξείποι τρόπον, φρικτόν όντως καινόν, ο δεσπόζων γάρ τής Κτίσεως σήμερον, πάθος δέχεται, καί θνήσκει δι' ημάς.

Καί αποκριθήσομαι τοίς ονειδίζουσί μοι λόγον, ότι ήλπισα επί τοίς λόγοις σου.

Ο ζωής ταμίας, πώς οράται νεκρός; εκπληττόμενοι οι Άγγελοι έκραζον, πώς δ' εν μνήματι συγκλείεται Θεός:

Καί μή περιέλης εκ τού στόματός μου λόγον αληθείας έως σφόδρα...

Λογχονύκτου Σώτερ, εκ πλευράς σου ζωήν, τή ζωή τή εκ ζωής εξωσάση με, επιστάζεις καί ζωοίς με σύν αυτή.

Καί φυλάξω τόν νόμον σου διαπαντός εις τόν αιώνα, καί εις τόν αιώνα τού αιώνος.

Απλωθείς εν ξύλω, συνηγάγω βροτούς, τήν πλευράν σου δέ νυγείς τήν ζωήρρητον, πάσιν άφεσιν πηγάζεις Ιησού.

Καί επορευόμην εν πλατυσμώ, ότι τάς εντολάς σου εξεζήτησα.

Ο ευσχήμων Σώτερ, σχηματίζει φρικτώς, καί κηδεύει ως νεκρόν ευσχημόνως σε, καί θαμβείταί σου το σχήμα τό φρικτόν.

Καί ελάλουν εν τοίς μαρτυρίοις σου εναντίον βασιλέων, καί ουκ ησχυνόμην.

Υπό γήν βουλήσει, κατελθών ως θνητός, επανάγεις από γής πρός ουράνια, τούς εκείθεν πεπτωκότας Ιησού.

Καί εμελέτων εν ταίς εντολαίς σου, άς ηγάπησα σφόδρα.

Κάν νεκρός ωράθης, αλλά ζών ως Θεός, επανάγεις από γής πρός ουράνια, τούς εκείθεν πεπτωκότας Ιησού.

Καί ήρα τάς χείράς μου πρός τάς εντολάς σου, άς ηγάπησα.

Κάν νεκρός ωράθης, αλλά ζών ως Θεός, νεκρωθέντας τούς βροτούς ανεζώωσας, τόν εμόν απονεκρώσας νεκρωτήν.

Καί ηδολέσχουν εν τοίς δικαιώμασί σου.

Ώ χαράς εκείνης! ώ πολλής ηδονής! ής περ τούς εν Άδη πεπλήρωσας, εν πυθμέσι φώς αστράψας ζοφεροίς.

Μνήσθητι τών λόγων σου τώ δούλω σου...

Προσκυνώ τό Πάθος, ανυμνώ τήν Ταφήν, μεγαλύνω σου τό κράτος Φιλάνθρωπε, δι' ών λέλυμαι παθών φθοροποιών.

Αύτη με παρεκάλεσεν εν τή ταπεινώσει μου...

Κατά σού ρομφαία, εστιλβούτο Χριστέ, καί ρομφαία ισχυρού μεν αμβλύνεται, καί ρομφαία δέ τροπούται τής Εδέμ.

Υπερήφανοι παρηνόμουν έως σφόδρα...

Η Αμνάς τόν Άρνα, βλέπουσα εν σφαγή, ταίς αικίσι βαλλομένη ηλάλαζε, συγκινούσα καί τό ποίμνιον βοάν.

Εμνήσθην τών κριμάτων σου απ' αιώνος, Κύριε, καί παρεκλήθην.

Κάν ενθάπτη τάφω, κάν εις Άδου μολής, αλλά Σώτερ καί τούς τάφους εκένωσας, καί τόν Άδην απεγύμνωσας Χριστέ.

Αθυμία κατέσχε με από αμαρτωλών, τών εγκαταλιμπανόντων τόν νόμον σου.

Εκουσίως Σώτερ, κατελθών υπό γήν, νεκρωθέντας τούς βροτούς ανεζώωσας, καί ανήγαγες εν δόξη πατρική.

Ψαλτά ήσάν σοι τά δικαιώματά σου...

Τής Τριάδος ο είς, εν σαρκί δι' ημάς, επονείδιστον υπέμεινε θάνατον, φρίττει ήλιος, καί τρέμει δέ η γή.

Εμνήσθην εν νυκτί τού ονόματός σου, Κύριε...

Ως πικράς εκ κρήνης, τής Ιούδα φυλής, οι απόγονοι εν λάκκω κατέθεντο, τόν τροφέα μανναδότην Ιησούν.

Αύτη εγενήθη μοι, ότι τά δικαιώματά σου εξεζήτησα.

Ο Κριτής ως κριτός, πρό Πιλάτου κριτού, καί παρίστατο καί θάνατον άδικον, κατεκρίθη διά ξύλου σταυρικού.

Μερίς μου εί, Κύριε, είπα τού φυλάξασθαι τόν νόμον σου.

Αλαζών Ισραήλ, μιαιφόνε λαέ, τί παθών τόν Βαραββάν ηλευθέρωσας; τόν Σωτήρα δέ παρέδωκας Σταυρώ;

Εδεήθην τού προσώπου σου εν όλη καρδία μου, ελέησόν με κατά τό λόγιόν σου.

Ο χειρί σου πλάσας, τόν Αδάμ εκ τής γής, δι' αυτόν τή φύσει γέγονας άνθρωπος, καί εσταύρωσαι βουλήματι τώ σώ.

Διελογισάμην τάς οδούς σου, καί επέστρεψα τούς πόδας μου εις τά μαρτύριά σου.

Υπακούσας Λόγε, τώ ιδίω Πατρί, μέχρις Άδου τού δεινού καταβέβηκας, καί ανέστησας τό γένος τών βροτών.

Ητοιμάσθην, καί ουκ εταράχθην, τού φυλάξασθαι τάς εντολάς σου.

Οίμοι φώς τού Κόσμου! οίμοι φώς το εμόν! Ιησού μου ποθεινότατε έκραζεν, η Παρθένος θρηνωδούσα γοερώς.

Σχοινία αμαρτωλών περιεπλάκησάν μοι, καί τού νόμου σου ουκ επελαθόμην.

Φθονουργέ, φονουργέ, καί αλάστορ λαέ, κάν σινδόνας καί αυτό τό σουδάριον, αισχύνθητι, αναστάντος τού Χριστού.

Μεσονύκτιον εξηγειρόμην, τού εξομολογείσθαί σοι επί τά κρίματα τής δικαιοσύνης σου.

Δεύρο δή μιαρέ, φονευτά μαθητά, καί τόν τρόπον τής κακίας σου δείξόν μοι, δι' όν γέγονας προδότης τού Χριστού.

Μέτοχος εγώ ειμι πάντων τών φοβουμένων σε...

Ως φιλάνθρωπός τις, υποκρίνη μωρέ καί τυφλέ πανωλεθρότατε άσπονδε, ο τό μυρον πεπρακώς διά τιμής.

Τού ελέους σου, Κύριε, πλήρης η γή...

Ουρανίου μύρου, ποίαν έσχες τιμήν, τού τιμίου τί εδέξω αντάξιον, λύσσαν εύρες καταρώτατε Σατάν.

Χρηστότητα εποίησας μετά τού δούλου σου, Κύριε, κατά τόν λόγον σου.

Ει φιλόπτωχος εί, καί τό μύρον λυπή, κενουμένου εις ψυχής ιλαστήριον, πώς χρυσώ απεμπολείς τόν Φωταυγή;

Χρηστότητα καί παιδείαν καί γνώσιν δίδαξόν με, ότι ταίς εντολαίς σου επίστευσα.

Ο Θεέ καί Λόγε, ώ χαρά η εμή, πώς ενέγκω σου ταφήν τήν τριήμερον.

νύν σπαράττομαι τά σπλάγχνα μητρικώς.

Πρό τού με ταπεινωθήναι, εγώ επλημμέλησα...

Τίς μοι δώσει ύδωρ, καί δακρύων πηγάς, η Θεόνυμφος Παρθένος εκραύγαζεν, ίνα κλαύσω τόν γλυκύν μου Ιησούν;

Χριστός εί σύ, Κύριε, καί εν τή χρηστότητί σου δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Ώ βουνοί καί νάπαι, καί ανθρώπων πληθύς, κλαύσατε καί πάντα θρηνήσατε, σύν εμοί τή τού Θεού ημών Μητρί.

Επληθύνθη επ' εμέ αδικία υπερηφάνων...

Πότε ίδω Σώτερ, σέ τό άχρονον φώς, τήν χαράν καί ηδονήν τής καρδίας μου; η Παρθένος ανεβόα γοερώς.

Ετυρώθη ως γάλα η καρδία αυτών, εγώ δέ τόν νόμον σου εμελέτησα.

Κάν ως πέτρα Σώτερ, η ακρότομος σύ, κατε τομήν, αλλ' επήγασας, ζών τό ρείδέξω τήν θρόνως πηγή ών τής ζωής.

Αγαθόν μοι ότι εταπείνωσάς με, όπως άν μάθω τά δικαιώματά σου.

Ως εκ κρήνης μιάς, τόν διπλούν ποταμόν, τής πλευράς σου προχεούσης αρδόμενοι, τήν αθάνατον καρπούμεθα ζωήν.

Αγαθός μοι ο νόμος τού στόματός σου υπέρ χιλιάδας χρυσίου καί αργυρίου.

Θέλων ώφθης Λόγε, εν τώ τάφω νεκρός, αλλά ζής, καί τούς βροτούς ως προείρηκας, αναστάσει σου Σωτήρ μου εγερείς.  

Δόξα...

Ανυμνούμεν Λόγε σέ τόν πάντων Θεόν, σύν Πατρί καί τώ Αγίω σου Πνεύματι, καί δοξάζομεν τήν θείαν σου Ταφήν.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε αγνή, καί τιμώμεν τήν Ταφήν τήν τρι ήμερον, τού Υιού σου καί Θεού ημών πιστώς.

Καί πάλιν τό πρώτον Τροπάριον

Η ζωή εν τάφω, κατετέθης Χριστέ, καί Αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι τήν σήν.

ΣΤΑΣIΣ ΔΕΥΤΕΡΑ

Ήχος πλ. α'

Άξιόν εστι, μεγαλύνειν σε τόν Ζωοδότην, τόν εν τώ Σταυρώ τάς χείρας εκτείναντα, καί συντρίψαντα τό κράτος τού εχθρού.

Αι χείρές σου εποίησάν με, καί έπλασάν με, συνέτισόν με, καί μαθήσομαι τάς εντολάς σου.

Άξιόν εστι, μεγαλύνειν σε τόν πάντων Κτίστην, τοίς σοίς γάρ παθήμασιν έχομεν, τήν απάθειαν ρυσθέντες τής φθοράς.

Οι φοβούμενοί σε όψονταί με, καί ευφρανθήσονται, ότι εις τούς λόγους σου επήλπισα.

Έφριξεν η γή, καί ο ήλιος Σώτερ εκρύβη, σού τού ανεσπέρου φέγγους Χριστέ, δύναντος εν τάφω σωματικώς.

Έγνων, Κύριε, ότι δικαιοσύνη τά κρίματά σου, καί αληθεία εταπείνωσάς με.

Υπνωσας Χριστέ, τόν φυσίζωον ύπνον εν τάφω, καί βαρέως ύπνου εξήγειρας, τού τής αμαρτίας, τό τών ανθρώπων γένος.

Γενηθήτω δή τό έλεός σου τού παρακαλέσαι με, κατά τό λόγιόν σου τώ δούλω σου.

Μόνη γυναικών, χωρίς πόνον έτεκόν σε Τέκνον, πόνους δέ νύν φέρω πάθει τώ σώ, αφορήτους, έλεγεν η Σεμνή.

Ελθέτωσάν μοι οι οικτιρμοί σου, καί ζήσομαι...

Άνω σε Σωτήρ, αχωρίστως τώ Πατρί συνόντα, κάτω δέ νεκρόν ηπλωμένον γή, φρίττουσιν ορώντα τά Σεραφίμ.

Αισχυνθήτωσαν υπερήφανοι, ότι αδίκως ηνόμησαν εις εμέ...

Ρήγνυται ναού, καταπέτασμα τή σή σταυρώ, σε, κρύπτουσι φωστήρες Λόγε τό φώς, σού κρυβέντος Ήλιε υπό γήν.

Επιστρεψάτωσάν με οι φοβούμενοί σε, καί οι γινώσκοντες τά μαρτύριά σου.

Γής ο καταρχάς, μόνω νεύματι πήξας τόν γύρον, άπνους ως βροτός καθυπέδυ γήν, φρίξον τώ θεάματι ουρανέ.

Γενηθήτω η καρδία μου άμωμος εν τοίς δικαιώμασί σου, όπως άν μή αισχυνθώ.

Έδυς υπό γήν ο τόν άνθρωπον χειρί σου πλάσας, ίν' εξαναστήσης τού πτώματος, τών βροτών τά στίφη, πανσθενεστάτω κράτει.

Εκλείπει εις τό σωτήριόν σου η ψυχή μου...

Θρήνον ιερόν, δεύτε άσωμεν Χριστώ θανόντι, ως αι Μυροφόροι γυναίκες πρίν, ίνα καί τό Χαίρε ακουσώμεθα σύν αυταίς.

Εξέλιπον οι οφθαλμοί μου εις τό λόγιόν σου...

Μύρον αληθώς, σύ ακένωτον υπάρχεις Λόγε, όθεν σοι καί μύρα προσέφερον, ως νεκρώ τώ ζώντι, γυναίκες Μυροφόροι.

Ότι εγενήθην ως ασκός εν πάχνη, τά δικαιώματά σου ουκ επελαθόμην.

Άδου μέν ταφείς, τά βασίλεια Χριστέ συντρίβεις, θάνατον θανάτω δέ θανατοίς, καί φθοράς λυτρούσαι τούς γηγενείς.

Πόσαι εισίν αι ημέραι τού δούλου σου;

Ρείθρα τής ζωής, η προχέουσα Θεού σοφία, τάφον υπεισδύσα ζωοποιεί, τούς εν τοίς αδύτοις Άδου μυχοίς.

Διηγήσαντό μοι παράνομοι αδολεσχίας, αλλ' ουχ ως ο νόμος σου, Κύριε.

Ίνα τήν βροτών, καινουργήσω συντριβείσαν φύσιν, πέπληγμαι θανάτω θέλων σαρκί. Μήτερ ούν μή κόπτου τοίς οδυρμοίς.

Πάσαι αι εντολαί σου αλήθεια...

Έδυς υπό γήν, ο φωσφόρος τής δι' καιοσύνης καί νεκρούς ώσπερ εξ ύπνου εξήγειρας, εκδιώξας άπαν, τό εν τώ Άδη σκότος.

Παρά βραχύ συνετέλεσάν με εν τή γή, εγώ δέ ουκ εγκατέλιπον τάς εντολάς σου.

Κόκκος διφυής, ο φυσίζωος εν γής λαγόσι, σπείρεται σύν δάκρυσι σήμερον, αλλ' αναβλαστήσας, Κόσμον χαροποιήσει.

Κατά τό έλεός σου ζήσόν με, καί φυλάξω τά μαρτύρια τού στόματός σου.

Έπτηξεν Αδάμ, Θεού βαίνοντος εν Παραδείσω, χαίρει δέ πρός Άδην φοιτήσαντος, πεπτωκός τό πρώην, καί νύν εγηγερμένος.

Εις τόν αιώνα, Κύριε, ο λόγος σου διαμένει εν τώ ουρανώ.

Σπένδει σοι χοάς, η τεκούσά σε Χριστέ δακρύων, σαρκικώς κατατεθέντι εν μνήματι, εκβοώσα. Τέκνον, ανάστα ως προέφης.

Εις γενεάν καί γενεάν η αλήθειά σου...

Tάφω Ιωσήφ, ευλαβώς σε τώ καινώ συγκρύπτων, Τύμνους εξοδίους θεοπρεπείς, τοίς συμμίκτοις θρήνοις μέλπει σοι Σωτήρ.

Τή διατάξει σου διαμένει ημέρα...

Ήλοις σε Σταυρώ, πεπαρμένον η σή Μήτηρ Λόγε, βλέψασα τοίς ήλοις λύπης πικράς, βέβληται καί βέλεσι τήν ψυχήν.

Ει μή ότι ο νόμος σου μελέτη μού εστι...

Σέ τόν τού παντός, γλυκασμόν η Μήτηρ καθορώσα, πόμα ποτιζόμενον τό πικρόν, δάκρυσι τάς όψεις βρέχει πικρώς.

Εις τόν αιώνα ου μή επιλάθωμαι, τών δικαιωμάτων σου, ότι εν αυτοίς έζησάς με.

Τέτρωμαι δεινώς, καί σπαράττομαι τά σπλάγχνα Λόγε, βλέπουσα τήν άδικόν σου σφαγήν, έλεγεν η Πάναγνος εν κλαυθμώ.

Σός ειμι εγώ, σώσόν με, ότι τά δικαιώματά σου εξεζήτησα.

Όμμα τό γλυκύ, καί τά χείλη σου πώς μύσω Λόγε; πώς νεκροπρεπώς δέ κηδεύσω σε; φρίττων ανεβόα ο Ιωσήφ.

Εμέ υπέμειναν αμαρτωλοί τού απολέσαι με...

Ύμνους Ιωσήφ, καί Νικόδημος επιταφίους, άδουσι Χριστώ νεκρωθέντι νύν, άδει δέ σύν τούτοις καί Σεραφίμ.

Πάσης συντελείας είδον πέρας, πλατεία η εντολή σου σφόδρα.

Δύνεις υπό γήν, Σώτερ Ήλιε δικαιοσύνης, όθεν η τεκούσα Σελήνη σε, ταίς λύπαις εκλείπει, σής θέας στερουμένη.

Ώς ηγάπησα τόν νόμον σου, Κύριε!

Έφριξεν ορών, Σώτερ, Άδης σε τόν ζωοδότην, πλούτον τόν εκείνου σκυλεύοντα, καί τούς απ' αιώνας, νεκρούς εξανιστώντα.

Υπέρ τούς εχθρούς σου εσόφισάς με τήν εντολήν σου, ότι εις τόν αιώνα εμή εστι.

Ήλιος φαιδρόν, απαστράπτει μετά νύκτα Λόγε, καί σύ δ' αναστάς εξαστράψειας, μετά θάνατον φαιδρώς ως εκ παστού.

Υπέρ πάντας τούς διδάσκοντάς με συνήκα...

Γή σε πλαστουργέ, υπό κόλπους δεξαμένη τρόμω, συσχεθείσα Σώτερ τινάσσεται, αφυπνώσασα νεκρούς τώ τιναγμώ.

Υπέρ πρεσβυτέρους συνήκα, ότι τάς εντολάς σου εξεζήτησα.

Μύροις σε Χριστέ, ο Νικόδημος καί ο Ευσχήμων, νύν καινοπρεπώς περιστείλαντες. Φρίξον, ανεβόων, πάσα η γή.

Εκ πάσης οδού πονηράς εκώλυσα τούς πόδας μου, όπως άν φυλάξω τούς λόγους σου.

Έδυς Φωτουργέ, καί συνέδυ σοι τό φώς ηλίου, τρόμω δέ η Κτίσις συνεχεται, πάντων σε κηρύττουσα Ποιητήν.

Από τών κριμάτων σου ουκ εξέκλινα, ότι σύ ενομοθέτησάς με.

Λίθος λαξευτός, τόν ακρόγωνον καλύπτει λίθον, άνθρωπος θνητός δ' ως θνητόν Θεόν, κρύπτει νύν τώ τάφω, φρίξον η γή !

Ως γλυκέα τώ λάρυγγί μου τά λόγιά σου! υπέρ μέλι τώ στόματί μου.

Ίδε Μαθητήν, όν ηγάπησας καί σήν Μητέρα, Τέκνον, καί φθογγήν δός γλυκύτατον, έκραζε δακρύουσα η Αγνή.

Από τών εντολών σου συνήκα, διά τούτο εμίσησα πάσαν οδόν αδικίας.

Σύ ως ών ζωής, χορηγός Λόγε τούς Ιουδαίους, εν Σταυρώ ταθείς ουκ ενέκρωσας, αλλ' ανέστησας καί τούτων τούς νεκρούς.

Λύχνος τοίς ποσί μου ο νόμος σου, καί φώς ταίς τρίβοις μου.

Κάλλος Λόγε πρίν, ουδέ είδος εν τώ πάσχειν έσχες, αλλ' εξαναστάς υπερέλαμψας, καλλωπίσας τους βροτούς θείαις αυγαίς.

Ώμοσα καί έστησα τού φυλάξασθαι τά κρίματα τής δικαιοσύνης σου.

Έδυς τή σαρκί, ο ανέσπερος εις γήν φωσφόρος, καί μή φέρων βλέπειν ο ήλιος, εσκοτίσθη μεσημβρίας εν ακμή.

Εταπεινώθην έως σφόδρα, Κύριε...

Ήλιος ομού, καί σελήνη σκοτισθέντες Σώτερ, δούλους ευνοούντας εικόνιζον, οι μελαίνας αμφιέννυνται στολάς.

Τά εκούσια τού στόματός μου ευδόκησον δή, Κύριε, καί τά κρίματά σου δίδαξόν με.

Οίδέ σε Θεόν, Εκατόνταρχος κάν ενεκρώθης, πώς σέ ούν Θεέ μου ψαύσω χερσί; φρίττω, ανεβόα ο Ιωσήφ.

Η ψυχή μου εν ταίς χερσί σου διαπαντός...

Ύπνωσεν Αδάμ, αλλά θάνατον πλευράς εξάγει, σύ δε νύν υπνώσας Λόγε Θεού, βρύεις εκ πλευράς σου Κόσμω ζωήν.

Έθεντο αμαρτωλοί παγίδα μοι, καί εκ τών εντολών σου ουκ επλανήθην.

Ύπνωσας μικρόν, καί εζώωσας τούς τεθνεώτας, καί εξαναστάς εξανέστησας, τούς υπνούντας εξ αιώνος Αγαθέ.

Εκληρονόμησα τά μαρτύριά σου εις τόν αιώνα, ότι αγαλλίαμα τής καρδίας μού εισιν.

Ήρθης από γής, αλλ' ανέβλυσας τής σωτηρίας, τόν οίνον ζωήρρυτε άμπελε. Δοξάζω τό Πάθος καί τόν Σταυρόν.

Έκλινα τήν καρδίαν μου, τού ποιήσαι τά δικαιώματά σου εις τόν αιώνα δι' αντάμειψιν.

Πώς οι νοεροί, Ταγματάρχαι σε Σωτήρ ορώντες, γυμνόν ημαγμένον κατάκριτον, έφερον τήν τόλμαν τών σταυρωτών.,

Παρανόμους εμίσησα, τόν δέ νόμον σου ηγάπησα.

Αραβιανόν, σκολιώτατον γένος Εβραίων, έγνως τήν ανέγερσιν τού ναού, διά τί κατέκρινας τόν Χριστόν.

Βοηθός μου καί αντιλήπτωρ μου εί σύ...

Χλαίναν εμπαιγμού, τόν Κοσμήτορα πάντων ενδύεις, ός τόν ουρανόν κατεστέρωσε, καί τήν γήν εκόσμησε θαυμαστώς.

Έκκλίνατε απ' εμού πονηρευόμενοι...

Ώσπερ πελεκάν, τετρωμένος τήν πλευράν σου Λόγε, σούς θανέντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς.

Αντιλαβού μου κατά τό λόγιόν σου, καί ζήσόν με, καί μή καταισχύνης με από τής προσδοκίας μου.

Ήλιον τό πρίν, Ιησούς τούς αλλοφύλους κόπτων, έστησεν, αυτός δέ απέκρυψας, καταβάλλων τόν τού σκότους αρχηγόν.

Βοήθησόν μοι, καί σωθήσομαι...

Κόλπων πατρικών, ανεκφοίτητος μείνας οικτίρμον, καί βροτός γενέσθαι ευδόκησας, καί εις Άδην καταβέβηκας Χριστέ.

Εξουδένωσας πάντας τούς αποστατούντας από τών δικαιωμάτων σου...

Ήρθη σταυρωθείς, ο εν ύδασι τήν γήν κρεμάσας, καί ως άπνους εν αυτή νύν προσκλίνεται, ό μή φέρουσα εσείετο δεινώς.

Παραβαίνοντας ελογισάμην πάντας τούς αμαρτωλούς τής γής, διά τούτο ηγάπησα τά μαρτύριά σου.

Οίμοι ώ Υιέ! η Απείρανδρος θρηνεί καί λέγει, όν ως Βασιλέα γάρ ήλπιζον, κατάκριτον νύν βλέπω εν Σταυρώ.

Καθήλωσον εκ τού φόβου σου τάς σάρκας μου...

Ταύτα Γαβριήλ, μοί απήγγειλεν ότε κατέπτη, ός τήν βασιλείαν αιώνιον, έφη τού Υιού μου τού Ιησού.

Εποίησα κρίμα καί δικαιοσύνην...

Φεύ! τού Συμεών, εκτετέλεσται η προφητεία, η γάρ σή ρομφαία διέδραμε, τήν εμήν καρδίαν Εμμανουήλ.

Έκδεξαι τόν δούλόν σου εις αγαθόν...

Κάν τούς εκ νεκρών, επαισχύνθητε ώ Ιουδαίοι, ούς ο ζωοδότης ανέστησεν, όν υμείς εκτείνατε φθονερώς

Οι οφθαλμοί μου εξέλιπον εις τό σωτήριόν σου...

Έφριξεν ιδών, τό αόρατον φώς σε Χριστέ μου, μνήματι κρυπτόμενον άπνουν τε, καί εσκότασεν ο ήλιος τό φώς.

Ποίησον μετά τού δούλου σου κατά τό έλεός σου, καί τά δικαιώματά σου δίδαξόν με.

Έκλαιε πικρώς, η πανάμωμος Μήτηρ σου Λόγε, ότε εν τώ τάφω εώρακε, σέ τόν άφραστον καί άναρχον Θεόν.

Δούλός σού ειμι εγώ, συνέτισόν με...

Νέκρωσιν τήν σήν, η πανάφθορος Χριστέ σου Μήτηρ, βλέπουσα πικρώς σοι εφθέγγετο. Μή βραδύνης η ζωή εν τοίς νεκροίς.

Καιρός τού ποιήσαι τώ Κυρίω, διεσκέδασαν τον νόμον σου.

Άδης ο δεινός, συνετρόμαξεν ότε σε είδεν, Ήλιε τής δόξης αθάνατε, καί εδίδου τούς δεσμίους εν σπουδή.

Διά τούτο ηγάπησα τάς εντολάς σου υπέρ χρυσίον καί τοπάζιον.

Μέγα καί, φρικτον, Σώτερ θέαμα νύν καθοράται ! ο ζωής γάρ θέλων παραίτιος, θάνατον υπέστη, ζωώσαι θέλων πάντας.

Διά τούτο πρός πάσας τάς εντολάς σου κατωρθούμην, πάσαν οδόν άδικον εμίσησα.

Νύττη τήν πλευράν, καί ηλούσαι Δέσποτα τάς χείρας, πληγήν εκ πλευράς σου ιώμενος, καί τήν ακρασίαν, χειρών τών Προπατόρων.

Θαυμαστά τά μαρτύριά σου, διά τούτο εξηρεύνησεν αυτά η ψυχή μου.

Πρίν τόν τής Ραχήλ, υιόν έκλαυσεν άπας κατ' οίκον, νύν τόν τής Παρθένου εκόψατο, Μαθητών χορεία σύν τή Μητρί.

Η δήλωσις τών λόγων σου φωτιεί, καί συνετιεί νηπίους.

Ράπισμα χειρών, Χριστού δέδωκαν εν σιαγόνι, τού χειρί τόν άνθρωπον πλάσαντος, καί τάς μύλας θλάσαντος τού θηρός.

Τό στόμα μου ήνοιξα, καί είλκυσα πνεύμα, ότι τάς εντολάς σου επεπόθουν.

Ύμνοις σου Χριστέ, νύν τήν Σταύρωσιν καί τήν Ταφήν τε, άπαντες πιστοί εκθειάζομεν, οι θανάτου λυτρωθέντες σή ταφή.

Δόξα...

Άναρχε Θεέ, συναϊδιε Λόγε καί Πνεύμα, σκήπτρα τών Ανάκτων κραταίωσον, κατά πολεμίων ως αγαθός.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Τέξασα ζωήν, Παναμώμητε αγνή Παρθένε, παύσον Εκκλησίας τά σκάνδαλα, καί βράβευσον ειρήνην ως αγαθή.

Καί πάλιν παρά τών δύο Χορών τό πρώτον

Άξιόν εστι, μεγαλύνειν σέ τόν Ζωοδότην, τόν εν τώ Σταυρώ τάς χείρας εκτείναντα, καί συντρίψαντα τό κράτος τού εχθρού.

ΣΤΑΣΙΣ ΤΡΙΤΗ

Ηχος γ'

Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τή Ταφή σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.

Επίβλεψον επ' εμέ, καί ελέησόν με κατά τό κρίμα τών αγαπώντων τό όνομά σου.

Καθελών τού ξύλου, ο Αριμαθαίας, εν τάφω σε κηδεύει.

Τά διαβήματά μου κατεύθυνον κατά τό λόγιόν σου, καί μή κατακυριευσάτω μου πάσα ανομία.

Μυροφόροι ήλθον, μύρα σοι Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.

Λύτρωσαί με από συκοφαντίας ανθρώπων, καί φυλάξω τάς εντολάς σου.

Δεύρο πάσα κτίσις, ύμνους εξοδίους, προσοίσωμεν τώ Κτίστη.

Τό πρόσωπόν σου επίφανον επί τόν δούλόν σου, καί δίδαξόν με τά δικαιώματά σου.

Ως νεκρόν τόν ζώντα, σύν Μυροφόροις πάντες, μυρίσωμεν εμφρόνως.

Διεξόδους υδάτων κατέδυσαν οι οφθαλμοί μου, επεί ουκ εφύλαξα τόν νόμον σου.

Ιωσήφ τρισμάκαρ, κήδευσον τό σώμα, Χριστού τού ζωοδότου.

Δίκαιος εί, Κύριε, καί ευθείαι αι κρίσεις σου.

Ούς έθρεψε τό μάννα, εκίνησαν τήν πτέρναν, κατά τού Ευεργέτου.

Ενετείλω δικαιοσύνην τά μαρτύριά σου, καί αλήθειαν σφόδρα.

Ούς έθρεψε τό μάννα, φέρουσι τώ Σωτήρι, χολήν άμα καί όξος.

Εξέτηξέ με ο ζήλός σου, ότι επελάθοντο τών λόγων σου οι εχθροί μου.

Ώ τής παραφροσύνης, καί τής Χριστοκτονίας, τής τών προφητοκτόνων!

Πεπυρωμένον τό λόγιόν σου σφόδρα, καί ο δούλός σου ηγάπησεν αυτό.

Ως άφρων υπηρέτης, προδέδωκεν ο μύστης, τήν άβυσσον σοφίας.

Νεώτερος εγώ ειμι, καί εξουδενωμένος, τά δικαιώματά σου ουκ επελαθόμην.

Τόν ρύστην ο πωλήσας, αιχμάλωτος κατέστη, ο δόλιος Ιούδας.

Η δικαιοσύνη σου, δικαιοσύνη εις τόν αιώνα, καί ο νόμος σου αλήθεια.

Κατά τόν Σολομώντα, βόθρος βαθύς τό στόμα, Εβραίων παρανόμων.

Θλίψεις καί ανάγκαι εύροσάν με, αι εντολαί σου μελέτη μου.

Εβραίων παρανόμων, εν σκολιαίς πορείαις, τρίβολοι καί παγίδες.

Δικαιοσύνη τά μαρτύριά σου εις τόν αιώνα, συνέτισόν με, καί ζήσομαι.

Ιωσήφ κηδεύει, σύν τώ Νικοδήμω, νεκροπρεπώς τόν Κτίστην.

Εκέκραξα εν όλη καρδία μου, επάκουσόν μου, Κύριε, τά δικαιώματά σου εκζητήσω.

Ζωοδότα Σώτερ, δόξα σου τώ κράτει, τόν Άδην καθελόντι.

Εκέκραξά σοι, σώσόν με, καί φυλάξω τά μαρτύριά σου.

Ύπτιον ορώσα, η Πάναγνός σε Λόγε, μητροπρεπώς εθρήνει.

Προέφθασα έν αωρία καί εκέκραξα, εις τούς λόγους σου επήλπισα.

Ώ γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου τό κάλλος;

Προέφθασαν οι οφθαλμοί μου πρός όρθρον, τού μελετάν τά λόγιά σου.

Θρήνον συνεκίνει, η πάναγνός σου Μήτηρ, σού Λόγε νεκρωθέντος.

Τής φωνής μου άκουσον, Κύριε, κατά τό έλεός σου, κατά τό κρίμά σου ζήσόν με.

Γύναια σύν μύροις, ήκουσι μυρίσαι, Χριστόν τό θείον μύρον.

Προσήγγισαν οι καταδιώκοντές με ανομία, από δέ τού νόμου σου εμακρύνθησαν.

Θάνατον θανάτω, σύ θανατοίς Θεέ μου, θεία σου δυναστεία.

Εγγύς εί σύ, Κύριε, καί πάσαι αι οδοί σου αλήθεια.

Πεπλάνηται ο πλάνος, ο πλανηθείς λυτρούται, σοφία σή Θεέ μου.

Καταρχας έγνων εκ τών μαρτυρίων σου, ότι εις τόν αιώνα εθεμελίωσας αυτά.

Πρός τόν πυθμένα Άδου, κατήχθη ο προδότης, διαφθοράς εις φρέαρ.

Ίδε τήν ταπείνωσίν μου καί εξελού με, ότι τού νόμου σου ουκ επελαθόμην.

Τρίβολοι καί παγίδες, οδοί τού τρισαθλίου, παράφρονος Ιούδα.

Κρίνον τήν κρίσιν μου καί λύτρωσαί με, διά τόν λόγον σου ζήσόν με.

Συναπολούνται πάντες, οι σταυρωταί σου Λόγε, Υιέ Θεού παντάναξ.

Μακράν από αμαρτωλών σωτηρία, ότι τά δικαιώματά σου ουκ εξεζήτησαν.

Διαφθοράς εις φρέαρ, συναπολούνται πάντες, οι άνδρες τών αιμάτων.

Οι οικτιρμοί σου πολλοί, Κύριε, κατά τό κρίμά σου ζήσόν με.

Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;

Πολλοί οι εκδιώκοντές με καί θλίβοντές με, εκ τών μαρτυρίων σου ουκ εξέκλινα.

Η δάμαλις τόν μόσχον, εν Ξύλω κρεμασθέντα, ηλάλαζεν ορώσα.

Είδον ασυνετούντας καί εξετηκόμην, ότι τά λόγια σου ουκ εφυλάξαντο.

Σώμα τό ζωηφόρον, ο Ιωσήφ κηδεύει, μετά τού Νικοδήμου.

Ίδε, ότι τάς εντολάς σου ηγάπησα, Κύριε, εν τώ ελέει σου ζήσόν με.

Ανέκραζεν η Κόρη, θερμώς δακρυρροούσα, τά σπλάγχνα κεντουμένη.

Αρχή τών λόγων σου αλήθεια, καί εις τόν αιώνα πάντα τά κρίματα τής δικαιοσύνης σου.

Ώ φώς τών οφθαλμών μου, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πώς τάφω νύν καλύπτη;

Άρχοντες κατεδίωξάν με δωρεάν, καί από τών λόγων σου εδειλίασεν η καρδία μου.

Τόν Αδάμ καί Εύαν, ελευθερώσαι Μήτερ, μή θρήνει, ταύτα πάσχω.

Αγαλλιάσομαι εγώ επί τά λόγιά σου, ως ο ευρίσκων σκύλα πολλά.

Δοξάζω σου Υιέ μου, τήν άκραν ευσπλαγχνίαν, ής χάριν ταύτα πάσχεις.

Αδικίαν εμίσησα καί εβδελυξάμην, τόν δέ νόμον σου ηγάπησα.

Όξος εποτίσθης, καί χολήν οικτίρμον, τήν πάλαι λύων γεύσιν.

Επτάκις τής ημέρας ήνεσά σε, επί τά κρίματα τής δικαιοσύνης σου.

Ικρίω προσεπάγης, ο πάλαι τόν λαόν σου, στύλω νεφέλης σκέπων.

Ειρήνη πολλή τοίς αγαπώσι τόν νόμον σου, καί ουκ έστιν αυτοίς σκάνδαλον.

Αι Μυροφόροι Σώτερ, τώ τάφω προσελθούσαι, προσέφερόν σοι μύρα.

Προσεδόκων τό σωτήριόν σου, Κύριε, καί τάς εντολάς σου ηγάπησα.

Ανάστηθι οικτίρμον, ημάς εκ τών βαράθρων, εξανιστών τού Άδου.

Εφύλαξεν η ψυχή μου τά μαρτύριά σου, καί ηγάπησεν αυτά σφόδρα.

Ανάστα Ζωοδότα, η σέ τεκούσα Μήτηρ, δακρυρροούσα λέγει.

Εφύλαξα τάς εντολάς σου καί τά μαρτύριά σου, ότι πάσαι αι οδοί μου εναντίον σου, Κύριε.

Σπεύσον εξαναστήναι, τήν λύπην λύων Λόγε, τής σέ αγνώς Τεκούσης.

Εγγισάτω η δέησίς μου ενώπιόν σου, Κύριε, κατά τό λόγιόν σου συνέτισόν με.

Ουράνιοι Δυνάμεις, εξέστησαν τώ φόβω, νεκρόν σε καθορώσαι.

Εισέλθοι τό αξίωμά μου ενώπιόν σου, Κύριε, κατά τό λόγιόν σου ρύσαί με.

Τοίς πόθω τε καί φόβω, τά πάθη σου τιμώσι, δίδου πταισμάτων λύσιν.

Εξερεύξαιντο τά χείλη μου ύμνον, όταν διδάξης με τά δικαιώματά σου.

Ώ φρικτόν καί ξένον, θέαμα Θεού Λόγε! πώς γή σε συγκαλύπτει;

Φθέγξαιτο η γλώσσά μου τά λόγιά σου, ότι πάσαι αι εντολαί σου δικαιοσύνη.

Φέρων πάλαι φεύγει, Σώτερ Ιωσήφ σε, καί νύν σε άλλος θάπτει.

Γενέσθω η χείρ σου τού σώσαί με, ότι τάς εντολάς σου ηρετισάμην.

Κλαίει καί θρηνεί σε, η πάναγνός σου Μήτηρ, Σωτήρ μου νεκρωθέντα.

Επεπόθησα τό σωτήριόν σου, Κύριε, καί ο νόμος σου μελέτη μού εστι.

Φρίττουσιν οι νόες, τήν ξένην καί φρικτήν σου, Ταφήν τού πάντων Κτίστου.

Ζήσεται η ψυχή μου, καί αΙνέσει σε, καί τά κρίματά σου βοηθήσει μοι.

Έρραναν τόν τάφον, αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωϊ ελθούσαι.

Επλανήθην ως πρόβατον απολωλός, ζήτησον τόν δούλόν σου, ότι τάς εντολάς σου ουκ επελαθόμην.

Ειρήνην Εκκλησία, λαώ σου σωτηρίαν, δώρησαι σή Εγέρσει.

Δόξα...

Ώ Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός καί Πνεύμα, ελέησον τόν Κόσμον.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Ιδείν τήν τού Υιού σου, Ανάστασιν Παρθένε, αξίωσον σούς δούλους.