2:31 μ.μ.
(τοῦ ἐν Ἀριζόνα, U.S.A )
ΙΔΡΥΤΟΥ 20 ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΝ
ΕΙΣ Η.Π.Α ΚΑΙ ΚΑΝΑΔΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄
Περὶ σωτηρίας ψυχῆς καὶ Παραδείσου.
Τώρα
τὴν Ἄνοιξιν, ποὺ ἡ φύσις φορεῖ τὴν ὡραιοτέραν τῆς στολήν, ἀνέκφραστος ἡ
ἀπόλαυσις, ὅταν συνοδεύεται μὲ πνευματικὴν κατάστασιν. Ὄντως τὰ πάντα
ἐν σοφίᾳ ἐποίησεν ὁ ἅγιος Θεός! Δὲν χορταίνει ἡ ψυχὴ να θεωρῇ τὸ κάλλος
τῆς φύσεως, ὤ, ἐὰν ἀνεβάσῃ τὸν νοῦν του καὶ ὑπὲρ τὴν γήϊνον ταύτην
σφαῖραν, εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, εἰς τὰ ἀμήχανα κάλλη τοῦ παραδείσου,
ἐκεῖ πλέον σταματᾶ τὴν ἐνέργειάν του ὁ πεπερασμένος καὶ γήϊνος νοῦς.
Ἐὰν ἐδῶ εἰς τὴν ἐξορίαν, εἰς τὴν γῆν τοῦ κλαυθμῶνος καὶ τῆς κατάρας, ἔδωκεν ὁ ἅγιος Θεὸς τοιαύτης καλλονῆς ἀπόλαυσιν, ποία ἄραγε ἔσται ἐκεῖ, πού κατοικεῖ Αὐτὸς ὁ Θεός;
Ὄντως «οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ, πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν καὶ εὐτυχίαν»!
(Ρωμ.8,18 ).
Θέωσις, παιδί μου, εἰς τοὺς οὐρανούς, ἐκεῖ ἀφαιρέσει Κύριος ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν καὶ λύπην καὶ πόνον καὶ στεναγμόν. Διότι ἐκεῖ βασιλεύει πολίτευμα ἀγγελικόν, ὅπου τὸ ἔργον ὕμνοι καὶ ᾠδαὶ πνευματικαί!
Ἐκεῖ Σαββατισμὸς αἰώνιος! Ἐν χαρᾷ μετὰ τοῦ Πατρὸς μας Θεοῦ, ποὺ μᾶς περιμένει, πότε νὰ γίνωμεν ἕτοιμοι, διὰ νὰ μας καλέσῃ διὰ πάντα πλησίον Του!
Ἐκεῖ κάθε σεσωσμένη ψυχὴ θὰ ζῇ μέσα εἰς ἄβυσσον ἀγάπης, γλυκύτητος, χαρᾶς, ἐκπλήξεως καὶ θάμβους!
2η. Θὰ ἔλθῃ καιρός, θὰ σημάνῃ ἡμέρα, θὰ ἔλθῃ στιγμή, ὅπου θὰ κλείσουν αὐτὰ τὰ μάτια καὶ θὰ ἀνοιχθοῦν τὰ τῆς ψυχῆς. Τότε θὰ ἴδωμεν νέον κόσμον, νέας ὑπάρξεις, καινὴν κτίσιν, νέαν ζωὴν μὴ ἔχουσαν τέρμα. Ὁ τίτλος τῆς: «Ἀθανασία ἄπειρος». Ἡ μεγάλη πατρὶς ἄνω, ἄφθαρτος, αἰώνιος, ἡ ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἡ μήτηρ τῶν πρωτοτόκων, ἔνθα θὰ σκηνώσουν αἱ λελυτρωμέναι ψυχαί, τάς ὁποίας ἀπέπλυνεν ἐκ τοῦ ῥύπου τὸ αἷμα τοῦ Ἀρνίου τοῦ ἀκάκου!
Τὶς δύναται νὰ ἐκφράσῃ διὰ λόγου καὶ γραφίδος τὴν χαράν, τὴν ἀγαλλίασιν, τὴν εὐτυχίαν τῶν σεσωσμένων ἐκείνων μακαρίων ψυχῶν; Μακάριοι οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθανόντες, ὅτι ἀναμένει αὐτοὺς ὁ πλοῦτος τῆς τοῦ Θεοῦ χρηστότητος. Μακάριος ὅστις κερδίσῃ λαχνὸν διὰ τὴν ἄνω πανήγυριν, πλοῦτος ἀναφαίρετος, δόξα ὡς Αὐτὸς ὁ Θεὸς εἶπε: «καὶ εἶπα υἱοὶ ὑψίστου, τέκνα Θεοῦ, κληρονόμοι Θεοῦ, συγκληρονόμοι Χριστοῦ».
Ὁ Κύριος πρὸ τοῦ πάθους παρεκάλει τὸν Οὐράνιον Πατέρα διὰ τοὺς μαθητὰς Του καὶ διὰ τοὺς μέλλοντας πιστεύειν δι’ αὐτῶν: «Πάτερ, οὖς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ’ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἥν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου» (Ἰωάν. 17,24 ).
Πόση ἡ ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ δι’ ἡμᾶς! Ἔλαβε τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ ἐκρεμάσθη ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, ἀποδιδόντας εἰς ἡμᾶς τὴν ἐλευθερίαν καὶ τὴν ἐξόφλησιν τοῦ χρέους πρὸς τὸν Οὐράνιόν Του Πατέρα, καὶ ὡς προσφιλέστατος ἀδελφός, μᾶς ἀξιώνει τῆς συγκληρονομίας, τοῦ ἀπείρου πλούτου, τοῦ Οὐρανίου Του Πατρός!
Ὤ, ὁποία ἀγάπη πρὸς ἡμᾶς! Ὤ, τῆς ψυχρότητος μας πρὸς Αὐτόν! Ὤ, τῆς ἀχαριστίας μου πρὸς τὸν εὐεργέτην μου! Θεέ μου, Θεέ μου, λυπήσου με καὶ μὴ μὲ καταδικάσῃς ἀνταξίως τῶν ἔργων μου!
3η.
Εἴθε ὁ Θεὸς καθὼς πνευματικῶς μᾶς ἥνωσεν ἀρρήκτῳ δεσμῷ, οὕτω νὰ μᾶς ἀξιώσῃ καὶ εἰς τὴν οὐράνιον Αὐτοῦ βασιλείαν νὰ εἴμεθα ὅμου, ἵνα καθήμεθα εἰς τὴν πνευματικὴν Τράπεζαν τῶν Θείων Αὐτοῦ ἀγαθῶν ἐντρυφῶντες καὶ ἐνούμενοι μὲ τὸν Οὐράνιον Πατέρα, ὅπου ὑπάρχουν ἐν Αὐτῷ οἱ ποταμοὶ οἱ ἀέναοι τῶν θείων Αὐτοῦ ναμάτων. Ὤ, τὶ μέγας προορισμός! Ὤ, τὶ μέγα ἀποκύημα τῶν προσκαίρων θλίψεων!
Τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ μὲ στολὰς οὐρανίους, λελαμπρυσμένα θὰ φαίνωνται τὰ θεῖα χαρακτηριστικὰ ἐν τῷ προσώπῳ αὐτῶν, θὰ εἰσέλθουν εἰς τὴν πατρικὴν κληρονομίαν, κατάπαυσιν πλέον αἰωνίαν!
Θὰ περιέρχωνται τὰ οὐράνια ἐκεῖνα σκηνώματα καὶ θεωροῦντες τὸν ἄπειρον ἐκεῖνον πλοῦτον, θὰ διατελοῦν ἐν ἐκστάσει χωρὶς να ἀντιλαμβάνωνται ὅτι παρέρχονται αἰῶνες! Ὤ, τὶ μέγας προορισμὸς διὰ τὸν ἄνθρωπον!
Ἀλλὰ εἰκὼν θλιβερὰ ἀμαυρώνει τὴν ἀγαθὴν θεωρίαν ταύτην, καὶ αὔτη ἐστὶ ὅτι πρῶτον ἐγὼ δὲν θὰ μετάσχω εἰς ὅλην αὐτὴν τὴν ἔνδοξον εὐτυχίαν, ἡ ὁποία τώρα μὲν εἶναι θεωρία, κατόπιν θὰ λάβῃ σάρκα καὶ ὀστᾶ, δηλαδὴ τὴν πραγματοποίησιν της, καὶ δεύτερον, ὅτι οἱ ἄνθρωποι βαδίζουν ἔχοντες ἄγνοιαν τοῦ μεγάλου τούτου προορισμοῦ, καὶ ὡς ἐκ τούτου ἡ ἄγνοια γεννᾷ τὸν θάνατον ἀπὸ τὸν Θεόν!
Ἡ ἁμαρτία ἦτο ἡ ἀρχικὴ καταστροφὴ τῆς παραδεισιακῆς εὐτυχίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ αὕτη συνεχίζει τὸ καταστρεπτικὸν της ἔργον εἰσέτι ἐπὶ τούτου. Ἀλλοίμονον! Ὁ Ἅδης ποιμανεῖ ἡμᾶς.
Ὢ Θεέ μου, Σαβαώθ, φώτισον τὸ σκότος τῶν καρδιῶν μας, ἵνα ἴδωμέν Σε, τὸ ἀληθινὸν φῶς, τὸ μακάριον φῶς, ποὺ φωτίζει καὶ χαροποιεῖ τάς καρδίας τῶν φίλων Σου, φώτισον ἡμᾶς, ἵνα Σὲ ἀκολουθήσωμεν μέχρι τῆς αἰωνίου καταπαύσεως. Ἀμήν.
4η.
Ὅλα θὰ παρέλθουν καὶ εἰς τὸ μηδὲν θὰ καταλήξουν, ἐνῶ τὸ ἔργον τὸ ἐν τῷ Θεῷ εἰργασμένον, θὰ μείνῃ μαζὶ μὲ τὴν ψυχὴ τοῦ ἐργάτου, ἵνα ἐσθίῃ ἐξ αὐτοῦ ζωὴν αἰώνιον.
Μακάριοι οἱ πνευματικοὶ φιλόσοφοι τοῦ Θεοῦ, ὅπου δίδουν πρόσκαιρα καὶ θησαυρίζουν αἰώνια, ἵνα, ὅταν ἀπέλθωσιν, εὕρωσιν εἰς τὴν τράπεζαν τοῦ Θεοῦ τοὺς θησαυροὺς των σὺν τόκῳ. Μακάριοι οἱ καθαρίζοντες τάς καρδίας αὐτῶν ἀπὸ τὰ ζιζάνια τῆς ἁμαρτίας γεωργοῦντες τὸν ἀγαθὸν σπόρον, διότι θὰ ἔλθῃ καιρὸς εὔθετος, ποὺ θὰ θερίσουν στάχυας ἀειζωίας! Μακάριοι οἱ σπείροντες δάκρυα μετὰ πνευματικῆς νηστείας, δηλαδὴ πεινῶντες ἀεὶ καὶ διψῶντες τὰ καλὰ ἔργα, διότι θὰ θερίσουν χαρὰν αἰωνίαν!
5η Ἀγαπημένα μου παιδιά, ἐπῆρα τὸ γράμμα σᾶς. Ἡ ἀγάπη σας εἶναι πολὺ μεγάλη. Ἐγὼ δὲ τελείως ἀνάξιος καὶ ἐλεεινός.
Προσεύχομαι παρ’ ὅλην τὴν ἀναξιότητά μου, νὰ σᾶς σκεπάζῃ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ Πανάγιον Πνεῦμα νὰ σᾶς καθοδηγῇ εἰς κάθε καλὴν πρᾶξιν, ὥστε νὰ εὐαρεστήσετε τὸν καλὸν μας Θεὸν καὶ νὰ ἀξιωθῆτε οἰκογενειακῶς νὰ κατοικήσετε εἰς τὸν τόπον τοῦ Θεοῦ, εἰς τὴν ἄλλην ζωήν, ἐκεῖ ποὺ στέκουν οἱ ἄγγελοι καὶ ὑμνολογοῦν ἀκατάπαυστα, μέσα εἰς γνόφον ἀπροσίτου θείου φωτὸς τὴν ὑπέρθεον ἁγίαν Τριάδα.
Αὐτὴν τὴν οὐράνιον δόξαν, ὅλοι οἱ μεγάλοι ἅγιοι τὴν ἐπεθύμησαν καὶ ἠγωνίσθησαν καὶ τὴν ἐπέτυχαν. Τὰ ἔδω κάτω ἐν συγκρίσει μὲ τὰ ἄνῳ εἶναι σκότος. Τὰ ἐδῶ μάταια, προσωρινά, ἐφήμερα, ἀλλοιωτά, τρεπτά, μηδέν. Ἐνῶ τὰ οὐράνια αἰώνια, παντοτινά, ἀναλλοίωτα, δοξασμένα, φωτόλουστα, μὲ θεϊκὴν χάριν ἀρωματισμένα.
Διὰ τοῦτο ὅποιος καταφρονήσῃ τὰ μάταια τοῦ κόσμου πράγματα, δηλαδὴ ἐμπαθὼς δὲν τὰ ἐπιθυμήσῃ, αὐτὸς θὰ γίνη μέτοχος τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν!
ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ Γέροντος ᾿Εφραίμ, Προηγουμένου ῾Ιερᾶς Μονῆς Φιλοθέου ῾Αγίου ῎Ορους, (σελ. 17-21, 1989).
Ἐὰν ἐδῶ εἰς τὴν ἐξορίαν, εἰς τὴν γῆν τοῦ κλαυθμῶνος καὶ τῆς κατάρας, ἔδωκεν ὁ ἅγιος Θεὸς τοιαύτης καλλονῆς ἀπόλαυσιν, ποία ἄραγε ἔσται ἐκεῖ, πού κατοικεῖ Αὐτὸς ὁ Θεός;
Ὄντως «οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ, πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν καὶ εὐτυχίαν»!
(Ρωμ.8,18 ).
Θέωσις, παιδί μου, εἰς τοὺς οὐρανούς, ἐκεῖ ἀφαιρέσει Κύριος ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν καὶ λύπην καὶ πόνον καὶ στεναγμόν. Διότι ἐκεῖ βασιλεύει πολίτευμα ἀγγελικόν, ὅπου τὸ ἔργον ὕμνοι καὶ ᾠδαὶ πνευματικαί!
Ἐκεῖ Σαββατισμὸς αἰώνιος! Ἐν χαρᾷ μετὰ τοῦ Πατρὸς μας Θεοῦ, ποὺ μᾶς περιμένει, πότε νὰ γίνωμεν ἕτοιμοι, διὰ νὰ μας καλέσῃ διὰ πάντα πλησίον Του!
Ἐκεῖ κάθε σεσωσμένη ψυχὴ θὰ ζῇ μέσα εἰς ἄβυσσον ἀγάπης, γλυκύτητος, χαρᾶς, ἐκπλήξεως καὶ θάμβους!
2η. Θὰ ἔλθῃ καιρός, θὰ σημάνῃ ἡμέρα, θὰ ἔλθῃ στιγμή, ὅπου θὰ κλείσουν αὐτὰ τὰ μάτια καὶ θὰ ἀνοιχθοῦν τὰ τῆς ψυχῆς. Τότε θὰ ἴδωμεν νέον κόσμον, νέας ὑπάρξεις, καινὴν κτίσιν, νέαν ζωὴν μὴ ἔχουσαν τέρμα. Ὁ τίτλος τῆς: «Ἀθανασία ἄπειρος». Ἡ μεγάλη πατρὶς ἄνω, ἄφθαρτος, αἰώνιος, ἡ ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἡ μήτηρ τῶν πρωτοτόκων, ἔνθα θὰ σκηνώσουν αἱ λελυτρωμέναι ψυχαί, τάς ὁποίας ἀπέπλυνεν ἐκ τοῦ ῥύπου τὸ αἷμα τοῦ Ἀρνίου τοῦ ἀκάκου!
Τὶς δύναται νὰ ἐκφράσῃ διὰ λόγου καὶ γραφίδος τὴν χαράν, τὴν ἀγαλλίασιν, τὴν εὐτυχίαν τῶν σεσωσμένων ἐκείνων μακαρίων ψυχῶν; Μακάριοι οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθανόντες, ὅτι ἀναμένει αὐτοὺς ὁ πλοῦτος τῆς τοῦ Θεοῦ χρηστότητος. Μακάριος ὅστις κερδίσῃ λαχνὸν διὰ τὴν ἄνω πανήγυριν, πλοῦτος ἀναφαίρετος, δόξα ὡς Αὐτὸς ὁ Θεὸς εἶπε: «καὶ εἶπα υἱοὶ ὑψίστου, τέκνα Θεοῦ, κληρονόμοι Θεοῦ, συγκληρονόμοι Χριστοῦ».
Ὁ Κύριος πρὸ τοῦ πάθους παρεκάλει τὸν Οὐράνιον Πατέρα διὰ τοὺς μαθητὰς Του καὶ διὰ τοὺς μέλλοντας πιστεύειν δι’ αὐτῶν: «Πάτερ, οὖς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ’ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἥν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου» (Ἰωάν. 17,24 ).
Πόση ἡ ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ δι’ ἡμᾶς! Ἔλαβε τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ ἐκρεμάσθη ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, ἀποδιδόντας εἰς ἡμᾶς τὴν ἐλευθερίαν καὶ τὴν ἐξόφλησιν τοῦ χρέους πρὸς τὸν Οὐράνιόν Του Πατέρα, καὶ ὡς προσφιλέστατος ἀδελφός, μᾶς ἀξιώνει τῆς συγκληρονομίας, τοῦ ἀπείρου πλούτου, τοῦ Οὐρανίου Του Πατρός!
Ὤ, ὁποία ἀγάπη πρὸς ἡμᾶς! Ὤ, τῆς ψυχρότητος μας πρὸς Αὐτόν! Ὤ, τῆς ἀχαριστίας μου πρὸς τὸν εὐεργέτην μου! Θεέ μου, Θεέ μου, λυπήσου με καὶ μὴ μὲ καταδικάσῃς ἀνταξίως τῶν ἔργων μου!
3η.
Εἴθε ὁ Θεὸς καθὼς πνευματικῶς μᾶς ἥνωσεν ἀρρήκτῳ δεσμῷ, οὕτω νὰ μᾶς ἀξιώσῃ καὶ εἰς τὴν οὐράνιον Αὐτοῦ βασιλείαν νὰ εἴμεθα ὅμου, ἵνα καθήμεθα εἰς τὴν πνευματικὴν Τράπεζαν τῶν Θείων Αὐτοῦ ἀγαθῶν ἐντρυφῶντες καὶ ἐνούμενοι μὲ τὸν Οὐράνιον Πατέρα, ὅπου ὑπάρχουν ἐν Αὐτῷ οἱ ποταμοὶ οἱ ἀέναοι τῶν θείων Αὐτοῦ ναμάτων. Ὤ, τὶ μέγας προορισμός! Ὤ, τὶ μέγα ἀποκύημα τῶν προσκαίρων θλίψεων!
Τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ μὲ στολὰς οὐρανίους, λελαμπρυσμένα θὰ φαίνωνται τὰ θεῖα χαρακτηριστικὰ ἐν τῷ προσώπῳ αὐτῶν, θὰ εἰσέλθουν εἰς τὴν πατρικὴν κληρονομίαν, κατάπαυσιν πλέον αἰωνίαν!
Θὰ περιέρχωνται τὰ οὐράνια ἐκεῖνα σκηνώματα καὶ θεωροῦντες τὸν ἄπειρον ἐκεῖνον πλοῦτον, θὰ διατελοῦν ἐν ἐκστάσει χωρὶς να ἀντιλαμβάνωνται ὅτι παρέρχονται αἰῶνες! Ὤ, τὶ μέγας προορισμὸς διὰ τὸν ἄνθρωπον!
Ἀλλὰ εἰκὼν θλιβερὰ ἀμαυρώνει τὴν ἀγαθὴν θεωρίαν ταύτην, καὶ αὔτη ἐστὶ ὅτι πρῶτον ἐγὼ δὲν θὰ μετάσχω εἰς ὅλην αὐτὴν τὴν ἔνδοξον εὐτυχίαν, ἡ ὁποία τώρα μὲν εἶναι θεωρία, κατόπιν θὰ λάβῃ σάρκα καὶ ὀστᾶ, δηλαδὴ τὴν πραγματοποίησιν της, καὶ δεύτερον, ὅτι οἱ ἄνθρωποι βαδίζουν ἔχοντες ἄγνοιαν τοῦ μεγάλου τούτου προορισμοῦ, καὶ ὡς ἐκ τούτου ἡ ἄγνοια γεννᾷ τὸν θάνατον ἀπὸ τὸν Θεόν!
Ἡ ἁμαρτία ἦτο ἡ ἀρχικὴ καταστροφὴ τῆς παραδεισιακῆς εὐτυχίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ αὕτη συνεχίζει τὸ καταστρεπτικὸν της ἔργον εἰσέτι ἐπὶ τούτου. Ἀλλοίμονον! Ὁ Ἅδης ποιμανεῖ ἡμᾶς.
Ὢ Θεέ μου, Σαβαώθ, φώτισον τὸ σκότος τῶν καρδιῶν μας, ἵνα ἴδωμέν Σε, τὸ ἀληθινὸν φῶς, τὸ μακάριον φῶς, ποὺ φωτίζει καὶ χαροποιεῖ τάς καρδίας τῶν φίλων Σου, φώτισον ἡμᾶς, ἵνα Σὲ ἀκολουθήσωμεν μέχρι τῆς αἰωνίου καταπαύσεως. Ἀμήν.
4η.
Ὅλα θὰ παρέλθουν καὶ εἰς τὸ μηδὲν θὰ καταλήξουν, ἐνῶ τὸ ἔργον τὸ ἐν τῷ Θεῷ εἰργασμένον, θὰ μείνῃ μαζὶ μὲ τὴν ψυχὴ τοῦ ἐργάτου, ἵνα ἐσθίῃ ἐξ αὐτοῦ ζωὴν αἰώνιον.
Μακάριοι οἱ πνευματικοὶ φιλόσοφοι τοῦ Θεοῦ, ὅπου δίδουν πρόσκαιρα καὶ θησαυρίζουν αἰώνια, ἵνα, ὅταν ἀπέλθωσιν, εὕρωσιν εἰς τὴν τράπεζαν τοῦ Θεοῦ τοὺς θησαυροὺς των σὺν τόκῳ. Μακάριοι οἱ καθαρίζοντες τάς καρδίας αὐτῶν ἀπὸ τὰ ζιζάνια τῆς ἁμαρτίας γεωργοῦντες τὸν ἀγαθὸν σπόρον, διότι θὰ ἔλθῃ καιρὸς εὔθετος, ποὺ θὰ θερίσουν στάχυας ἀειζωίας! Μακάριοι οἱ σπείροντες δάκρυα μετὰ πνευματικῆς νηστείας, δηλαδὴ πεινῶντες ἀεὶ καὶ διψῶντες τὰ καλὰ ἔργα, διότι θὰ θερίσουν χαρὰν αἰωνίαν!
5η Ἀγαπημένα μου παιδιά, ἐπῆρα τὸ γράμμα σᾶς. Ἡ ἀγάπη σας εἶναι πολὺ μεγάλη. Ἐγὼ δὲ τελείως ἀνάξιος καὶ ἐλεεινός.
Προσεύχομαι παρ’ ὅλην τὴν ἀναξιότητά μου, νὰ σᾶς σκεπάζῃ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ Πανάγιον Πνεῦμα νὰ σᾶς καθοδηγῇ εἰς κάθε καλὴν πρᾶξιν, ὥστε νὰ εὐαρεστήσετε τὸν καλὸν μας Θεὸν καὶ νὰ ἀξιωθῆτε οἰκογενειακῶς νὰ κατοικήσετε εἰς τὸν τόπον τοῦ Θεοῦ, εἰς τὴν ἄλλην ζωήν, ἐκεῖ ποὺ στέκουν οἱ ἄγγελοι καὶ ὑμνολογοῦν ἀκατάπαυστα, μέσα εἰς γνόφον ἀπροσίτου θείου φωτὸς τὴν ὑπέρθεον ἁγίαν Τριάδα.
Αὐτὴν τὴν οὐράνιον δόξαν, ὅλοι οἱ μεγάλοι ἅγιοι τὴν ἐπεθύμησαν καὶ ἠγωνίσθησαν καὶ τὴν ἐπέτυχαν. Τὰ ἔδω κάτω ἐν συγκρίσει μὲ τὰ ἄνῳ εἶναι σκότος. Τὰ ἐδῶ μάταια, προσωρινά, ἐφήμερα, ἀλλοιωτά, τρεπτά, μηδέν. Ἐνῶ τὰ οὐράνια αἰώνια, παντοτινά, ἀναλλοίωτα, δοξασμένα, φωτόλουστα, μὲ θεϊκὴν χάριν ἀρωματισμένα.
Διὰ τοῦτο ὅποιος καταφρονήσῃ τὰ μάταια τοῦ κόσμου πράγματα, δηλαδὴ ἐμπαθὼς δὲν τὰ ἐπιθυμήσῃ, αὐτὸς θὰ γίνη μέτοχος τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν!
ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ Γέροντος ᾿Εφραίμ, Προηγουμένου ῾Ιερᾶς Μονῆς Φιλοθέου ῾Αγίου ῎Ορους, (σελ. 17-21, 1989).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου