2:42 μ.μ.
Όταν βλέπουµε κάτι άσχηµο, νά τό σκεπάζουµε καί όχι νά τό διαποµπεύουµε.
∆έν είναι σωστό νά γίνωνται γνωστά τά ηθικά παραπτώµατα. Άς υποθέσουµε
ότι στον δρόµο υπάρχει µιά ακαθαρσία.
Ένας συνετός άνθρωπος, άν περάση από εκεί, θά πάρη µιά πλάκα καί θά τήν σκεπάση, γιά νά µήν προξενη αηδία.
Ένας ασύνετος όµως, αντί νά τήν σκεπάση, µπορεί νά άρχίση νά τήν άνακατεύη καί νά σκορπίση περισσότερο τήν δυσωδία της.
Έτσι, καί όταν αδιάκριτα δηµοσιοποιούµε τίς αµαρτίες των άλλων, προξενούµε µεγαλύτερο κακό.
Τό «εἰπέ τῇ ᾿Εκκλησίᾳ»[1] δέν έχει τήν έννοια ότι πρέπει όλα νά γίνωνται γνωστά, γιατί σήµερα δέν είναι όλοι Εκκλησία.
Εκκλησία είναι οι πιστοί πού ζουν όπως θέλει ό Χριστός καί όχι οι άλλοι πού πολεµούν τήν Εκκλησία. Στά πρώτα χρόνια τού Χριστιανισµού πού ή εξοµολόγηση γινόταν µπροστά σέ όλα τά µέλη της Εκκλησίας, τότε είχε αυτό τό νόηµα τό «εἰπέ τῇ ᾿Εκκλησίᾳ». Ενώ στην εποχή µας πού σπάνια βρίσκεται οικογένεια νά εχη τον ίδιο Πνευµατικό, άς µη µάς ξεγελάη ό «εξω άπό εδώ» µέ τό «εἰπέ τῇ ᾿Εκκλησίᾳ», γιατί, όταν δηµοσιοποιούµε ένα ηθικό λ.χ. παράπτωµα, τό κοινοποιούµε στους πολεµίους της Εκκλησίας και τους δίνουµε αφορµή νά αρχίσουν τον πόλεµο εναντίον της, οπότε κλονίζεται ή πίστη των αδυνάτων ψυχών.
Μιά µάνα, όταν εχη µιά κόρη πού είναι πόρνη, δέν τήν διασύρει και δέν τήν εξευτελίζει µπροστά στους άλλους, άλλα κάνει ό,τι µπορεί, γιά νά άποκαταστήση τό όνοµα της. Θά πούληση ό,τι έχει και δέν έχει, θά τήν πάρη νά πάνε σέ άλλη πόλη, θά κοιτάξη νά τήν παντρέψη, γιά νά διόρθωση έτσι τήν παλιά της
ζωή. Αυτός ακριβώς είναι και ό τρόπος τής Εκκλησίας.
Βλέπεις, ό Καλός Θεός µάς ανέχεται µέ αγάπη και δέν θεατρίζει κανέναν, άν και γνωρίζη τά χάλια µας ως Καρδιογνώστης· και οι Άγιοι ποτέ δέν πρόσβαλαν αµαρτωλό άνθρωπο µπροστά στον κόσµο, άλλα µέ αγάπη, µέ λεπτότητα πνευµατική καί µέ τρόπο µυστικό βοηθούσαν γιά τήν διόρθωση τού κακού. Εµείς όµως, αν καί είµαστε αµαρτωλοί, κάνουµε τό αντίθετο, σάν υποκριτές.
Πρέπει νά προσέχουµε νά µήν παρεξηγούµε εύκολα καί νοµίζουµε πώς ό,τι κάνουν οι άλλοι είναι κακό.
- Γέροντα, αναφερθήκατε στην δηµοσιοποίηση των ηθικών παραπτωµάτων. Άλλου είδους αµαρτίες ή αρρωστηµένες καταστάσεις χρειάζεται σέ µερικές περιπτώσεις νά γνωστοποιούνται;
- Κοίταξε νά σού πώ. Έγώ τό κάνω αυτό σέ µερικούς γνωστούς. Βλέπω π.χ. κάποιον νά κάνη µιά αταξία καί νά σκανδαλίζη καί τους άλλους. Τού λέω µιά, πέντε, δέκα, είκοσι, τριάντα φορές νά διορθωθή, άλλα αυτός δέν διορθώνεται.
∆έν έχει όµως δικαίωµα νά συνεχίζη µιά αταξία µετά άπό επανειληµµένες υποδείξεις, γιατί παρασύρονται καί οι άλλοι καί τον µιµούνται. Τό κακό, βλέπεις, µπορούν εύκολα να τό µιµηθούν οι άνθρωποι, όχι όµως και τό καλό. Γι' αυτό αναγκάζοµαι υστέρα νά τό πω και σέ άλλους πού βλέπουν την αταξία αυτή, γιά νά τους προφυλάξω.
Όταν δηλαδή λέω «αυτό πού κάνει ό τάδε δέν µέ αναπαύει», δέν τό λέω γιά νά κατακρίνω - αφού τό έχω πει πεντακόσιες φορές στον ίδιο -, αλλά γιατί οί άλλοι πού βλέπουν τό κουσούρι του επηρεάζονται, τό µιµούνται και µάλιστα λένε: «"Αφού ό Γέροντας Παΐσιος δέν τού λέει τίποτε, άρα είναι καλό». Αν δέν πώ τον λογισµό µου, ότι δέν µέ αναπαύει αυτή ή κατάσταση, δίνω τήν εντύπωση οτι τό ευλογώ, ότι και έγώ αναπαύοµαι σ’ αυτήν τήν κατάσταση.
Έτσι καταστρέφεται τό σύνολο, γιατί µπορεί νά νοµίσουν ότι είναι σωστή ή τακτική τού άλλου και νά τήν εφαρµόσουν και τί βγαίνει µετά; Νοµίζουν έν τω µεταξύ ότι δέν τό έχω πει στον ίδιο. ∆έν ξέρουν ότι µέ έσκασε ό άλλος τόσον καιρό. Έχουµε και τον διάβολο πού λέει: «∆έν πειράζει και νά τό κάνης. Βλέπεις, και ό άλλος τό κάνει και ό Γέροντας Παΐσιος δέν τού λέει τίποτε».
Γι' αυτό, όταν βλέπω ότι κάποιος συνεχίζει τό τυπικό του κάνοντας µιά αταξία, ενώ τού έχω πει νά τήν διόρθωση, µετά λέω πάνω σέ µιά συζήτηση σ' όποιον τον γνωρίζει «αυτό πού κάνει ό τάδε δέν µέ αναπαύει», γιά νά τον προφυλάξω και νά µή βλαφθή. Αυτό δέν είναι κατάκριση. Νά µήν τά µπλέκουµε τά πράγµατα.
Ύστερα µερικοί έρχονται και λένε: «Γιατί τό είπες στον άλλο; Ήταν απόρρητο». «Τί απόρρητο; τού λέω. Τό είπα χίλιες φορές σ' εσένα και δέν διορθώθηκες. ∆έν έχεις δικαίωµα νά βλάψης και τους άλλους πού θά νοµίζουν ότι έγώ συµφωνώ µέ αυτήν τήν κατάσταση».
Ακόµα αυτό έλειψε νά µήν τό πώ, αφού κάνει ζηµιά στους άλλους! Ιδίως όταν έρχεται ένα παιδί άπό µιά οικογένεια πού τήν γνωρίζω και βλέπω ότι µέ τήν τακτική του καταστρέφει τήν οικογένεια, τού λέω: «Κοίταξε, άν δεν διορθωθής, θά τό πω στην µητέρα σου. ∆εν έχεις δικαίωµα εσύ να έρχεσαι σ' έµενα να µου τό λές καί πάλι νά συνεχίζης τό βιολί σου. Θα τό πω στην µάνα σου, για νά προφυλάξω την οικογένεια σας». Όταν έχη κανείς µετάνοια, καλά. Άλλα, όταν συνεχίζη την τακτική του, πρέπει νά µιλήσω· έχω ευθύνη.
1. Ματθ. 18, 17.
Απόσπασμα από την σελίδα 67-70 του βιβλίου:
Ένας συνετός άνθρωπος, άν περάση από εκεί, θά πάρη µιά πλάκα καί θά τήν σκεπάση, γιά νά µήν προξενη αηδία.
Ένας ασύνετος όµως, αντί νά τήν σκεπάση, µπορεί νά άρχίση νά τήν άνακατεύη καί νά σκορπίση περισσότερο τήν δυσωδία της.
Έτσι, καί όταν αδιάκριτα δηµοσιοποιούµε τίς αµαρτίες των άλλων, προξενούµε µεγαλύτερο κακό.
Τό «εἰπέ τῇ ᾿Εκκλησίᾳ»[1] δέν έχει τήν έννοια ότι πρέπει όλα νά γίνωνται γνωστά, γιατί σήµερα δέν είναι όλοι Εκκλησία.
Εκκλησία είναι οι πιστοί πού ζουν όπως θέλει ό Χριστός καί όχι οι άλλοι πού πολεµούν τήν Εκκλησία. Στά πρώτα χρόνια τού Χριστιανισµού πού ή εξοµολόγηση γινόταν µπροστά σέ όλα τά µέλη της Εκκλησίας, τότε είχε αυτό τό νόηµα τό «εἰπέ τῇ ᾿Εκκλησίᾳ». Ενώ στην εποχή µας πού σπάνια βρίσκεται οικογένεια νά εχη τον ίδιο Πνευµατικό, άς µη µάς ξεγελάη ό «εξω άπό εδώ» µέ τό «εἰπέ τῇ ᾿Εκκλησίᾳ», γιατί, όταν δηµοσιοποιούµε ένα ηθικό λ.χ. παράπτωµα, τό κοινοποιούµε στους πολεµίους της Εκκλησίας και τους δίνουµε αφορµή νά αρχίσουν τον πόλεµο εναντίον της, οπότε κλονίζεται ή πίστη των αδυνάτων ψυχών.
Μιά µάνα, όταν εχη µιά κόρη πού είναι πόρνη, δέν τήν διασύρει και δέν τήν εξευτελίζει µπροστά στους άλλους, άλλα κάνει ό,τι µπορεί, γιά νά άποκαταστήση τό όνοµα της. Θά πούληση ό,τι έχει και δέν έχει, θά τήν πάρη νά πάνε σέ άλλη πόλη, θά κοιτάξη νά τήν παντρέψη, γιά νά διόρθωση έτσι τήν παλιά της
ζωή. Αυτός ακριβώς είναι και ό τρόπος τής Εκκλησίας.
Βλέπεις, ό Καλός Θεός µάς ανέχεται µέ αγάπη και δέν θεατρίζει κανέναν, άν και γνωρίζη τά χάλια µας ως Καρδιογνώστης· και οι Άγιοι ποτέ δέν πρόσβαλαν αµαρτωλό άνθρωπο µπροστά στον κόσµο, άλλα µέ αγάπη, µέ λεπτότητα πνευµατική καί µέ τρόπο µυστικό βοηθούσαν γιά τήν διόρθωση τού κακού. Εµείς όµως, αν καί είµαστε αµαρτωλοί, κάνουµε τό αντίθετο, σάν υποκριτές.
Πρέπει νά προσέχουµε νά µήν παρεξηγούµε εύκολα καί νοµίζουµε πώς ό,τι κάνουν οι άλλοι είναι κακό.
- Γέροντα, αναφερθήκατε στην δηµοσιοποίηση των ηθικών παραπτωµάτων. Άλλου είδους αµαρτίες ή αρρωστηµένες καταστάσεις χρειάζεται σέ µερικές περιπτώσεις νά γνωστοποιούνται;
- Κοίταξε νά σού πώ. Έγώ τό κάνω αυτό σέ µερικούς γνωστούς. Βλέπω π.χ. κάποιον νά κάνη µιά αταξία καί νά σκανδαλίζη καί τους άλλους. Τού λέω µιά, πέντε, δέκα, είκοσι, τριάντα φορές νά διορθωθή, άλλα αυτός δέν διορθώνεται.
∆έν έχει όµως δικαίωµα νά συνεχίζη µιά αταξία µετά άπό επανειληµµένες υποδείξεις, γιατί παρασύρονται καί οι άλλοι καί τον µιµούνται. Τό κακό, βλέπεις, µπορούν εύκολα να τό µιµηθούν οι άνθρωποι, όχι όµως και τό καλό. Γι' αυτό αναγκάζοµαι υστέρα νά τό πω και σέ άλλους πού βλέπουν την αταξία αυτή, γιά νά τους προφυλάξω.
Όταν δηλαδή λέω «αυτό πού κάνει ό τάδε δέν µέ αναπαύει», δέν τό λέω γιά νά κατακρίνω - αφού τό έχω πει πεντακόσιες φορές στον ίδιο -, αλλά γιατί οί άλλοι πού βλέπουν τό κουσούρι του επηρεάζονται, τό µιµούνται και µάλιστα λένε: «"Αφού ό Γέροντας Παΐσιος δέν τού λέει τίποτε, άρα είναι καλό». Αν δέν πώ τον λογισµό µου, ότι δέν µέ αναπαύει αυτή ή κατάσταση, δίνω τήν εντύπωση οτι τό ευλογώ, ότι και έγώ αναπαύοµαι σ’ αυτήν τήν κατάσταση.
Έτσι καταστρέφεται τό σύνολο, γιατί µπορεί νά νοµίσουν ότι είναι σωστή ή τακτική τού άλλου και νά τήν εφαρµόσουν και τί βγαίνει µετά; Νοµίζουν έν τω µεταξύ ότι δέν τό έχω πει στον ίδιο. ∆έν ξέρουν ότι µέ έσκασε ό άλλος τόσον καιρό. Έχουµε και τον διάβολο πού λέει: «∆έν πειράζει και νά τό κάνης. Βλέπεις, και ό άλλος τό κάνει και ό Γέροντας Παΐσιος δέν τού λέει τίποτε».
Γι' αυτό, όταν βλέπω ότι κάποιος συνεχίζει τό τυπικό του κάνοντας µιά αταξία, ενώ τού έχω πει νά τήν διόρθωση, µετά λέω πάνω σέ µιά συζήτηση σ' όποιον τον γνωρίζει «αυτό πού κάνει ό τάδε δέν µέ αναπαύει», γιά νά τον προφυλάξω και νά µή βλαφθή. Αυτό δέν είναι κατάκριση. Νά µήν τά µπλέκουµε τά πράγµατα.
Ύστερα µερικοί έρχονται και λένε: «Γιατί τό είπες στον άλλο; Ήταν απόρρητο». «Τί απόρρητο; τού λέω. Τό είπα χίλιες φορές σ' εσένα και δέν διορθώθηκες. ∆έν έχεις δικαίωµα νά βλάψης και τους άλλους πού θά νοµίζουν ότι έγώ συµφωνώ µέ αυτήν τήν κατάσταση».
Ακόµα αυτό έλειψε νά µήν τό πώ, αφού κάνει ζηµιά στους άλλους! Ιδίως όταν έρχεται ένα παιδί άπό µιά οικογένεια πού τήν γνωρίζω και βλέπω ότι µέ τήν τακτική του καταστρέφει τήν οικογένεια, τού λέω: «Κοίταξε, άν δεν διορθωθής, θά τό πω στην µητέρα σου. ∆εν έχεις δικαίωµα εσύ να έρχεσαι σ' έµενα να µου τό λές καί πάλι νά συνεχίζης τό βιολί σου. Θα τό πω στην µάνα σου, για νά προφυλάξω την οικογένεια σας». Όταν έχη κανείς µετάνοια, καλά. Άλλα, όταν συνεχίζη την τακτική του, πρέπει νά µιλήσω· έχω ευθύνη.
1. Ματθ. 18, 17.
Απόσπασμα από την σελίδα 67-70 του βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΛΟΓΟΙ Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου