Λογισμοὶ (Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης) ~ ΕΩΣ ΕΣΧΑΤΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ

Λογισμοὶ Ἀκάθαρτοι

Ἀκοῦστε, ἄπιστοι! Οἱ ἀκάθαρτοι, πονηροὶ καὶ βλάσφημοι λογισμοὶ δὲν εἶναι προϊὸν τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, ἀλλὰ τοὺς παράγει τὸ πονηρὸ πνεῦμα. Γι’ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ δίνουμε προσοχὴ σ’ αὐτὰ πού μᾶς λέει καί, ὅταν ἔρχονται, ἐπειδὴ γνωρίζουμε ἀπὸ ποῦ εἶναι, νὰ τὰ περιφρονοῦμε, καὶ μὲ τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας νὰ προσκολλώμεθα στὴν ἀλήθεια, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Αὐτὴ εἶναι ἡ μάνα μας, αὐτή μᾶς γέννησε, αὐτή μᾶς τρέφει καί μᾶς παρηγορεῖ.

Λογισμοὶ ἀπιστίας

        Ἂν τὴ στιγμὴ ποὺ ἁγιάζονται τὰ Θεῖα Δῶρα, ἤ ὅταν ἑτοιμάζεσαι νὰ τὰ μεταλάβεις, ἐμφανίζονται μέσα στὸ νοῦ σου λογισμοὶ ἀπιστίας, ζητῶντας ἀπὸ σένα ἀποδείξεις τῆς πίστης σου, τὸ πρῶτο πρᾶγμα ποὺ πρέπει νὰ κάνεις εἶναι νὰ μὴν τοὺς δώσεις καμμία σημασία. Ἀλλὰ πές τό ἑξῆς: «Πιστεύω στὸ λόγο τοῦ Κυρίου μου, ποὺ γιὰ μένα ἔγινε Ἄνθρωπος καὶ ἔχυσε γιὰ μένα τὸ δικό Του Πανάχραντο Αἷμα». Τὸ ἴδιο πρέπει νὰ κάνεις καὶ ὅταν προσεύχεσαι.
        Ὅταν σὲ ἐπισκέπτονται λογισμοὶ ἀπιστίας, νὰ ἔχεις στὸ νοῦ σου τὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, καὶ οἱ λογισμοὶ αὐτοὶ θὰ φύγουν μακριά. Λέγε καὶ τὸ ἑξῆς: « Εἶμαι ἕνας ἀσήμαντος ἄνθρωπος, ἐνῶ ἑκατομμύρια ἄνθρωποι, γνωστοὶ καὶ μεγάλοι, πίστευαν σ’ αὐτὰ ποὺ οἱ λογισμοὶ προσπαθοῦν νὰ μοῦ στερήσουν».
        Γιὰ τὸν Κύριο τίποτε δὲν εἶναι ἀδύνατο· διαφορετικὰ Αὐτὸς δὲ θὰ ἦταν Παντοδύναμος. Τίποτε δὲν Τοῦ εἶναι ἀδύνατο· αὐτὴ ἡ ἀδυναμία δὲν εἶναι στὴ φύση Του. Καὶ στὴ φύση Του δὲν εἶναι, παραδείγματος χάρη, νὰ κάνει κακό.

Νὰ μή μᾶς στενοχωροῦν

        Δὲν πρέπει νὰ δίνουμε σημασία σὲ πονηρὲς καὶ βλάσφημες σκέψεις πού μᾶς βάζει ὁ πονηρὸς τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς· αὐτὲς δέ μᾶς λογαριάζονται ὡς ἁμαρτία. Πρέπει μὲ τὴν ἡσυχία νὰ συνεχίζουμε τὸ ἔργο μας. Μόνο αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει καθόλου πεῖρα στὴν πνευματικὴ ζωὴ μπορεῖ νὰ στενοχωριέται ἀπ’ αὐτὲς τὶς σκέψεις.
        Ὅταν τὸ πνεῦμα σου ἀναστατώνεται θυμήσου τὴν ἐπουράνια εἰρήνη, τὴν ὁποία λαμβάνεις κάθε φορὰ ποὺ μεταλαμβάνεις τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων. Ἔχε ἐλπίδα ὅτι θὰ τὴν ἀποκτήσεις καὶ αὐτὴ τὴ φορά.
        Ὅταν οἱ σκοτεινοὶ λογισμοὶ βαραίνουν τὴν ψυχή σου, τὴν περικυκλώνουν καὶ τὴν ἀναστατώνουν, καὶ δὲν τὴν ἀφήνουν νὰ σταθεροποιηθεῖ μέ τήν πίστη στὴν ἀσάλευτη πέτρα τῆς δικαιοσύνης· ὅταν αἰσθάνεσαι τὸν ἑαυτό σου κακὸ καὶ ὅλα ὅσα ἀγγίζει ἡ σκέψη σου σοῦ φαίνονται ἐπίσης κακά, τότε νὰ μὴν ἔχεις τόση παραφροσύνη, ὥστε νά σκέφτεσαι ὅτι, ὅταν ἀποσταθεροποιεῖσαι ἐσύ, ἀποσταθεροποιοῦνται τὰ πάντα καί, ὅταν ἐσὺ ἀλλάζεις πρὸς τὸ κακό, τὰ πάντα ἐπίσης ἀλλάζουν. Τὴ δική σου ἀδυναμία νὰ μὴν τὴν προβάλλεις στοὺς ἄλλους. Ὁ Θεός, παραδείγματος χάρη, οἱ Ἅγιοί Του, ὅπως καὶ ὅλες οἱ θεῖες ἀλήθειες τῆς πίστης, οἱ προσευχές, καὶ οἱ ὕμνοι, οἱ διάφοροι θεσμοὶ ποὺ ὑπάρχουν στὴν Ἐκκλησία, εἶναι πάντα τὰ ἴδια, ζωοποιὰ καὶ φωτεινά, ἀκλόνητα καὶ ἀναλλοίωτα, ἀκαταμάχητα φρούρια. Ἐσὺ μερικὲς φορές, λόγω τῆς ἀπερισκεψίας σου, σκοντάφτεις πάνω σ’ αὐτά, καὶ ὄχι αὐτὰ πάνω σὲ σένα. Ἐσὺ εἶσαι εὐμετάβλητος καὶ ἀσταθής, αὐτὰ εἶναι σταθερὰ καὶ αἰώνια. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀΐδιο Φῶς, ἐσὺ πιό πολὺ εἶσαι σκοτάδι παρὰ φῶς, γιατί ἔχεις μέσα σου ἕνα σκοτεινὸ στοιχεῖο ποὺ εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία καὶ τὸ σκοτάδι εἶναι γιὰ σένα μία συνηθισμένη κατάσταση. Ἡ ἁγιοσύνη καὶ τὸ φῶς κατοικοῦν στὴν ψυχή σου σὲ τέτοιο βαθμό, ὅσο ἐσὺ μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν καλή σου προαίρεση πλησιάζεις τὴν Πηγὴ τοῦ Ἁγιασμοῦ καὶ τὸ Πρῶτο Φῶς, τὸ Θεό. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, αὐτὴ εἶναι ἡ εὐτυχία σου, ὅταν στὸ νοῦ σου ὑπάρχει τὸ φῶς, ὅταν αἰσθάνεσαι μέσα σου τὴν τέλεια ἁρμονία μὲ τὸ Θεὸ καὶ μὲ ὅλα ὅσα προέρχονται ἀπ’ Αὐτόν.

Καλοὶ λογισμοὶ

Οἱ καλὲς καὶ φωτεινὲς σκέψεις εἶναι ἀπὸ τὸ Θεὸ ἢ ἀπὸ τὸ δικό μας ἄγγελο φύλακα. Ἐνῶ ὅταν ὁ ἄνθρωπος στερεῖται τὴ θεία χάρη, ἀπὸ τὴν καρδιὰ του «ἐξέρχονται διαλογισμοὶ πονηροί» (Μτ. 15, 19).
Νὰ σταματᾶς πιὸ συχνὰ μὲ τὴ σκέψη σου σ’ αὐτὰ τὰ μεγαλύτερα γεγονότα· ἐννοῶ στὴν πτώση τοῦ πρώτου ἀθάνατου ἀνθρώπου καὶ στὸ θάνατο ποὺ ἀκολούθησε τὴν πτώση, καὶ στὴ συνέχεια στὴν ἀνόρθωσή του καὶ στὴν αἰώνια ζωὴ ποὺ τοῦ χάρισε ὁ Χριστὸς μὲ τὰ πάθη, τὸ θάνατο καὶ τὴν ἀνάστασή Του. Νὰ τὸ σκέφτεσαι αὐτό.

Πόλεμος μὲ τοὺς λογισμοὺς

Ὅταν γίνονται οἱ ἐπιθέσεις τῶν παθῶν, στὴν ἀρχή, τὶς περισσότερες φορὲς (καὶ στοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι δὲν παραδίδουν ἀμέσως τὰ ὅπλα), οἱ ἐμπαθεῖς λογισμοὶ πολεμᾶνε τοὺς ἀντίθετους καλοὺς λογισμούς. Πρέπει νὰ εἴμαστε σταθεροὶ αὐτὴ τὴ στιγμὴ καὶ νὰ μὴν ἀφήσουμε τὸν ἀντίπαλό μας νὰ μᾶς νικήσει. Οἱ καλοὶ λογισμοὶ πρέπει νὰ ὑπερισχύσουν τῶν πονηρῶν, ἀκόμη καὶ ἂν ὁ ἄνθρωπος ἀναγκασθεῖ νὰ κάνει θυσίες, ποὺ σύμφωνα μὲ τὴ λογικὴ τῆς σάρκας δὲν πρέπει νὰ κάνει. Πρέπει νὰ θυσιάζουμε αὐτὸ ποὺ ζητάει ἡ σάρκα: στὸ θυμὸ κάποια ἀπὸ τὰ δικά μας δικαιώματα, στὴ φιληδονία τὶς ἀπολαύσεις, καὶ στὴ φιλαργυρία τὰ χρήματα. Τὸ κακὸ ὅμως εἶναι ὅτι οἱ ἄνθρωποι λίγο ἢ καθόλου, δὲν ἀντιστέκονται στὶς ἐπιθέσεις τῶν παθῶν. Γι’ αὐτὸ τὰ πάθη ἀποκτοῦν δύναμη ἐπάνω τους καὶ τοὺς τυραννοῦν. Τὸ νὰ εἶσαι εὐχαριστημένος μὲ ὅλα καὶ μὲ ὅλους καὶ νὰ ἔχεις τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς, αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι τὸ πρῶτο σου μέλημα, γι’ αὐτὸ πρέπει συνέχεια νὰ προσπαθεῖς καὶ νὰ φροντίζεις. Αὐτὸ εἶναι ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο, καὶ σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση πρέπει νὰ εἶσαι συνέχεια.