( Ζωὴ ) Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης

Μέλλουσα καὶ παροῦσα

        Ἤδη σ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ ἀπὸ τὴν πεῖρα μου γνώρισα ἐγὼ ὁ ἀνάξιος ὅτι ἡ κοινωνία μὲ τὸ Θεὸ στὴν προσευχὴ καὶ τὰ Ἄχραντα Μυστήρια τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος εἶναι ἡ πηγὴ τῆς μακαριότητας γιὰ τὴν ψυχή μου. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἀπόδειξη τοῦ ὅτι, καὶ στὴν ἄλλη ζωή, ἡ κοινωνία τῆς πιστῆς ψυχῆς μὲ τὸν Κύριο θὰ εἶναι γι’ αὐτὴν πηγὴ τῆς αἰώνιας χαρᾶς καὶ μακαριότητας. Τὶς ἀπαρχὲς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν τὶς βλέπουμε ἤδη ἐδῶ.
        Τὰ Ζωοποιὰ Μυστήρια μὲ μεγάλη δύναμη ἐνεργοῦν στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, τὴ ρυπαρή, ἀπὸ τὴν ὁποία σχεδὸν πάντα «ἐξέρχονται διαλογισμοὶ πονηροί» (Μτ. 15, 19), πορνεῖες, βλασφημίες, ἀμφιβολίες περὶ τῆς πίστεως καὶ ἄλλα. Ὅλα αὐτὰ προκαλοῦν στὸν ἄνθρωπο ἀνυπόφορα βάσανα. Τὰ Θεῖα Μυστήρια, ὅταν τὰ λαμβάνουμε μὲ πίστη, καταστρέφουν τὴ φωλιὰ ὅπου ζεῖ ἡ ἁμαρτία, καὶ αὐτή, ἀδύναμη πλέον, δίνει τὴ θέση της σὲ σκέψεις καλὲς καὶ θεῖες, στὴ ζωντανὴ πίστη, στὴν ἀγάπη καὶ στὴν εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸ Θεό. Ταυτόχρονα ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἤρεμος, εὐχαριστημένος καὶ εὐτυχισμένος. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζεῖ πληγωμένος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀντὶ νὰ τρώει τοὺς καρποὺς ἀπὸ τὸ δένδρο τῆς γνώσης τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ, πρέπει νὰ τρέφεται μὲ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου. Πεθάναμε ὅταν γευτήκαμε αὐτοὺς τοὺς καρποὺς καί, γιὰ νὰ ξανακερδίσουμε τὴ ζωή, ποὺ κάποτε εἴχαμε χάσει, χρειαζόμαστε τὸν Ἄρτο τὸ Ζωντανό: «Καθὼς ἀπέστειλέ με ὁ ζῶν πατὴρ κἀγώ ζῶ διὰ τὸν πατέρα, καὶ ὁ τρώγων με κἀκεῖνος ζήσεται δι’ ἐμὲ» (Ἰω. 6, 57). «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. 6, 54).
        Εἶναι ἀναμφίβολο ὅτι αὐτὸς ποὺ κοινωνεῖ τῶν Θείων Μυστηρίων, ἂν δώσει στὴν καρδιὰ του θέση γιὰ ἀπιστία, αἰσθάνεται ξαφνικὰ νὰ ἀνάβει μέσα του μὶα φλόγα καὶ νιώθει θλίψη καὶ στενοχώρια. Ἂν ἡ πίστη ὑπερισχύσει τῆς ἀπιστίας, τότε ἀμέσως ἡ καρδιὰ του ζωντανεύει, δροσίζεται καὶ αἰσθάνεται χαρὰ καὶ εἰρήνη.

* * *

        Ὅλα τὰ ζωντανὰ πλάσματα· ἄνθρωποι, ζῶα, φυτά, σὰν νὰ εἶναι ἕνα τίποτε. Γεννιοῦνται, μεγαλώνουν καὶ ἀποθνήσκουν, καὶ στὴ θέση τους μπαίνουν καινούργια… Μόνο ὁ Κύριος εἶναι αἰώνιος καὶ ἀΐδιος, πληρώνει τὰ πάντα καὶ τὰ οὐσιώνει.

* * *

        Ἀδελφοί! Ἡ ἴδια αὐτὴ ἡ ψυχή, ἡ ὁποία συχνὰ ὑποφέρει ἐδῶ βασανιζόμενη ἀπὸ τὴ συνείδηση λόγω τῆς ἁμαρτίας, ἡ ἴδια αὐτὴ ψυχὴ θὰ ὑπάρχει καὶ μετὰ τὸ θάνατο καὶ θὰ βασανίζεται ἀκόμη χειρότερα. Ἀπὸ τὰ βάσανα τῆς παρούσης ζωῆς νὰ καταλάβετε τὰ βάσανα τῆς μέλλουσας. Ἄν, σύμφωνα μὲ τὸ νόμο τῆς φύσης, τίποτε στὸν κόσμο δὲ χάνεται, τότε πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ χαθεῖ ἡ ψυχὴ καὶ τὰ ἔργα σας;

Ἀληθινὴ ζωή, κοντὰ στὸ Θεὸ

        8 Νοεμβρίου. Οἱ χαιρετισμοὶ τοῦ Σωτῆρα καὶ οἱ βραδινὲς προσευχὲς γλύκαναν πάρα πολὺ τὴν καρδιά μου. Ὅταν τελειώνουμε τὴ θερμὴ προσευχή, ἡ ψυχή μας δὲ θέλει νὰ τὴν ἀφήσει, εἶναι σὰν τὸ παιδὶ ποὺ τὸ παίρνουν ἀπὸ τὸ μαστὸ τῆς μητέρας καὶ τοῦ στεροῦν τὸ γάλα ποὺ τόσο πολὺ τοῦ ἀρέσει. Προσευχὴ μὲ πίστη εἶναι ὁ μαστός, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ρουφᾶ γάλα τὸ βρέφος, δηλ. ἡ δική μας ψυχή. Δόξα στὴν πίστη μας στὸ Χριστό! Δόξα στὶς εὐχὲς ποὺ διαβάζονται στὴν ἐκκλησία! Ποὺ μὲ τόσο θαυμαστὸ τρόπο ἀλλάζουν καὶ μεταμορφώνουν τὴν ψυχή μας. Πόση γλυκύτητα δίνουν αὐτὲς σὲ ὅλο μας τὸ εἶναι! Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ζωή! Ἔξω ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὴν προσευχὴ τί ζωὴ μπορεῖ νὰ ὑπάρχει; Εἶναι μόνο σκιὰ τῆς ζωῆς. Δόξα στὸν Κύριο, ποὺ δὲ στερεῖ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς τὸ δῶρο τῆς προσευχῆς!

* * *

        Ὁ ἑαυτός μου δὲν ἀνήκει σὲ μένα ἀλλὰ στὸ Θεό. Ὅλη ἡ ζωή μου ἀποτελεῖται ἀπό ἀνταμοιβὲς καὶ τιμωρίες ἀπὸ τὸ Θεό. Εἶμαι καλός; Ὁ Θεὸς μὲ βραβεύει· εἶμαι κακός; Μὲ τιμωρεῖ.
        Ὅσο χαλαρώνει ἡ πίστη στὴν καρδιά, τόσο σβήνει ἡ πνευματικὴ ζωὴ τῆς ψυχῆς· τὴν ἀφήνουν ἡ «εἰρήνη καὶ ἡ χαρὰ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» (Ρωμ. 14, 17).

* * *

        Ὅταν λὲς καλὸ λόγο ἢ κάνεις καλὸ ἔργο, ἢ ἂν ἀκόμη μόνο σκέφτεσαι τὸ καλό, δὲς ἂν τὸ σκέφτεσαι, τὸ λὲς καὶ τὸ κάνεις γιὰ τὸ ἴδιο τὸ καλό. Γιὰ τὸν ἑαυτό της ἡ καρδιά σου τὸ κάνει; Γιὰ τὴ δική της ἀπόλαυση; Ἢ βλέπεις τοὺς ἄλλους καὶ μόνο ἀπὸ εὐγένεια κάνεις τὸ καλό, μὲ ὑποκρισία; «Δὸς μοί, υἱέ, σὴν καρδιάν» (Παρ. 23, 26).

* * *

        Δόξα τῷ Θεῷ, ποὺ ὁ Σωτήρας γίνεται ζωτικὴ ἀνάγκη γιὰ τὴν καρδιά μου καὶ χωρὶς Αὐτὸν δὲν μπορῶ νὰ ζῶ. Τὸν κυνηγάω σὰν τὸ παιδὶ ποὺ τρέχει πίσω ἀπὸ τὴ μητέρα του. Τὸ παιδὶ ὑποφέρει ὅταν ἡ μητέρα του τὸ ἀφήνει μόνο, καὶ ἡ μητέρα ἀπομακρύνεται ἂν τὸ παιδὶ δὲν τὴν ἀκούει. Τὸ ἴδιο καὶ ἐγώ· ὑποφέρω ὅταν ὁ Σωτήρας μου μὲ ἀφήνει κάθε φορὰ ποὺ Τὸν προσβάλλω μὲ κάποια ἀκάθαρτη κίνηση τῆς καρδιάς μου.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο : Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ». Ἐκδόσεις: Ὀρθόδοξος Κυψέλη, 2004.  arnion.gr