Η ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΟΔΟΣ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ

Περισσότερο κι από την άσκηση του σώματος, που αντιμάχεται τις άταχτες τάσεις της επιθυμίας, η άσκηση της ευσπλαχνίας και της συμπάθειας , που καθαρίζει το θυμικό, είναι απαραίτητη σ’ αυτόν που θέλει να εφαρμόσει τις εντολές του Κυρίου. Η επιθετικότητα και η οξυθυμία, που μπαίνουν στην υπηρεσία του εγώ, είναι αυτό που εμποδίζει τον άνθρωπο περισσότερο στη βασιλεία της αγάπης. Και αν η αγάπη είναι μέσα μας το μάτι που βλέπει τον Θεό, αφού αυτή προπάντων μας κάνει σύμμορφους με Εκείνον, τίποτε δεν μπορεί να σκοτεινιάσει περισσότερο αυτό το μάτι από τον θυμό, το μίσος και τη μνησικακία.
Εκείνος που έχει έρωτα αληθινής προσευχής και οργίζεται ή μνησικακεί , είναι αξιοκατηγόρητος. Είναι όμοιος μ’ εκείνον που θέλει να βλέπει καθαρά και όμως ταράζει ο ίδιος τα μάτια του.
Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής έχει σε πλάτος αναπτύξει αυτή την ευάγρια διδασκαλία σ’ έναν τόνο κάπως διαφορετικό:
Εκείνος που αγαπάει πάντως τον Χριστό, Τον μιμείται κατά δύναμη. Δηλαδή ο Χριστός δεν έπαψε να ευεργετεί τους ανθρώπους. Όταν του φέρονταν αχάριστα και τον βλασφημούσαν, μακροθυμούσε. Όταν τον χτυπούσαν και τον εσταύρωναν , υπέμενε μη σκεπτόμενος καθόλου κανένα κακό γι’ αυτούς. Αυτά δε τα τρία έργα είναι εκφραστικά της αγάπης προς τον πλησίον. Χωρία αυτά απατάται εκείνος , π0ου νομίζει ότι αγαπάει τον Χριστό, ή θα τύχει της Βασιλείας Του. Διότι λέγει, “δεν θα μπει στη Βασιλεία των ουρανών αυτός που με αποκαλεί Κύριε, Κύριε, αλλά εκείνος που κάνει το θέλημά του Πατρός μου» ( Ματθ. 7, 21 ) . Και πάλι “αυτός που με αγαπά θα τηρήσει τις εντολές μου” ( Ιω.14, 15 ) .
Όλος ο σκοπός των εντολών του Σωτήρα είναι να ελευθερώσει τον νου από την ακρασία και το μίσος και να τον φέρει στην αγάπη αυτού και του πλησίον. Από αυτά τα δύο γεννιέται το φέγγος της κατ’ ενέργειαν αγίας γνώσεως.”
Αυτό το πνεύμα της ταπεινής αγάπης , της συμπάθειας και της οικουμενικής ευσπλαχνίας έχει καταγραφεί από όλους τους πνευματικούς δασκάλους του ησυχασμού. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος επιμένει σ’ αυτό εντελώς ιδιαίτερα:
Ιδού αδελφέ μου μια εντολή: Είθε να βαραίνει πάντα στη ζυγαριά σου το έλεος, ως τη στιγμή που θα νιώσεις μέσα σου το έλεος του Θεού προς τον κόσμο. Η κατάστασή μας θα γίνει έτσι καθρέπτης, όπου θα βλέπουμε μυστικά το θείο Πρωτότυπο, χάρη σ’ εκείνα που του ανήκουν κατ’ ουσίαν. Δια μέσου αυτών φωτιζόμεθα και πλησιάζουμε τον Θεό με το νου καθαρό…»

Από το βιβλίο: «Αρχιμ. Πλακίδα Deseille
Φιλοκαλία
Η νηπτική παράδοση της Ορθοδοξίας
και η ακτινοβολία της στον κόσμο»
Εκδόσεις : Ακρίτας