Μάθετε απ' εμού

«Μάθετε απ’ εμού...» (Ματθ. 11, 29). Δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον Ιησού, αν δεν τον μάθουμε. Να τον μάθουμε: ημέρα με την ημέρα, ώρα με την ώρα, λίγο λίγο. Προσπάθεια υποταγής και επιμονής. Προϋποθέτει την καθημερινή οικειότητα με τον Ιησού. Απαιτεί να είμαστε κοντά του, να τον ακούμε. «... Απ’ εμού...». Ο Λυτρωτής ποθεί αυτή την άμεση, προσωπική κι εσωτερική σχέση με την κάθε ψυχή. Οι άλλοι μπορεί να μας προετοιμάζουν στην αποδοχή του μηνύματός του, να μας το επαναλαμβάνουν με επιτυχία. Μα δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά μόνο να μας το επαναλαμβάνουν. Ενώ Εκείνος... Εκείνος είναι ο μαναδικός Διδάσκαλος. Στο πρόσωπό του η διδασκαλία του αναβλύζει από την ίδια την πρώτη της πηγή. Εδώ η διδασκαλία γίνεται ένα, ταυτίζεται με το διδάσκοντα. Η αληθινή αποδοχή του μηνύματος του Ιησού συμπίπτει με την ανακάλυψη του προσώπου του. Ο Ιησούς θέλει να μας αποκαλύψη τον εαυτό του. Αλλά τι ακριβώς επιθυμεί να μάθουμε σχετικά με τον εαυτό του; Ω! Κάτι πολύ απλό, πολύ σύντομο. Κάτι που μπορεί να το παρακολουθήση κι ο τελευταίος άνθρωπος: «... ότι πράος εστί και ταπεινός τη καρδία» (Ματθ. 11, 29). Να τι θέλει να ξέρουμε σαν πρώτο στοιχείο. Είναι μικρό πράγμα; Κάθε άλλο. Πίσω από τις λέξεις αυτές θα μπορούσαμε ν’ ανακαλύψουμε τη Βηθλεέμ και το Γολγοθά.

Για να μας απορροφήση όμως η προσπάθεια της γνωριμίας του Ιησού απαιτείται αρκετή ανιδιοτέλεια και ένα είδος ιερής αντικειμενικότητος. Αυτή η γνωριμία πρέπει ν’ αποτελή το ύψιστο ενδιαφέρον της ζωής μας. Συνεπώς πρέπει να μην αφήσουμε την απασχόληση με τον εαυτό μας –ακόμη και την καθαρώς πνευματική- να πάρη την πρώτη θέση του ενδιαφέροντός μας. Αυτά που μαθαίνουμε από τον Ιησού για τον ίδιο τον Ιησού πρέπει να μας είναι πιο πολύτιμα και πιο επιθυμητά απ’ αυτά που μαθαίνουμε για τον ίδιο τον εαυτό μας. Διότι η μορφή του Κυρίου μας βοηθεί αυτόματα και άμεσα ν’ αποκτήσουμε συνείδηση και των δικών μας διαστάσεων και της καταστάσεώς μας. Κι από τη Μορφή αυτή απορρέει η δυνατότης –κάτι παραπάνω: η δραστική δύναμη- της μεταμορφώσεώς μας. Μα η γνώση του προσώπου του Κυρίου δεν πρέπει να μας ενδιαφέρη λόγω των αποτελεσμάτων της στον εαυτό μας. Εκείνο που πρέπει να μας γοητεύη και να μας αιχμαλωτίζη είναι προ παντός η εσωτερική, η απέραντη ομορφιά του προσώπου του.

«Τοσουτον χρόνον μεθ’ υμών ειμί και ουκ έγνωκάς με, Φίλιππε;» (Ιωάν. 14, 9). Παιδί μου, και μαζί σου επίσης είμαι τόσα χρόνια!Όμως σε πολλές περιπτώσεις παραμένω για σένα ένας άγνωστος. Αυτό που ξέρεις για μένα είναι ένα τίποτε σε σύγκριση μ’ αυτό που σου μένει να μάθης. Θέλεις ν’ αφιερώσης τον καιρό που σου απομένει για να με γνωρίσης;

Γνώσις του Χριστού: « Αύτη εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και όν απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (Ιωάν. 17, 3). Δεν φθάνει να πούμε ότι η γνώσις του Ιησού θα πραγματοποιηθή στην αιώνιο ζωή, αλλ’ ότι είναι η αιώνιος ζωή. Σ’ αυτό συνίσταται η αιωνιότης. Επομένως, η αιώνιος ζωή αρχίζει απ’ εδώ. Η γνώσις του Ιησού είναι η γέφυρα που ενώνει το χρόνο με την αιωνιότητα.

«Ο μόνος αληθινός Θεός και όν απέστειλε Ιησούν Χριστόν» (Ιωάν. 17, 3). Εδώ δεν πρόκειται για δυο αντικείμενα γνώσεως. Διότι μόνο εν τω Χριστώ γνωρίζουμε τον Πατέρα του Ιησού και το Πνεύμα του Ιησού. «Ο εωρακώς εμέ, εώρακε τον Πατέρα» (Ιωάν. 19, 4).