«Πως πρέπει να δέχεται κάποιος το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας»

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη

Σε διάφορες περιστάσεις μπορούμε να πλησιάζουμε σ’ αυτό το θείο μυστήριο, το οποίο για να επιτύχουμε, έχουμε να κάνουμε διάφορα πράγματα τα οποία μπορούν να διαιρεθούν σε τρία επίπεδα. Πριν τη μετάληψη, στον καιρό της μετάληψης και μετά τη μετάληψη. Πριν από τη μετάληψη πρέπει να καθαριστούμε με το μυστήριο της μετάνοιας και της εξομολόγησης από τον μολυσμό τόσο της θανάσιμης όσο και της πιο μικρής αμαρτίας που κάναμε και να τηρήσουμε τον Κανόνα που θα μας δώσει ο Πνευματικός^. και με όλη τη διάθεση της καρδιάς μας να δοθούμε ολοτελώς με όλη τη ψυχή και με όλη την ισχύ μας και με όλες τις δυνάμεις μας στον Ιησού Χριστό και σε όλο εκείνο που του αρέσει. Επειδή και αυτός με το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας μας προσφέρει το Αίμα και το Σώμα του με τη ψυχή και τη Θεότητα και με τις αξιομισθίες του^. και αφού συλλογιστούμε, ότι το δώρο μας είναι λίγο και δεν έχει σχεδόν καμιά αναλογία με το δικό του, πρέπει να επιθυμούμε να έχουμε τόσο μεγάλο δώρο, όσο δεν του πρόσφεραν ποτέ τα άλλα κτίσματα, ανθρώπινα και ουράνια, για το δώσουμε στη θεία του Μεγαλειότητα.

        Έτσι όταν θέλεις και συ να δεχτείς αυτό το Μυστήριο, για να νικηθούν και διαφθαρούν οι δικοί σου και οι δικοί του εχθροί, προτού να μεταλάβεις, άρχισε από το απόγευμα ή και πιο πριν να σκέφτεσαι την επιθυμία, που έχει ο Υιός του Θεού, για να του δώσεις εσύ τόπο στην καρδιά σου με το μυστήριο αυτό, για να ενωθεί μαζί σου και για να σε βοηθήσει να νικήσεις κάθε πάθος σου.

       Αυτή η επιθυμία του Κυρίου είναι τόσο μεγάλη και άπειρη, που δεν μπορεί να την καταλάβει με τελειότητα νους κτιστός. Εσύ όμως για να γίνεις λιγάκι χωρητικός για να κατανοήσεις έστω και λίγο την επιθυμία αυτή του Κυρίου, κράτησε καλά στο νου σου, δύο πράγματα^. το ένα είναι η ανέκφραστη ευχαρίστηση, που έχει ο υπεράγαθος Θεός να βρίσκεται μαζί μας. Επειδή το να ενώνεται με τους ανθρώπους το ονομάζει τρυφή και ξεφάντωμα δικό του: «Η τρυφή μου μετά των υιών των ανθρώπων». Το άλλο είναι να σκεφτείς, ότι ο Θεός μισεί πολύ την αμαρτία^. επειδή η αμαρτία είναι εμπόδιο στο να ενώνεται αυτός μαζί μας, πράγμα που το επιθυμεί πάρα πολύ^. και (η αμαρτία) είναι ενάντια στη θεία του τελειότητα. Γιατί αυτός με το να είναι από τη φύση του άκρο αγαθό, καθαρό φως και άπειρη ωραιότητα, δεν μπορεί παρά να μισεί και να σιχαίνεται πάρα πολύ την αμαρτία, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά το άκρο κακό, σκότος, έλλειψη και ασχήμια ανυπόφορη στις ψυχές μας. Και αυτό το μίσος του Θεού είναι τόσο μεγάλο και πολύ κατά τις αμαρτίας, ώστε για την κατάργησή της διατάχτηκαν και έγιναν από την αρχή ως το τέλος όλα τα έργα της Παλαιάς κα Νέας Διαθήκης και μάλιστα εκείνα του παναγίου Πάθους του Υιού του. Έτσι μερικοί θεολόγοι και διδάσκαλοι λένε, ότι για να εξαφανίσει από εμάς ο Ιησούς Χριστός  και το παραμικρό σφάλμα, αν χρειαζόταν και υπήρχε τρόπος, θα ήταν έτοιμος να παραδοθεί σε μύριους άλλους θανάτους.

       Από τις μελέτες λοιπόν και τις σκέψεις αυτές κατανοώντας εσύ, έστω και λιγάκι, το μέγεθος της επιθυμίας, που έχει ο Θεός να μπει στην καρδιά σου, για να νικήσει ολοκληρωτικά του δικούς Του και τους δικούς εχθρούς, θα ανάψει στον εαυτό σου μια ζωντανή όρεξη να τον δεχτείς, για να πραγματοποιήσει σε σένα αυτό το αποτέλεσμα. Και έτσι, αφού ανδρειωθείς ολότελα, και παίρνοντας θάρρος από την ελπίδα πως θα έρθει σε σένα ο επουράνιός σου αρχιστράτηγος Ιησούς, βγάλε κραυγή πολλές φορές σε πόλεμο το πάθος εκείνο που θέλεις να νικήσεις και νίκησέ το με διπλές και τριπλές προθυμίες και ορέξεις, μισώντας το και προβάλλοντας πράξεις αρετής η οποίες να εναντιώνονται στο πάθος αυτό. Και έτσι πρέπει να κάνεις το απόγευμα.

      Το πρωί, λίγο πριν την αγία Κοινωνία, στρέψε το βλέμμα του νου σου στα σφάλματα που έκανες από τον καιρό που μετάλαβες μέχρι τη στιγμή εκείνη, όσα έκανες με τόση αφοβία, σαν να μην υπήρχε Θεός να σε βλέπει και να σε κρίνει ούτε να υπέφερε για σένα τόσα βάσανα πάνω στο σταυρό^. επειδή  κι εσύ προτίμησες περισσότερο τις σιχαμερές και τιποτένιες σου ορέξεις, παρά το θέλημα του Θεού. Και με αυτούς τους συλλογισμούς, με πολλή αισχύνη και με φόβο άγιο θα ντραπείς για την αχαριστία και την αναξιότητά σου. Αλλά όμως πάλι συλλογιζόμενος μετά από αυτά ότι η άπειρη σαν άβυσσος αγαθότητα του Θεού σου προσκαλεί στα Μυστήριά του την άβυσσο της αχαριστίας σου και της ολιγοπιστίας σου, πλησίασε σ’ αυτόν με θάρρος και δώσε ευρύχωρο τόπο στην καρδιά σου, για να γίνει μέσα σ’ αυτήν ολόκληρος Δεσπότης και Κυρίαρχος. Πως; και με τι τρόπο; Όταν διώξεις από την καρδιά σου κάθε διάθεση και αγάπη των κτισμάτων, κλείνοντάς την και μη αφήνοντας να μπει κανένας άλλος παρά μόνο ο Θεός σου.

       Αφού μεταλάβεις, να εισέλθεις αμέσως στα απόκρυφα της καρδιάς σου, προσκυνώντας τον Κύριο πρώτο με κάθε ταπείνωση και ευλάβεια και μίλησε νοερά μαζί του, με τον τρόπο αυτό: «Εσύ βλέπεις, ω μόνο μου αγαθό, πόσο εύκολα εγώ σε βλάπτω και πόση δύναμη έχει εναντίον μου το πάθος που με πολεμάει^. και ότι μόνος μου δεν έχω τη δύναμη να ελευθερωθώ. Γι’ αυτό δικός σου είναι αυτός ο πόλεμος και από σένα ελπίζω μόνο να έρθει η νίκη, αν και χρειάζεται να πολεμώ και εγώ».

       Μετά από αυτά στρέφοντας στον ουράνιο Πατέρα πρόσφερέ του, ως ευχαριστία και για τη νίκη του εαυτού σου, τον ευλογημένο του Υιό, που αυτός σου έδωσε στα Μυστήρια και που ήδη κρατάς μέσα στα σπλάχνα σου^. και πολεμώντας με κάθε γενναιότητα κατά του πάθους εκείνου που σε πολεμάει, περίμενε με πίστη τη νίκη από το Θεό. Και δεν υπάρχει τρόπος για να σου την στερήσει, αν εσύ κάνεις αυτό που μπορείς^. και αν ακόμη θελήσει να αργοπορήσει θα έρθει στιγμή που θα σου την προσφέρει σίγουρα.