Ο ΘΕΟΣ, Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΙ ΤΑ …ΑΓΑΘΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ (π. Ἰω. Ρωμανίδου)

Ὁ Θεὸς καὶ ὁ διάβολος

«Ὁ Θεὸς ἀγαπάει καὶ τὸν διάβολο. Δὲν πρόκειται ὅμως νὰ σωθῆ ὁ διάβολος. Ὁ Θεὸς ἀγαπάει τοὺς πάντας. Δὲν εἶναι θέμα ἂν ὁ Θεὸς μὲ ἀγαπάη, θὰ σωθῶ. Τὸ θέμα εἶναι, ἐὰν κανεὶς ὑφίσταται τὴν θεραπεία, ποὺ χρειάζεται γιὰ νὰ μπορῆ νὰ βρεθῆ στὴν κατάσταση τοῦ φωτισμοῦ, ὥστε, ὅταν βρεθῆ στὴν θέα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, νὰ βλέπη τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ ὡς φῶς καὶ ὄχι ὡς πῦρ αἰώνιον καὶ σκότος ἐξώτερον.
Ὁ διάβολος δὲν εἶχε κανένα νόμο ὑπ’ ὄψιν του. Δὲν εἶναι ἕνας ὁ ὁποῖος κάνει πόλεμο, ὅπως σήμερα κάνουμε πόλεμο, ποὺ λέμε, ξέρετε ὅτι ἡ συνθήκη τῆς Λωζάνης λέει ὅτι… Ὁ διάβολος δὲν ἀναγνωρίζει κανέναν κανονισμὸ καλῆς συμπεριφορᾶς στὴν διαμάχη του ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο εἶναι πάρα πολὺ δύσκολο νὰ γίνη κανεὶς ὀρθόδοξος θεολόγος… Ἡ πρώτη μέριμνα τοῦ διαβόλου εἶναι οὔτε ν’ ἀκούσουμε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τίποτα περὶ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ. Ἐὰν παρ’ ἐλπίδα γιὰ τὸν διάβολο, ἀκούσουμε κάτι γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ ἀρχίζη νὰ κινῆ τὸ ἐνδιαφέρον, ἔ, τότε ἀλλάζει τακτική. Ἐφ’ ὅσον ἔχασε ἐκείνη τὴν μάχη, ἔχει ἄλλα ὀχυρά. Κάνει ἄλλου εἴδους πόλεμο.

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι νομίζουν πὼς ἅμα ἔχουν ἀγαθὲς διαθέσεις, π.χ. ὅταν βλέπουν ἕναν πτωχὸ καὶ τὸν συμπονοῦν, αὐτὰ εἶναι ἀνθρώπινα αἰσθήματα ποὺ ὑπάρχουν. Καὶ ὅταν κανεὶς ἔχη καλὰ αἰσθήματα, θὰ λέμε ὅτι αὐτὰ ἐμπνέονται ἀπὸ τὸν Θεό. Ναί, ἀλλὰ τὰ καλὰ αἰσθήματα μπορεῖ νὰ ἐμπνέονται καὶ ἀπὸ τὸν διάβολο. Οἱ ἐμπνεύσεις εἶναι πολλαχόθεν. Κατὰ τὴν πατερικὴ παράδοση ἡ μόνη ἀπλανὴς αἴσθηση, ποὺ μπορεῖ νὰ ὑπάρχη στὸν ἄνθρωπο εἶναι, ὅταν τὸ ἴδιο τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον προσεύχεται μέσα στὸν ἄνθρωπο».

(π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἰεροθέου «Ἐμπειρικὴ Δογματικὴ»)

ΠΗΓΗ: περ. «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ»