Και εύρον τον άνθρωπον…

Της Κατερίνας Τσακίρη

«Και εύρον τον άνθρωπον… ιματισμένον και σωφρονούντα παρά τους πόδας του Ιησού» (Λουκ. η΄ 35 ) .
Ο δαιμονόπληκτος έγινε θεολάτρης. Ο δούλος, ελεύθερος. Ο επαναστάτης ,πράος και ειρηνικός. Ο μνηματόβιος, κοινωνικός. Ο αλυσοσπάστης, φιλήσυχος και φιλοπολίτης. Ο γυμνός, ιματισμένος και συνετός. Ο αδάμαστος ερημίτης, κάθεται σαν ήμερο πρόβατο «παρά τους πόδας του Ιησού» και παρακολουθεί τη θεία Του διδασκαλία. Λευτερώθηκε από την τρομερή λεγεώνα των δαιμονίων. Το μεγάλο θαύμα είχε διαδοθεί από τους χοιροβοσκούς «εις την πόλιν και εις τους αγρούς». Γοργομαθεύτηκε σ’ ολόκληρη την περιοχή και προκάλεσε στους ανθρώπους έκπληξη και φόβο μαζί. Ήρθαν να δούνε τον Ιησού και έμειναν εκστατικοί και μαγεμένοι μπροστά στου θεραπευμένου την σωφροσύνη. Αυτό που αντίκρυσαν τα μάτια τους ήταν μια αληθινή νεκρανάσταση και ψυχανάσταση. Ήταν ένα θαυμαστό ξαναζωντάνεμα. Ήταν αναγέννηση μιας ψυχής που παράδερνε στο κακό και βασανιζόταν κάτω από την εξουσία των δαιμονίων.
Η αναγέννηση της αμαρτωλής ψυχής είναι για πάντα ένα από τα πιο μεγάλα θαύματα της θείας παντοδυναμίας.
Αν η αμαρτία νεκρώνει την ψυχή , ο Ιησούς την ζωοποιεί. Σπάζει με την παντοδυναμία Του τις αλυσίδες της καρδιάς. Κατασιγάζει τις τρικυμίες των παθών . Καταπαύει τις καταιγίδες των πειρασμών. Ανοίγει τα μνήματα του θανάτου. Δίνει ζωή και πνοή. Δημιουργεί νέους ηθικούς κόσμους. Ξέρει και μπορεί να μετατρέπει τον ακόλαστο σε ηθικό και σώφρονα∙ τον παραβάτη σε νομοταγή∙ τον υβριστή και βλάσφημο σε συνετό και σεμνό∙ τον άδικο και σκληρό σε φιλάνθρωπο και δίκαιο∙ τον ασεβή σε φιλόθεο και φιλόθρησκο… Ξέρει και μπορεί το σκοτάδι να το μεταβάλλει σε φως∙ το πικρό σε γλυκό ∙ τις βρωμιές σε ανθότοπους μυρωμένους. Η δημιουργία εκ του μηδενός ενός νέου ηθικού κόσμου, είναι έργο πολύ πιο ανώτερο από την εκ του μηδενός δημιουργία του υλικού κόσμου. Γιατί, στην πρώτη δημιουργία, η ύλη δεν πρόβαλε καμιά αντίσταση στον Δημιουργό. Στη δεύτερη όμως δημιουργία πόση αντίσταση προβάλλει ο άνθρωπος ώσπου να γίνει «καινή κτίσις»!
Δεν ήταν «σκότος επάνω της αβύσσου;». Κι όμως το διέλυσε η παντοδύναμη φωτογεννήτρια φωνή του Κυρίου… «Και εγένετο φως»! Την πέτρα – με το χτύπημα του Μωυσή- δεν την έκανε νεροφόρο πηγή; Το πικρό νερό της Μερρά, στη έρημο, δεν το είχε μεταβάλει σε γλυκό; Νεκρά σώματα δεν ανέστησε; Τον τετραήμερο Λάζαρο δε σήκωσε από τον τάφο; Έτσι με τη Χάρη Του θαυματουργικά αναγεννά και τις ψυχές που νεκρώθηκαν από την αμαρτία. Ξέρει να μεταπλάθει τις καρδιές σε σκεύη εκλογής.
Ελεεί και σώζει εκείνους που το ζητούν και μετανοούν. Εκείνους που μισούν τις αμαρτίες κι αποφασίζουν να ζήσουν την καινούρια ζωή του Πνεύματος. Αν η αμαρτία εξευτελίζει τον άνθρωπο και του αφαιρεί όλη την ευγένεια και την μεγαλοπρέπεια, η μετάνοια του ανοίγει τις ουράνιες πόρτες του θείου ελεέ0υς και τον ξανακάνει παιδί του Θεού. Τον παίρνει ο Ιησούς από το χέρι, του φορεί τον χιτώνα της αθωότητας και τον κατατάσσει στη τάξη των πιστών και καλών Του φίλων. Μετά την πτώση ανύψωση! Μετά το έγκλημα, αθώωση και δικαίωση! Η αγαλλίαση της αναγεννημένης ψυχής είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη απ’ όλες τις τέρψεις και απολαύσεις του κόσμου αυτού. Αγαλλίαση, που είναι προμήνυμα και προοίμιο της βασιλείας των ουρανών.
Ένας υποτακτικός κάποτε ρώτησε τον Γέροντά του τι κάνει τόσες ώρες στο στασίδι του Καθολικού. Και η απάντηση: «Τον κοιτάω και με κοιτάει», εννοώντας ασφαλώς τον Ιησού Χριστό. Αυτό έκανε και ο πρώην δαιμονισμένος , αυτό κάνει και ο κάθε ειλικρινής με τον εαυτό του χριστιανός , κάθεται ειρηνικός και χαρούμενος στα πόδια του Θεανθρώπου. Γιατί η παρουσία του Κυρίου διώχνει τα μνήματα και τις ερημιές από τον άνθρωπο και του γεμίζει την ύπαρξη με τη γαλήνη της ζωής Του.
Αδέλφια μου, δύο διαφορετικές εικόνες μας παρουσιάζει το Ευαγγέλιο. Στην πρώτη βλέπει κανείς έναν άνθρωπο χωρίς Χριστό, δίχως καμιά χάρη ,δαιμονισμένο. Είναι πράγματι φοβερή και θλιβερή η εικόνα αυτή της ανθρώπινης ύπαρξης που «ζει» δίχως να ζει! Στην άλλη θαυμάζει κανείς το μεγαλείο της ανθρώπινης εικόνας που ζει με τον Χριστό και για τον Χριστό. Που δεν είναι εσωτερικά κομματιασμένος και πνευματικά αλλοτριωμένος , αλλά «σώφρων» και «ιματισμένος» «παρά τους πόδας του Ιησού». Ασφαλώς δεν είναι μόνον ο δαιμονιζόμενος του Ευαγγελίου που παρουσιάζει αυτές τις όψεις, γιατί εκείνος είναι ένας εκπρόσωπος του ανθρώπου στα πλοκάμια της αμαρτίας πιασμένος, αλλά και κάθε άνθρωπος κάτω από την επίδραση του πονηρού, κάτω από τη φθοροποιό επίδραση των παθών και της αμαρτίας παρουσιάζει την ίδια θλιβερή και αξιοθρήνητη εικόνα. Η ψυχή που δεν κατοικείται από τον Ιησού Χριστό είναι «τόπος» έρημος! Μνήμα και τάφος της ανθρώπινης εικόνας. Ο χωρίς τον Θεάνθρωπο άνθρωπος έχει όλα τα χαρακτηριστικά του δαιμονιζόμενου, άσχετα αν φαίνεται κατά τα άλλα υγιής εξωτερικά. Στη βάση είναι αντίγραφο του δαιμονισμένου. Ο Ιησούς Χριστός ντύνει τον άνθρωπο με τη θείας εκείνη «λογική» που διακρίνει τον άνθρωπο από την υπόλοιπη δημιουργία και τον αρχέκακο διάβολο. Γι’ αυτό και η ζωή του πριν δαιμονισμένου γέμισε από νόημα και σκοπό, γιατί έτσι συμβαίνει με τον άνθρωπο που ζει κοντά στον Θεάνθρωπο. Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ απολαμβάνει τους καρπούς των αρετών, γι’ αυτό και στο βλέμμα του κλείνεται όχι η κακία, αλλά το όραμα της αιωνιότητας.
Ο άνθρωπος κοντά στον Ιησού έχει άφθαρτη περιουσία κι αυτή δεν είναι άλλη από τον ωραίο κόσμο της «εν Χριστώ» ψυχής. Μια ψυχή ντυμένη με τα ενδύματα του Παναγίου Πνεύματος. Μια τέτοια ψυχή προσφέρει αφειδώλευτα την αγάπη της προς κάθε κατεύθυνση και ακτινοβολεί, όπως είναι φυσικό, τον κόσμο του ουρανού στη γη.
Μεγάλη δωρεά η σωφροσύνη. Κι αυτή είναι αποτέλεσμα της βιώσεως της θεοζωής. Ο άνθρωπος που ζει για τον Ιησού Χριστό προσπαθεί να ‘ναι μετρημένη η ζωή του και να μην έχει σχέση με τα δαιμονικά πάθη , που γκρεμίζουν κάθε φραγμό και διαλύουν τα πάντα . Όπως ο δαιμονισμένος μετά την επίσκεψη της χάριτος έτσι και ο πιστός άνθρωπος είναι σώφρων σ’ όλες του τις εκδηλώσεις της ζωής του, γιατί ξέρει πως η αγιότητα ξεκινά από τις λεπτομέρειες , για να φτάσει στη μίμηση του Θεανθρώπου, στη θέωση.
Αδέρφια μου, οι Γαδαρηνοί μετά το θαύμα συνάντησαν το θείο Λυτρωτή και τον παρακάλεσαν «απελθεί απ’ αυτών». Έτσι με κυριαρχούσα στο μυαλό τους την ιδέα του συμφέροντος οι συμπατριώτες του θεραπευθέντος δαιμονιζόμενου διέπραξαν τη μεγαλύτερη απερισκεψία της ζωής τους διώχνοντας τον Κύριο από κοντά τους. Αυτούς ασφαλώς θα είχε υπόψη του ευαγγελιστής Ιωάννης , όταν σημείωνε το μελαγχολικό του συμπέρασμα στον πρόλογο του Ευαγγελίου του: «εις τα ίδια ήλθε ( ο Υιός του Θεού) , και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον».
Μερικές φορές , αγαπητοί αναγνώστες, η απερισκεψία μας είναι αξιοθρήνητη. Το τελικό της αποτέλεσμα μας γεμίζει θλίψη και απόγνωση και σφοδρή κατηγορία του εαυτού μας. Κάποτε δε και αυτή η αυτομεμψία δεν μπορεί να διορθώσει το σφάλμα από την παράλογη ενέργειά μας. Και ο Ησαύ της Π. Διαθήκης «ανεβόησε φωνήν μεγάλην και πικράν σφόδρα». Μετά το πάθημά του, αλλά δεν ξανακέρδισε τα πρωτοτόκιά του, όταν από λαιμαργία τα παρεχώρησε στον Ιακώβ. Αλήθεια! μερικά σφάλματα μας τι ανυπολόγιστες συνέπειες έχουν στη ζωή μας! Γι’ αυτό ο Θεός έντονα μας παραγγέλλει «πρόσχες σεαυτώ» ώστε όπως ερμηνεύει ο Μ. Βασίλειος , να μη γίνει ποτέ ο νους δούλος των παθών και τα πάθη κατεξουσιάσουν την ψυχή και λάθη ανεπανόρθωτα κηλιδώσουν τη ζωή μας.
Αδέλφια μου, ο κάθε καλοπροαίρετος τελικά πείθεται πως αξίζει τον κόπο η προσπάθεια να πλησιάσει όσο γίνεται περισσότερο τον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό και τα δεσμά του πονηρού αποτινάζει και απαλλάσσεται με τη μετάνοια και την εξομολόγηση από οποιαδήποτε αμαρτία, που σαν άλλη δαιμονική ενέργεια τον κατακλύζει. Έτσι «ιματισμένος και σώφρων» κοινωνεί «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης» Σώματος και Αίματος Χριστού «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον». Δηλαδή μεταβάλλει τη ζωή του σε Βασιλεία του Θεού.
Αλήθεια, άγγιξε της Χάριτος η δροσόπνευστη αύρα την ψυχή μας; Αφήσαμε τον Κύριο να σπάσει και τις δικές μας αλυσίδες;
Αλήθεια, έχουμε αναγεννηθεί;


Από το περιοδικό: «πειραϊκή εκκλησία»
ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΕΤΟΣ 20Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 219
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010