Η προς τον Θεόν αγάπη

Δεν φοβούμαι  τον Θεόν, έλεγε στους μαθητές του ο Καθη­γητής της ερήμου Μέγας Αντώνιος, διότι τον αγαπώ. Η τελεία αγά­πη «έξω βάλλει τον φόβο».

Ο αββάς Αμμούν ο Νιτριώτης επεσκέφθη κάποτε τον Μέγα Αντώνιο και επειδή είχε μαζί του Φιλική οικειότητα τον ερώτησε:
—Πώς συμβαίνει εγώ μεν να κοπιάζω περισσότερο από σένα, συ δε να δοξάζεσαι περισσότερο από τους ανθρώπους;
—Φαίνεται ότι θα αγαπώ τον Θεόν περισσότερο από σένα, του αποκρίθηκε με καλοκάγαθο  μειδίαμα ο φίλος του Θεού.

Ένας γέρων  Ερημίτης παρεκάλεσε κάποτε στην προσευχή του τον Θεόν να του δείξει τους παλαιούς Πατέρας της έρημου. Τους είδε λοιπόν όλους εκτός από τον Μέγα Αντώνιο.
—Που να ευρίσκεται άραγε ο Αββάς Αντώνιος; Εσκέπτετο με απορία.
—Όπου είναι ο Θεός, άκουσε φωνή να τον βεβαιώνει.

Η προς τον Θεόν  αγάπη, γράφει ο  Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής,   είναι   αγαθή   διάθεσις   της  ψυχής  και   όποιος  την   κατέχει.