ΣΥΝΑΞΑΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Κυριακή των Βαΐων: θυμόμαστε την είσοδο στα Ιεροσόλυμα, τη δόξα του επί πώλου όνου καθημένου Ιησού και προβληματιζόμαστε για την μετά από λίγες ημέρες απόρριψή Του. Η σημερινή δόξα και αποθέωση του Ιησού από τον όχλο ήταν φευγαλέα και πρόσκαιρη, γιατί την ακολούθησε η καταδίκη και ο θάνατος, πάλι από τον ίδιο όχλο. Και μάλιστα θάνατος «ἐπί σταυροῦ». Γι’ αυτό και ο Κύριος δεν δίνει σημασία στα Ὡσαννά, αλλά συνεχίζει την πορεία του εις Ιερουσαλήμ. Γιατί ο Χριστός πίσω από αυτά βλέπει την αλήθεια, βλέπει τον Σταυρό και την Ανάσταση ως πραγματικότητα για όλους τους ανθρώπους.

Μεγάλη Δευτέρα: Θυμόμαστε την ιστορία του Παγκάλου Ιωσήφ, ο οποίος πουλήθηκε ως δούλος από τα αδέρφια του στην Αίγυπτο, αντιμετώπισε τον πειρασμό της γυναίκας του Πετεφρή διατηρώντας την αγνό-τητά του και δοξάσθηκε από το Θεό, γενόμενος άρχοντας της Αιγύπτου. Διδασκόμαστε πως για να είμαστε αρεστοί στο Θεό, χρειάζεται αγνότητα ψυχής και καρδιάς κι αυτό σε μία εποχή που η ρυπαρότητα και η ασχήμια, ψυχής και σώματος, θεωρείται κανόνας ζωής. Παράλληλα, θυμόμαστε την συκιά, που ενώ ήταν γεμάτη φύλλωμα και ομορφιά δεν είχε καρπούς όταν ο Χριστός πείνασε, με αποτέλεσμα με τον λόγο του Κυρίου να ξεραθεί. Η Εκκλησία μας επισημαίνει ότι δεν πρέπει να στεκόμαστε στην εξωτερική ομορφιά, αλλά να βλέπουμε την εσωτερική, να έχουμε καρπούς αγάπης, αγνότητας, αγώνα, καθώς αυτά ζητά ο Θεός από τον άνθρωπο και τον κόσμο.

Μεγάλη Τρίτη: Θυμόμαστε την παραβολή των ταλάντων και των δέκα παρθένων. Τάλαντα είναι τα χαρίσματα που μας δίνει ο Θεός. Η Εκκλησία μάς λέει ότι τα χαρίσματά μας δεν πρέπει να τα κρατάμε για τον εαυτό μας, αλλά να τα καλλιεργούμε και να τα προσφέρουμε στο Θεό και στους συνανθρώπους μας. Ο τρόπος ζωής της Εκκλησίας είναι όχι «εγώ», αλλά «εμείς». Δεν αρκεί ακόμη να τηρούμε εξωτερικά τις εντολές, αν δεν έχουμε το λάδι της πίστης και της αγάπης και την ετοιμότητα να ακολουθήσουμε τον Κύριο. Γιατί αλλιώς, όπως οι πέντε μωρές παρθένες, θα μείνουμε έξω από τον νυμφώνα του Χριστού, που είναι η αιώνια Βασιλεία Του.

Μεγάλη Τετάρτη: Θυμόμαστε την πόρνη γυναίκα που άλειψε με μύρο και δάκρυα μετάνοιας τα πόδια του Χριστού και έλαβε την άφεση για τις αμαρτίες της. Παράλληλα, γίνεται λόγος για τα άλλα δάκρυα, της υποκρισίας, του Ιούδα, που ήθελε το μύρο να πουληθεί για να δοθεί δήθεν στους φτωχούς, στην ουσία όμως για να καταχραστεί τα χρήματα. Η Εκκλησία μάς προτρέπει να μετανοούμε ειλικρινά και να εμπιστευόμαστε τη ζωή και τα λάθη μας στον Κύριο και όχι να υποκρινόμαστε ότι είμαστε καλοί και άγιοι. Στον Όρθρο ψάλλεται το περίφημο τροπάριο της Κασσιανής (μεγάλης υμνογράφου και Αγίας του Βυζαντίου), που αναφέρεται στην «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή», που μετάνιωσε και σώθηκε.

Μεγάλη Πέμπτη: Θυμόμαστε τέσσερα γεγονότα 1. Το Νιπτήρα, όπου ο Κύριος έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του 2. Τον Μυστικό Δείπνο, όπου ο Κύριος μας παρέδωσε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, το Σώμα Του και το Αίμα Του. 3. Την Προσευχή του Χριστού στον κήπο της Γεθσημανή, όπου φάνηκε η τέλεια υπακοή Του στο θέλημα του Θεού. 4. Την προδοσία του Ιούδα, ο οποίος παρέδωσε τον εαυτό του στον διάβολο και στο πάθος της φιλαργυρίας. Η Εκκλησία μας επισημαίνει ότι η γνήσια στάση ζωής βρίσκεται στην ταπείνωση και την αγάπη και όχι στην εξουσία, ενώ αν θέλουμε να ζήσουμε αιώνια, χρειάζεται να συμμετέχουμε στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας όχι όπως ο Ιούδας, παραδομένοι στα πάθη, αλλά με την τήρηση των εντολών του Θεού, με μετάνοια, εξομολόγηση, αγάπη.

Μεγάλη Παρασκευή: Θυμόμαστε τα Άχραντα Πάθη του Κυρίου μας, αυτά που υπέστη για την σωτηρία μας. Την σύλληψη, την δίκη, την καταδίκη, τα βασανιστήρια, τον εμπαιγμό και τον εξευτελισμό, το μοίρασμα των υπαρχόντων Του, την εγκατάλειψή Του  από όλους, την Σταύρωση, τις βλασφημίες, τις προκλήσεις, τον θάνατο και την Ταφή Του. Η Εκκλησία μας επισημαίνει ότι ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί το αποκορύφωμα της Δόξας Του, γιατί επάνω σ’ αυτόν νίκησε τον θάνατο της ανυπακοής, συγχώρεσε τους ανθρώπους που τον θανάτωσαν, υπέμεινε τα πάντα και πέθανε από αγάπη προς εμάς. Ο Χριστός είναι ο Σωτήρας προσωπικά για τον καθένα μας. Είναι Αυτός ο οποίος καλεί τον καθέναν μας να μην ταυτίσει τη ζωή του με τους σταυρωτές, μ’ αυτούς που συνεχίζουν να αμαρτάνουν, αλλά με τον ληστή, να μετανιώσει για τα λάθη του, να Τον αποδεχτεί ως Σωτήρα, να σταυρώσει με τη σειρά του τις αμαρτίες του να αναστηθεί για να ζήσει αιώνια μαζί Του. Ένας όμορφος λόγος λέει: «Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις». Αυτό θέλει ο Χριστός από μας, να πεθάνουμε ως προς την αμαρτία για να ζήσουμε αιώνια κοντά Του.

Μεγάλο Σάββατο: Θυμόμαστε την Ταφή του Χριστού και την κάθοδό Του στον Άδη. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο σε έξι ημέρες, μας λέει η Παλαιά Διαθήκη. Την έβδομη ξεκουράστηκε και άφησε τον άνθρωπο πλέον διαχειριστή και συνδημιουργό στον κόσμο. Ο άνθρω-πος αμάρτησε και έφερε στον κόσμο το θάνατο. Ο Θεός στέλνει στο τέλος της έβδομης ημέρας τον Υιό Του, τον Ιησού Χριστό, ο Οποίος κηρύττει μετάνοια και αγάπη στον κόσμο των ζώντων, αλλά και με το θάνατό Του, και στο βασίλειο του Άδη, στον κόσμο των κεκοιμημένων. Και θα γίνει πρωτότοκος των νεκρών. Με την Ανάστασή Του θα ξεκινήσει την καινούρια ημέρα της Δημιουργίας, την όγδοη, στην οποία ζούμε όσοι πιστεύουμε σ’ Αυτόν. Ο θάνατος υπάρχει σωματικά, αλλά πλέον δεν χωρίζει τον άνθρωπο από το Θεό. Όποιος ζει μέσα στην Εκκλησία, χαίρεται το Φως και τη Χαρά της Ανάστασης. Κι όλα τα οφείλουμε στην αγάπη του Κυρίου μας. Το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου θυμόμαστε την ιστορία του Ιωνά, ο οποίος έμεινε στην κοιλιά του κήτους τρεις ημέρες και τους τρεις Παίδες, που μπήκαν στο καμίνι και δεν έπαθαν τίποτα. Έτσι και ο Χριστός, έμεινε τρεις ημέρες στον Άδη, χωρίς να πάθει τίποτα και ανασταίνεται, παίρνοντας μαζί Του στην αναστάσιμη αιωνιότητα κάθε άνθρωπο που πιστεύει σ’ Αυτόν και όλους εμάς.

Κυριακή του Πάσχα: Το κύριο μήνυμα της Ανάστασης είναι ότι η ζωή δεν σταματά στον τάφο. Ότι ο Χριστός νίκησε τον θάνατο και όποιος από εμάς πιστεύει σ’ Αυτόν θα συνεχίσει να ζει μαζί Του, ακόμη κι αν πεθάνει. Γιατί ο θάνατος είναι αιώνιος, όταν ο άνθρωπος δεν έχει σχέση με το Θεό. Η πίστη στο Χριστό και η ζωή της Εκκλησίας θα φέρει την δική μας Ανάσταση, όταν θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία. Όποιος πεθαίνει, προγεύεται αυτή τη χαρά, όντας μαζί με το Χριστό και τους Αγίους και προσδοκά την ανάσταση των νεκρών για να χαρεί ολόκληρος, σώμα και ψυχή, την αιώνια ζωή.