ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ ΑΝΤΩΝΙΟΝ ΤΟΝ ΜΕΓΑΝ

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ
ΑΝΤΩΝΙΟΝ ΤΟΝ ΜΕΓΑΝ

Ευλογήσαντος του Ιερέως αρχόμεθα του ψαλμού ΡΜΒ`. 142.

Ευθύς εις ήχον δ`.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματιΚυρίου. ( τετράκις )

Και τα τροπάρια. Ήχος ο αυτός.

Ο Υψωθείς εν τω Σταυρώ…
Τον αρχηγόν των Μοναστών και αλείπτην, και καρτερόψυχον ερήμουΠρωτάρχην, ανευφημούντες κράξωμεν αυτώ οι πιστοί. Άγιε Αντώνιε,ταις πρεσβείαις σου πάσαις, λύπης διασκέδασον σκοτεινότατον νέφος, και τας ιάσεις δίδου συμπαθώς, τοις ασθενούσι και πόθω σε μέλπουσι.

Δόξα και νυν.

Τη Θεοτόκω εκτενώς νυν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί και ταπεινοί και προσπέσωμεν εν μετανοία κράζοντες εκ βάθους ψυχής. Δέσποινα βοήθησον, εφ` ημίν σπλαχνισθείσα, σπεύσον απολλύμεθα υπό πλήθους πταισμάτων, μη αποστρέψης σους δούλους κενούς. Σε γαρ και μόνην
ελπίδα κεκτήμεθα.

Είτα τον Ν`. Ψαλμόν.
Ελέησόν με ο Θεός...

Αρχόμεθα του κανόνος του Αγίου Αντωνίου.

Ωδή Α`. Ήχος πλ. δ`. Αρματηλάτην Φαραώ.
Αθανασίας και ζωής λαβόμενος της αιωνίου σαφώς, και
τρισυποστάτου αίγλης εμφορούμενος, τω φωτισμώ της χάριτος, την ζοφώδη ψυχήν μου, καταυγασθήναι δυσώπησον, Πάτερ των Πατέρων Αντώνιε.

Νέος υπάρχων ηλικία σώματος, καινήν οδόν αρετής, περιπατών Πάτερ, ακινδύνως έφθασας, εις ουρανούς, Αντώνιε, τω Σωτήρι πρεσβεύων, υπέρ των πίστει την Μνήμην σου, και πόθω τελούντων πανόλβιε.

Τρισυποστάτω λαμπηδόνι, Πάνσεμνε, αεί λαμπόμενος, το δυσμενές άπαν, των δαιμόνων φρύαγμα, και των εχθρών την έπαρσιν, και τας νόσων εφόδους, εκ των σών δούλων απέλασον, θείαις σου πρεσβείαις, Αντώνιε.

Θεοτοκίον
Ως Θεού Μήτηρ παρρησίαν έχουσα, προς τον σόν Τόκον Αγνή, Μονογενή Λόγον, του Πατρός υπάρχοντα, και συμφυή τω Πνεύματι, δυσωπούσα μη παύση, νόσων δεινών τε και θλίψεων, σώσαι τους πιστώς σε δοξάζοντας.

Ωδή Γ`. Ο στερεώσας κατ` αρχάς.
Νενευρωμένω λογισμώ και σταθερά διανοία των παθών καταμαράνας την φλόγα, Ουρανούς περιπολείς, αοίδιμε Αντώνιε, υπέρ ημών πρεσβεύων, των μετά πόθου υμνούντων σε.

Ισχυροτάτας προσβολάς δαιμόνων θρασυνομένων, και θηρίων τας ορμάς μιμουμένων, ως κατήσχυνας Σοφέ, καμέ δη ενδυνάμωσον, καταφρονήσαι ούτω, δόλους αυτών και τεχνάσματα.

Ο Μοναζόντων αρχηγός, του σκότους της εξουσίας, εγκρατεία
θριαμβεύσας συντόνω, νικητής ως αληθώς Αντώνιος εγένετο, υπέρ των Ορθοδόξων, Θεώ πρεσβεύων αείποτε.

Θεοτοκίον
Νενεκρωμένον μου τον νουν, της ζωής ενεργεία, της εκ σού
φανερωθείσης εν Κόσμω, εξανάστησον, Αγνή, και προς ζωήν οδήγησον. Σύ γαρ τη του Υιού σου ισχύϊ Άδην κατέλυσας.

Ωδή Δ`. Σύ μου ισχύς Κύριε…
Των αρετών, κλίμακι θεία χρησάμενος, σύ ανήλθες, Πάτερ, εις Ουράνια, και τον Θεόν είδες καθαρώς. Όν νυν εκδυσώπει υπέρ σών δούλων, Αντώνιε, τυχείν της σωτηρίας, και αφέσεως πάντων, ψυχικών μολυσμών και κακώσεων.

Όλος Θεώ, υποταγείς, ω Αντώνιε, μόνος μόνω, Πάνσεπτε, ενούμενος δι` αρετής, και καθομιλών, και αντί γηϊ΄νου αξιωθείς την ουράνιον, απόλαυσιν αξίως, τοις πιστώς σε υμνούσι, εις σωτηρίαν βραβεύεις, θείαις πρεσβείαις σου.

Νουν και ψυχήν, μεμολυσμένος , ω Όσιε, την απάτην έχων
κυριεύουσαν, τους λογισμούς μου ο δυστυχής, και τας φαντασίας των δυσμενών εχθρών πάντοτε, προς σε νυν καταφεύγω, τον θερμόν μου προστάτην, ελπίζων ταις ευχαίς σου, τυχείν της σωτηρίας.

Θεοτοκίον
Θεόν εκ σου, τον σαρκωθέντα δυσώπησον,τον ατρέπτως, ο ην
διαμείναντα, και φυσικώς αυτώ τω Πατρί, και σοί τη Τεκούση, γενόμενον ομοούσιον, ψυχών την σωτηρίαν, και σωμάτων υγείαν, ημίν τοις σε υμνούσι Παρθένε, δωρήσασθαι.

Ωδή Ε`. Ίνα τι με απώσω.
Ενοικούντάς σοι έχων, πάντας τους Μονάσαντας, αϋλους Νόας τε, και απολαμβάνων την Ουράνιον δόξαν, Αντώνιε, μέμνησο των πίστει, και πόθω σε υμνολογούντων, και της δόξης εκείνης αξίωσον.

Ιαμάτων την χάριν, κατ` ασθενειών ανιάτων ως έλαβες, και κατά δαιμόνων εκ Θεού εξουσίαν, Αντώνιε, ούτως εκ σών δούλων, δαιμόνων δόλους και εφόδους, τας των νόσων, ω Πάτερ εξάλειψον.

Ιλασμόν μοι παράσχου, των ατοπημάτων λιταίς σου Αντώνιε, και ελέησόν με και τα έλκη ψυχής μου θεράπευσον, και απεγνωσμένον όντα εκλύτρωσαί με τάχει, αρετών τ` ενδιαίτημα ποίησον.

Θεοτοκίον
Οι σε σκέπην πλουτούντες, και τη σή πρεσβεία αεί εγκαυχώμενοι, αεννάως Κόρη, σε υμνούμεν, και πόθω γεραίρομεν. Σύ γαρ ει, Παρθένε, μόνη ελπίς των Ορθοδόξων, τείχος, δόξα, τιμή τε και καύχημα.

Ωδή ΣΤ`. Άβυσσος αμαρτιών.
Νόμιμον ασκητικώς πολιτείαν απαλών εξ ονύχων, αναλαβών, ω Πάτερ, δόξης θείας ηξίωσαι, και ως θείος αριστεύς στέφος απείληφας το της νίκης, υπέρ ημών αεί δεόμενος.

Έχοντες προς τον Θεόν ισχυρόν σε πρεσβευτήν, ω θεόφρον, και των κινδύνων ρύστην και προστάτην και πρόμαχον, καταφεύγοντες εις σε πάντων λυτρούμεθα αδοκήτων, νόσων παντοίων και κακώσεων.

Ύψιστος επί της γης σύ γενόμενος εν θαύμασι θείοις, τα πονηρά του σκότους φυγαδεύεις νυν πνεύματα, και καθαίρεις τας πολλάς ημών, Αντώνιε, ασθενείας, και μολυσμούς ψυχής και σώματος.

Θεοτοκίον
Ύψωσας παναληθώς την πεσούσαν των ανθρώπων ουσίαν, ω Παναγία Κόρη, τον Θεόν γαλουχήσασα. Τούτον ουν υπέρ ημών, τυχείν αφέσεως εγκλημάτων, διηνεκώς δυσώπει, Πάναγνε.

Αντώνιε, των μοναζόντων έξαρχός τε και κλέος, εν ταις απαύστοις ευχαίς σου μνημόνευε, ημών των πίστει σε ανυμνούντων.

Θεοτοκίον
Άχραντε, η δια λόγου τον λόγον ανερμηνεύτως, επ` εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Ο Ιερεύς μνημονεύει. Είτα το Κοντάκιον. Ήχος Β`.
Φωτί τω απροσίτω καταλαμπόμενος, ως αστήρ εξέλαμψας εν τη ερήμω, Πανεύφημε. Διό και τους βιωτικούς θορύβους καταλιπών, και τον Σταυρόν επ` ώμων αράμενος, καταφωτίζεις διδαχαίς σου, Αντώνιε, τους ευσεβώς σοι προσπελάζοντες.

Και ευθύς το προκείμενον. Ήχος Δ`.

Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του οσίου αυτού.

Στίχος. Τι ανταποδώσωμεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν;

Ευαγγέλιον εκ του κατά Λουκάν ( ΣΤ`. 17-23 )
Τω καιρώ εκείνω έστη ο Ιησούς επί τόπου πεδινού. Και όχλος μαθητών αυτού και πλήθος πολύ του λαού από πάσης της Ιουδαίας, και Ιερουσαλήμ, και της παραλίου Τύρου και Σιδώνος, οι ήλθον ακούσαι αυτού και ιαθήναι από των νόσων αυτών, και οι οχλούμενοι υπό πνευμάτων ακαθάρτων, και εθεραπεύοντο. Και πας ο όχλος εζήτει άπτεσθαι αυτού, ότι δύναμις παρ` αυτού εξήρχετο και ιάτο πάντας. Και αυτός επάρας τους οφθαλμούς αυτού εις τους Μαθητάς αυτού έλεγε.
Μακάριοι οι πτωχοί, ότι υμετέρα εστίν η βασιλεία του Θεού. Μακάριοι οι πεινώντες νυν, ότι χορτασθήσεσθε. Μακάριοι οι κλαίοντες νυν ότι γελάσετε. Μακάριοι εστέ, όταν μισήσωσιν υμάς οι άνθρωποι, και όταν αφορίσωσιν υμάς, και ονειδίσωσι, και εκβάλωσι το όνομα υμών ως πονηρόν ένεκα του Υιού του ανθρώπου. Χαίρετε εν εκείνη τη ημέρα και σκιρτήσατε. Ιδού γαρ ο μισθός υμών πολύς εν τω ουρανώ.

Δόξα.
Ταις του σού οσίου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Και νυν.
Ταις της Θεοτόκου…

Στίχος. Ελεήμον, ελέησόν με ο Θεός… Και το παρόν Προσόμοιον.

Ήχος πλ. β`. Όλην αποθέμενοι…
Μη παύση δεόμενος του Λυτρωτού και Δεσπότου, Αντώνιε Όσιε, τοις την θείαν Μνήμην σου εορτάζουσι, πάσι δωρήσασθαι άφεσιν πταισμάτων, αιωνίαν απολύτρωσιν, των χαρισμάτων τε, των
πνευματικών την μετάδοσιν, παθών τε την κατάφλεξιν, των φρυγόντων νυν την καρδίαν ημών, ψυχών σωτηρίαν, και θείαν προστασίαν, Αγαθέ, ίνα υμνώμεν γηθόμενοι την θείαν σου κοίμησιν.

Ο Ιερεύς
Σώσον, ο Θεός τον λαόν σου...

Ο Χορός. Κύριε, ελέησον ( ιβ`. )
Ο Ιερεύς.
Ελέει και οικτιρμοίς, και φιλανθρωπία του Μονογενούς σου Υιού, μεθ` ου ευλογητός ει, συν τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

Ο Χορός. Αμήν.

Ωδή Ζ`. Οι εκ της Ιουδαίας…
Φοίνιξ ως περ εν οίκω δίκαιος Κυρίου, ω Πάτερ, εξήνθησας, καρπούς δικαιοσύνης, εξ ων οι σε υμνούντες διατρέφονται ψάλλοντες. Ο των Πατέρων ημών Θεός ευλογητός ει.

Φωτεινής επιπνοίας εμφορούμενος, Πάτερ, του θείου Πνεύματος, τα πνεύματα διώκεις, τας νόσους θεραπεύεις, των θερμώς προσιόντων σοι, και προσκυνούντων πιστώς την θείαν σου εικόνα.

Ήλθοσαν των ατόπων πράξεών μου ύδατα, έως Αντώνιε, ψυχής μου της αθλίας, ιλύϊ κρατουμένης, των παθών και των θλίψεων, μη υπερίδης τον σόν δούλον, αλλ` οίκτειρόν με.

Θεοτοκίον.
Μαριάμ Θεοτόκε, τον προ πάντων αιώνων εκυοφόρησας, ημίν
ομοιωθέντα, δι` άκραν ευσπλαχνίαν, ίνα σώση τους  ψάλλοντας. Ο των Πατέρων ημών Θεός ευλογητός ει.

Ωδή Η`. Τον Βασιλέα
Εν τοις υψίστοις μετά Αγγέλων χορεύων, Παμμακάριστε Αντώνιε πάντας, τους σε ανυμνούντας, διάσωζε ευχαίς σου.

Ικετηρίους διηνεκώς υμνωδίας προς τον Κτίστην προσάγων, ω Πάτερ, μέμνησο των πίστει σε ανυμνολογούντων.

Ναμάτων θείων της ευποιϊας, ω Πάτερ, εξαπόστειλον ημίν τοις σοις δούλοις, και δεινών παντοίων απάλλαξον ευχαίς σου.

Θεοτοκίον.
Θεογεννήτορ της ψυχής μου τα πάθη, και τα τραύματα θεράπευσον εν τάχει, και της αμαρτίας ουλάς εξάλειψόν μου.

Ωδή Θ`. Κυρίως Θεοτόκον.
Ενθέως εκτελούντες, την θείαν σου Μνήμην, Πάτερ Πατέρων Αντώνιε Όσιε, χαράς απείρου και δόξης όλως πληρούμεθα.

Μη παύση ικετεύων τον Θεόν των όλων, Σεβασμιώτατε Πάτερ Αντώνιε, λύσιν πταισμάτων δωρήσασθαι ταις ψυχαίς ημών.

Ιάσεως των νόσων, τεύξονται οι πόθω, τη σή Εικόνι Πανόσιε τρέχοντες, και μετά πόθου και πίστεως ανυμνούντές σε.

Θεοτοκίον.
Συ ει Παρθενομήτορ, ισχύς της ψυχής μου, και του νοός μου ελπίς ακαταίσχυντος, φως και ζωή και παράκλησις της καρδίας μου.

Και ευθύς ψάλλομεν το
Άξιόν εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την
Αειμακάριστον, και Παναμώμητον, και Μητέρα του Θεού ημών. Την Τιμιωτέραν των Χερουβείμ, και Ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.

Και τα παρόντα μεγαλυνάρια.

Τον των Μοναζόντων υπογραμμόν, και τον της ερήμου πολιούχον και οικιστήν, στήλην σωφροσύνης και οσίων το κλέος, Αντώνιον τον Μέγαν ανευφημήσωμεν.

Έχων παρρησίαν προς τον Θεόν, των σοί προσιόντων τα αιτήματα συμπαθώς, τα προς σωτηρίαν δίδου ταις σαις πρεσβείαις, Αντώνιε Οσίων το εγκαλώπισμα.

Πρεσβείας προσάγαγε τω Θεώ, Αντώνιε Πάτερ, υπέρ πάντων των ευσεβών, των πίστει τελούντων την θεία ν Κοίμησίν σου, και σώσον εκ κινδύνων και πάσης θλίψεως.

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Κυρίου,Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι πάντες μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.

Τρισάγιον. Είτα το Τροπάριον Ήχος Δ`.

Τον ζηλωτήν Ηλίαν τοις τρόποις μιμούμενος, τω Βαπτιστή ευθείαις ταις τρίβοις επόμενος, Πάτερ Αντώνιε, της ερήμου γέγονας οικιστής, και την οικουμένην εστήριξας ευχαίς σου. Διό πρέσβευε, Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ο Ιερεύς ως έθος μνημονεύει.

Εν τη απολύσει, και τη προσκυνήσει της Αγίας Εικόνος, ψάλλομεν το παρόν

Προσόμοιον. Ήχος Β`.
Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν.

Πάντων προστατεύεις, Αγαθέ, των σοί προσιόντων εν πίστει, και δεομένων σου. Έλαβες την χάριν γαρ, παρά Χριστού του Θεού, του ιάσθαι νοσήματα, ποικίλα και πάθη, δαιμόνων τε φρύαγμα, καταφρονείν και θηρών. Όθεν σού δεόμεθα πάντων, και ημάς τους σε ανυμνούντας, κινδύνων, Αντώνιε, απάλλαξον.