Αυτόπτες Μάρτυρες του Μαρμαρωμένου Βασιληά

1. ΑΥΤΟΠΤΕΣ  ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΗΑ Άγιος Ιωάννης Δούκας ο Βατάτζης ΠΡΩΤΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ "ΔΕΝ ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ, ούτε και πρόκειται να αλωθεί…" Γράφει η Συγγραφέας και Δημοσιογράφος της ΕΡΤ Ελένη Κυπραίου Στις 28/5/1990 σε Αθηναϊκή Εφημερίδα Καθώς γράφουμε, ξεπηδά από τα βάθη της μνήμης μας μια ιστορία, που αν δεν είναι αληθινή, τουλάχιστον θα μπορούσε να αποθανατισθεί σαν θρύλος. Μας την αφηγήθηκε, πριν μερικά χρόνια, Προσωπικότητα αξιόλογη (τηρούμε την ανωνυμία της) και πάντως ούτε ευφάνταστη, ούτε παραμυθολόγο. Πριν μερικά χρόνια λοιπόν, λιγότερα από μια δεκαετία, υπηρετούσαν, απ΄ τη μια κι΄ από την άλλη πλευρά του Έβρου, στα σύνορα, που διαιρούν την Θράκη μας στα δυο, αντίστοιχα, Έλλην και Τούρκος Στρατηγός. Οι δυο Άνδρες είχαν συνδεθεί με στενή μεταξύ τους φίλια. Πολύ περισσότερο που ο Τούρκος στρατηγός, είχε σύζυγο Ελληνίδα. Όταν έφθασε ο Καιρός να μετατεθούν για άλλη Υπηρεσία,

2. προσκάλεσε ο τούρκος τον Έλληνα συνάδελφο του. "Τόσον καιρό", του είπε, "περάσαμε ανέφελα μαζί. Οι διαφορές που έχουν οι δυο χώρες μας, μεταξύ τους, δεν επηρέασαν τη φίλια μας. Αλλά και εμείς οι Τούρκοι θεωρούμε τη φίλια ιερή. Θα ήθελα αύριο το βράδυ να σου το αποδείξω." Την επόμενη, στις 10 ακριβώς, ο Έλλην επιβιβαζόταν στο ιδιωτικό αυτοκίνητο του Τούρκου. Νύχτα αφέγγαρη ήταν. Ερημικοί οι δρόμοι. Ανοιχτή κι η Λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας προς την Πόλη. Κοντά μεσάνυχτα, πρέπει να πλησίασαν στις παρυφές της. Ύπνος βαθύς είχε καθηλώσει στα κρεβάτια τους κάτοικους της. Ησυχία στους δρόμους. Γρήγορος, ο οδηγός Τούρκος, μπήκε βγήκε από στενά, από περιπλεγμένα σαν κουβάρι καλντερίμια. Νύχτα αφέγγαρη. Έσβησε τη μηχανή, σταμάτησε μπροστά σε καγκελόπορτα με γραφές στα ελληνικά. Ο γοργός ρυθμός, η αγωνιά, η περιέργεια, δεν άφηναν στον Έλληνα περιθώρια να ψάξει, ούτε καν να προβληματισθεί. Ακολουθούσε τον Τούρκο πειθήνια, σαν αυτόματο, χωρίς φόβο, με περίσσεια εμπιστοσύνη. Ούτε καν που του πέρασε απ' το μυαλό, πως μπορούσαν να΄ ναι και κακές οι προθέσεις του. Στάθηκαν μπροστά σε διπλομανταλωμενη σιδερένια στενή θύρα. Έβγαλε κλειδί απ' την τσέπη του ο Τούρκος. Ξεκλείδωσε. Άνοιξε. Υπόγειο ήταν. Μούχλα ανέδιναν οι τοίχοι. Μούχλα και κλεισούρα. Λησμονιά, καταχωνιασμένη στα έγκατα της γης. Περπάτησαν κι οι δυο, σε διαδρόμους, χωρίς να σκοντάφτουν. Τους βάραινε η σιωπή, η αναμονή. Που πήγαιναν, έτσι στα τυφλά ; Που κατευθύνονταν ; Ανάστροφα στον χρόνο. Σε ποιον χρόνο ; Τον ανθρώπινο ή τον Θεϊκό ? Ο Τούρκος ήξερε. Αλλά δεν ήξερε ακόμη ο Έλληνας.

3. Δεν μπορούσε να δικαιολογήσει την περιπλάνηση. Μα ούτε και πρόφταινε να προβληματιστεί. Ακολουθούσε. Με την βεβαιότητα, πως η στιγμή ήταν μοναδική. Πως δεν θα' χε την ευκαιρία, ποτέ ξανά, να την ξαναζήσει. Ακολουθούσε. Ονειρευόταν άραγε ? Υπνοβατούσε ? Φτερωμενη η φαντασία του, ανάπλαθε μονοπάτια, που μόνο σε ελαφρύ ύπνο βαδίζει κανείς. Ένα ήταν σίγουρο: δεν θα ξανάβρισκε ποτέ τον δρόμο. Δεν θα τον ξανάβρισκε χωρίς οδηγό. Είχαν φθάσει στο τέρμα. Θύρα και πάλι αρματωμένη μπροστά τους. Βαριά σιωπή. Η σιγή της υστάτης ώρας. Που ήρθε να διακόψει μόνο το τρίξιμο της κλειδαρειάς. Το γκρινιασμα του σκουριασμένου σιδερού. Μισάνοιξε η βαριά Θύρα. Ισχνό φως στο εσωτερικό. Υπερκόσμιο. Μυστηριακό. Υπόγειο ; Μπουντρούμι ; Κενοτάφιο ; Και τότε, τότε μόνον μίλησε ο τούρκος : "Εσείς οι Έλληνες, δεν πιστεύετε στον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιληα ; Δεν λέτε και ξανάλετε μεταξύ σας, πως σπαθί εχθρού δεν τον άγγιξε ; Ότι δεν τον κατάπιε το μανιασμένο πλήθος των πορθητών της Πόλης ; Αλλά ότι τον τράβηξε η Παναγία στην αγκαλιά της, για να τον κάνει Αθάνατο ; Δεν είστε βέβαιοι πως ΖΕΙ Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ; Δεν είναι θρύλος. Ψεύτικη ελπίδα. Ονειροφαντασία. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Δες και μόνος σου." Στο πάτωμα, μισοανασηκωμενο στον έναν αγκώνα ο Έλληνας Στρατηγός είδε, είδε με τα μάτια του, τον ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ. ΑΝΑΣΗΚΩΜΕΝΟ. Ρίγος μεταφυσικό τον διαπέρασε. Θολώσανε απ' τα δάκρυα τα μάτια του. Θαμπώθηκε η όραση του. Έκανε τον Σταυρό του. Μπροστά του, εκεί, σε απόσταση ανάσας, το ΘΑΥΜΑ. Κι ήταν αυτός, ο τυχερός, που είχε αξιωθεί να το ζήσει με τις αισθήσεις του. Σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.

4. Πηχτή η σιωπή, σχεδόν, κοβότανε με το μαχαίρι. Μίλησε και πάλι ο Τούρκος : "Πριν μερικά χρόνια κειτόταν στο έδαφος ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Τον τελευταίο καιρό άρχισε σιγά-σιγά ν' ανασηκώνεται. Πάμε." Ξανάκλεισαν τη θύρα. Την ξανακλειδωσαν. Αντίστροφα βγήκαν μέχρι την αυλή απ' τα υπόγεια. Ξαναπέρασαν την καγκελλένια Θύρα. Δεν άφησαν πίσω ίχνη απ' τις πατημασιές τους. Κανείς δεν τους είχε δει. Μπήκαν στο αυτοκίνητο, πήραν το δρόμο του γυρισμού. Σιωπηλοί. Χωρίς να ανταλλάξουν κουβέντα. Δεν είχε ακόμη ξημερώσει όταν έφτασαν στον Έβρο. Προτού αποχωρισθούν, φιλήθηκαν σταυρωτά. Το ποτάμι κυλούσε ορμητικά προς το Αιγαίο… "Γυρίζει πίσω το ποτάμι", μονολόγησε ο Έλλην Στρατηγός. "Γυρίζει όταν το θελήσει ο Θεός". Υπηρέτησε αργότερα στο Κέντρο. Προτού αποστρατευθεί θεώρησε υποχρέωση του ν' αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό στην προσωπικότητα που μας το εμπιστεύθηκε, κατονομάζοντας και τον Στρατηγό, κάτω από το βλέμμα του Θεού και της Πανάγιας. Κάναμε και εμείς τον Σταυρό μας μουρμουρίζοντας "Η ΠΟΛΙΣ ΔΕΝ ΕΑΛΩ". ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ * Η Λαϊκή παράδοση λέει για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, στην πραγματικότητα κανείς Άγιος και κανείς Προφήτης δεν ομιλεί για Κωνσταντίνο, όλοι οι Προφήτες ομιλούν περί Ιωάννου. * Ο Έλληνας Στρατηγός απεβίωσε τον Φεβρουάριο του 2001 πλήρης ημερών. Εμείς μετά από επισταμένη ερευνά, αναζητήθηκε και βρέθηκε η αδελφή του Στρατηγού και όντως επιβεβαίωσε ότι η μοναδική ευκαιρία που είχε ο αδελφός της ήταν πραγματικότητα. Είδε με τα μάτια του τον Αυτοκράτορα

5. Ιωάννη, γιατί έτσι έγραφε η επιγραφή επάνω από την κεφαλή. ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ Υπάρχει παλαιότερη προφητεία (4ος αιώνας μ.Χ.) του Αγ. Μεθοδίου επισκόπου Πατάρων: "έσται δε λαμπρός το είδος, δίκαιος, ελεήμων,φορών πενιχρά,τη όψη αυστηρός και τη γνώμη πράος...και δώσουσι αυτώ εις τηνδεξιάν χείρα ρομφαίαν, λέγοντες αυτώ, ανδρίζου Ιωάννη και ίσχυε και νίκα τους εχθρούς σου..."

6. Η προφητεία του Λέοντος του Σοφού είναι σχεδόν όλη αφιερωμένη στον Άγιο Βασιλέα. Παρατίθενται μόνον τα πολύ χαρακτηριστικά αποσπάσματα: "...και Σταυρούς έχων επί τας δύο ωμοπλάτας...ο τοις πάσι σκοτεινός και αφανής ... εκ μοίρας Δουκικής και εκ γένους Βασιλικού καταγόμενος...και Άγιος τω Κυρίω... " Παρατίθενται μικρά αποσπάσματα από το λεξικό Ελευθερουδάκη στο λήμμα του ονόματος που πρόκειται να αποκαλύψω και που είναι πιθανόν ότι κάποιοι θα ξέρουν:" Ιωάννης.... ο Δούξ (βλ.Ιωάννης ο Γ'). Εγεννήθη εν Διδυμοτείχω!....σύζυγος της θυγατρός του πρώτου Αυτοκράτορος της Νικαίας...Ήτο πράος, σταθερός εις τας ιδέας του και εγνώριζε να μην αναλαμβάνει κάτι πρίν ετοιμασθεί καταλλήλως…" " ...απέφυγεν πάσαν ενέργειαν κατα του Δεσπότου της Ηπείρου Θεοδώρου, ότε ούτος καταλύσας το Φραγκικόν κράτος της Θεσσαλονίκης ανηγόρευσεν εαυτόν βασιλέα αντιποιούμενος ούτω τον τίτλον όν έφερον οι ηγεμόνες της Νικαίας....επεδόθη εις συγκρότησιν ναυτικού χάρις εις το οποίον κατέλαβε τας παρά τας Μικρασιατικάς ακτάς Νήσους του Βασιλείου της Κωνσταντινουπόλεως... " Και ο Βασιλεύς αυτός είναι Άγιος της Εκκλησίας μας. Η εορτή αυτού τελείται την 4η Νοεμβρίου και συνετάχθη προς τιμήν αυτού ασματική ακολουθία. Και ιδού και το απολυτίκιο : “Τον λαμπρόν Βασιλέα και των πιστών μέγα καύχημα και των νυμφαίων το κλέος, Ιωάννην τιμήσωμεν, εν ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, την μνήμην επιτελούντες αυτού, συμφώνως ανακράζοντες. Δόξα τω σε Δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε Στεφανώσαντι, δόξα τω Ενεργούντι διά σού πάσιν ιάματα”

7. Είναι γνωστό από τούς βιογράφους του ότι ο Ιωάννης Δούκας Βατάτζης κυκλοφορούσε όντας αυτοκράτορας, με φτωχικά ρούχα. Διηγούνται δε και το εξής χαρακτηριστικό γεγονός: Στή διάρκεια μιας δημόσιας εκδήλωσης ο υιός του Θεόδωρος (ο μετέπειτα αυτοκράτορας πού ανακατέλαβε την Πόλη από τους Φράγκους, ανακατάληψη που προετοίμασε ο Ιωάννης και δεν πρόλαβε να την πραγματοποιήσει) εμφανίστηκε φορώντας ένα χρυσό ένδυμα. Όταν συναντήθηκε με τον πατέρα του, εκείνος γύρισε το πρόσωπο χωρίς να του μιλήσει και έφυγε. Ο Θεόδωρος βαθειά θλιμμένος έτρεξε πίσω του και τον ερώτησε με αγωνία:"Γιατί πατέρα με αποστρέφεσαι, τι έκανα; " και ο Ιωάννης του απήντησε:"Αυτό που φοράς να το βγάλεις και ποτέ να μην σε δω να φοράς πολυτελή ενδύματα. Ο Θεός δεν μας έβαλε στον θρόνο για να ζούμε πολυτελώς αλλά για να υπηρετούμε τον Λαό Του" Γι΄ αυτό επί Ιωάννου Δούκα Βατάτζη, ο λαός ζούσε σαν βασιληάς κι ο όντως Βασιλεύς (βάση του λαού) ως πτωχός ασκητής. Καί δικαίως απέκτησε το προσωνύμιο "ο Πτωχός", προσωνύμιο πού κανένας άλλος Βυζαντινός Άρχοντας δεν απέκτησε. Και ο Βασιλεύς αυτός είναι ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΟΥΚΑΣ Ο ΒΑΤΑΤΖΗΣ. Ακολουθεί περιστατικό που συνέβη στην Κωνσταντινούπολη κατά την δεκαετία του 70 και μαθεύτηκε από πολύ κοντινή πηγή (φίλος ενός φίλου του αυτόπτου μάρτυρος), γεγονότος πού αποδεικνύει ότι αδιαμφισβήτητα είναι αυτός ο Άγιος Βασιλεύς, ο οποίος 8 χρόνια μετά την τελευτή του βρέθηκε άφθορος ευωδιάζων και με την ερυθρότητα του δέρματος ωσάν ζωντανός άνθρωπος που κοιμάται! Η διήγηση πού ακολουθεί περιγράφει την επίσκεψη ενός Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών στην Κωνσταντινούπολη μέσα στη δεκαετία του 70. Εκεί είχε προσωπικούς του φίλους δύο Τούρκους καθηγητές του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινουπόλεως. Σε συζήτηση πού είχε μαζί τους για το πώς βλέπουν τα επερχόμενα ήρθε στην κουβέντα και το θέμα της επανάκτησης της Πόλης από τους Έλληνες σύμφωνα με τις Ορθόδοξες Προφητείες.

8. Τότε οι Τούρκοι Καθηγητές (που από τα συμφραζόμενα στη συνέχεια εικάζεται ότι ήταν πιθανώς κρυπτοχριστιανοί) του είπαν:" Θέλεις να σε πάμε να δεις κάτι μοναδικό, με την προϋπόθεση ότι θα σου δέσουμε τα μάτια καθ΄ όλη την διαδρομή, ώστε να μην μπορείς να εντοπίσεις το μέρος; Γιατί αυτό που θα αντικρίσεις, αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό. Εκείνος δέχτηκε καί ξεκίνησαν με ένα τετρακίνητο τζιπ. Τον Έλληνα τον είχαν με δεμένα τα μάτια, αλλά από την ώρα πού χρειάστηκαν για να φθάσουν στον προορισμό τους, υπολόγισε πώς πρέπει να έφθασαν περί τα 10 χιλιόμετρα έξω από την Κωνσταντινούπολη . Τόν κατέβασαν από το όχημα με δεμένα μάτια καί τον οδήγησαν σε ένα μέρος πού από την επικρατούσα υγρασία κατάλαβε ότι ήταν σπήλαιο ή βαθύ υπόγειο. Προχώρησαν αρκετά μέσα στο σπήλαιο και όταν έφθασαν σε μια υπόγεια εσωτερική στοά, του άνοιξαν τα μάτια. Αυτό που αντίκρισε υπερέβαινε ό,τι μπορούσε να είχε πρίν φανταστεί! Η στοά ήταν αρκετά μεγάλη και σε κάποιο σημείο υπήρχε ένας ανοικτός τάφος χωρίς κανένα εξωτερικό διακριτικό. Μέσα στον τάφο είδε ένα άνδρα ντυμένο με ενδύματα Βασιλικά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Διέκρινε δύο πορφυρούς Σταυρούς στους ώμους του αλλά το συγκλονιστικό ήταν ότι ο άνδρας αυτός ήταν σαν ζωντανός που κοιμάται, είχε δηλαδή ροδαλό χρώμα ανθρώπου εν ζωή. Έφερε πλήρη πολεμική εξάρτηση της εποχής του και είχε το χέρι του στο ξίφος το οποίο ήταν βγαλμένο σχεδόν όλο. Απέμεναν δε λίγα υπόλοιπα εκατοστά για να αποσπαστεί ολοκληρωτικά από την εξαιρετική θήκη του. Καί ενώ ο Έλληνας Καθηγητής παρατηρούσε άναυδος, οι φίλοι του τού είπαν: "Αυτός είναι ο Ιωάννης Δούκας ο Βατάτζης, Βασιλεύς της Νίκαιας, αυτός που θα ηγηθεί του Γένους των Ρωμηών. Το μυστικό αυτό μεταδίδεται από γενεά σε γενεά, μόνο σε κάποιους ελάχιστους έμπιστους και η παράδοση λέει ότι όταν θα βγει το σπαθί του τελείως από το θηκάρι, οι Έλληνες θα πάρουν πίσω ό,τι έχασαν τότε.

9. Καί είναι γεγονός, το έχουμε παρατηρήσει, ότι το ξίφος μετακινείται κατά ένα-δύο χιλιοστά την πενταετία"(δεν είναι βέβαιο από τη διήγηση το διάστημα). Τού έδεσαν τότε πάλι τα μάτια και επέστρεψαν στην Πόλη. Φίλος ενός συνεργάτου του Καθηγητού και αυτόπτου μάρτυρος, το έχει διηγηθεί το 1992 απ' ευθείας σε αδελφικό φίλο, γιατρό, Αναπληρωτή Διευθυντή Κλινικής, πιστό και σοβαρό άνθρωπο, ο οποίος το μετέφερε. Τότε ήμασταν πολύ δύσπιστοι. Μάλιστα εγώ το είπα εις τόν Γέροντά μου που είναι δυσκολόπιστος σ΄ αυτά και έχει διάκριση και το άκουσε με προσοχή. "Γιατί όχι;" τον άκουσα έκπληκτος να μου λέει ! "Τα κρατάμε βαθειά στην καρδιά μας αφού είναι προσδοκία μας και εφ΄ όσον οι Άγιοί μας έχουν πει ότι θα γίνουν αυτά, δεν ψεύδονται". ΄΄Ναι, αλλά είναι ο Δούκας Βατάτζης ο Αγαθός Βασιλεύς και θα αναστηθεί;’’ τον ρώτησα. "Πολύ πιθανόν" μου απήντησε… Ξέροντας τον Γέροντά μου κι εγώ κι ο φίλος μου θεωρήσαμε την απάντησή του σαν απόλυτη επιβεβαίωση. Παρ΄ όλα αυτά ήμασταν ακόμα επιφυλακτικοί. ΤΡΙΤΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ Πολύ αργότερα το διασταυρώσαμε με ένα βίντεο όπου μιλάει ο γέρων Εφραίμ , κτήτωρ πολλών Μοναστηριών στην Αμερική και

10. λέει πώς στο Άγιον Όρος είχε γνωρίσει έναν άγιο αρχιερέα τον Πατριαρχικό Μητροπολίτη Μηλιτουπόλεως Ιερόθεο που ζούσε τότε μονάζοντας στο Άγιον Όρος και του είχε διηγηθεί ότι σε επίσκεψη του το 1952 στην Κων/πολη είχε δει (άγνωστον κάτω από ποίες συνθήκες) ακριβώς τα ίδια που περιγράφονται πιο πάνω. Μάλιστα έλεγε "στον Γέροντα Εφραίμ ότι "...λίγα εκατοστά παιδάκι μου είχε για να βγει το σπαθί από το θηκάρι του...". Του το διηγήθηκε το 1955 και φοβόταν (με την εκδίωξη των Ελλήνων από την Πόλη) μήπως είχε έρθει τότε η ώρα του μεγάλου πολέμου. Στο βίντεο αυτό ο γέρων Εφραίμ τονίζει: "...και χείλη αγίου Αρχιερέως ού ψεύδονται..."