ΛΟΓΟΣ ΨΥΧΩΦΕΛΕΣΤΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΜΑΓΙΚΩΝ ΕΙΔΩΝ Ὑπὸ τοῦ σοφωτάτου μοναχοῦ Νικοδήμου Ἁγιορείτου ~ ΕΩΣ ΕΣΧΑΤΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ

ΜΕΡΟΣ Β"

Διὰ τί οἱ Χριστιανοὶ ἔπεσαν εἰς τὰ μαγικά;

Καὶ τῇ ἀληθείᾳ ὅλη ἡ αἰτία, διὰ τὴν ὁποίαν ἔπεσαν οἱ Χριστιανοὶ τὴν σήμερον εἰς ὅλα τὰ κακὰ ἔργα τοῦ Διαβόλου, καὶ μάλιστα εἰς τὰς διαφόρους μαγείας, εἶναι, διότι δὲν μελετοῦν τὰς πρώτας ἐκείνας ὑποσχέσεις, καὶ συμφωνίας ὁποῦ ἔδωκαν εἰς τὸν Χριστόν, ὅταν ἐβαπτίσθησαν, ἀλλὰ ἐλησμόνησαν αὐτάς, καὶ τελείως τὰς ἐξήλειψαν ἀπὸ τὴν ἐνθύμησιν καὶ καρδίαν τους· ὅθεν ἠκολούθησαν εἰς αὐτοὺς ἐκεῖνα τὰ φοβερὰ λόγια ὁποῦ εἶπεν ὁ Κύριος· δηλαδὴ πῶς ὅταν τὸ ἀκάθαρτον Δαιμόνιον εὔγῃ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον, πηγαίνει εἰς ἀνύδρους τόπους ζητοῦν ἀνάπαυσιν, καὶ δὲν εὑρίσκει· εἶτα γυρίζει πάλιν εἰς τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον, ἀπὸ τὸν ὁποῖον εὐγῆκε, καὶ ἐπειδὴ εὑρίσκει τὴν καρδίαν του ἀργήν, σαρωμένην καὶ ἕτοιμον, πέρνει μαζί του ἀκόμη ἄλλα ἑπτὰ πονηρότερα Δαιμόνια, καὶ ἐμβαίνει ἐκεῖ μέσα καὶ κατοικεῖ, καὶ γίνεται τὰ ὑστερινὰ τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χειρότερα ἀπὸ τὰ πρῶτα· «ὅταν το ἀκάθαρτον πνεῦμα ἐξέλθη ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου, διέρχεται δι᾿ ἀνύδρων τόπων ζητοῦν ἀνάπαυσιν, καὶ οὐχ εὑρίσκει· τότε λέγει· ἐπιστρέψω εἰς τὸν οἶκόν μου, ὅθεν ἐξῆλθον· καὶ ἐλθὸν εὑρίσκει σχολάζοντα, σεσαρωμένον καὶ κεκοσμημένον· τότε πορεύεται, καὶ παραλαμβάνει μεθ᾿ ἑαυτοῦ ἑπτὰ ἕτερα πνεύματα πονηρότερα ἑαυτοῦ· καὶ εἰσελθόντα κατοικεῖ ἐκεῖ καὶ γίνεται τὰ ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χείρονα τῶν πρώτων». (Ματθ. ιβ´ 43).

Τοῦτο τὸ ῥητὸν τοῦ Εὐαγγελίου ἑρμηνεύει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος εἰς τὸν λόγον περὶ Βαπτίσματος, καὶ λέγει πῶς ἐννοεῖται διὰ τοὺς βαπτισμένους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι διώκουσι μὲν τὸ δαιμόνιον ἀπὸ τὴν καρδίαν τους, διὰ μέσου τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καὶ διὰ τῶν ὑποσχέσεων ὁποῦ ἔδωκαν· ἐὰν δὲ ἀφήσουν τὸν οἶκον τῆς καρδίας καὶ τῆς ψυχῆς των ἀργὸν καὶ ἄδειον χωρὶς τὴν χάριν τοῦ Χριστοῦ, καὶ χωρὶς τὴν μελέτην καὶ ἐνθύμησιν τῶν ὑποσχέσεων ὁποῦ ἔκαμαν, ἐμβαίνει πάλιν τὸ δαιμόνιον, ὁποῦ ἐδίωξαν, εἰς αὐτούς, μὲ περισσοτέραν καὶ δυνατωτέραν ἑτοιμασίαν ἀπὸ τὸ πρῶτον, καὶ ἔτσι γίνονται τὰ ὑστερινά τους χειρότερα ἀπὸ τὰ πρῶτα· «ἐξῆλθεν ἀπὸ σοῦ τὸ ἀκάθαρτον, καὶ ὑλικὸν πνεῦμα διωχθὲν τῷ Βαπτίσματι· οὐ φέρει τον διωγμόν, οὐ δέχεται ἄοικον εἶναι, καὶ ἀνέστιον... πάλιν ὑποστρέφει εἰς τὸν οἶκον ὅθεν ἀνεχώρησεν· ἀναίσχυντόν ἐστι· φιλόνεικόν ἐστι· προσβάλλει πάλιν· πειρᾶται πάλιν· ἐὰν μὲν εὕρη Χριστὸν εἰσοικισθέντα καὶ πληρώσαντα τὴν χώραν, ἣν αὐτὸς ἐκένωσεν, ἀπεκρούσθη πάλιν· ἐὰν δὲ σεσαρωμένον, καὶ κεκοσμημένον τὸν ἐν σοὶ τόπον εὕρη, κενὸν καὶ ἄπρακτον, καὶ ἕτοιμον ἐπίσης πρὸς ὑποδοχήν, τοῦ δε, ἢ τοῦ δε τοῦ προκαταλαβόντος, εἰσεπήδησεν, εἰσῳκίσθη, μετὰ πλείονος τῆς παρασκευῆς, καὶ γίνεται τὰ ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χείρονα τῶν πρώτων».

Ὅτι οἱ μάγοι καὶ μάγισσαις ἐμβάζουν τὸν Διάβολον εἰς τὴν καρδίαν τους - Τί ἦτο τὸ Πνεῦμα τοῦ Πύθωνος;

Καὶ ἰδοὺ ἡ ἀπόδειξις τῶν λόγων τούτων τοῦ θείου τούτου Πατρὸς σαφεστάτη καὶ ἀναντίρρητος· διότι ποῖος δὲν ὁμολογεῖ, ὅτι ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ ἄνδρες καὶ ὅλαις ᾑ Χριστιαναῖς γυναῖκες, ὁποῦ κάμνουσι μαντείας καὶ μαγικά, διώκουσι μὲν ἀπὸ τὴν καρδίαν τους τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ πνεῦμα τὸ Ἅγιον· ἐμβάζουν δὲ εἰς αὐτὴν τὸ ἀκάθαρτον πνεῦμα καὶ τὸ Δαιμόνιον! Ποῖος τὸ ἀρνεῖται, ὅτι ὅσοι εἶναι μάγοι καὶ μάγισσαις, χωρίζονται ἀπὸ τὸν Χριστὸν καὶ παραδίδονται εἰς τοὺς δαίμονας, καὶ ἔπειτα διὰ τῆς βοηθείας καὶ ἐνεργείας τῶν δαιμόνων, λέγουν καὶ πράττουν τὰ σατανικὰ καὶ περίεργα; θέλεις νὰ τὸ βεβαιωθῇς; ἀνάγνωθι τὸ ιστ´ Κεφάλαιον τῶν πράξεων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, καὶ ἐκεῖ εὑρίσκεις τὴν δούλην ἐκείνην, ὁποῦ εἶχε τὸ πνεῦμα τοῦ Πύθωνος· τί δὲ ἦτον τὸ πνεῦμα αὐτό; ἄκουσον πῶς τὸ διηγεῖται ὁ θεῖος Χρυσόστομος· εἰς τὸν Ναὸν λέγει τοῦ ψευδοθεοῦ τῶν Ἑλλήνων Ἀπόλλωνος, ἦτον μία γυναῖκα Πυθία ὀνομαζομένη, ἀπὸ τοῦ "πύθομαι" τὸ ἐρωτῶ, ἐπειδὴ καὶ ἐρωτᾶτο ἀπὸ ἐκείνους ὁποῦ ἐπήγαινον καὶ ἐζήτουν χρησμοὺς καὶ μαντείας· αὕτη λοιπὸν ἡ γυναῖκα, ὅταν ἔμελλε νὰ μαντεύσῃ, ἐκάθητο ἐπάνω εἰς ἕνα τρίποδον σκαμνί· ἔπειτα ἄνοιγε τὰ σκέλη της καὶ ἔμβαινεν ὑποκάτωθεν πνεῦμα ἀκάθαρτον, καὶ τὴν ἐγέμοζεν ἀπὸ ἕνα δαιμονιώδη ἐκστατικὸν ἐνθουσιασμόν, καὶ οὕτω λύουσα τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς της, καὶ ἀφρὸν εὐγάνουσα ἀπὸ τὸ στόμα της, καὶ ἔξω φρενῶν γινομένη, ἐπρομάντευε καὶ ἔλεγε τοὺς χρησμούς· «λέγεται αὕτη ἡ Πυθία γυνή τις οὖσα ἐπικαθῆσθαι τῷ τρίποδί ποτε τοῦ Ἀπόλλωνος, διαιροῦσα τὰ σκέλη· εἶθ᾿ οὕτω πνεῦμα πονηρὸν κάτωθεν ἀναδιδόμενον, καὶ διὰ τῶν γεννητικῶν αὐτῆς διαδυόμενον μωρίων πληροῦν τὴν γυναῖκα τῆς μανίας, καὶ ταύτην τὰς τρίχας λύουσαν, λοιπὸν ἐκβακχεύεσθαί τε καὶ ἀφρὸν ἐκ τοῦ στόματος ἀφιέναι καὶ οὕτως ἐν παροινίᾳ γενομένην, τὰ τῆς μανίας φθέγγεσθαι ρήματα» (Λόγ. κθ´ εἰς τὴν α´ πρὸς Κορινθ.). Αὐτὸ θέλωντας νὰ φανερώσῃ καὶ ὁ Παῦλος ἔγραφεν εἰς τοὺς Κορινθίους· «οἴδατε, ὅτι, ὅτε ἔθνη ἦτε, πρὸς τὰ εἴδωλα τὰ ἄφωνα, ὡς ἂν ἤγεσθε ἀπαγόμενοι (α´ πρὸς Κορινθ. ιβ´ 1)· ἀλλὰ καὶ ὁ Ἕλλην ἐκεῖνος Πλάτων, περὶ τούτου τοῦ ἐνθουσιασμοῦ τῶν μάγων καὶ μάντεων γράφων ἔλεγε· «ὥσπερ οἱ χρησμῳδοί, καὶ οἱ θεομάντεις λέγουσι μὲν πολλὰ καὶ καλά, ἴσασι δὲ οὐδὲν ὧν λέγουσιν».

Ὅτι οἱ τὰ μαγικὰ ποιοῦντες ἢ ζητοῦντες ἀποτάσσονται καὶ ἀρνοῦνται τὸν Χριστόν, καὶ συντάσσονται μὲ τὸν Διάβολον.

Ἀλλὰ τί φέρνω ἐγὼ μαρτυρίας ἀπὸ μακρόθεν, διὰ νὰ σᾶς δείξω ὅτι ὅσοι εἶναι μάγοι καὶ μάγισσαις, ἐμβάζουν τὸν Δαίμονα μέσα τους; ἐγγὺς ἡ ἀπόδειξις· βλέπεις ἐκείνην τὴν κακογραίαν, τὴν μεθύστριαν, πῶς ἀνοίγει τὸ στόμα, καὶ χασμουρίζεται; τὴν βλέπεις πῶς κρυφομιλεῖ, καὶ φυσᾶ τοὺς ἀρρώστους, μὲ τὸ χασμούρισμα αὐτὸ ἐμβάζει τὸ ἀκάθαρτον πνεῦμα εἰς τὴν καρδίαν της· μὲ τὸ κρυφομίλημα παρακαλεῖ τοὺς Δαίμονας, καὶ μὲ τὸ φύσημα εὐγάνει τὴν δαιμονικὴν ἐνέργειαν ἀπὸ τὸ στόμα της, καὶ τὴν μεταδίδει εἰς τὸν ἄρρωστον· βλέπεις ἐκείνην τὴν ἄλλην μιαρὰν γυναῖκα, ὁποῦ κατασκευάζει φάρμακα διὰ νὰ τραβίξῃ τοὺς ἄνδρας εἰς ἔρωτα; καὶ αὐτὴ παρομοίως ἐπεκαλέσθη τοὺς δαίμονας καὶ οὕτω μὲ τὴν ἐνέργειαν τῶν δαιμόνων ταῦτα κατασκευάζει· ὢ ᾑ ὠργισμέναις! ὢ ᾑ θεοκατάραταις! ὢ ᾑ νέαις Ἰεζάβελ! διότι καθὼς ἡ Ἰεζάβελ ἐμεταχειρίζετο τὰς μαγείας, καὶ φαρμακείας, διὰ νὰ τραβίξῃ τοὺς ἄνδρας εἰς τὸν ἔρωτά της, ὡς γέγραπται· «ἔτι αἱ πορνεῖαι Ἰεζάβελ, καὶ τὰ φάρμακα αὐτῆς τὰ πολλά;» (δ´ Βασιλ. θ´ 22) ἔτσι καὶ αὐταῖς ἐμιμήθηκαν ἐκείνην καὶ ἐγένοντο μάγισσαις καὶ φαρμακίδες· βλέπεις ἐκεῖνον ὁποῦ δένει κόμπον μὲ κλωστὴν καὶ ὀνύχια, καὶ τρίχας ἀνθρωπίνας; καὶ κρυφομιλεῖ ὅταν οἱ γάμοι γίνωνται; αὐτὸς κράζει τοὺς δαίμονας, καὶ τοὺς ἐμβάζει μέσα του, καὶ ἔπειτα μὲ τὴν συνεργείαν τους, δένει τὰ ἀνδρόγυνα· ὢ οἱ θεόργιστοι! ὢ οἱ ἀλητήριοι! οὐαὶ καὶ ἀλλοίμονον εἰς τοὺς ποιοῦντας τὸ τοιοῦτον Σατανικὸν ἐπιτήδευμα! ἄχ! καὶ δὲν ἠξεύρουν οἱ ταλαίπωροι ποίαν φοβερὰν κόλασιν ἔχουν νὰ κληρονομήσουν, διότι γίνονται αἴτιοι νὰ ἀτιμάζεται ὁ τίμιος γάμος, νὰ μισοῦνται τὰ ἀνδρόγυνα, καὶ εἰς ὅλον τὸ ὕστερον, νὰ χωρίζωνται, οὓς ὁ Θεὸς συνέζευξε· βλέπεις ἐκείνους τοὺς ἱερεῖς, ἢ λαϊκοὺς Χριστιανούς, ὁποῦ γράφουν φυλακτήρια ἐπάνω εἰς χαρτία, ἢ ἀμύγδαλα, ἢ πέταλα, ἢ ἄλλα εἴδη, καὶ μὲ αὐτὰ κόπτουν τὴν θέρμην, ἢ ἄλλην ἀσθένειαν; βλέπεις ἐκείνους ὁποῦ πηγαίνουν τὸ μεσονύκτιον εἰς ἐρήμους τόπους, καὶ διαβάζουν τὴν Σολομονικήν, ἢ λέγουν ἄλλα ὀνόματα δαιμονικὰ καὶ ζητοῦν διὰ νὰ εὕρουν θησαυροὺς κεκρυμμένους! ἢ τὰ ἄσπρα, ὁποῦ ἔχασαν; ἢ διὰ νὰ κάμουν νὰ ἀποθάνῃ κᾀνένας ἐχθρός των; ἢ αὐτός; ἢ τὸ παιδί του; ἢ τὸ ζῷόν του; βλέπεις ἐκείνους ὁποῦ θυμιάζουσι τὰ στοιχεῖα τοῦ σπητιοῦ των; ἢ σφάζουν ζῷα εἰς τὰ θεμέλια τοῦ οἴκου των; ἢ προσκυνοῦντες χαιρετοῦσι τὸ καινούργιον φεγγάρι; ἢ πιστεύουν Νεραΐδας, Βρικολάκους καὶ Καλλικατζάρους; ἢ προμαντεύουσι κἄποια πράγματα, μὲ τὰ φυσικὰ κινήματα τῶν μελῶν τους; ὅλοι, ὅλοι αὐτοὶ χωρίζονται ἀπὸ τὸν Χριστόν, καὶ οἰκειώνονται, καὶ φιλιώνονται μὲ τοὺς δαίμονας· καὶ διὰ τῆς ἐνεργείας τῶν δαιμόνων λέγουν καὶ πράττουν, ὅσα λέγουσι καὶ πράττουσι. Βλέπεις ἐκείνους ὁποῦ παρατηροῦν τὰς φωνὰς τῶν πουλίων καὶ τὰ συναπαντήματα τῶν ἀνθρώπων καὶ τὰ ποδαρικά; βλέπεις ἐκείνους ὁποῦ πηδοῦν τὰς φωτίας; ἐκείνους, ὁποῦ κάμνουν τοὺς κλήδονας; καὶ ἐκείνους, ὁποῦ διὰ τῆς παλάμης προλέγουν τὴν τύχην καὶ μοίραν; βλέπεις ἀκόμη, καὶ ἐκείνους ὁποῦ δὲν κάμουν μὲν αὐτὰ τὰ μαγικά, πηγαίνουν ὅμως ζητοῦντες αὐτὰ ἀπὸ τοὺς μάγους, ὅταν ἀσθενήσουν ἢ ὅταν λάβουν κᾀμμίαν ζημίαν ἢ ἔχουν κᾀμμίαν κρίσιν εἰς τὰ κριτήρια, καὶ θλίψιν ἢ ἀνάγκην; ὅλοι ὅλοι αὐτοὶ λέγω, χωρὶς νὰ ἐξαιρεθῇ τινάς, καὶ οἱ ἐνεργοῦντες καὶ οἱ πάσχοντες, καὶ οἱ δίδοντες τὰ μαγικὰ καὶ φυλακτάρια, καὶ οἱ λαμβάνοντες αὐτά, ὅλοι γίνονται κατοικία τῆς ἐνεργείας τοῦ ἀκαθάρτου πνεύματος, ὅλοι ἀποτάσσονται μὲν τῷ Χριστῷ καὶ τῇ πίστει τοῦ Χριστοῦ, συντάσσονται δὲ τῷ Σατανᾷ, καὶ τῇ λατρείᾳ καὶ πομπῇ τοῦ Σατανᾷ· ὅθεν ἀκολούθως ὅλοι εἶναι ἀρνηταὶ τῶν ὑποσχέσεων, ὁποῦ ἔδωκαν εἰς τὸ Ἅγιον Βάπτισμα, νὰ ἀποτάσσωνται μὲν τῷ Σατανᾷ καὶ πάσῃ τῇ λατρείᾳ αὐτοῦ, νὰ συντάσσωνται δὲ τῷ Χριστῷ καὶ τῇ πίστει καὶ τοῖς λόγοις αὐτοῦ· ὢ τῆς ἐλεεινῆς συμφορᾶς!, ὢ τῆς μεγάλης ἀπωλείας τῶν Χριστιανῶν!

Ὅτι οἱ μάγοι δὲν εἶναι, οὔτε πρέπει νὰ ὀνομάζωνται Χριστιανοί.

Καὶ λοιπὸν οἱ τὰ τοιαῦτα πάντα ἐνεργοῦντες Χριστιανοί, πῶς ἠμποροῦν πλέον νὰ εἶναι ἢ νὰ ὀνομάζωνται Χριστιανοί; Χριστιανοὶ καὶ μάγοι; Χριστιανοὶ καὶ γητευταί; Χριστιανοὶ καὶ ἐπαοιδοί; Χριστιανοὶ καὶ φαρμακοί; Χριστιανοὶ καὶ δαιμονολάτραι; ἄπαγε! μὴ γένοιτο! καὶ τί συμφωνίαν ἔχει τὸ φῶς μὲ τὸ σκότος; ἡ ἀλήθεια μὲ τὸ ψεῦδος; Οἱ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ, μὲ τοὺς υἱοὺς τοῦ Διαβόλου; ὁ Χριστὸς μὲ τὸν Βελίαρ; ὅθεν ματαίως οἱ τοιοῦτοι καυχῶνται πῶς εἶναι Χριστιανοί· διότι κᾀνένα ὄφελος δὲν λαμβάνουν ἀπὸ μόνον τὸ ψιλὸν ὄνομα τοῦ Χριστιανισμοῦ· ἐπειδὴ τὰ ἔργα αὐτῶν εἶναι σατανικά, εἶναι ἀντιχριστιανικά· ναὶ Χριστιανοὶ καὶ εὐσεβεῖς, μὰ μὲ τὸν λόγον μόνον καὶ μὲ τὸ σχῆμα· μὲ τὸν τρόπον δὲ καὶ μὲ τὸ ἐπιτήδευμα, προδόται τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀσεβεῖς καὶ Ἐθνικοί· ὅθεν δίκαιον εἶχεν ὁ Χρυσόστομος Ἰωάννης, νὰ ὀνομάζῃ χείρονας τῶν Ἑλλήνων τοὺς τοιούτους Χριστιανούς, καὶ νὰ λέγῃ οὕτω περὶ αὐτῶν· «τῷ μὲν λόγῳ πολλοὶ Χριστιανοί, τῷ δὲ τρόπῳ ὀλίγοι καὶ σπάνιοι· τῷ σχήματι ὡς Χριστιανοί, καὶ ὡς Χριστοῦ μαθηταί· τῷ δὲ τρόπῳ προδόται· τῷ λόγῳ εὐσεβεῖς, τῷ δὲ τρόπῳ ἀσεβεῖς, τοῖς δὲ ἔργοις Ἐθνικοί· καθὼς εἶπεν ὁ Προφήτης Δαβὶδ καὶ ἐμίγησαν ἐν τοῖς ἔθνεσι, καὶ ἔμαθον τὰ ἔργα αὐτῶν. (Ψαλμ. ρε´ 34) καὶ ἀληθῶς ἐπληρώθη ἡ προφητεία ἐν ἡμῖν· οὗτοι ποταποὶ Χριστιανοί, προσέχοντες μύθοις; καὶ γενεαλογίαις; καὶ μαντείαις; καὶ ἀστρολογίαις; καὶ φαρμακείαις; καὶ φυλακτηρίοις; καὶ ὀρνέων φωναῖς; καὶ ἐν πηγαῖς λυχναπτοῦντες, καὶ ἀπολυόμενοι, καὶ παρατηρήσεις ἡμερῶν καὶ ἐνιαυτῶν, καὶ κληδωνισμούς, καὶ ὀνείρατα, καὶ συναντήματα παρατηρούμενοι, καὶ ἄλλ᾿ ἕτερα τοιαῦτα; καὶ πῶς Χριστιανοὶ εὑρεθήσονται οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες; ποίᾳ δὲ παρρησίᾳ τολμῶσιν ἑαυτοὺς ὀνομάζειν Χριστιανούς; ἢ πῶς τολμῶσι προσελθεῖν τοῖς θείοις μυστηρίοις, οἱ χείρονες τῶν Ἑλλήνων ὑπάρχοντες; τοῖς ταῦτα πράττουσιν οὐδὲν ὄφελος τοῦ καλεῖσθαι αὐτοὺς Χριστιανούς· ὥσπερ γὰρ ἡ κόρη ἡ παρθένος, ἕως ὅτου φυλάττει τὴν παρθενίαν αὐτῆς, εὐλόγως καὶ ἀξίως παρθένος καλεῖται καὶ ἔστιν· ἐπὰν δὲ ἀπατηθῇ ὑπό τινος καὶ φθαρῇ, καὶ τὴν παρθενίαν ἀπολέσῃ, οὐκ ἔτι ἔσται παρθένος... οὕτω καὶ ὁ καλούμενος Χριστιανός· ἐὰν τὰς συνθήκας παραβῇ καὶ τὰς ἐπαγγελίας καταπατήσῃ, καὶ τὸν λόγον τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου ἀθετήσῃ, καὶ τὰ τῶν ἐθνῶν πράττῃ, οὐδὲν ὄφελος τὸν τοιοῦτον καλεῖσθαι Χριστιανόν». (Λόγ. περὶ ψευδοπροφητῶν).

Ἔνστασις. - Λύσις. - Ὅτι οἱ Δαίμονες δὲν δύνανται νὰ ἰατρεύσουν, ἀλλὰ νὰ θανατώσουν.

Ἀλλὰ τί προφασίζονται μερικοὶ Χριστιανοί; ἡμεῖς καταφεύγομεν εἰς τοὺς μάγους καὶ εἰς τοὺς δαίμονας, α´ διότι εὑρίσκομεν ἰατρείαν εἰς τὰς ἀσθενείας ὁποῦ πάσχομεν· β´ διότι μᾶς φανερώνουν θησαυροὺς κεκρυμένους, καὶ τὸ τί ἔχομεν νὰ πάθωμεν· καὶ γ´ διότι φοβούμεθα τοὺς δαίμονας, ὡς κακοποιοὺς καὶ μισανθρώπους, καὶ διὰ τοῦτο θεραπεύομεν αὐτοὺς διὰ τῆς μαγείας, διὰ νὰ καταπραΰνωμεν τὴν κακίαν τους· πρὸς τὰ ὁποῖα ἡμεῖς θέλομεν ἀποκριθῶμεν χωριστά, χωριστά. Καὶ πρὸς μὲν τὸ α´ ἀποκρινόμεθα λέγοντες· τί ποιεῖς ἀνόητε Χριστιανέ, ὅποιος καὶ ἂν εἶσαι ἐσὺ ὁποῦ καταφεύγεις εἰς τοὺς μάγους καὶ γητευτὰς διὰ νὰ ἰατρευθῇς; καὶ τὸ πιστεύεις ποτὲ πῶς ὁ Διάβολος ἔχει νὰ ἰατρεύσῃ τὴν ἀσθένειάν σου; ἂν αὐτὸς εἶναι ἀνθρωποκτόνος, ἀπ᾿ ἀρχῆς, καὶ ἐθανάτωσεν ὅλον τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, πῶς τώρα ἔχει νὰ γίνῃ ἰατρὸς ἰδικός σου; «Ἐκεῖνος γὰρ φησὶν ἀνορωποκτόνος ἦν ἀπ᾿ ἀρχῆς·» (Ἰωάν. η´ 44) «ὁ Θεὸς λέγει, ἀνθρωποκτόνος, καὶ σὺ ὡς πρὸς ἰατρὸν τρέχεις; καὶ τίνα ἕξεις λόγον εἰπεῖν ἐγκαλούμενος;» εἶναι λόγια τοῦ Χρυσοστόμου (Λόγ. ε´ κατὰ Ἰουδαίων)· δὲν βλέπεις πῶς εἰς μίαν στιγμὴν ἐθανάτωσε δύο χιλιάδας χοίρους εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἐσένα ἔχει νὰ ἰατρεύσῃ; καὶ ἂν τοὺς χοίρους δὲν ἐλυπήθησαν οἱ Δαίμονες, πῶς ἐσένα ἔχουν νὰ λυπηθοῦν; «εἰ γὰρ χοίρων οὐκ ἐφείσαντο· πολλῷ μᾶλλον ἡμῶν οὐκ ἂν ἀπέσχοντο» (αὐτόθι ὁ Χρυσορρήμων)· δὲν βλέπεις πῶς οἱ δαίμονες δὲν εἰμπόρεσαν νὰ ἰατρεύσουν τοὺς ἰδίους μάγους καὶ φαρμακούς, ὁποῦ ἦσαν δοῦλοι ἰδικοί των, ἀπὸ τὰς φουσκαλίδας καὶ τὰς πληγάς, ὁποῦ ὁ Μωυσῆς ἔδωκεν εἰς τὴν Αἴγυπτον, καὶ ἐσένα ἔχουν νὰ ἰατρεύσουν; «Οὐκ ἠδύνατο γάρ φησιν οἱ φαρμακοὶ στῆναι ἐναντίον Μωϋσῆ διὰ τὰ ἕλκη· ἐγένετο γὰρ τὰ ἕλκη ἐν τοῖς φαρμακοῖς». (Ἔξοδ. θ´ 11) καὶ ἂν οἱ δαίμονες δὲν λυποῦνται τὴν ψυχήν σου, πῶς θέλουν λυπηθοῦν τὸ σῶμά σου; ἂν οἱ δαίμονες σπουδάζουν νὰ σὲ διώξουν ἀπὸ τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, πῶς θέλουν νὰ σὲ ἐλευθερώσουν ἀπὸ τὴν ἀσθένειαν; γέλως εἶναι αὐτά, καὶ μῦθοι ἐπειδὴ κατὰ τὸν θεῖον Χρυσόστομον οἱ δαίμονες νὰ ἐπιβουλεύουν εἰξεύρουν, καὶ νὰ βλάπτουν, ὄχι νὰ ἰατρεύουν· «γέλως ταῦτα καὶ μῦθοι· ἐπιβουλεύειν καὶ καταβλάπτειν, οὐ θεραπεύειν ἴσασιν οἱ δαίμονες· τῆς ψυχῆς οὐ φείδονται, καὶ τῶν σωμάτων εἶπέ μοι φείσονται; τῆς βασιλείας ἐπιχειροῦσιν ἐκβαλεῖν, καὶ νοσημάτων ἀπαλάττειν αἱρήσονται;» (Λόγ. πρὸς τοὺς Ἰουδαΐζοντας) καὶ ἐπειδὴ κατὰ τὸν μέγαν Βασίλειον, ἄλλο γλυκύτερον πρᾶγμα δὲν εἶναι εἰς τὸν διάβολον, ὡσὰν τὸ νὰ λυπῇ καὶ νὰ τυραννῇ τὸν ἄνθρωπον μὲ διαφόρους τρόπους καὶ παιδείας· «οὐδὲν ἡδύτερον τῷ μισανθρώπῳ, ὡς τὸ ποικίλως λυπεῖν καὶ τιμωρεῖν ἄνθρωπον·» μὴ ἀπατᾶσαι λοιπὸν Χριστιανέ, ἀλλὰ πληροφοροῦ, ὅτι οὔτε ὁ λύκος γίνεται πρόβατόν ποτε, κατὰ τὴν παροιμίαν, οὔτε ὁ διάβολος γίνεταί ποτε ἰατρὸς καὶ ὅτι εὐκολώτερα ἠμπορεῖ νὰ ψυχραίνῃ ἡ φωτία, καὶ νὰ θερμαίνῃ τὸ χιόνι, πάρεξ νὰ ἰατρεύῃ κατὰ ἀλήθειαν ὁ διάβολος· διότι αὐτός, ἂν καὶ θελήσῃ νὰ σὲ ἰατρεύσῃ ἀλλὰ δὲν δύναται διότι εἶναι πάντῃ ἀδύνατος· καὶ ἂν ὑποθέσωμεν, πῶς δύναται νὰ σὲ ἰατρεύσῃ, ὅμως δὲν θέλει διότι ἡ ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι καλόν, ὁ δὲ διάβολος μισεῖ πάντοτε τὰ καλά, καὶ διὰ τοῦτο ὀνομάζεται μισόκαλος· ἀλλὰ καὶ ἂν δώσωμεν πῶς θέλει νὰ σὲ ἰατρεύσῃ ὅμως δὲν εἰξεύρει, διότι καθὼς λέγει ὁ Ἀρεοπαγίτης Διονύσιος, (περὶ τῶν θείων ὀνομάτων Κεφ. δ´) ἡμαυρώθη τὸ φῶς τῆς ἀγγελικῆς γνώσεως ὁποῦ εἶχε· λέγει δὲ καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος, ὅτι ἀφ᾿ οὗ ὁ διάβολος ἐξέπεσεν, ἐσβέσθη μὲν ἡ μακαρία ἕξις τῆς γνώσεως ὁποῦ εἶχεν, ἄναψε δὲ εἰς αὐτὸν ὅλον τὸ ἐναντίον, ἡ ἀγνωσία, δηλαδή, καὶ κακία. «Ἐκπεσὼν τῆς μονάδος ὁ διάβολος, καὶ τὸ Ἀγγελικὸν ἀπορρίψας ἀξίωμα, ἀπὸ τοῦ τρόπου ὠνομάσθη διάβολος, ἀποσβεσθείσης μὲν αὐτοῦ τῆς προτέρας καὶ μακαρίας ἕξεως, τῆς δ´ ἀντικειμένης ταύτης δυνάμεως ἀναφθείσης»· (Ἐπιστολὴ Ἀπολογ. πρὸς Καισαρεῖς) ἀλλὰ ἂν καὶ καθ᾿ ὑπόθεσιν δώσωμεν ὅτι καὶ δύναται καὶ θέλει καὶ εἰξεύρει νὰ σὲ ἰατρεύσῃ, ὅμως, ἂν ὁ Θεὸς αὐτῷ δὲν συγχωρήσῃ ἐκεῖνος ἀπὸ λόγου του δὲν δύναται νὰ κάμῃ οὐδέν.