9:34 μ.μ.
Κύριε,
Κάνε με όργανο της ειρήνης.
Κάνε στην θέση του μίσους, να βάζω την αγάπη.
Κάνε στη θέση της ύβρης, να βάζω τη συγγνώμη.
Κάνε στη θέση της πλάνης, να βάζω την πίστη.
Κάνε στη θέση της διχόνοιας, να βάζω την ένωση.
Κάνε στη θέση της απελπισίας, να βάζω την ελπίδα.
Κάνε στη θέση της λύπης, να βάζω τη χαρά.
Κύριε,
Κάνε να μη ζητώ τόσο να παρηγορηθώ, όσο να παρηγορώ.
Να μη ζητώ τόσο να αγαπούμαι, όσο να αγαπώ.
Γιατί, όταν δίνουμε λαβαίνουμε.
Όταν λησμονούμε τον εαυτό μας, τον ξαναβρίσκουμε.
Όταν συγχωρούμε, λαβαίνουμε την άφεση.
Όταν αποθνήσκουμε, βρίσκουμε την αιώνια ζωή.
Αυτη η προσευχη και η προσευχη των γερόντων της Οπτινα με αγγιζουν πολυ. Αν μπορουσαμε να βαλουμε τον Χριστο στην καρδια μας και να τον σκεφτομαστε την καθε στιγμη μας , αν μπορουσαμε να τον νιωσουμε διπλα μας παρ ολο που δεν ειμαστε ικανοι να τον δουμε , θα ειχαμε κανει την ζωη μας καλυτερα !!! Θα αφηναμε αυτον στο τιμόνι και δεν θα ειχαμε καμια εγνοια . Γιατι θα ξεραμε οτι εκεινος θα μας οδηγουσε σε ασφαλη λιμάνι !!!
ΑπάντησηΔιαγραφή