Πέμπτη 16 Μαΐου 2013




          Φέτος  συμπληρώνονται 91 χρόνια από το ολοκαύτωμα του Ποντιακού Ελληνισμού. Ενενήντα ένα χρόνια από την υλοποίηση της Γενοκτονίας του 60% του ποντιακού πληθυσμού. Η Γενοκτονία, δηλαδή, οι σφαγές, οι αποκεφαλισμοί  και γενικά η δολοφονία  των Ελλήνων του Πόντου μέσα σε μια οκταετία, ήταν κάτι το πρωτοφανές. Πρώτη φορά παγκοσμίως πήρε χώρα ένα τέτοιο μεγάλο έγκλημα και μάλιστα με τις ευλογίες και των Ευρωπαϊκών τότε δυνάμεων.
          Η ημερομηνία μνήμης της 19ης  Μαΐου επιλέχτηκε επειδή ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στις 19 Μαΐου του 1919 στην Σαμψούντα και τότε ξεκίνησε η δεύτερη και πιο βίαιη φάση του σχεδίου αφανισμού των Ελλήνων. Το δυστύχημα στην σύγχρονη ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού είναι πως η Γενοκτονία έχει αναγνωριστεί μονάχα από την Κυπριακή Δημοκρατία και από τις πολιτείες της Ν.Υόρκης, του Νιού Τζέρσεϊ και της Κολούμπια το 2002, της Γεωργίας και της Πενσυλβάνια το 2004, του Κλίβελαντ το 2005 και της Μασαχουσέτης το 2006.
          Ενενήντα ένα  χρόνια από την Γενοκτονία και την σφαγή των 353.000 χιλιάδων αλλά και των ξεριζωμό του υπόλοιπου πληθυσμού που ανέρχονταν στις 350.000 χιλιάδες. Στο σημείο αυτό δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την ηρωική στάση του Ποντιακού Αντάρτικου  στα βουνά του Δυτικού πόντου, όπου οι ιστορικοί σημειώνουν πως αν δεν υπήρχε, διότι προστάτεψε και έσωσε χιλιάδες γυναικόπαιδα στα βουνά,, τουλάχιστον ακόμα 100.000 χιλιάδες Έλληνες του Πόντου θα είχαν δολοφονηθεί από τους Τούρκους. Κάτι που σημαίνει ότι η φυλή μας θα ήταν ακόμα πιο συρρικνωμένη.
          Εδώ ακριβώς έγκειται και η προσπάθεια της Εκκλησίας για την αποτροπή του μοιραίου. Η περιοχή του Πόντου από αιώνες  είχε χαρακτηριστεί ως η ευλογημένη γή των Αγίων Πατέρων. Πολλοί Άγιοι της Ορθοδόξου Πίστεώς μας γεννήθηκαν και έδρασαν στην πατρώα γή. Τα συγγράμματά τους μεταλαμπαδεύουν μέχρι σήμερα το λόγο του Ιησού Χριστού στον πιστό λαό. Πως θα μπορούσε λοιπόν η τότε Εκκλησία να μείνει αδιάφορη; Έτσι  με τις ευλογίες και οδηγίες του  Μητροπολίτη Αμάσειας Γερμανού Καραβαγγέλη γεννιέται κατά κάποιον τρόπο το Αντάρτικο στον Δυτικό Πόντο. Στόχος, κατεξοχήν εθνικός.  Ο Δυτικός Πόντος έχει υποστεί το σκληρότερο διωγμό. Έχοντας ακόμα εισκομίσει ο Καραβαγγέλης μια τεράστια πείρα από την θητεία του στην Μακεδονία, θα οργανώσει κατάλληλα αντάρτικα σώματα στον Πόντο, που για καιρό θα προστατεύουν τους Έλληνες της περιοχής από τις θηριωδίες των Τούρκων. Προς  αυτή την κατεύθυνση άλλωστε θα ιδρύσει με άλλους φλογερούς πατριώτες του Πόντου στα πρότυπα της Φιλικής Εταιρείας, μια μυστική πατριωτική οργάνωση με το όνομα «Μιθιδράτης», που στόχο της είχε να αναζωογονήσει τους υπάρχοντες πατριωτικούς θύλακες και να οργανώσει την αντάρτικη άμυνα, στον επιχειρούμενο πολλαπλός αφελληνισμό του Πόντου. Ο Μητροπολίτης   από κοινού με τον Μητροπολίτη Τραπεζούντος Χρύσανθο Φιλιππίδη, θα συντάξουν υπόμνημα προς τους συμμάχους με το οποίο ζητούν την ανεξαρτησία του Πόντου. Το όραμά τους όχι μόνο για έναν ελεύθερο Ποντιακό Ελληνισμό, αλλά και για ένα ανεξάρτητο Ποντιακό κράτος συνεχίζεται εν μέσω διωγμών και δολοφονιών.
          Τον επίλογο της ποντιακής γενοκτονίας αποτελεί ο ξεριζωμός των επιζώντων και έτσι έρχονται στην Ελλάδα και τα τελευταία υπολείμματα της «εν ροή γενοκτονίας» όπως ονομάστηκε. Πολλοί Πόντιοι επιζώντες θα ζήσουν δύσκολες στιγμές στο ελλαδικό κράτος. Σύντομα πολλοί θα αναζητήσουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στο εξωτερικό, ενώ σε λιγότερο από τη χρονική περίοδο μίας γενιάς αρκετοί θα ξαναγίνουν πρόσφυγες με τη λήξη του εμφυλίου πολέμου. Εκεί στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης θα ξαναβρούν τους συγγενείς τους και συμπολίτες τους και θα μάθουν για την τύχη των αγνοούμενων μετά τη Γενοκτονία.
          Η εκρίζωση αυτή των Ελλήνων του Πόντου είναι από τα πρωτοφανή εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία. Ύστερα από 27 αιώνες ζωής παρουσίας και προσφοράς, μετά από Διεθνή Συνθήκη,  ένα κομμάτι ενός έθνους εκριζώθηκε για πρώτη φορά στα παγκόσμια  ιστορικά χρονικά, αφήνοντας πατρογονικές εστίες, εκκλησίες, τάφους προγόνων και κατέφυγε στις ακτές της Ελλάδος. Η Μακεδονία, η Θράκη, η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, ο Πειραιάς, η Πάτρα, ο Βόλος, η Καβάλα, η Δράμα και άλλες περιοχές είναι οι χώροι όπου προσπάθησαν και ρίζωσαν οι πρόσφυγες Πόντιοι.
          Το επίσημο Τουρκικό Κράτος οφείλει να αναγνωρίσει τα εγκλήματα που διέπραξε σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου μεταξύ των έτων 1914 και 1923. Δυστυχώς όμως οι τουρκικές κυβερνήσεις αρνούνται πως υπήρξε γενοκτονία και τοποθετούν επισήμως το θάνατο των Ελλήνων στα πλαίσια των ευρύτερων απωλειών του πολέμου, του λιμού ή άλλων κοινωνικών αναταράξεων.

Ιωάννης  Ε. Πουλατσίδης
Θεολόγος


Τού Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7ο. Η πτώσις
1. Πτώσις των δαιμόνων
Τα δημιουργήματα του Θεού διεκρίνοντο δια την εσωτερικήν των ενότητα και αρμονίαν. Η θεία αγάπη ήτο η ζωοποιός δύναμις δι’ ολόκληρον τον κόσμον.
Όμως, ο άνθρωπος δεν έμεινε πιστός εις την κοινωνίαν της θείας αγάπης και εζήτησε να χειραφετηθή από τον Δημιουργόν του.
Αλλά πριν από την πτώσιν του ανθρώπου, συνετελέσθη άλλη πτώσις μεταξύ των αγγέλων οι οποίοι εδημιουργήθησαν προ του ορατού κόσμου.
«Πώς εξέπεσεν εκ του ουρανού ο εωσφόρος ο πρωί ανατέλλων;», έρωτα ο προφήτης Ησαΐας (Ησαΐας 14,12) και άπαντα ότι τούτο οφείλεται εις την υπερβολικήν του έπαρσιν:
«Θα αναβώ», διενοήθη, «εις τον ουρανόν, επάνω εις τα αστέρια του ουρανού, θα στήσω τον θρόνον μου… Θα αναβώ επάνω από τα σύννεφα, θα γίνω όμοιος προς τον Ύψιστον. Τώρα ιδού, θα καταβής εις τον Άδην και εις τα θεμέλια της γης!» (Ησαΐας 14,13-15).
Ο ίδιος ο Κύριος ανέφερεν εις τους μαθητάς Του: «Έβλεπα τον Σατανάν να πέφτη ως αστραπή από τον ουρανόν» (Λουκάς 10,18).

2. Ο πειρασμός εκ μέρους του διαβόλου
Ο Σατανάς δεν ήτο αμέτοχος εις την πτώσιν τον ανθρώπου. Η Παλαιά Διαθήκη διηγείται το περιστατικόν με τα ακόλουθα λόγια:
«Ο όφις ηρώτησε την Εύαν και της είπε:
 Διατί ο Θεός απηγόρευσε να φάγετε από τους καρπούς όλων των δένδρων τα οποία υπάρχουν εις τον Παράδεισον;
Η Εύα απήντησεν, τότε, εις τον όφιν:
Από τους καρπούς κάθε δένδρου του Παραδείσου ημπορούμεν να φάγωμεν. Από τον καρπόν, όμως, του δένδρου που υπάρχει εις το μέσον του παραδείσου, έδωσεν εντολήν ο Θεός, λέγων, δεν θα φάγετε από τον καρπόν αυτόν, ούτε και θα εγγίσετε αυτόν, δια να μη αποθάνετε.
Είπε δε τότε ο όφις προς την γυναίκα:
Δεν θα αποθάνετε, κάθε άλλο! Σας απηγόρευσεν ο Θεός να φάγετε από το δένδρον αυτό, διότι εγνώριζεν ότι κατά την ημέραν, κατά την οποίαν θα φάγετε, θα ανοιχθούν τα μάτια σας και θα είσθε και σεις ως θεοί, γνωρίζοντες καλόν και πονηρόν» (Γένεση 3,1-5. Παράβαλλε Ησαΐας 14,14).

3. Επανάστασις κατά της αγάπης του Θεού
Ο πειρασμός αυτός του Σατανά δεν θα είχε καταστρεπτικά αποτελέσματα, αν ο άνθρωπος έμενε σταθερός εις τον σύνδεσμον της αγάπης του Θεού. Όμως, έπεσεν εις τον πειρασμόν και εθυσίασε την θείαν αγάπην, χάριν προσωπικών επιδιώξεων.
Δια να εννοήσωμεν το βάραθρον εις το οποίον μόνος του έπεσεν ο άνθρωπος αρκεί να υπογραμμίσωμεν ότι έλαβεν ως κανόνα της ζωής του όχι την πατρικήν συμβουλήν του Θεού της αγάπης, αλλά τους λόγους εκείνου, ο οποίος είχεν εναντιωθή εις τον ίδιον τον Θεόν. «Και έλαβε (η Εύα) από τον καρπόν του δένδρου αυτού, έφαγε και έδωσε και εις τον άνδρα της και ούτω έφαγον και οι δύο. Και ήνοιξαν τα μάτια και των δύο και αντελήφθησαν ότι ήσαν γυμνοί» (Γένεση 3,6-7).
Ο Θεός έθεσεν εις την διάθεσιν του ανθρώπου όλους τους καρπούς του Παραδείσου (Γεν. 2,16). Όμως, αυτού του ενός δένδρου ο καρπός δεν είχε προορισθή από τον Θεόν δι’ αυτόν τον σκοπόν. Δεν είχε προσφερθή ως δώρον εις τον άνθρωπον από μέρους του Δημιουργού του (Γένεση 2,17).
Τοιουτοτρόπως, ο άνθρωπος, εφ’ όσον έφαγεν από τον καρπόν αυτόν, έφαγε κάτι το οποίον δεν είχε ευλογηθή από τον Θεόν ως βρώσις. Επομένως, η πράξις αυτή του ανθρώπου, δεν ήτο πράξις κοινωνίας με τον Θεόν, δεν ήτο, δηλαδή, σύμφωνος προς την φύσιν του ανθρώπου, σύμφωνος προς την εικόνα του Θεού. Ήτο πράξις εγωιστική, ή, καθώς έχει λεχθή, τροφή, της οποίας η βρώσις έμενε καταδικασμένη να είναι κοινωνία μόνο με τον εαυτόν της και όχι με τον Θεόν.
Με την παρακοήν του αυτήν ο άνθρωπος δεν εχρησιμοποίησε τον υλικόν κόσμον συμφώνως προς την θέλησιν του Θεού, δεν έκαμε χρήσιν, αλλά κατάχρησιν της δημιουργίας. Κατ' αυτόν τον τρόπον συνετελέσθη η επανάστασις του ανθρώπου εναντίον της αγάπης του Θεού.

4. Αλλοτρίωσις του ανθρώπου
Τα αποτελέσματα της παρακοής ήσαν δια τον άνθρωπον φοβερά. Η πράξις του δεν ανταπεκρίνετο εις την πραγματικήν του φύσιν, διότι ο άνθρωπος, ως εικών του Τριαδικού Θεού, ήτο από την φύσιν του αγάπη. Τοιουτοτρόπως, η συμπεριφορά του αυτή απέναντι του Θεού δεν ήτο δυνατόν να χαρακτηρισθή ως απλή παρακοή, αλλά ως έκπτωσις από την ιδίαν την ανθρωπίνην φύσιν, ως αλλοτρίωσις του ανθρώπου.
Πράγματι, δεν ήτο πλέον ο Θεός το πρωτότυπον του ανθρώπου, το κέντρον και ο προσανατολισμός του. Παρασυρμένος από την συμβουλήν του Σατανά, ο οποίος είναι ο πατέρας της διαιρέσεως, ήρχισε ν' αναζητή το κέντρον των πράξεων του και ολοκλήρου της ζωής του έξω από τον Θεόν και να βλέπη εις τα δημιουργήματα του Θεού ένα σκοπόν έξω από τον Δημιουργόν των. Δεν αντελήφθη, δηλαδή, ότι κάθε τι το οποίον αποκόπτεται από τον Θεόν δεν έχει καμμίαν αξίαν, ούτε ζωήν έχει μέσα του, ότι κάθε τι το οποίον παύει να αισθάνεται πείναν δια τον Θεόν πεθαίνει (Παράβαλλε Ιωάννης 6,58).
Τοιουτοτρόπως, και τα έργα του ανθρώπου έπεσαν εις την κατάστασιν της φθοράς, διότι έχασαν την αναφοράν τους προς τον Θεόν και, συνεπώς, έχασαν το αληθινόν νόημα των. «Θα είναι καταραμένη η γη δια τα έργα σου», λέγει ο Θεός εις τον Αδάμ (Γένεση 3,17).
Προ της πτώσεως, όταν ο άνθρωπος ευρίσκετο μέσα εις την κοινωνίαν της αγάπης του Θεού, η ζωή του ήτο συνεχής μετοχή εις την ζωήν του Τριαδικού Θεού, διαρκής πορεία προς την θεοποίησιν του ανθρώπου μέσα εις πλήρη κοινωνίαν με τον Θεόν.
Μετά την πτώσιν, ο άνθρωπος εγκατέλειψε την αγάπην του Θεού και εζήτησε την θέωσιν μακράν του Θεού. Το αποτέλεσμα ήτο να ανοίξουν τα μάτια του ανθρώπου, αλλά εις την πραγματικότητα δια να ίδη την ιδίαν του την γυμνότητα (Γένεση 3,7), εις την οποίαν τον είχεν οδηγήσει η πτώσις του από την αγάπην του Θεού.
«Απώλεσα, το πρωτόκτιστον κάλλος, και την ευπρέπειάν μου, και άρτι κείμαι γυμνός, και καταισχύνομαι», αναφέρει εις ύμνος του Μεγάλου Κανόνος.

5. Η διάσπασις μεταξύ των ανθρώπων
Άγιο την στιγμήν της πτώσεως ήρχισε δια τον άνθρωπον η μεγαλύτερα περιπέτεια: αφού διεσπάσθη η σχέσις αγάπης με τον Θεόν η οποία συνεκράτει ηνωμένην ολόκληρον την δημιουργίαν, διεσπάσθησαν τα πάντα μέσα εις αυτήν.
Ο άνθρωπος ετεμαχίσθη και έγινεν εγωιστικόν ον, χωρίς να έχη πλέον την αναφοράν του εις τον Θεόν. Το μικρό παιδί, όταν γεννάται, φέρει εις την μητέρα του οδύνην, η δε γυναίκα πίπτει τελείως εις την εξάρτησιν του ανδρός της (Γένεση 3,16).
Χαρακτηριστική είναι, εν προκειμένω η δικαιολογία του Αδάμ. Κατηγορεί την Εύα και διαχωρίζει τας ευθύνας του από αυτήν, ως να ήτο εκείνη κάτι τελείως ξένον προς αυτόν:
«Αυτή η γυναίκα, την οποίαν συ μου έδωσες, αυτή μου έδωσεν από τον καρπόν και έφαγον» (Γένεση 3,12).
Πόσον διαφορετικά είναι τα λόγια αυτά από εκείνα τα οποία ανέφερεν ο Αδάμ, όταν είδε δια πρώτην φοράν την Εύαν, πριν από την πτώσιν:
«Αυτό είναι πλέον οστούν από τα οστά μου και σαρξ από την σάρκα μου. Αυτή θα ονομασθή γυνή (ανδρίς), διότι έγινεν από τον άνδρα της» (Γένεση 2,23).
Η πλήρης ενότης η οποία εκυριάρχει μεταξύ των ανθρώπων προ της πτώσεως, η οποία ήτο εικών της ζωής των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος, διεσπάσθη, ώστε ο Αδάμ να μην αναγνωρίζη πλέον εις την Εύα το «οστούν από τα οστά του και την σάρκα από την σάρκα του» (Γένεση 2,23. 3,12).
Η αποξένωσις δε μεταξύ των ανθρώπων έφθασεν αργότερον ακόμη και μέχρις αδελφοκτονίας. Χαρακτηριστικός είναι δια το θέμα μας ο διάλογος του Θεού με τον Κάιν.
Όταν ο Θεός τον ηρώτησε «που είναι ο αδελφός σου», ήθελεν ακριβώς να υπενθύμιση την απώλειαν της αδελφικής ενότητος και την καταστροφήν της αγάπης (Γένεση 4,9). Αλλά ο Κάιν, αντί να συνέλθη και να αφήση την ψυχήν του να ξαναζήση τον τρυφερόν δεσμόν της αδελφικής αγάπης, παρουσιάζει την ολοκληρωτικήν αποξένωσιν του αδελφού του ως κάτι το φυσικόν και αυτονόητον:
« Δεν γνωρίζω˙ μήπως εγώ είμαι φύλαξ του αδελφού μου;» (Γένεση 4,9).
Κάτι, λοιπόν, βαθύτερον ήλλαξεν εις τον άνθρωπον μετά την πτώσιν, ώστε ο άνδρας να βλέπη την γυναίκα του και ο αδελφός τον αδελφόν του ως κάτι το διαφορετικόν, ως κάτι το τελείως ξένον, το εχθρικόν.

6. Η διάσπασις της δημιουργίας
Με την πτώσιν του ανθρώπου τα πάντα γύρω του έχασαν την συνοχήν των και τον αληθή των προορισμόν. Όλα εξέπεσαν από την αγάπην του Θεού η οποία τους έδιδε ζωήν. Έχασαν την πρώτην ωραιότητα και έπαυσαν να είναι «καλά λίαν». Εισήλθον εις το βασίλειον της φθοράς και του θανάτου:
«Θα είναι κατηραμένη η γη εν τοις έργοις σου. Με λύπην θα κερδίζης την τροφήν σου από την γην, όλας τας ημέρας της ζωής σου. Αγκάθια και τριβόλους θα σου φυτρώση η γη… Με τον ίδρωτα του προσώπου σου θα τρώγης τον άρτον σου, μέχρις ότου επιστρέψης εις την γην, από την οποίαν έχεις ληφθή, διότι χώμα είναι το σώμα σου και εις το χώμα θα κατάληξη» (Γένεση 3,17-19).




Τού Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21ο.
1. Η κοινωνία ανδρός και γυναικός
«Και εδημιούργησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ' εικόνα Θεού τον εδημιούργησε, τους έκαμε άνδρα και γυναίκα» (Γεν. 1,27).
Η εικών του Θεού, ο άνθρωπος, εδημιουργήθη από την αρχήν ως ζεύγος, ως άνδρας και γυναίκα. Όπως ο Τριαδικός Θεός δεν είναι μονάς, τοιουτοτρόπως και ο άνθρωπος δεν εδημιουργήθη ως μονάς. «Ο ποιήσας απ’ αρχής άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς», επαναλαμβάνει ο ευαγγελιστής (Ματθαίος 19,4. Παράβαλλε Γένεση 1,27).
Το δόγμα, δηλαδή, της Αγίας Τριάδος, το οποίον εκφράζεται με την ενότητα της ουσίας και την τριαδικότητα των υποστάσεων, αποτελεί βασικήν αλήθειαν η οποία εκφράζει και την πραγματικότητα του ανθρώπου. Αυτή η μεγάλη και μοναδική θεία πραγματικότης (Αγία Τριάς), αποτελεί την βάσιν της ζωής μας και το θεμέλιον της σωτηρίας μας.
Κατ' αυτόν τον τρόπον, δυνάμεθα, χωρίς κανένα δισταγμόν, να εξηγήσωμεν το χωρίον αυτό της Παλαιάς Διαθήκης και να υπογραμμίσωμεν ότι ο άνθρωπος επλάσθη κατ' εικόνα του Τριαδικού Θεού και ως προς την φύσιν του και ως προς το γεγονός της ενότητος με τους άλλους ανθρώπους. Αυτός είναι ο λόγος δια τον οποίον εδημιουργήθη από την αρχήν ως ζευγάρι, ως άνδρας και ως γυναίκα.
Η Αγία Γραφή αναφέρεται πολλάς φοράς εις το μυστήριον του γάμου. Εις τας Παροιμίας διαβάζομεν ότι η «φρόνιμος γυνή παρά Κυρίου δίδεται» (Παροιμίες 19,14), ο δε προφήτης Μαλαχίας υπογραμμίζει ότι εγγυητής και μάρτυς του συζυγικού δεσμού είναι ο ίδιος ο Θεός (Μαλαχίας 2,14), ο κοινός Δημιουργός του ανδρός και της γυναικός.
Ο ίδιος προφήτης καταπολεμεί την αντίληψιν της εποχής, κατά την οποίαν μοναδικός σκοπός του γάμου είναι η απόκτησις τέκνων (Παράβαλλε Και Σοφ. Σολ. 4,1-6. Σοφ. Σειράχ 16,1-4) και ότι, συνεπώς επετρέπετο το διαζύγιον μετά την εκπλήρωσιν του σκοπού αυτού. Ο προφήτης υπονοεί ότι η ουσία του μυστηρίου ευρίσκεται εις την πραγμάτωσιν της κοινής ζωής, εις την διατήρησιν και την καλλιέργειαν του αδιάρρηκτου δεσμού των συζύγων, οι οποίοι καθίστανται εν πνεύμα και μία σαρξ (Μαλαχίας 2,15. Γένεση 2,24. Ματθαίος 19,5. Μάρκος 10,8). Γίνεται τοιουτοτρόπως φανερόν, διατί εις το εβραϊκόν κείμενον αναφέρεται ότι ο Θεός «μισεί την απόλυσιν», δηλαδή το διαζύγιον, το οποίον καταλύει τον πρωταρχικόν αυτόν σκοπόν του μυστηρίου (Μαλαχίας 2,16).
Το ίδιον νόημα πρέπει να δώσωμεν και εις τους λόγους της Αγίας Γραφής: «Όποιος χωρίση την σύζυγόν του έκτος ένεκα πορνείας, αυτός την αναγκάζει να διάπραξη μοιχείαν» (Ματθ, 5,32. 19,9. Λουκάς 16,18). «Πόρνους και μοιχούς θα κρίνη ο Θεός» (Εβραίους 13,4).
Με αυτήν την βάσιν ημπορούμε, επίσης, να είπωμεν ότι ο προορισμός του ανθρώπου είναι να ομοιάση εις τον Δημιουργόν του, να ζήση, δηλαδή, την ζωήν της πλήρους αγάπης μετά του συνανθρώπου του, σύμφωνος προς το θείον πρότυπον, σύμφωνος προς την αγάπην του Τριαδικού Θεού. Με άλλα λόγια, ο προορισμός αυτός δεν είναι άσχετος με την κοινωνίαν των δύο φύλον της μιας ανθρωπότητος.

2. Κοινωνία αγάπης
Είναι φανερόν, ότι η κοινωνία μεταξύ ανδρός και γυναικός δεν ανταποκρίνεται προς την φύσιν του ανθρώπου, εάν πραγματοποιήται έξω από την αγάπην του Θεού, η οποία είναι αιτία και πηγή της ενότητος και της αγάπης εις τον κόσμον.
Εφ’ όσον ο Αδάμ έμενε εις την αγάπην του Θεού, έβλεπε την γυναίκα του, την Εύα, ως ένα κομμάτι από τον εαυτόν του (Γεν. 2,23-24). Όταν, όμως, με την πράξιν της παρακοής έπαυσε να αγαπά τον Θεόν, τότε είδε την γυναίκα του ως ξένον άτομον. Δι’ αυτόν τον λόγον έρριψε εις αυτήν ολόκληρον την ευθύνην δια την παρακοήν (Γεν. 3,12).
Η διαφοροποίησις του ανθρώπου (άνδρας και γυναίκα) και ο γάμος, αποτελούν ευεργεσίαν του Θεού προς τον άνθρωπον και απόδειξιν της στοργικής Του φροντίδος, η οποία μετά την πτώσιν του ανθρώπου, συνιστά την προϋπόθεσιν δια την ελπίδα της Σωτηρίας, την οποίαν του υπεσχέθη ο Θεός. Διότι ο Θεός από την πρώτην στιγμήν της πτώσεως, του υπεσχέθη την ανόρθωσιν, δεν τον άφησε να περιπλανάται εις την ζωήν χωρίς ελπίδα (Γένεση 3,15).
Πρόκειται δια την ενσάρκωσιν του Χριστού, ο οποίος «εκένωσε» τον εαυτόν του δια να γίνη άνθρωπος και δεν εδίστασε να προχώρηση μέχρι της εσχάτης θυσίας επάνω εις τον σταυρόν, χάριν του αγαπημένου λαού Του (Φιλιπ. 2,7).
Πώς ήτο δυνατόν να εννοήση ο άνθρωπος της πτώσεως μίαν τέτοιαν αγάπην του Θεού; Πώς ήτο δυνατόν να παραδεχθή την θείαν αυτήν βουλήν του Θεού της αγάπης, να έλθη εις προσωπικήν σχέσιν με τον άνθρωπον; Είχε, λοιπόν, ανάγκην να έχη ένα συγκεκριμένον προμήνυμα της τελείας αυτής ενώσεως του Θεού με τον άνθρωπον εις το πρόσωπον του Θεανθρώπου Χριστού, της ενώσεως της θείας φύσεως με την ανθρωπίνην φύσιν. Και η προτύπωσις αυτή, η προεικόνισις, το προμήνυμα της λυτρώσεως του ανθρώπου με την ενσάρκωσιν του Χριστού, είναι το γεγονός του γάμου μεταξύ ανδρός και γυναικός.
Ούτω, η αγάπη του Θεού αποτελεί την αφετηρίαν του γάμου και ταυτοχρόνως το τέλος και τον σκοπόν του γάμου. Ο γάμος, δηλαδή, αποτελεί κοινωνίαν αγάπης.

3. Εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν
Είναι χαρακτηριστικόν, ότι όταν η Αγία Γραφή ομιλή δια τον γάμον, αναφέρεται εις τον γάμον του Χριστού με την Εκκλησίαν και ταυτοχρόνως εις τον γάμον μεταξύ ανδρός και γυναικός. Αυτόν τον γάμον συσχετίζει πάντοτε με τον δεσμόν του Χριστού και της Εκκλησίας.
«Ο άνδρας», λέγει ο Απόστολος, «είναι κεφαλή της γυναικός, όπως και ο Χριστός είναι κεφαλή της Εκκλησίας, και αυτός είναι ο σωτήρ του σώματος… Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας σας, όπως και ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησίαν και παρέδωκε τον εαυτόν του δι’ αυτήν, δια να την αγιάση, αφού την εκαθάρισε με το λουτρόν του ύδατος, δια του λόγου, δια να παρουσίαση εις τον εαυτόν του ένδοξον την Εκκλησίαν, χωρίς να έχη κηλίδα η ρυτίδα η τίποτε από τα τοιαύτα, αλλά να είναι αγία και άμωμος. Οι άνδρες οφείλουν να αγαπούν τας γυναίκας των όπως και τα ιδικά των σώματα… Το μυστήριον τούτο είναι μεγάλον εγώ το εξηγώ ότι αναφέρεται εις τον Χριστόν και εις την Εκκλησίαν» (Εφεσίους 5,22-32).
Πρότυπον, λοιπόν, των συζύγων και του συζυγικού δεσμού είναι ο Χριστός και ο δεσμός Του με την Εκκλησίαν. Τοιουτοτρόπως, ο φυσικός δεσμός μεταξύ ανδρός και γυναικός γίνεται «μέγα μυστήριον». Ο άνθρωπος ξεπερνά τον εαυτόν του, παύει να ζη εγωιστικώς και με κέντρον το ιδικόν του άτομον. Υπερβαίνει την διαίρεσιν και επανευρίσκει τον πραγματικόν εαυτόν του μέσα εις την ενότητα και εις την αγάπην του γάμου. Ο άνδρας και η γυναίκα, οι οποίοι «ενόμιζαν ότι από την αρχήν είναι δύο», λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «κοίταξε πως τους συγκολλά και πάλιν και τους συνάγει εις ένα δια του γάμου».
Τοιουτοτρόπως, ο άνθρωπος επιστρέφει εις την ενότητα του ανδρός και της γυναικός, η οποία θα ολοκληρωθή μέσα εις την Βασιλείαν του Θεού όπου δεν θα υπάρχη πλέον «άρσεν και θήλυ», αλλά όλοι θα είμεθα «εις εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3,28), «όπως οι άγγελοι εις τον ουρανόν» (Ματθαίος 22,30. Μάρκος 12,25. Λουκάς 20,35). Αυτήν την πραγματικότητα προγεύεται ο Χριστιανός άνθρωπος μέσα εις το μυστήριον της θείας ευχαριστίας, όπου οι πάντες ενοούνται εις το ένα σώμα του Χριστού και της Εκκλησίας.

4. Τα ευχαριστιακά πλαίσια του ιερού μυστηρίου
Η θεία Λειτουργία αποτελεί, καθώς είπομεν, πρόγευσιν της Βασιλείας των Ουρανών και της τελικής ενότητος του λαού του Θεού.
Κατ' αυτόν τον τρόπον κατανοούμεν, διατί ο Χριστιανικός γάμος συνεδέθη εις την αρχαίαν Εκκλησίαν με την θείαν ευχαριστίαν, διατί η θεία ευχαριστία απετέλει το κύριον γνώρισμα του ιερού μυστηρίου.
Ο Χριστός προσήλθεν εις τον γάμον της Κανά και εσυμβόλισε αυτήν την συσχέτισιν με ένα θαύμα. Με την μεταβολήν του νερού εις κρασί. Με αυτήν την πράξιν ο Χριστός δεν παρεδέχθη απλώς ολόκληρον την χαράν του γάμου, δεν ευλόγησε μόνον ολόκληρον την πραγματικότητα του γάμου, αλλά εσυμβόλισεν από την στιγμήν αυτήν την θείαν ευχαριστίαν, την μεταβολήν του οίνου εις αίμα Του και του άρτου εις σώμα Του, την πρόσληψιν και την μεταμόρφωσιν του συζυγικού δεσμού μέσα εις το ίδιον το Σώμα της Εκκλησίας, το οποίον είναι και Σώμα ιδικόν Του.
«Όταν ο σύζυγος και η σύζυγος ενούνται δια του γάμου», λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «δεν φαίνονται πλέον ως κάτι γήινον αλλ’ ως εικών του Θεού αυτού του ιδίου». Εις άλλο δε ση μείον χαρακτηρίζει τον Χριστιανικόν γάμον ως «μικράν Εκκλησίαν».
Μέσα εις τον Χριστιανικόν γάμον καλείται ο άνθρωπος να ζήση την «εν Χριστώ κοινωνίαν», δηλαδή «εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν» (Εφ. 5,32). Εις ένα Χριστιανικόν γάμον παρευρίσκεται πάντοτε με τους Χριστιανούς συζύγους και ο Χριστός, συμφώνως προς την υπόσχεσίν Του ότι θα είναι παρών εκεί όπου συνάγονται δύο άνθρωποι εις το όνομα Του (Ματθαίος 18,20).
Εννοούμεν, κατά ταύτα, διατί ένας πατήρ της Εκκλησίας ονομάζει τον γάμον «οικίαν του Θεού» και διατί σύγχρονος θεολόγος διακηρύττει, ότι εις τον Χριστιανικόν γάμον «παντρεύονται» τρεις, οι σύζυγοι μεταξύ των και με τον Χριστόν. Πρόκειται, δηλαδή, δια τον γάμον, ο οποίος γίνεται «εν Κυρίω» (Α' Κορινθίους 7,39).

5. Ο γάμος έκτος της Εκκλησίας
Από όλα αυτά φαίνεται καθαρώς ότι υπάρχει τεραστία διαφορά μεταξύ της φυσικής ενώσεως δύο ανθρώπων έκτος της Εκκλησίας και του ιερού μυστηρίου του γάμου. Ο συζυγικός δεσμός έκτος της Εκκλησίας αναφέρεται εις τον νόμον της φύσεως και, μάλιστα, της φύσεως εις την κατάστασιν της πτώσεως και της φθοράς.
Το ίδιον ισχύει και όταν ακόμη ταυτίσωμεν το νόημα του γάμου με σκοπούς κοινωνικούς η όταν αναφερθώμεν εις το δημογραφικόν πρόβλημα. Εις όλας αυτάς τας περιπτώσεις, ο γάμος δεν κατορθώνει να υπερβή την πραγματικότητα του θανάτου. Δι’ αυτόν τον λόγον δεν είναι δυνατόν να γίνη, εις τας περιπτώσεις αυτάς, δεκτός ως ιερόν μυστήριον.
Αντιθέτως, ο Χριστιανικός γάμος, ο οποίος ευλογείται από τον Θεόν και προσλαμβάνεται εις την Εκκλησίαν, έχει ως πρώτον του νόημα και ως τελικόν του σκοπόν την πληρότητα της αγάπης των συζύγων, την πληρότητα εκείνης της ενότητος, η οποία δεν σταματά με τον θάνατον, αλλά εισέρχεται εις την αιωνιότητα.
«Οι δε κατά σάρκα πράσσετε, ταύτα πνευματικά εστίν εν Ιησού γαρ Χριστώ πάντα πράσσετε», λέγει ο άγιος Ιγνάτιος και χαρακτηρίζει ολόκληρον την πραγματικότητα του συζυγικού δεσμού, ο οποίος έχει προσληφθή εις την Εκκλησίαν, ως πνευματικόν, ακόμη και αυτήν την σαρκικήν ένωσιν.

6. Το παράδειγμα τον Τωβία
Όταν ο συζυγικός δεσμός ευλογηθή από τον Θεόν, τότε εισέρχεται εις το περιβάλλον της αγάπης του Θεού και λαμβάνει νόημα μοναδικόν, αιώνιον.
Εις την Παλαιάν Διαθήκην ευρίσκομεν ωραίαν εικόνα, θαυμασίαν προτύπωσιν του γεγονότος αυτού. Είναι ο γάμος του Τωβία με την Σάρραν εις τα Εκβάτανα της Μηδίας.
Καθώς αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη, η Σάρρα, κόρη του Ραγουήλ και της Έδνας, συγγενών του Τωβίτ, του πατρός, δηλαδή, του Τωβία, είχεν υπανδρευθή επτά φοράς. Πλην, όμως, πονηρός δαίμων εθανάτωσεν αλληλοδιαδόχως και τους επτά συζύγους της κατά την πρώτην νύκτα του γάμου, πριν ή, δηλαδή, πραγματοποιηθή η συζυγική κοινωνία. Το βιβλίον του Τωβίτ περιγράφει τον γάμον του Τωβία:
«Ο Ραγουήλ εκάλεσε την θυγατέρα του Σάρραν, την εκράτησε από το χέρι, την παρέδωσεν ως σύζυγον εις τον Τωβία και του είπεν:  Ιδού, λάβε την ως σύζυγον συμφώνως προς τον νόμον του Μωυσέως και πήγαινε εις τον πατέρα σου* και τότε τους ευλόγησε.  Κατόπιν, εκάλεσε την γυναίκα του Έδναν, επήρε χαρτί, έγραψε το συμβόλαιον του γάμου και το εσφράγισεν. Έπειτα, ήρχισαν το φαγητόν.  Ο Ραγουήλ εκάλεσε την γυναίκα του Έδναν και της είπε:  Αδελφή, ετοίμασε το άλλο δωμάτιον, και οδήγησε την εκεί.   Εκείνη έπραξε όπως της είπεν και την εισήγαγεν εκεί και αυτή ήρχισε να κλαίη. Η μητέρα συνεκινήθη με τα δάκρυα της κόρης της και της είπε:   Έχε θάρρος παιδί μου, ο Κύριος του ουρανού και της γης είθε να σου δώση χαράν αντί αυτής σου της λύπης, θάρρος, κόρη μου!   Όταν ετελείωσαν το φαγητόν ωδήγησαν εις αυτήν τον Τωβίαν. Εκείνος, όταν εισήλθε, ενεθυμήθη τα λόγια του Ραγουήλ, επήρε το θυμιατήρι με τα κάρβουνα, έβαλε επάνω εις αυτά την καρδίαν του ψαριού και το συκώτι και εξήλθε καπνός. Όταν δε ωσφράνθη το πονηρόν δαιμόνιον την οσμήν, έφυγεν εις τα ανώτατα μέρη της Αιγύπτου και ο Άγγελος το έδεσε.  Όταν δε εκλείσθησαν οι δύο εις τον νυμφικόν των κοιτώνα, ο Τωβίας εσηκώθη από την κλίνην και είπε:   Σήκω επάνω, αδελφή μου, και ας προσευχηθώμεν να μας ελεήση ο Κύριος. Και ο Τωβίας ήρχισε να λέγη:  Δοξασμένος είσαι, Κύριε, ο Θεός των πατέρων μας και ευλογημένον είναι το άγιον και ένδοξον όνομά Σου εις τους αιώνας.  Ας σε δοξάζουν πάντοτε οι ουρανοί και όλα τα κτίσματα σου.   Συ έπλασες τον Αδάμ και του έδωσες την Εύαν γυναίκα του,  ως βοηθόν και στήριγμα.  Από αυτούς εγεννήθη το γένος των ανθρώπων.  Συ είπες· δεν είναι καλόν να είναι ο άνθρωπος μόνος ας κάνωμεν δι’ αυτόν βοηθόν όμοιον προς αυτόν.  Και τώρα, Κύριε,  λαμβάνω την αδελφήν μου αυτήν όχι εκ πορνικών διαθέσεων, αλλά βάσει της αληθείας.   Διάταξε, λοιπόν, να εύρω έλεος και να γηράσω μαζί με αυτήν.  Τότε εκείνη είπε μαζί με αυτόν:  Αμήν.  Και έπεσαν εις το κρεβάτι να κοιμηθούν την νύκτα εκείνην.  Ο Ραγουήλ εσηκώθη και εξήλθε να άνοιξη ένα τάφον, μήπως και αποθάνει και αυτός ο γαμβρός του.  Επέστρεψε τότε εις την οικίαν του και είπε εις την γυναίκα του Έδναν:   Στείλε μίαν από τας δούλας σου να ίδη εάν ο Τωβίας ζη, άλλως να τον θάψωμεν, χωρίς να μάθη κανείς τίποτε.   Η δούλη ήνοιξε την θύραν και εύρε και τους δύο να κοιμώνται. Εξήλθε και ανήγγειλεν εις εκείνους ότι ζη. Και εδόξασεν ο Ραγουήλ τον Θεόν λέγων: Δοξασμένος να είσαι Συ, ο Θεός με κάθε δοξολογίαν καθαράν και Αγίαν.  Ας σε δοξολογούν οι άγιοί Σου και όλα τα δημιουργήματα Σου και όλοι οι άγγελοι Σου και οι εκλεκτοί Σου, ας σε ευλογούν εις όλους τους αιώνας.
Ευλογημένος είσαι, διότι έδωσες χαράν και δεν μου συνέβη αυτό που εφοβούμην, αλλά έκαμες εις ημάς σύμφωνα με το μέγα Σου έλεος.  Δοξασμένος να είσαι, διότι έστειλες το έλεος Σου εις δύο μονογενείς.  Κάμε, Δέσποτα, εις αυτούς συμφώνως με το έλεος Σου, ολοκλήρωσε την ζωήν των με υγείαν και ευφροσύνην και έλεος.   Τότε διέταξεν ο Ραγουήλ τους δούλους του να καλύψουν πάλιν τον τάφον και εώρτασε τον γάμον των δεκατέσσαρας ημέρας» (Τωβίτ 7,12-8,19).
Η Σάρρα είχεν υπανδρευθή επτά φοράς. Όμως, οι επτά πρώτοι σύζυγοι δεν είχον, προφανώς, τοποθετήσει τον συζυγικόν των δεσμόν μέσα εις τον πνευματικόν χώρον του ελέους και της αγάπης του Θεού, ο οποίος μεταμορφώνει και ζωογονεί τα πάντα εις την ζωήν του ανθρώπου. Ούτω, εκείνοι ωδηγήθησαν εις τον τάφον και ο συζυγικός των δεσμός εις τον θάνατον. Ευρίσκετο υπό το κράτος του πονηρού πνεύματος, το οποίον έσπερνε τον θάνατον από την πρώτην ακόμη νύκτα της συζυγικής ζωής, χωρίς να πραγματοποιηθή η κοινωνία μεταξύ των συζύγων έστω και εις επίπεδον καθαρώς σαρκικόν.
Ο γάμος, όμως, του Τωβία ετοποθετήθη από την αρχήν μέσα εις διαφορετικόν πνευματικόν χώρον. Οι γονείς της Σάρρας και ο ίδιος ο νεαρός σύζυγος, εξήρτησαν την εκπλήρωσιν του σκοπού του γάμου από το έλεος και την αγάπην του Θεού. Ο Τωβίας βλέπει ως βασικόν σκοπόν του γάμου του με την Σάρραν την κοινωνίαν αγάπης (επίταξον ελεήσαί με και αυτή συγκαταγηράσαι) και την δόξαν του ονόματος του Θεού. Και η νεαρά σύζυγος συνυπογράφει την βαθείαν αυτήν επιθυμίαν του συζύγου της με το ιδικόν της «Αμήν».
Δι’ αυτόν τον λόγον δεν έχει πλέον θέσιν το πονηρόν δαιμόνιον μέσα εις την νεαράν εκείνην κόρην.
Γεμάτος ευγνωμοσύνην ο Ραγουήλ δοξολογεί τον Θεόν, εμπιστεύεται το νεαρόν ζεύγος εις την αγάπην Του και τον παρακαλεί να ολοκλήρωση την ζωήν των με υγείαν και ευφροσύνην και έλεος, δίδει εντολήν να καλύψουν τον ανοιγμένον τάφον και εορτάζει το γεγονός επί δύο εβδομάδας.

7. Σκοπός του γάμου
Αυτή η διαρκής πορεία προς την πληρότητα της αγάπης είναι ο πρωταρχικός σκοπός του γάμου. Μια πληρότης, η οποία ημπορεί να ύπαρξη ακόμη και εις τα άτεκνα ζευγάρια (Παράβαλλε Σοφ. Σολ. 4,1-6. Σοφ. Σειρ. 16,1-5).
Όμως, η ύπαρξις τέκνων προσθέτει εις τον Χριστιανικόν γάμον ένα νέον στοιχείον, την πατρότητα και την μητρότητα, το οποίον αποτελεί ξεχείλισμα της αγάπης των δύο προσώπων, δια να αγκαλιάση και νέας υπάρξεις, δια τας οποίας οι δύο σύζυγοι είναι έτοιμοι να προσφέρουν τα πάντα. Με τον τρόπον αυτόν κατορθώνει ο άνθρωπος να υπερβή εις εντονώτερον βαθμόν τον εαυτόν του και να δοθή ολοκληρωτικώς εις την αγάπην προς τον άλλον (Παράβαλλε Α' Κορινθίους 11,8-12. Εφεσίους 5,20-21), να προετοιμασθή δια την πληρότητα εκείνην της αγάπης, την οποίαν καλείται να ζήση αιωνίως.
Αυτόν τον ιερόν σκοπόν του γάμου, την υπέρβασιν, δηλαδή, του εαυτού μας και την πληρότητα της αγάπης η οποία αρχίζει με την συζυγικήν αγάπην και ολοκληρώνεται εις την Βασιλείαν των ουρανών, βλέπομεν εις ολόκληρον την Ιεράν ακολουθίαν του γάμου, η οποία είναι πλήρης συμβολισμού.
Η ανταλλαγή των δακτυλίων, η οποία σημαίνει την αμοιβαιότητα και την αλληλεξάρτησιν, το κοινόν ποτήριον, το οποίον σημαίνει την πλήρη κοινωνίαν ζωής, η οποία ολοκληρώνεται εις την κοινήν συμμετοχήν εις την θείαν ευχαριστίαν, εις την «κοινωνίαν των ψυχών και των σωμάτων», κάτω από την προστατευτικήν αγάπην του Θεού.
«Και συ νύμφη», λέγει ο Ιερεύς εις το τέλος της ιεράς Ακολουθίας, «μεγαλύνθητι ως η Σάρρα, και ευφράνθητι ως η Ρεβέκκα, και πληθύνθητι ως η Ραχήλ, ευφραινομένη τω ιδίω ανδρί, φυλάττουσα τους όρους του νόμου, ότι ούτως ηυδόκησεν ο Θεός» (Παράβαλλε Δευτερ. 24,5. Παροιμίες 5,18-19).
Είναι φανερόν, ότι ο σκοπός του γάμου δεν πραγματοποιείται δια μόνης της προσπάθειας των συζύγων. Η εκπλήρωσίς του αποτελεί δώρον Θεού. Το Πνεύμα το άγιον, το οποίον δρα εντός της Εκκλησίας και διαμοιράζει τα χαρίσματα εις τους πιστούς, δίδει εις τους Χριστιανούς συζύγους το χάρισμα του γάμου (Α' Κορινθίους 7,7). Δι’ αυτόν τον λόγον και ο Χριστιανικός γάμος είναι ιερόν μυστήριον.
Καθώς όμως έγινε αντιληπτόν, ο Χριστιανικός γάμος δεν αποτελεί ιδιωτικήν υπόθεσιν των Χριστιανών συζύγων. Τούτο διότι δεν αλλάζει μόνον την θέσιν αυτών εντός του σώματος της Εκκλησίας και ειδικώτερον της ενορίας εις την οποίαν ανήκουν οι νεόνυμφοι. Δια την ενορίαν δεν είναι πλέον δύο μεμονωμένα άτομα* καλούνται να ζήσουν την πληρότητα της συζυγικής αγάπης «εν Κυρίω» και οφείλουν να εκφράσουν τον δεσμόν αυτόν και δια της όλης ζωής των εντός της ενορίας. Ιδού διατί ο Χριστιανικός γάμος αποτελεί γεγονός της ζωής της ενορίας και οφείλει να τελήται εις την ιδίαν την ενορίαν όχι μακράν της ενορίας!

8. Τα στέφανα του γάμου
Είναι χαρακτηριστικόν το γεγονός, ότι το ιερόν μυστήριον του γάμου ονομάζεται εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν «στέψις».
Γνωρίζομεν ότι τα στέφανα ανήκουν εις τους μάρτυρας και εις τους Αγίους της Εκκλησίας. Δι’ αυτό και εις τας εικόνας των Αγίων ζωγραφίζεται φωτοστέφανον. Όμως, η Εκκλησία μας στεφανώνει και τους νεόνυμφους κατά την Ιεράν ακολουθίαν του γάμου.
Όπως, δηλαδή, ένας μάρτυς της πίστεως, ο οποίος αγωνίζεται μέχρι τέλους νικηφόρως, στεφανώνεται, ούτω και οι νεόνυμφοι, οι οποίοι εισέρχονται εις τον ιερόν δεσμόν του γάμου με αγνότητα και καθαρότητα. Εισέρχονται εις νέον στάδιον αγώνος, εις την πνευματικήν παλαίστραν των μαρτύρων της Εκκλησίας μας. Δι’ αυτό και όταν με ηνωμένας τας χείρας, συνοδευόμενοι από τον ιερέα, βαδίζουν εις σχήμα κύκλου γύρω από το τραπεζίδιον, η Εκκλησία μας επικαλείται τους Αγίους μάρτυρας:
«Άγιοι μάρτυρες», ψάλλει κατανυκτικά ο λαός, «οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες», «δόξα σοι Χριστέ ο Θεός… Μαρτύρων αγαλλίαμα… !».
Η Εκκλησία στεφανώνει τους νεόνυμφους και προχωρεί εις πράξιν περισσότερον συγκινητικήν: εύχεται να «αναλάβη» ο Θεός «τους στεφάνους αυτών» εις την Βασιλείαν Του, «ασπίλους και άμωμους και ανεπιβουλεύτους διατηρών αυτούς εις τους αιώνας των αιώνων» και να στεφάνωση αυτούς «με δόξαν και τιμήν».
«Ο Θεός, ο Θεός ημών, ο παραγενόμενος εν Κανά της Γαλιλαίας, και τον εκείσε γάμον ευλογήσας, ευλόγησον και τους δούλους σου τούτους, τους τη Ση πρόνοια προς γάμον κοινωνίαν συναφθέντας. Ευλόγησον αυτών εισόδους και εξόδους· πλήθυνον εν αγαθοίς την ζωήν αυτών ανάλαβε τους στεφάνους αυτών εν τη Βασιλεία σου, ασπίλους και άμωμους και ανεπιβουλεύτους διατηρών εις τους αιώνας των αιώνων».

Ροή δεδομένων

Ετικέτες-Κατηγορίες

p.Ioannis.Kiparissopoulos. Από το Blogger.

Πληροφορίες

Αναγνώστες

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ
Για να μπείτε στήν Αγία Γραφή κάντε κλίκ στην εικόνα

ΠΑΤΕΡΙΚΑ

ΠΑΤΕΡΙΚΑ
Για να μπείτε στις αναρτήσεις με τα Πατερικά κείμενα κάντε κλίκ στην εικόνα

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΙΑΤΡΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΙΑΤΡΟΣ
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

ΑΓΙΟΙ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΙ ΙΣΑΑΚ ΟΙ ΣΥΡΙΟΙ

ΑΓΙΟΙ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΙ ΙΣΑΑΚ ΟΙ ΣΥΡΙΟΙ
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΞ Αγίου Ιωάννου Σιναϊτου

ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΞ  Αγίου Ιωάννου Σιναϊτου
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

Ορθόδοξο Συναξάρι

Επικοινωνήστε μαζί μας…...

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

ΓΕΡΩΝ  ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως

Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Για να μπείτε στις αναρτήσεις κάντε κλίκ στην εικόνα

Συνολικές προβολές σελίδας