Η επιστολή της 10χρονης Φρόσως προς όλα τα παιδιά

Ονομάζομαι Φρόσω Στυλιανού.
Είμαι δέκα χρόνων και πηγαίνω στην πέμπτη τάξη του δημοτικού. Κατοικώ σε ένα μικρό νησί στη Μεσόγειο θάλασσα, που το όνομά του είναι Κύπρος.Σου γράφω για να σου μιλήσω για την αγανάκτηση που νιώθω με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, για τα οποία ευθύνονται οι πόλεμοι. Δεν ξέρω αν άκουσες ποτέ πως και εμείς στην Κύπρο έχουμε ζήσει τις επιπτώσεις του πολέμου, οι οποίες είναι εξωφρενικά ανυπόφορες. Για αυτό στο γράμμα μου γράφω κάποιες εισηγήσεις που εμείς τα παιδιά μπορούμε να εφαρμόσουμε για να λιγοστέψουν οι πολέμοι.
Θα μπορούσαμε να σταματήσουμε να βλέπουμε ταινίες στην τηλεόραση που παρουσιάζουν σκηνές βίας, δηλαδή πολέμους με πολύ ισχυρά όπλα.Επίσης να σταματήσουμε να αγοράζουμε ηλεκ-τρονικά παιχνίδια που ως περιεχόμονο έχουν σκηνές βίας. Ενας τρόπος για να λύσουμε το πρόβλημα είναι να συμφωνήσουμε όλα τα παιδιά να μην τα αγοράζουμε. Ακόμη μπορούμε να στείλουμε επιστολές διαμαρτυρίας σε παραγωγούς ταινιών με σκηνές πολέ-μου, στις εταιρείες που κατασκευάζουν τέτοιου είδους ηλεκτρονι-κά παιχνίδια και στα κανάλια.
Από τώρα θα πρέπει να προσπαθούμε να λύνουμε τις διαφορές που έχουμε με τους φίλους μας με διάλογο.Πολλοί από εμάς δέν τις λύνουν με διάλογο αλλά με καυγάδε, βρισιές ή ξυλοδαρμούς. Αν από τώρα δεν εφαρμόζουμε αυτή την τακτική δεν θα την εφαρμόζουμε ούτε όταν μεγελώσουμε. Επίσης δεν θα ξέρουμε να μιλάμε ήρεμα και να δεχόμαστε τις απόψεις των φίλων ή των συναδέλφων μας, όσο διαφορετικές και να είναι. Αν στο σχολείο ή στη γειτονιά μας υπάρχει κάποιο παιδί με διαφορετικό φύλο, άλλη θρησκεία, κοινωνική θέση ή λιγότερο έξυπνο από εμάς να μην το αφήνουμε μόνο του, να του δίνουμε και εκείνου λίγη σημασία. Να το αφήνουμε και αυτό να παίζει μαζί μας. Να μην το κάνουμε να νιώθει διαφορετικός απο εμάς. Δεν έχει σημασία το χρώμα ή η θρησκεία.
Ακόμη μπορούμε αν θέλουμε να στείλουμε μια επιστολή στο πρόεδρο της χώρας μας στην οποία να γράψουμε τα κακά του πολέμου και τα καλά της ειρήνης. Τα κακά του πολέμου είναι πως αρκετοί άνθρωποι πεθαίνουν κατα τη διάρκεια του πολέμου. Μικρά παιδιά μένουν ορφανά και τριγυρίζουν μόνα τους στους δρόμους απροστάτευτα και αβοήθητα. Μαυροφορεμένες μονάδες ψάχνουν αδιάκοπα τα αγνούμενα τους παιδιά. Χύνεται πάρα πολύ αίμα χωρίς λόγο και αιτία. Πολλοί κοιμούνται στους δρόμους, στα πεζοδρόμια και όπου αλλού βρούν γιατί κατεδαφίστηκαν τα σπίτια τους και έμειναν άστεγοι.
Τα καλά της ειρήνης είναι πως όταν κυριαρχεί στον πλανήτη γη όλοι είναι χαρούμενοι και ευδιάθετοι. Τα παιδιά παίζουν ανέμελα και ξέγνιαστα στους δρόμους και τα χωράφια της γειτονιάς τους. Παντού βλέπεις χαμογελαστά και ευτυχισμένα προσωπάκια. Τα παιδιά βγαίνουν βόλτες με τους γονείς τους και περνούν την ώρα τους βλέποντας βιτρίνες και λέγοντας αστεία. Όλοι ζουν μονιασμένοι και αγαπημένοι χωρίς να τους νοιάζει το χρώμα ή η θρησκεία.
Μπορούμε να γράψουμε πως πρέπει να σταματήσουν να ξοδεύονται χρήματα για πολεμικό εξοπλισμό όπως τάνξ και διάφορα ισχυρά όπλα. Τα χρήματα αυτά μπορούν να δοθούν σε φτωχές χώρες για να κτιστούν νοσοκομεία, σχολεία και τόποι όπου οι ανθρώποι μπορούν να εργάζονται. Ακόμη μπορούν να δοθούν για να ανακαλυφθούν θεραπείες όπως για τον καρκίνο. Να κτιστούν σχολεία που θα λειτουργούν τα απογεύματα. Εκεί να μαθαίνουμε για την ειρήνη, να αγαπούμε τουσ συνανθρώπους μας ανεξαρτήτου χρώματος.
Στείλε το γράμμα μου σε κάποιον που αγαπάς έτσι ώστε σιγά σιγά να φτάσει στα χέρια όλων των παιδιών του κόσμου. Ελπίζω όταν όλα τα παιδιά εφαρμόσουν αυτά τα πράγματα θα επικρατήσει ειρήνη σε όλο τον κόσμο.!
Φ.Σ. Ε2
http://www.schools.ac.cy/dometios-b-kb-dim/epistoli_pros_ola_ta_paidia.htm