Η ψυχή δεν πρέπει να συγχύζεται με τους εσωτερικούς πειρασμούς

                                                                                 

   Είναι πολλά τα καλά που κάνει στην ψυχή η πικρότητα αυτή και ξηρασία η Πνευματική, δηλαδή η στέρηση της Πνευματικής χαράς και γλυκύτητας, αν τη δεχθούμε με ταπείνωση και υπομονή, πράγματα τα οποία αν τα καταλάβαινε ο άνθρωπος, αναμφίβολα δε θα είχε τόση ενόχληση και λύπη, όταν του συνέβαιναν  διότι θα μετρούσε αυτήν την πικρότητα και στέρηση, όχι ως σημείο μίσους, που του δείχνει ο Θεός, αλλά ως σημείο μεγάλη και εξαιρετικής αγάπης και θα τη δεχόταν σαν εξαιρετική χάρη που του κάνει. Διότι τα παρόμοια πράγματα δε συμβαίνουν, παρά σ' εκείνους που θέλουν να δοθούν περισσότερο από τους άλλους στη δούλεψη του Θεού και να απομακρυνθούν από εκείνα που μπορούν να τους βλάψουν. Και δε συμβαίνουν γενικά στην αρχή της επιστροφής τους, αλλά αφού υπηρετήσουν το Θεό μερικό καιρό και αφού καθαρίσουν μέτρια την καρδιά τους με την ιερή προσευχή και κατάνυξη και αισθανθούν μερικώς στην καρδιά κάποια πνευματική γλυκύτητα, θέρμη και χαρά, και αφού αποφασίσουν ολοκληρωτικά πως θέλουν να υπηρετήσουν το Θεό με περισσότερη τελειότητα και ήδη άρχισαν το έργο. Επειδή ποτέ δε βλέπουμε τους αμαρτωλούς και εκείνους, που είναι δοσμένοι στα πράγματα του κόσμου να παθαίνουν τέτοια πράγματα και να παραπονούνται για παρόμοιους πειρασμούς. Φαίνεται επομένως καθαρά, ότι αυτή η πικρότητα είναι ένα τίμιο και ακριβό φαγητό με το οποίο ο Θεός προσκαλεί εκείνους, που αγαπά να τους φιλέψει  και αν στη γεύση μας δεν είναι νόστιμο, ωστόσο μας ωφελεί πολύ χωρίς να το γνωρίζουμε τότε, που το γευόμαστε. Διότι καθώς η ψυχή βρίσκεται σε τέτοια ξηρασία και πικρή γεύση και πάσχει πολλές φορές τέτοιους πειρασμούς και λογισμούς, που μόνο να τους σκεφτούμε μας ταράζουν και μας φαρμακώνουν την καρδιά και σχεδόν παραλύουν όλο τον εσωτερικό άνθρωπο, έρχεται μ' αυτό τον τρόπο να αποκτά φόβο, μίσος και αποστροφή του εαυτού της και εκείνη την ταπείνωση, που ζητά ο Θεός από λόγου μας και επιπλέον αποκτά θερμότερη αγάπη προς το Θεό, προσοχή ακριβέστερη στους λογισμούς, στομάχι δυνατότερο στο να χωνεύει τους πειρασμούς χωρίς βλάβη και αισθητήρια γυμνασμένα στο να διακρίνει με ευκολία το καλό και το κακό, καθώς είπε ο Παύλος (Εβρ. ε΄ 14). Η δε ψυχή που τότε δεν εννοεί αυτά τα απόκρυφα αίτια, σιχαίνεται και αποφεύγει αυτή την πικρότητα, σαν να μη θέλει να μείνει ποτέ χωρίς πνευματική γεύση και ηδονή και χωρίς αυτή κάθε άλλη γύμναση νομίζει καιρό χαμένο και κόπο χωρίς προκοπή.

(από τον Αόρατο Πόλεμο)