Ὅτι οἱ Χριστιανοὶ δὲν πρέπει νὰ φοβοῦνται τον Διάβολον, καὶ διὰ τί;

Εἰς δὲ τὴν γ´ πρόφασιν, ὁποῦ λέγουσιν οἱ Χριστιανοί, ἀποκρινόμεθα λέγοντες· τί φοβεῖσθε Χριστιανοὶ τὸν διάβολον, καὶ διὰ τοῦτο τὸν θεραπεύετε μὲ τὰ διάφορα μαγικά; αὐτὸς δὲν ἔχει κᾀμίαν ἐξουσίαν καὶ δύναμιν, διὰ νὰ σᾶς κάμῃ τὸν πλέον παραμικρὸν πειρασμόν, α´ διότι κατὰ τὸν μέγαν Βασίλειον, πρὸ μὲν τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας ἦτο ὁ Διάβολος ἄρχων μέγας τοῦ κόσμου καὶ τύραννος καὶ τυραννικῶς ἐξουσίαζε τοὺς ἀνθρώπους, ἀφοῦ δὲ ὁ Κύριος ἐσαρκώθη, ἔχασε τὴν τυραννικὴν ἐξουσίαν ὁποῦ εἶχε, καὶ τώρα καταπατεῖται ὑπὸ τῶν πιστῶν· λέγει γάρ· τόπος τῆς ἀρχῆς (τοῦ διαβόλου δηλαδὴ) ὁ ἐναέριος, ὡς αὐτός φησιν (ὁ Ἀπόστολος δηλαδὴ) κατὰ τὸν ἄρχοντα τῆς ἐξουσίας τοῦ ἀέρος... εἰδέναι δὲ χρή, ὅτι Οὐρανὸν συνήθως ἡ Γραφὴ τὸν ἀέρα καλεῖ, ὡς τό, τὰ πετεινὰ τοῦ Οὐρανοῦ· καὶ τό, ἀναβαίνουσιν ἕως τῶν Οὐρανῶν· τοὐτέστιν ἐπὶ πολὺ τοῦ ἀέρος ὑψοῦνται· διὰ τοῦτο καὶ ὁ Κύριος εἶδε τὸν Σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ πεσόντα, τουτέστι τῆς οἰκείας ἀρχῆς ἐκπεσόντα, καὶ κάτω γενόμενον, ἵνα πατῆται ὑπὸ τῶν εἰς Χριστὸν ἠλπικότων... ἐπεὶ ἐξεβλήθη ἡ πονηρὰ αὐτοῦ τυραννίς» (Τόμ. α´ Ὁμιλ. θ´ ὅτι οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός)· β´ διότι κατὰ τὸν Νύσσης Γρηγόριον, μετὰ τὴν ἔνσαρκον οἰκονομίαν τοῦ Κυρίου, ἐσυντρίβη ἡ κεφαλὴ τοῦ δράκοντος διαβόλου, δηλαδή, ἡ ὑπερβολικὴ αὐτοῦ τυραννία καὶ ἐξουσία, καὶ μόνον ἡ οὐρά του ἔμεινε σαλεύουσα, καὶ κινουμένη διὰ γύμνασιν, καὶ στέφανον τῶν πιστῶν, εἰς δὲ τὴν δευτέραν παρουσίαν, καὶ κοινὴν ἀνάστασιν, τότε ἔχει νὰ νεκρωθῇ τελείως, καὶ νὰ ἀφανισθῇ καὶ αὐτὴ ἡ οὐρά του· ὅπερ ἐστὶν ὁ θάνατος· «οὕτω καὶ ὁ τοῦ δράκοντος ἀναιρέτης, ὅτι πολὺ γέγονε τὸ θηρίον... τὴν κεφαλὴν ἀνελών... οὐδένα τοῦ κατόπιν ὁλκοῦ πεποίηται λόγον, εἰς ἀφορμὴν γυμνασίου τοῖς ἐφεξῆς τὴν ἐν τῷ νεκρῷ θηρίῳ κίνησιν ὑπολειφθῆναι ποιήσας» (Λόγ. εἰς τὴν γέν. τοῦ Χριστοῦ, Τόμ. γ´)· καὶ γ´ διότι τώρα καθὼς ὁ κλέπτης ὁ κεκρυμμένος εἰς τόπον ἀπόκρυφον, μὲ ἀπάτην καὶ δολιότητα, ἁρπάζει καὶ φονεύει τοὺς ἀνθρώπους, ἔτσι καὶ ὁ διάβολος κλεπτικῶς, καὶ ἀπατηλῶς μόνον παγιδεύει τοὺς ἀνθρώπους εἰς τὴν κακίαν, καὶ οὐχὶ τυραννικῶς ὡς τὸ πρότερον, καὶ διὰ τοῦτο ὁ θεῖος Χρυσόστομος εἶπεν ὅτι· «ἐμοὶ δοκεῖ γενόμενος ὑπὸ τὸν οὐρανόν, μὴ μεταπεπτωκέναι τῆς ἀρχῆς (τῆς λῃστρικῆς δηλαδὴ καὶ μερικῆς) καὶ μετὰ τὴν παράβασιν· τοῦ νῦν ἐνεργοῦντος· ἐν τοῖς υἱοῖς τῆς ἀπειθείας· ὁρᾷς ὅτι οὐ βίᾳ οὐδὲ τυραννίδι, ἀλλὰ πειθοῖ προσάγεται; ἀπείθειαν γὰρ εἶπεν ὡς ἂν τις εἴποι, ἀπάτῃ, καὶ πειθοῖ τοὺς πάντας ἐφέλκεται» (Λόγ. δ´ εἰς τὴν πρὸς Ἐφεσ.).

ΛΟΓΟΣ ΨΥΧΩΦΕΛΕΣΤΑΤΟΣ
ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΜΑΓΙΚΩΝ ΕΙΔΩΝ                                                                                                        Ὑπὸ Νικοδήμου Ἁγιορείτου