«Χάνοντας τον χρόνο, χάνεις το πιο πολύτιμο πράγμα»

Για όποιον κατέχεται πολύ από το πάθος της αργίας και της αργολογίας, για όποιον πλήττει όταν δεν έχει ανθρώπους να μιλήσει, για όποιον φοβάται τη μοναξιά , για όποιον φοβάται να μένει μόνο με τον εαυτό του, γι’ αυτόν πρέπει με δάκρυα να παρακαλέσουμε τον Κύριο να τον λυτρώσει από το διασκορπισμό και την απροσεξία του εαυτού του και να τον διδάξει να αγρυπνεί και να προσεύχεται, να τον μάθει να διεισδύει μέσα στην καρδιά του, να παρακολουθεί κάθε ενέργειά του και όλες τις σκέψεις και τις πράξεις να κατευθύνει προς τον Θεό. Πρέπει συνεχώς να φωνάζει: «Κύριε, βοήθησέ με να λυτρωθώ από την ματαιολογία, από τους μάταιους λογισμούς και δίδαξέ με έχω θείες έννοιες»!
Ο χρόνος της ζωής μας είναι σύντομος και πρέπει να τον προσέξουμε. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό, πρέπει να εργαζόμαστε για την αιωνιότητα. Τον χαμένο χρόνο δεν μπορούμε με τίποτε να τον αναπληρώσουμε. «Χάνοντας τον χρόνο, χάνεις το πιο πολύτιμο πράγμα», λένε οι άγιοι Πατέρες. Δηλαδή, αν χάσει κάποιος χίλια ρούβλια , αυτό δεν είναι τόσο φοβερό, δεν είναι τόσο πολύτιμα τα χρήματα, γιατί, πρώτον, η ζημιά ίσως μπορέσει να καλυφθεί με αποζημίωση και, το κυριώτερο, γιατί χωρίς χρήματα μπορεί να επιζήσει για λίγο χρόνο. Αν όμως ο άνθρωπος χάσει μάταια τον πολύτιμο καιρό του, τον οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για την σωτηρία του και τη σωτηρία των πλησίον του, τότε χάνει περισσότερο από εκατομμύρια ρούβλια, αφού δεν θα είναι δυνατόν με οσαδήποτε πολύτιμα υλικά πράγματα να εξαγοράσει την ψυχή του από τον Άδη. Η ψυχή διαφεύγει από τον Άδη με την ενάρετη ζωή, δηλαδή, όταν όλες τις ώρες και τα λεπτά ης ζωής του ο άνθρωπος τα χρησιμοποιεί για προσευχή, για έργα αγαθά , για αύξηση της πίστεως, της ελπίδας και της αγάπης και για απόκτηση όλων των αρετών.

Από το βιβλίο: «ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ