ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ: «ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΘΝΟΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΓΛΩΣΣΑ» (Συγκλονιστικὴ συνέντευξη Καθηγ. Ἐμμαν. Μικρογιαννάκη)

ΕΙΣΑΓ. ΣΧΟΛΙΟ «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓ.»: Μιὰ Συνέντευξη Καταπέλτης. Κατονομάζει τοὺς βρώμικους σχεδιασμούς, οἱ ὁποῖοι ἤδη ἔχουν ὑλοποιηθεῖ, γιὰ τὴν ἀπαξίωση τοῦ Μαθήματος τῆς Ἱστορίας, τῆς Γλώσσης, τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν. Εἰδικότερα στὸ θέμα τῆς γλώσσης τονίζει αὐτονόητες ἀλήθειες, τὶς ὁποῖες δὲν ΕΝΝΟΟΥΝ νὰ τὶς ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΝ μερικὲς «ΚΑΤΑΝΟΗΤΙΚΟΠΛΗΚΤΕΣ» λευκὲς ἐκκλησιαστικὲς κεφαλές, οἱ ὁποῖες μανιωδῶς ὑποστηρίζουν τὴν ἀντικατάσταση τῶν λειτουργικῶν κειμένων μὲ μεταφρασμένα, λόγῳ τῆς δῆθεν διακοπῆς τῆς συνεχείας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης. Τέλος στὴν συνέντευξη κατονομάζεται ἠ πανεπιστημιακὴ παθολογία τῆς τρομοκρατίας καὶ τὰ μίσθαρνα ὄργανα τῆς ἱστορικῆς παραχαράξεως.

Ἐμμανουὴλ Μικρογιαννάκης:
«Πουθενὰ δὲν γίνεται τέτοια ἀπαξίωση τῆς ἐθνικῆς μας ζωῆς,
ὅσο μέσα στο πανεπιστήμιο!»
Συγκλονιστικὴ συνέντευξη τοῦ κ. Ἐμμανουὴλ Μικρογιαννάκη
στὸ περιοδικὸ Hellenic NEXUS.

. Ἡ Ἀπόλυτη Κατάντια τῶν Ἑλληνικῶν ΑΕΙ. Σημείωση: Φροντίστε νὰ μάθετε ἱστορία μόνοι σας. Τὸ Καθεστωτικὸ “ἐκπαιδευτικὸ” σύστημα φροντίζει ἐπιμελῶς νὰ ξεχάσετε καὶ αὐτὰ ποὺ ἤδη γνωρίζετε γιὰ τὴν Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος!

Τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ Ἑλλάδα βάλλεται ἀπὸ παντοῦ. Ὡστόσο, ἰδιαίτερα σημαντικὲς εἶναι οἱ βολὲς ἐκ τῶν ἔσω. Ἀρχίζοντας μὲ τὴ μείωση βασικῶν μαθημάτων (ὅπως τὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικά), τὴν ἀπάλειψη τοῦ προσδιορισμοῦ «ἐθνική», περνώντας στὴν ἀλλοίωση κειμένων, κυρίως στὰ βιβλία τῆς Ἱστορίας, καὶ καταλήγοντας στὴν οὐσιαστικὴ κατάργησή της, κάνοντάς την μάθημα ἐπιλογῆς! Πῶς τὰ ἑρμηνεύετε ὅλα αὐτὰ ἐσεῖς, ποῦ ἔχετε διὰ βίου ὑπηρετήσει τὴν Ἑλληνικὴ Παιδεία καί, μάλιστα, ἀπὸ τὴν ἕδρα τῆς Ἱστορίας;

Ἐμμανουὴλ Μικρογιαννάκης: Σήμερα, πράγματι, μᾶς ἀπασχολεῖ μία κατάστασις, ἡ ὁποία εἶναι ἀνυπόφορη! Πολλαπλὰ πλήγματα καὶ κίνδυνοι ποὺ ὑπάρχουν γιὰ τὸ Ἔθνος μας. Ποιό εἶναι αὐτὸ τὸ Ἔθνος; Μήπως αὐτὴ ἡ ἔννοια ἔχει παραμεληθεῖ καὶ παραγκωνισθεῖ, ὥσπου νὰ τὴν ἐγκαταλείψουμε; Πολλὰ μὲ τὸὄνομα «ἐθνικὸν» ἔλειψαν. Μένει ἀκόμη «ἐθνικὸς κῆπος», «ἐθνικὸ θέατρο», «ἐθνικὴ ἄμυνα». Ἐπὶ τοῦ παρόντος μένουν. Μήπως εἶναι ἕνας διωγμὸς τοῦ Ἔθνους;
Γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ σημερινὴ ἅλωση τῆς Παιδείας, ἔπρεπε νὰ ὑπάρξει τὸ«ἔμψυχο ὑλικὸ» ποὺ θὰ τὴν πραγματοποιοῦσε: ποὺ θὰ τολμοῦσε νὰ σβήσει τὴλέξη «Ἐθνικὴ» ποὺ καθόριζε τὴν Ἑλληνικὴ Παιδεία, νὰ ἐξωραΐσει τὰ 400 χρόνιαὑποδούλωσης στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία, νὰ συρρικνώσει σὲ 4 σελίδες τὴν Ἐπανάσταση καὶ σὲ 8 σειρὲς τὴν Ἅλωση, νὰ ἀλλοιώσει νεώτερα ἱστορικὰγεγονότα, ὅπως ἐκεῖνο τῶν Ἰμίων, καὶ νὰ φτάσει στὸ τελευταῖο βῆμα τοῦσχεδίου: νὰ κάνει τὴν ἱστορία «μάθημα ἐπιλογῆς»…

Η.Ν.: Τί ἀκριβῶς συνιστᾶ αὐτὸ ποὺ ἀποκαλοῦμε «Ἔθνος»;

Ε.Μ.: Ὁ χῶρος καὶ ὁ χρόνος. Πρῶτον εἶναι ὁ χῶρος. Χρόνος εἶναι ὅλη μας ἡ Ἱστορία. Τὸ Ἔθνος γίνεται μέρος τῆς ἐθνικῆς μας ὑποστάσεως. Δηλαδή, τὸ Ἔθνος εἶναι ἡ ἴδια ἡ ψυχή μας. Χρονικότητα καὶ ἐθνικότητα σχεδὸν συμπίπτουν.Τὸ Ἔθνος, δέ, γιὰ νὰ ὑπάρχει μία ἀφετηρία, ἔχει ἕνα παρελθόν.Ἔχει ἕνα πόθεν. Καὶ βέβαια ἔχει τὸ νῦν, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε καὶ μία προσδοκία, ἕνα ὅραμα. Ἂν δὲν ἔχει ὅραμα, δὲν ζεσταίνεται ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, δὲν τείνει κάπου. Καὶ ὅταν δὲν τείνει κάπου, λέει: «Καλὰ εἶμαι ἐδῶ, ἐπαναπαύομαι καὶ βολεύομαι ἐπὶ τοῦ παρόντος». Ζεῖ μόνο γιὰ τὸ παρόν. Ἀλλὰ τὸ Ἔθνος πρέπει νὰ ἔχει κάποιο ὅραμα, στὸ ὁποῖο νὰ τείνει. Ἔτσι μόνο ζωοποιεῖται ὁ ἄνθρωπος.

Η.Ν.: Μήπως ὁ στόχος εἶναι νὰ μὴν ἔχουμε μέλλον;

Ε.Μ.: Νὰ μὴν ἔχουμε Ἔθνος! Ὅσο κάποιος τοξεύει στὸ μέλλον καὶ ἔχει ἕνα ὅραμα, τόσο ζητεῖ βαθύτερες ρίζες στὸ παρελθόν. Ὅλα τὰ Ἔθνη τῆς Γῆς ζητοῦν τὸ «ριζοβολεῖν», δηλαδὴ νὰ βάλουν ρίζα βαθιὰ καί, ἂν δὲν ἔχουν, νὰ βροῦν. Διότι, ὅπως συμβαίνει καὶ μὲ τὸ φυτό, αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἀναπτυχθεῖ, ἂν δὲν ριζώσει καλά. Τὸ ἴδιο κάνουν καὶ τὰ ζῶα, τὸ ἴδιο κάνουν καὶ οἱ ἄνθρωποι. Ἄν, λοιπόν, τὸ Ἔθνος μας δὲν ἔχει ρίζα, δὲν ἔχει καὶ μέλλον. Ἔχει δέ ἀποδειχθεῖ ὅτι ἔθνη ποὺ εἶχαν μικρὴ προοπτική εἶχαν καὶ μικρὸ παρελθόν. Καὶ πολλὲς φορὲς κατασκευάζουν παρελθὸν ἀπὸ τὰ λίγα στοιχεῖα ποὺ ἔχουν, κάνοντας καὶ κάποια μυθοποίηση αὐτοῦ τοῦ παρελθόντος. Αὐτὸ τὸ ἔκαναν οἱ Ρωμαῖοι. Ὅταν ἐξελίχθησαν, ἔσκυψαν βαθιὰ νὰ βροῦν ρίζες καί, μάλιστα, βρῆκαν ἑλληνικές! Ἀναφέρθηκαν στὰ Τρωικὰ γιὰ νὰ κάνουν μεγάλο παρελθόν. Αὐτὸ κάνουν καὶ οἱ Ἀμερικανοί. Ἂν τοὺς πεῖς σήμερα «Οἱ ἐρυθρόδερμοι εἶναι τὸ παρελθόν σας», θὰ ποῦν «Ὄχι, δὲν εἶναι αὐτοὶ τὸ παρελθόν μας. Εἶναι ἡ Εὐρώπη». Ἄρα, ὅτανἔχουμε τέτοιο παρελθόν, πρέπει νὰ τὸ προσέξουμε. Ὄχι νὰ λατρεύουμε τὸπαρελθὸν καθεαυτό, ἀλλὰ νὰ εἶναι μία γόνιμη ἀφετηρία. Δὲν ὑπάρχει κίνησις πρὸς τὸ μέλλον, ἂν δὲν ὑπάρχει κάποιο θεμέλιο.

Η.Ν.: Εἶναι ἡ Ἱστορία τὸ «ἐργαλεῖο» γιὰ νὰ κάνουμε αὐτὴ τὴ «διαδρομή»; Ὄχι μόνο ἀπὸ τὸ παρελθὸν στὸ τώρα, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸ μέλλον…

Ε.Μ.: Τὴν Ἱστορία τὴν ὑφαίνουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Καὶ ὄχι μόνον τὴν ὑφαίνουμε, εἶναι βίωμά μας, μέρος τοῦ ψυχισμοῦ μας. Χωρὶς τὸν ἱστορικὸ βίο, ἐμεῖς εἴμαστε ἕνα σωματίδιον. Ἡ Ἱστορία εἶναι τὸ ἔνδυμά μας, ὁ χιτώνας ποὺ φοροῦμε. Διότι ἐνυφαίνεται μέσα εἰς τὸ ἄτομο αὐτὴ ἡ ἔννοια τῆς Ἀκροπόλεως, τῶν μνημείων τῆς Ἀκροπόλεως. Ὁ χρόνος δὲν εἶναι κάτι ἀνεξάρτητο ἡμῶν. Ἡ χρονικότητα ὡς μορφὴ ἐσωτερικῆς ἐποπτείας, ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ Κάντ, εἶναι δικό μας πράγμα. Καὶ ἀναφαίρετο. Θὰ φύγει μόνο ὅταν πεθάνουμε.

Οἱ ἐπιπτώσεις τῆς μετατροπῆς τῆς Ἱστορίας σὲ μάθημα ἐπιλογῆς

Η.Ν.: Τί ἐπιδιώκεται, λοιπόν, ἀφαιρώντας οὐσιαστικὰ τὴν Ἱστορία (μὲ τὴν μετατροπή της σὲ μάθημα ἐπιλογῆς) στὴν δευτεροβάθμια ἐκπαίδευση;

E.M.: Ἀπαξιώνεται γενικὰ τὸ παρελθόν, τὸ ὁποῖον εἶναι μία πλούσια Ἱστορία. Μοναδικὴ στὴν παγκόσμια Ἱστορία, ὅσο καὶ ἂν θέλουμε, ἐξετάζοντάς την εἰς βάθος, νὰ βροῦμε καὶ τρωτά της σημεῖα. Αὐτὴ ἡ Ἱστορία δὲν ἦταν μόνο κάτι τὸ θαυμαστό. Εἶχε καὶ τραγωδία. Τὸ κλασικὸ εἶναι μαζὶ γοητεία καὶ φρίκη. Ἡ Ἑλληνικὴ Ἱστορία εἶναι δραματική. Δὲν εἶναι μόνο ἐξάρσεις. Εἶναι καὶ καταπτώσεις, εἶναι καὶ ἁλώσεις…

Η.Ν.: Γιατί ἐνοχλεῖ τόσο;

Ε.Μ.: Διότι θέλουν νὰ μᾶς τὰ ἀποστερήσουν ὅλα αὐτὰ καὶ νὰ τὰ πάρουν ἄλλοι λαοί. Γιὰ παράδειγμα, οἱ Τοῦρκοι περιμένουν: ἂν ἐσεῖς ἀπεμπολήσετε τὴν Ἐφεσο, τὴν Μίλητο, τὴν Κωνσταντινούπολη, τὰ κάνουμε δικά μας! Ὁ Νταβούτογλου ἔχει πεῖ πολὺ χαρακτηριστικά: «Ἐμεῖς θὰ ἀξιοποιήσουμε ὅλα τὰ παρελθόντα. Μεταξὺ αὐτῶν [τῶν παρελθόντων] εἶναι καὶ τὸ ἑλληνικό. Καὶ μὲ αὐτὰ θὰ φτιάξουμε τὸ παρελθόν μας, τὸν Τουρκισμό μας, ποὺ οὐδεὶς ἐπιτρέπεται νὰ τὸν θίξει.» Ἔχουμε, λοιπόν, μία ἔξαρση τοῦ ἐθνικισμοῦ τους, σὲ ἀντίθεση μὲ ἐμᾶς. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ξέρετε τί λέει ὁ Ἐθνικὸς Ὕμνος τῶν Ἰταλῶν, ποὺ εἶναι φιλελεύθερος λαός; Οὐαὶ καὶ ἀλοίμονο, ἂν εἴχαμε ἐμεῖς τέτοιο ἐθνικὸ ὕμνο! «Ἀδελφοὶ Ἰταλοί, ἡ Ἰταλία ξύπνησε, φόρεσε τὴν περικεφαλαία τοῦ Σκιπίωνος, ἡ Νίκη εἶναι δική μας! Δοῦλοι μας, θὰ στρατευτεῖτε σ’ αὐτὸ τὸν μεγάλο ἀγώνα, ἕτοιμοι νὰ φτιάξετε τὴ ζωή σας; – Ναί, φωνάζουν ὅλοι»! Ὅλοι οἱλαοί, στοὺς ἐθνικούς τους ὕμνους, ἔχουν μία προτροπή: «Μπρός, ξυπνῆστε, κάντε κάτι!»

Η.Ν.: Ποιοί εἶναι οἱ κίνδυνοι ποὺ διατρέχουμε;

Ε.Μ.: Τὸ γενικὸ σχέδιο ποὺ διαβλέπω εἶναι ἡ μείωσις τῆς ἐννοίας «Ἑλλάς». Ἡ μείωσις γίνεται κατὰ δύο τρόπους: ἢ παίρνουμε μία ψαλίδα καὶ κόβουμε ἐδάφη -δὲν ξέρω ἂν εἶναι στὴν Θράκη, στὸ Αἰγαῖο ἢ κάπου ἄλλου- καὶ τὸ ἄλλο εἶναι ἡ ψαλίδα τῆς χρονικότητος. Κατὰ καιρούς, ἔχουμε δεῖ περιορισμὸ τῆς Ἱστορίας στὸ Γυμνάσιο ἢ πραγματικὴ περικοπή. Θὰ ποῦν ὅτι «αὐτὸ δὲν μᾶς ἀνήκει». Ἄλλοτε εἶπαν: «Ἡ Ἑλληνικὴ Ἱστορία κόβεται περὶ τὸ 476 ἢ κόβεται στὸ 146, διότι τότε γίνεται Ρωμαϊκὴ καί, ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, δὲν ἔχουμε Ἑλληνικὴ Ἱστορία». Ἐμεῖς λέμε «Ὑπάρχει Ἑλλάδα κάτω ἀπὸ τὴ Ρώμη». Διότι ἡ Ρώμη ἐσεβάσθη τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμό, σχεδὸν τὸν προώθησε. Εἶχε μέν ρωμαϊκὸ μανδύα πολιτειακό, ἀλλὰ πολιτιστικὰ ἀνεπτύσσετο πάρα πολὺ καλά. Ἔτσι, ἡ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, στὴν βυζαντινή της περίοδο, εἶναι καὶ δική μας ἐθνικὴ ἱστορία, τὴν ὁποία δεχθήκαμε καὶ ἀπετέλεσε μέρος τοῦ ἐθνικοῦ μας κορμοῦ. Ἀλλά, ὅταν τὰ περισσότερα μέρη τῆς Μ. Ἀσίας τὰ οἰκειοποιοῦνται καὶ τὰ σφετερίζονται οἱ Τοῦρκοι, καταλαβαίνετε τί κάνουμε ἐμεῖς…

Η.Ν.: Καὶ τί κάνουμε ἐμεῖς γι’ αὐτό;

Ε.Μ.: Πολιτική, ἡ ὁποία δὲν εἶναι ἐθνικῶς πρέπουσα!

Η.Ν.: Ποιοί «ἐμεῖς», κύριε καθηγητά; Νὰ ποῦμε ξεκάθαρα καὶ ποιοί τὸ ἐπιδιώκουν;

Ε.Μ.: Πολλοὶ κάνουν σχέδια. Ἔγινε ἕνα σχέδιο: νὰ ἀναπλαστεῖ, νὰ ἀναδιαμορφωθεῖ ἡ Νοτιοανατολικὴ Εὐρώπη. Συγγράφτηκε, λοιπόν, μία τετράτομη ἱστορία. Τί πρέπει νὰ διδάσκεται, πῶς πρέπει νὰ εἶναι, ποῦ πρέπει νὰ τείνει αὐτὴ ἡ Νοτιοανατολικὴ Εὐρώπη. Αὐτὴ ἡ ἱστορία μειώνει τὴν Ἑλλάδα, γιατί κανεὶς ἐκ τῶν συγγραφέων της δὲν ἦταν Ἕλλην – ἀπὸ τὴν Κροατία, τὴν Ρουμανία, τὴν Γιουγκοσλαβία κ.λπ. Κανεὶς Ἕλλην.

Η.Ν.: Νὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ἐπιμείνω στὸ νὰ εἰπωθοῦν κάποια ὀνόματα.

Ε.Μ.: Δὲν λέω ὀνόματα, διότι δὲν ἀξίζει τὸν κόπο…..

Η.Ν.: Αὐτὴ τὴν τετράτομη ἱστορία τὴν ἔχει δεχθεῖ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας;

Ε.Μ.: Δὲν μᾶς ἔχει δοθεῖ ἀκόμη. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, σὲ ὅλα ἔχει μειωθεῖ ἡ Ἑλλάδα. Καὶ ὁ ἀγώνας τοῦ 1821 δὲν δικαιώνεται. Διότι λένε: «Κάνατε ἕνα ἀγώνα ἐναντίον τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ἐνῶ περνούσατε καλά». Δικαιώνει οὐσιαστικὰ τοὺς Τούρκους εἰς τὸ ὅτι ἦταν μᾶλλον ἄχρηστος ὁ ἀγώνας. Ἐδῶἀμφισβητεῖται ἀκόμη καὶ τὸ φρόνημα τῶν ἡρώων της Ἐπανάστασης! Ἐνῶ αὐτοὶ ποὺ ἔκαναν τὴν Ἐπανάσταση, ἂν καὶ ἤσαν ὀλιγογράμματοι καὶ ἀγράμματοι, εἶχαν ἔντονο ἐθνικὸ φρόνημα. Πίστευαν στὴν ἀρχαιότητα καὶ σὲ ὅλες τὶς φάσεις τοῦ Ἑλληνικοῦ Κόσμου. Ὅλοι αὐτοὶ εἶχαν ἔντονο ἐθνικὸ συναίσθημα. Ζοῦσαν τὸ παρελθὸν πολὺ ἔντονα, τὸ θεωροῦσαν δικό τους καὶ ἔτειναν στὸ μέλλον. Εἶχαν ἕνα ἐθνικὸ ὅραμα!

Τὸ θέμα τῆς γλώσσας

Η.Ν.: Ποιά εἶναι ἡ δική μας εὐθύνη, ὄχι ἀπαραίτητα προσωπικῶς, καὶ ἰδιαιτέρως τῶν ἐκπαιδευτικῶν;

Ε.Μ.: Καὶ προσωπικῶς! Ὅταν διδάσκουμε πᾶν ὅ,τι ἄλλο πλὴν τῆς ἑλληνικῆς μας κληρονομιᾶς, αὐτὸ εἶναι φυσικὰ καθ’ οἱονδήποτε τρόπο περιορισμὸς τοῦ μαθήματος τῆς Ἱστορίας, ἀλλὰ καὶ τῶν πολιτιστικῶν ἀγαθῶν. Γιὰ παράδειγμα, τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν. Διότι, ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι ἐκείνη ποὺ μᾶς συνδέει μὲ τὸ παρελθὸν ἀμεσότερα. Ἐδῶ παρατηρεῖται ὅτι κάνουμε πᾶν τὸ δυνατὸν νὰ τονίσουμε ὅτι εἶναι ἄλλη γλῶσσα ἡ Ἀρχαία καὶ ἄλλη ἡ ΝέαἙλληνική! [ΣΧΟΛΙΟ «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.: Αὐτὶὸ μάλιστα ὑποστηρίζουν λυσσωδῶς καὶ λευκὲς ἐκκλησιαστικὲς κεφαλές. Ὦ τῆς ἀνοησίας καὶ καρδιακῆς βραδύτητος!] Ἡ ἰδέα, ὅτι εἶναι «ἄλλη» γλῶσσα, καλλιεργεῖται μὲ κάθε τρόπο.[ΣΧΟΛΙΟ «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.: Ἀκόμη καὶ ἀπὸ ἄμβωνος!] Καί, μάλιστα, γίνεται καὶπροσπάθεια νὰ ἀλλοιώνεται ἡ γλῶσσα, ὥστε νὰ γίνεται ἀπομάκρυνση…[ΣΧΟΛΙΟ «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.: Μὲ τὴν «εὐλογία» καὶ ἐργολαβικὴ συνεπικουρία τῶν Πεφωτισμένων Ἐκκλησιαστικῶν]

Η.Ν.: Μὲ ποιόν τρόπο, γίνεται αὐτὴ ἡ «ἀπομάκρυνση»;

Ε.Μ.: Λέγοντας, γιὰ παράδειγμα, ὄχι στοὺς τόνους: ἁπλοποιεῖς τὴνὀρθογραφία, βάζεις τὸ λατινικὸ ἀλφάβητο. Αὐτὴ ἡ ἐπιδίωξις εἶναι ἐθνικῶςἐπιβλαβής. Ἐμεῖς πρέπει νὰ εἴμεθα συνδετικώτατοι στὴν γλῶσσα. Συνδετικώτατοι εἶναι πολλοὶ λαοί: οἱ Γάλλοι, οἱ Ἄγγλοι… Συνδετικώτατοι εἶναι καὶ οἱ Ἰσραηλινοί, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν γλῶσσα. Καὶ εἶναι «θαῦμα» αὐτὸ ποὺ ἔγινε στὸ Ἰσραήλ. Ἐνῶ δὲν εἶχαν ὁμιλούμενη γλῶσσα, κάθησαν οἱ λόγιοι καὶ κατασκεύασαν γλῶσσα ὁμιλουμένη ἀπὸ τὴν γλῶσσα τῆς Βίβλου, ποὺ ἦταν ἀπρόσφορη. Διότι δὲν ἦταν εὔκολο νὰ κατασκευάσεις ἀπὸ μία γλῶσσα τῆς Βίβλου -τῆς λεγομένης ἀπὸ ἐμᾶς «Παλαιᾶς Διαθήκης», ποὺ εἶναι σχεδὸν ποιητικὴ καὶ δὲν παρέχει στοιχεῖα ὁμιλουμενης γλώσσας- μία γλῶσσα ὁμιλουμένη. Ἐάν, γιὰ παράδειγμα, ἔσπαγε ἡ γλωσσικὴ παράδοση καὶ στὸ μέλλον θέλαμε νὰ κάνουμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα ὁμιλουμένη, γιὰ μᾶς θὰ ἦταν πολὺ εὐκολότερο ἀπ’ ὅ,τι γιὰ τοὺς Ἰσραηλινούς. Διότι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα, μὲ τὴν τραγωδία της, παρέχει διαλογικὰ στοιχεῖα. Καὶ μὲ τοὺς διαλόγους τοῦ Πλάτωνος ἢ τοῦ Λουκιανοῦ κ.λπ.

Η.Ν.: Ποὺ σημαίνει ὅτι δὲν ἐλλοχεύει κίνδυνος ἐξαφάνισης τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας;

Ε.Μ.: Ἐγὼ πιστεύω ὅτι, ἀκόμα κι ἂν πρὸς στιγμὴν παραμερίσουμε τὰ ἈρχαῖαἙλληνικά, θὰ ἐπανέλθουν. Τὸ 2100, τὸ 2200, δὲν ξέρω. Αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία τῆς Παιδείας. Τὰ Ἀρχαῖα Ἐλληνικὰ ἔχουν ἕνα ζωντανό, παιδευτικὸ χαρακτήρα.Ἀνανεώνουν τὸν ἄνθρωπο. Τὸν πτερώνουν. Ὅταν, κατὰ τὴν Ἀρχαιότητα, τὰ Ἑλληνικὰ ἐγκαταλείφθηκαν στὸ δυτικὸ μέρος τῆς αὐτοκρατορίας χάρη τῶν Λατινικῶν, ἔσβησαν σὲ ὅλη τὴ μεσαιωνικὴ περίοδο. Ἐδιδάσκοντο στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ ὄχι στὸ δυτικὸ κράτος. Ὅποτε, περὶ τὴν Ἀναγέννηση, τοὺς ἦρθε μία ἔντονη λαχτάρα νὰ γυρίσουν στὴν Ἑλλάδα καί, σιγὰ-σιγά, ἄρχισαν νὰ διαβάζουν τὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικά. Ἡ Ἀναγέννηση αὐτὴ τῆς Ἑλλάδος ἐσήμανε τὴν Ἀναγέννηση τῆς Εὐρώπης. Τὸ ξαναγέννημα τοῦ Ἀνθρώπου, ποὺ εἶχε βυθιστεῖ στὸν Μεσαίωνα, ποὺ εἶχε χάσει τὴν ἔννοια τῆς ἀνθρωπιᾶς. Τώρα (μὲ τὴν Ἀναγέννηση) ὁ ἄνθρωπος χαίρεται τὴν Φύση, συνομιλεῖ μαζί της, αἰσθάνεται πτέρωμα ψυχικό, ὥστε αὐτὸς ὁ πολιτισμὸς φέρει τὸν πολιτισμό. Δηλαδή, δημιουργεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν τελειότερή του μορφή.

Πανεπιστημιακή… τρομοκρατία!

Η.Ν.: Τότε γιατί χτυπιέται τόσο ἄγρια (ἀπὸ παντοῦ) αὐτὸς ὁ πολιτισμός;

Ε.Μ.: Χτυπιέται κατὰ τοῦτο: θὰ μελετᾶτε, ἀλλὰ μὲ μία προϋπόθεση: θὰ θεωρεῖται (αὐτὸς ὁ πολιτισμὸς) «κοινὴ μεσογειακὴ κληρονομιά», ὄχι ἑλληνική. Δὲν εἶναι προνόμιο τῆς Ἑλλάδος ὅτι αὐτὴ τὸν ἔχει ὡς παρακαταθήκη καὶ κληρονομιά της. Εἶναι κληρονομιὰ «ὅλων μας». Ἡ φράση αὐτὴ προβάλλεται στὸ Τμῆμα Ἱστορίας, τώρα ποὺ δὲν εἶμαι ἐκεῖ πρόεδρος.

Η.Ν.: Δηλαδὴ ὁ ἑκάστοτε πρόεδρος ἐλέγχει καὶ καθορίζει τὸ τί διδάσκεται στὸ τμῆμα του;

Ε.Μ.: Ἡ κακομοιριὰ τῶν Πανεπιστημίων ἔφερε ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα. Διότιἀρνηθήκαμε νὰ ὑπηρετοῦμε ἐκεῖνο γιὰ τὸ ὁποῖο ἔχουμε κληθεῖ. Διότι ὑπάρχουν αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ ἱκανοποιοῦνται τὰ σχέδια ποὺ λένε μείωση τῆς Ἑλλάδος, σὲ κάθε τομέα. Καὶ ἐδαφικῶς καὶ χρονικῶς (ἱστορικῶς). Πρέπει νὰ περιοριστεῖἡ Ἑλλάδα. «Πολὺ ψηλὰ» εἶχε πάει τὸ ὄνομα τῆς Ἑλλάδος!

Η.Ν.: Ἐννοεῖτε Ἕλληνες καθηγητές;

Ε.Μ.: Ἕλληνες μίσθαρνα ὄργανα στὸ Τμῆμα Ἱστορίας, στὸ τμῆμα ποὺ ὑφαίνει τὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα. Σὲ αὐτὸ τὸ Τμῆμα, πιστεύω ὅτι ἔχω παίξει ἕνα ρόλο κατὰ τοῦτο: εἶδα ὅ,τι ἀποκλείνει – δηλαδή, ὅ,τι ὑπηρετεῖ τὸν σκοπὸ ποὺ θέλουν αὐτοί. Καὶ ἐπειδὴ τὸ εἶδα αὐτό, ἔφυγα ἀπὸ τὸ Φιλολογικὸ Τμῆμα, μὲ δική μου αἴτηση, καὶ πῆγα στὸ Ἱστορικό. Τὸ νὰ πάω στὸ Ἱστορικὸ δὲν ἦταν ἁπλῶς ἕνας λόγος.Ἔπρεπε νὰ πάρω καὶ τὴν προεδρία. Διότι, χωρὶς προεδρία, δὲν κατευθύνεις τὸ Τμῆμα. Ἔβαλα ὑποψηφιότητα καὶ βγῆκα πρόεδρος. Ἔπαιρνα πάντοτε 70% τῶν ψήφων. Ἄρα, ἡ ἐτυμηγορία τοῦ τμήματος ἦταν 70 πρὸς 30. Ἐὰν -προσέξτε τὴν δραματικότητα- ζητοῦσα φανερὴ ψηφοφορία, δὲν θὰ ἔπαιρνα καμία ψῆφο! Καταλαβαίνετε πόσο μεγάλη πίεση ἀσκεῖται; Τρομοκρατία. Αὐτὸ δείχνει ὅτι οἱ λίγοι αὐτοὶ (τὸ 30%) ἔχουν τὴν μεγάλη δύναμη…Ἐδῶ ἀρχίζει τὸ θέμα τῆς τρομοκρατίας στὸ Πανεπιστήμιο. Ἡ ἡγετικὴ μορφὴ ἀπὸ αὐτούς, ποὺ τοὺς κατευθύνει, ἐξέπεσε ἀπὸ τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας. Ζήτησα ἀπὸ τὸν Πρύτανη νὰ ἐφαρμόσει τὴν ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, ὅπως κάνουμε πάντοτε. Κατὰ τὸ Σύνταγμα, οἱ ἀποφάσεις τοῦ Σ.τ.Ε. εἶναι ἄμεσα ἐκτελεστές. Κανένας Πρύτανης, οὔτε Γέροντας, οὔτε Δημόπουλος, οὔτε Μπαμπινιώτης ἐφήρμοσε τὴν ἀπόφαση! Τὸν ἄφησαν ἐκεῖ, νὰ διδάσκει καὶ νὰ πιέζει…

Η.Ν.: Καὶ ποιό εἶναι τὸ ὄνομά του, κύριε καθηγητά;

Ε.Μ.: Τὸν ξέρει ὅλος ὁ κόσμος! Λιάκος λέγεται. Ἄρα, αὐτὴ τὴν στιγμή, τὸ Τμῆμα αὐτὸ δεινοπαθεῖ. Δὲν ὑπάρχει μία δύναμη νὰ φέρει μία ἀνάσχεση! Χαρακτηριστικὸ εἶναι ὅτι, ὅταν ἔκανα τὴν πρώτη τετραετία (προεδρίας) καὶ ἐπειδὴ θὰ μεσολαβοῦσαν δύο χρόνια, γιὰ νὰ ξαναθέσω ὑποψηφιότητα, ἔλειψα γιὰ νὰ κάνω ἕνα σημαντικὸ ἔργο (Κέντρο Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ) καὶ στὴν Κίνα, καὶ στὴν Ἰνδία. Γυρίζοντας ξαναβγῆκα πρόεδρος, καὶ ἡ πρώτη μου δουλειὰ ἦταν νὰ δῶ τί γίνεται στὸ Τμῆμα Ἱστορίας. Βλέποντας τὸν κατάλογο τῶν διδακτορικῶν τῶν ὑποψηφίων διδακτόρων ποὺ ἔχουμε στὸ Τμῆμα, εἶδα ὅτι,ἐνῶ ὁ νόμος καθόριζε νὰ πάρουμε μόνο δύο στὴν ἀνωτέρα Ἱστορία, ποὺ εἶναιἡ κρίσιμη Ἱστορία γιὰ τὸ μεταπτυχιακὸ πρόγραμμα, ὑπῆρχαν διακόσιοι! Αὐτοὶοἱ διακόσιοι ταχέως ἀποκτοῦν τὸ διδακτορικό, χωρὶς ἐμπόδια, καὶ ἔχουν τὴνδυνατότητα νὰ κάνουν 7μελεῖς ἐπιτροπὲς μὲ «δικούς τους» καὶ νὰ τοὺς προωθοῦν «διδακτοροποιοῦντες τους»! Εἶναι μεγάλη ὑπόθεση αὐτό. Νὰ ἔχεις τὸ «ἔμψυχο ὑλικό». Διότι αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ δράσουν, πρέπει νὰ ἔχουν ἕνα φυτώριο. Νὰ ἔχουμε διακόσιους ἀνθρώπους ποὺ νὰ ἔχουν τοποθετηθεῖ σὲ διακόσιες πανεπιστημιακὲς μονάδες ἢ σὲ ἰνστιτοῦτα πνευματικὰ ἢ νὰ ἔχουν πάρει κάποιες θέσεις μὲ κάποιο τίτλο – δηλαδή, νὰ μὴν εἶναι ἁπλοὶ ἀπόφοιτοι πανεπιστημίων, ἀλλὰ νὰ ἔχουν κάποιο διδακτορικό. Πολὺ σκληροὶ στὰ διδακτορικὰ «τῶν ἄλλων» καὶ πολὺ εὔκολοι στὰ διδακτορικὰ αὐτῶν. Θὰ ἦταν εὐχῆς ἔργον νὰ γραφεῖ μία διατριβὴ «τί ἀπέγιναν οἱ διακόσιοι λαθραίως εἰσελθόντες εἰς τὸ μεταπτυχιακὸν πρόγραμμα»…

Η.Ν.: Ὅσοι συνάδελφοί σας δὲν λειτουργοῦν ἔτσι (ἀκόμη καὶ ἂν εἶναι λίγοι), γιατί δὲν ἀντιδροῦν;

Ε.Μ.: Εἶναι πολλοί. Ἀλλὰ εἴτε δὲν ἀντιλαμβάνονται τὸ πρόβλημα, εἴτε σκέπτονται «ποῦ νὰ μπλεχτῶ τώρα σὲ φασαρίες. Θέλω νὰ ἐξελιχθῶ σὲ μία ἀνώτερη βαθμίδα». Εἶναι πολὺ φυσικό. Ὁ καθηγητής, ὅταν μπαίνει στὸ Πανεπιστήμιο, ἔχει τέσσερις βαθμίδες: εἶναι λέκτωρ, ἐπίκουρος, ἀναπληρωτὴς καὶ καθηγητής. Ἡ κύρια μέριμνά του εἶναι πῶς νὰ πάει στὴν ἑπόμενη βαθμίδα! Αὐτὸ δὲν τὸ κατακρίνω. Εἶναι θεμιτό. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ μερικὰ ὅρια. Διότι ἔχουμε ἕναν σκοπό. Ἔχουμε Τμῆμα Ἱστορίας; Ἔχουμε Ἐθνικὴ Ἱστορία; Ποια εἶναι αὐτή; Ποιό εἶναι τὸ ἐθνικό μας πρόβλημα; Τί θὰ πεῖ «Ἑλλάς»; Τί σῆμα ἐκπέμπει ἡ Ἑλλάς;Ἐκπέμπει ἕνα σῆμα, ποὺ σημαίνει ὁρισμένα πράγματα. Σῆμα = σημαία. Μπορεῖνὰ εἶναι «πανί», ἀλλὰ εἶναι συμβολο. Καὶ ἐδῶ «συμβάλλει», μαζεύεται ἡ ὅληἐθνικὴ ὑπόστασις. Ἡ σημαία εἶναι τὸ ὀπτικὸ σύμβολο τοῦ Ἔθνους, τὸ σύντομο.Ὁ Ἐθνικός μας Ὕμνος λέει τί γυρεύω ὡς Ἔθνος. Ἂν σβήσουμε ὡς Ἔθνος, τότε τί εἴμεθα; Εἴδατε κάποιο κράτος, ὅπως τὴν Γερμανία, τὴν Ἰρλανδία, τὴν Σουηδία ἢ τὴν Γαλλία, νὰ ἐγκαταλείπει τὴν ἐθνικότητά του; Θὰ μᾶς «πετάξουν ἔξω»! Εἶναι σὰν νὰ μᾶς «γδύνουν» ψυχικῶς. Δὲν ζεῖς χωρὶς Ἔθνος!

Η.Ν.: Τὸ νὰ «μᾶς πετάξουν ἔξω» μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ εὐκολότερα μέσα ἀπὸ τὴν Παιδεία;

Ε.Μ.: Ἐγὼ στὴν Παιδεία βλέπω ὅτι, μὲ τὸν περιορισμὸ τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν καὶ τῆς Ἱστορίας, δὲν ἔχουμε καλὴ προοπτική. Μὲ αὐτὴ τὴν χαλάρωση ποὺ ὑπάρχει, εὐνοεῖται ἡ ἀμεριμνησία, ἡ ὀλιγωρία περὶ τὰ ἐθνικὰ θέματα. Στὸ Πανεπιστήμιο, οἱ περισσότεροι λένε «ἂν μιλήσω καὶ φωνάξω, δὲν θὰ ἐξελιχθῶ».Ἔπειτα, οἱ φοιτητὲς μὲ τοὺς ὁποίους συνεργάζεσαι, ψηφίζουν. Καὶ δὲν σὲ «βγάζουν» Πρύτανη, ἂν δὲν σοῦ βροῦν κάποια «τρωτά». Τὰ «τρωτὰ» ἔγιναν… προτέρημα! Ἔχω πολλὲς περιπτώσεις ποὺ οἱ Πρυτάνεις ἀκολουθοῦν τὴν τακτικὴ ποὺ τοὺς λένε οἱ φοιτητές. Οἱ καταλήψεις διαδέχονται ἡ μία τὴν ἄλλη. Τὸ λεγόμενο «ἄσυλο» ἔχει τόσο παραχαραχθεῖ, ὥστε θὰ εὐχόμουν σήμερα νὰ βροῦμε ἕνα… ἄσυλο νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ τὸ ὑπάρχον ἄσυλο!Πουθενὰ δὲν γίνεται τέτοια ἀπαξίωση τῆς ἐθνικῆς μας ζωῆς, ὅσο μέσα στὸ Πανεπιστήμιο! Ἐν ὀνόματι τοῦ ἀσύλου, μπορεῖ νὰ πᾶς στὸ Πανεπιστήμιο καὶ νὰ κάνεις τοῦ κόσμου τὶς ἀθλιότητες, χωρὶς νὰ παρέμβει κανείς. Ἂν ἀποφασίσουν οἱ φοιτητὲς νὰ κλείσουν τὴ Σχολὴ (καὶ εἶναι γνωστὸς ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἀποφασίζουν), οἱ καταλήψεις διαδέχονται ἡ μία τὴν ἄλλη. Αὐτὸ δὲν τὸ μαθαίνει ὁ κόσμος. Αὐτὸ εἶναι κατάχρησις τοῦ ἀσύλου! Διότι, ἐνῶ λένε ὅτι «τὸ ἄσυλο εἶναι γιὰ νὰ μπορεῖ ἐλευθέρως ὁ καθηγητὴς νὰ κυκλοφορεῖ καὶ νὰ λέει ὅ,τι θέλει» (ἐλευθερία καὶ διδασκαλία ἰδεῶν), δὲν τοῦ ἐπιτρέπεται! Ὄχι μόνο νὰ ἔχει ἐλευθερία διακινήσεως ἰδεῶν, ἀλλὰ οὔτε νὰ μπεῖ στὸ Πανεπιστήμιο! Δηλαδὴ τελεία ἀχρήστευσις τῆς ἐννοίας τοῦ ἀσύλου.

(…)

ΠΗΓΗ: olympia.gr