Φανταστική σατανική ανάπαυση

Από την Σπηλιά του αγίου Ακάκιου του νέου στα Καυσοκαλύβια, ξεκίνησε να πάει στην έρημο του Αγιοβασίλη, ό Μοναχός Ακάκιος.

Άλλα ό ευλογημένος αυτός Μοναχός, καθώς μου είπαν οί Πατέρες πού έζησαν το γεγονός, το όποιο έλαβε χωράν το 1923 - 24, και μάλιστα ό Γέρο - Δαμασκηνός από τον Αγιοβασίλη, και ως εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι, δεν έκανε τον σταυρό του καθώς ξεκίνησε από την Σπηλιά ή κατά την πορεία του δρόμου, από άλλες σκέψεις πιθανόν να ξεχάστηκε να λέει την προσευχή και να επαναλαμβάνη την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με» ή κάτι άλλο, πρός δοκιμασία συνέβη στον αδελφό αυτόν και κατά παραχώρησιν Θεού επηκολούθησε ή φανταστική σκηνή του Σατανά.

Δηλαδή, όταν έφτασε ό Πάτερ Ακάκιος στο σημείο πού είναι ό Σταυρός, στον δρόμο πού πηγαίνει από τα Κελλιά της Κερασιάς προς τον Αγιοβασίλη, φαίνεται θα ήταν και πολύ κουρασμένος, από την δύσκολη εκείνη διαδρομή, σε καιρό χειμώνας και ενώ έπαιρνε να σκοτεινιάζει, βλέπει, λίγο πιο κάτω από τον Σταυρό, ένα ωραίο δωμάτιο με στρωμένο κρεβάτι. με καθαρά σεντόνια και πολύ αναπαυτικό.

Στην αρχή του φάνηκε λίγο περίεργο, πώς βρέθηκε εκεί το δωμάτιο και το κρεβάτι; Άλλα από την πολλή κούραση προφανώς έπεσε επάνω να ξεκούραστη.

Την άλλη μέρα πολύ πρωί περνούσαν άπ' εκεί δυο αδελφοί από τον Αγιοβασίλη, οί οποίοι πήγαιναν για την Κερασιά. Ήταν ακόμη σκοτεινά, αλλά με του Θεού την φώτιση βρήκαν τον αδελφό Ακάκιο να είναι πεσμένος πάνω στα χιόνια και όχι σε κρε66άτι, πού του έδειξε ή φαντασία του Σατανά.

Ήταν κυριολεκτικά ξεπαγιασμένος από το κρύο, πού στο μέρος εκείνο κάνει από το ρεύμα πού σχηματίζεται εκεί. Αναίσθητο τον μετέφεραν στον Αγιοβασίλη πού είναι πλησιέστερα και με εντριβές είδαν και έπαθαν να τον συνεφέρουν στην υγειά του, ό όποιος μόλις συνήλθε διηγήθηκε σε όλους το πάθημα του όπως αρχικά του φάνηκε.

Τι εφόδια εμποδίζουν τις φαντασίες των δαιμόνων

Ή τρομερή αυτή φαντασία του Σατανά, φανερώνει σε μας την μανία πού έχει ό Διάβολος κατά των ανθρώπων και κυρίως κατά των Μοναχών, τους οποίους πάντοτε παραμονεύει, πότε και πώς θα μπόρεση να τους δολοφονήσει, διότι κατά τον λόγον του Κυρίου μας Ιησού Χριστού «Ό Σατανάς άπ' αρχής ανθρωποκτόνος έσα και τη αληθείς ούχεστηκεν», (Ίωάν. Η' 44).

Για το λόγο αυτόν, γενικά οί άνθρωποι, οί πιστοί Χριστιανοί και κυρίως οί Μοναχοί θα πρέπει πάντοτε να έχουν και να φέρουν μαζί ιούς την πανοπλία του φωτός, την περικεφαλαία της αγάπης, τον θώρακα της πίστεως και την πύρινη ρομφαία πού είναι ό λόγος του Θεού.

Απαραίτητα πρέπει πάντα να φέρει επάνω του τον Σταυρό και να καταβολή μεγάλη προσπάθεια και αγώνα, για να κατορθώσει να λέει ακατάπαυστα την ωραία, μονολεκτική και θεολογική ευχή. το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με», το «Υπεραγία Θεοτόκε σώσόν με», το «Σταυρέ του Χριστού πανάγιε σκέπε με, τη δυνάμει σου», «Βαπτιστά του Χριστού και Πρόδρομε Ιωάννη, πρέσβευε υπέρ εμού», «Άγιοι Πάντες πρεσβεύσατε υπέρ εμού του αμαρτωλού».

Έτσι μπορεί να βαδίζει κανείς μέρα - νύχτα και στα πιο έρημα μέρη και να μην κινδυνεύει ή να φοβάται από καμία σκοτεινή δύναμη και φανταστική ενέργεια του Σατανά.

Διότι, όταν ό χριστιανός είναι μ' αυτό τον τρόπο εξοπλισμένος, ο Σατανάς δεν τολμάει να τον πλησίαση, αλλά ως από πυρός διωκόμενος φεύγει και εξαφανίζεται και όλες οί σατανικές ενέργειες του σαν το κερί διαλύονται και χάνονται όπως λέει και ή αγία Γραφή: «Ως εκλείπει καπνός εκλιπέτωσαν, ως τίκεται κηρός από προσώπου πυρός, ούτος απολούνται οί αμαρτωλοί από προσώπου του Θεού και οί δίκαιοι εφρανθήτωσαν» (Ψαλμ. του Δαβίδ).

Στον άνθρωπο πού κατ' αυτόν τον τρόπο είναι εξοπλισμένος, ούτε αυτά τα μάγια πού κάνουν τα όργανα του Σατανά, οί Μάγοι, δεν πιάνουν, όπως θα δούμε στην συνέχεια σε άλλα κεφάλαια του παρόντος βιβλίου.

Ό σατανάς φανερώνεται με διάφορα πρόσωπα
Ό Προηγούμενος Χριστόφορος, αδελφός της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας, περνώντας μια μέρα από το μέρος πού λέγεται «ΒΕΛΛΑΣ» είδε στον δρόμο ένα μικρό και πολύ όμορφο γατάκι.
'Επειδή το μέρος εκείνο είναι δασώδες και αρκετά μακριά από το Μοναστήρι, στην αρχή του φάνηκε πολύ περίεργο, πώς βρέθηκε εκεί το γατάκι;
Εκείνο μόλις είδε τον Προηγούμενο, άρχισε να φωνάζει, νιάου, νιάου και με διάφορα ναζιάρικα χάδια και σχήματα πλησίαζε και πήγε κοντά του.

Ό Προηγούμενος τότε έσκυψε, το πήρε στα χέρια του και άρχισε να παίζει μαζί του. 'Εκείνο παίζοντας, άλλοτε έβγανε τα νύχια του κι άλλοτε με τα δόντια δάγκανε και γκριτζιάνιζε τα χέρια του Προηγούμενου Χριστόφορου, παίζοντας μαζί του.
Σε μια στιγμή πού τον δάγκανε, ό Προηγούμενος, πόνεσε και είπε στο γατάκι χαϊδευτικά: «βλέπω βρε, ότι έχεις δόντια και δαγκώνεις!»

Τότε απροσδόκητα και ξαφνικά φούσκωσε ό γάτος κι έγινε σαν μπαλόνι, και με πολύ άγρια φωνή, το φαινόμενο γατάκι είπε: «Έχω ρε! Τι νόμισες πώς δεν έχω; Μάλιστα έχω κι άλλα πράγματα...» Κι άμα είπε αυτά έγινε άφαντο το γατάκι, πού στο μεταξύ είχε γίνει γάταρος. Άφησε πολλή βρώμα και δυσοσμία και τον Προηγούμενο εμβρόντητο από το φόβο και τη φρίκη που πήρε. Και όπως μετά ομολόγησε ό ίδιος, σ' όλη του τη ζωή δεν μπορούσε να ξεχάσει εκείνη την άγρια φωνή, πού έβγαλε και από το αγρίεμα των ματιών του, πού του φάνηκε σαν να πέταγαν φωτιές. Ήτανε πολύ τρομερό το φαινόμενο.
Μ' αυτό ό Σατανάς θέλησε να τρομάξει τον ιερομόναχο αυτόν και ασφαλώς θα ήθελε να του κάνη ίσως μεγάλο κακό, αλλά δεν είχε περισσότερη εξουσία από το Θεό για να βλάψει πιο πολύ τον άνθρωπο, Διότι ό Σατανάς δεν έχει διάθεση ούτε θέλει να παίξει με τον άνθρωπο, ήθελε να του κάνη μεγάλη ζημιά, όπως κατά καιρούς είχε κάνει σε άλλους, αλλά σ' αυτόν δεν είχε την άδεια να κάνη περισσότερο κακό.
Γι' αυτό να παρακαλούμε τον Πανάγαθο Θεό, να μας φιλάει από τέτοια παιχνίδια με τον Διάβολο, αλλά πρέπει κι εμείς να φυλαγόμαστε και να μην κάνουμε πονηρά έργα, πού δίνουν την άδεια στον Σατανά να μας πειράζει.

Παρόμοιο απατηλό φαινόμενο του σατανά
Στην Μονής Μεγίστης Λαύρας, αυτοί οι δυο κοινοβίασαν και ζούσαν αρμονικά με πολύν αγώνα στην άσκηση και κάθε είδος αρετής.
Ό Ρουμάνος έκανε υπακοή σε όλα στον Πνευματικό και έδειχνε μεγάλη προθυμία στην εγκράτεια και στην άσκηση και ότι εντολή του έδινε ό πνευματικός.
Ό Σατανάς όμως πού παρακολουθεί τον άνθρωπο και προσπαθεί να βρει στον καθένα μας όπως λέμε την «αχίλλειο πτέρνα» δηλαδή το πιο αδύνατο σημείο, για να μας πολεμήσει και να μας φέρει με τόση τέχνη και μαεστρία, έτσι πού να το θέλει, ό άνθρωπος, να κάνη το κακό από μόνος του, και ή επιβουλή του διαβόλου να μη φανεί καθόλου.
Έτσι έγινε και με τον αδελφό Ρουμάνο, ό οποίος ενώ στην αρχή ήταν εγκρατής, σιγά, σιγά όμως χωρίς κι ό ίδιος να το καταλάβει άρχισε να πίνει κρασί τόσο, πού έπεφτε στο βαρύ αμάρτημα της μέθης και παραμελούσε τα καλογερικά του καθήκοντα,
Ό Πνευματικός, γέροντας του, με πολύ κόπο, έπεισε τον Ρουμάνο να κόψη το κρασί και με τη βοήθεια του Θεού και την ευχή του γέροντα του, ό Ρουμάνος δεν ξανάπιε κρασί, παρά μόνον την θεία Κοινωνία μεταλάμβανε τακτικά, αφού πρώτα ξεπλήρωνε τα πνευματικά του καθήκοντα με άκρα υπακοή.
Σε λίγο καιρό ό Πνευματικός κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο και ό Ρουμάνος είχε βάλει όρο να μην βάλλει ποτέ στο στόμα του κρασί και φαίνεται πώς μέσα του πίστεψε ότι από δική του θέληση και δύναμη έκοψε το κρασί.
Μετά από αρκετά χρόνια έφυγε από την «Βίγλα» και κοινοβίασε στην Ιερά Μονή του Αγίου Παντελεήμονος πού λέγεται Ρωσική.
Εκεί μια μέρα, παρουσιάστηκε μπροστά του ή μορφή του γέροντα του Πνευματικού, ό οποίος είχε πριν από δέκα χρόνια πεθάνει.
Ή μορφή εκείνη είπε στον Ρουμάνο Μοναχό, «δεν πειράζει τώρα μπορείς να πίνεις λίγο κρασί για να κόψης το θέλημα σου». Ό Μοναχός χωρίς να σκεφθεί τον όρο, πού μόνος του είχε βάλλει στον εαυτό του, ή να κάνη τον Σταυρό του, πίστεψε στα λόγια εκείνα του Σατανά και ήπιε λίγο κρασί.
Τότε άκουσε την μορφή εκείνη να του λέει: «υστέρα από δέκα ολόκληρα χρόνια σε είπαμε να παραβείς και τον όρκο πού είχες κάνει στον εαυτό σου και σε κατάφερα να πιεις κρασί», και έδειξες πώς χαίρονταν για το κατόρθωμα του αυτό.
Ό Ρουμάνος γύρισε τότε προς τα αριστερά το κεφάλι του για να ιδή άπ' εκεί πού ερχότανε ή φωνή και απ' εκείνη την στιγμή έμεινε το κεφάλι του γυρισμένο επάνω στον ώμο του μέχρι πού πέθανε. Διότι ήταν ό Διάβολος αυτός πού είχε πάρει την μορφή του Πνευματικού του. Και με τον τρόπο αυτόν κατάφερε να τον ρίξει στο προτερινό του αμάρτημα την μέθη και κυρίος να παραβεί τον όρο πού είχε βάλλει μόνος του.

Ό σατανάς με σχήμα πλοίου
Στα Καρούλια, πού είναι κάτω από τα Κατουνάκια, εκεί στα φριχτά βράχια, σκέφτηκε ό Σατανάς να σκοτώσει ένα παραδελφό του Γέροντος Χερουβείμ.
Ό αδελφός αυτός ήταν πραγματικός αγωνιστής, ακτήμων και καθόλα εγκρατής. Άλλα δεν πρόσεξε και κάποια πλάνη εμφιλοχώρησε, ή οποία του έδερνε και βασάνιζε το μυαλό του. Διότι νόμισε τον εαυτό του ικανό και κατάλληλο να πάει στον κόσμο και να κήρυξη στους χριστιανούς το Ευαγγέλιο και τον λόγο του Θεού, για να σωθούν οί άνθρωποι.
Έτσι με τους λογισμούς αυτούς παιδευμένος, μια μέρα βλέπει έξω ακριβώς από τα βράχια πού ασκήτευε ένα μεγάλο πλοίο, να προχωρεί προς το μέρος εκεί πού αυτός έμενε και ήταν έτοιμος να πηδήξει μέσα στο πλοίο αυτό.
Θεού οικονομία όμως ήταν να βρεθεί εκεί τη στιγμή εκείνη ό παραδελφός του Μοναχός Χερουβείμ, ό οποίος επειδή ήταν πολύ χεροδύναμος τον πήρε τον βάστηξε στην αγκαλιά του. Αυτός όμως επέμενε να τον άφήση να πηδήξει μέσα στο πλοίο.
Ό παραδελφός του Χερουβείμ κοίταξε κάτω στην θάλασσα, αλλά δεν έβλεπε κανένα πλοίο διότι προφανώς δεν υπήρχε κανένα πλοίο, κι αν τον άφηνε ασφαλώς θα γκρεμιζόταν κάτω στα βράχια. Και έτσι με πολύν κόπο τον συγκράτησε να μην πέση και τσακιστή.
Ό Σατανάς όμως του είχε θολώσει τόσο το μυαλό, πού συνέχεια εκείνος έβλεπε το πλοίο κάτω να περιμένει να τον παραλαβή, και φιλονικούσε με τον παράδελφό του και έλεγε: «Θέλω να με πάς τώρα στο Μοναστήρι της Λαύρας, για να διαμαρτυρηθώ και να σε καταγγείλω. διότι εμποδίζεις το έργο του Θεού».
Ό παραδελφός του Χερουβείμ Μοναχός με χαρά δέχθηκε να πάνε μαζί στην Λαύρα. Εκεί σαν βρέθηκαν μπροστά στους Προεστούς, βεβαίωσε πώς έβλεπε το πλοίο να τον περιμένει κι ό παραδελφός τον τον εμποδίζει να πάει στο θειο κήρυγμα πού τον καλούνε. Άλλα όταν τους είπε το μέρος εκεί πού αυτός έβλεπε το πλοίο, οί Γέροντες κατάλαβαν την παγίδα πού τοίχε στήσει ό Σατανάς και βάστηξαν τον πλανηθέντα Γέροντα στο Μοναστήρι έως ότου εξομολογήθηκε και με την χάρι του Θεού και την σκέπη της Κυρίας Θεοτόκου, γλίτωσε ό αδελφός αυτός από την μανία του Σατανά.
Και τώρα στις ημέρες μας, με τον ίδιο τρόπο, στα ίδια αυτά μέρη, πού έχουν πολλοί Πατέρες και αδελφοί σωθεί και αγιάσει με την ταπείνωση και ενάρετη ζωή τους. Στον ίδιο τόπο, με την σατανική μέθοδο του, ό διάβολος έχει σκοτώσει πολλούς και άλλους με τον άκρο φανατισμό έχει αποπλανήσει και αφού τους χώρισε από τους άλλους Πατέρες, τους έμπλεξε με μεγάλη ευκολία στα δίχτυα της πλάνης και τους κρατάει σφιχτά για να μη μετανοήσουν.
Έτσι άλλος πίστεψε πώς αυτός μόνον είναι ενάρετος και δυνατός να βαστάει τίς Παραδόσεις άπ' τη ζωή των αγίων Πατέρων και την Ορθοδοξία και «περικοπή της κοινωνίας με τους άλλους Πατέρες.
Άλλος άπ' αυτούς πιστεύει πώς φθάρηκε ή Εκκλησία, καταστράφηκε ή Ορθοδοξία και έμεινε αυτός μόνος πιστός και ορθόδοξος και λογίζεται τους άλλους Πατέρες αιρετικούς.
Άλλος πιστεύει ότι είναι πρότυπο και υπόδειγμα ενάρετης ζωής, διότι έχει ταπείνωση και νοερά προσευχή και οφείλουν οί άλλοι Πατέρες να τον κάνουν υπακοή και να ακολουθούν τα φρονήματα του.
Και με χίλιους δυο παρόμοιους τρόπους και τέχνες διαβολικές πλανήθηκαν, καταστράφηκαν και πολλοί άπ' αυτούς έφυγαν με κακό και αιφνίδιο θάνατο, από την ζωή αυτή ακοινώνητοι και αμέτοχοι και ούτης της θείας Κοινωνίας του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, παραδώσαντες έτσι, ψυχή και σώμα, στον αποπλανήσαντα και αποκόψαντα αυτούς, από το ενιαίο σώμα της αγίας Εκκλησίας και των αγίων αγιορειτών Πατέρων, παμπόνηρο Διάβολο.
Γι' αυτό Πατέρες και αδελφοί, ας μας τρομάξουν αυτά τα παραδείγματα, και ας αναφωνήσουμε κι εμείς με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ: «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού, πρόσχομεν την αγίαν αναφορά, πού προσφέρει για όλο το Χριστιανισμό και τον Αγγελομίμητο και ουρανοπολίτης Μοναχισμό και εύχεται για όλον τον κόσμο, ή κατά Ανατολάς Μία, Αγία Ορθόδοξη, Καθολική και Αποστολική του Χριστού 'Εκκλησία, και μη θέλουμε να στήσει ό καθένας το δικό του θέλημα σαν ορθότερο και ορθοδοξότερο από των άλλων.
Διότι αυτή είναι, ή φοβερώτερη πλάνη του Διαβόλου, να μας διαίρεση να μας αποκόψη, από την ολότητα του Σώματος του Δεσπότου Χριστού, ή οποία βρίσκεται μόνον στην Ορθοδοξία και στην ενότητα της αγίας Πίστεως, καθώς βροντοφωνεί ή αγία 'Εκκλησία μας και στις δεήσεις καθεκάστην λέγει: «Την ενότητα της Πίστεως και την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος του Κυρίου δεηθώμεν».

Εάν δεν υπάρχει ή ένότης της Πίστεως, δεν μπορούμε να κοινωνούμε με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος και επομένως χριστιανός αποκομμένος της Ορθής Πίστεως και στερημένος της Κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος, είναι από την ζωή αυτή νεκρός και πνευματικά πεθαμένος και χωρισμένος αιώνια από την πηγή των αγαθών, τον Ένα Τρισυπόστατο Θεό, τον Πατέρα, τον Υιόν και το Αγιον Πνεύμα.
  

ΑΝΔΡΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Γεροντικο Αγιου Ορους