Το γλυκύτατο εντρύφημα των Γερόντων

Όταν μελετά κανείς το βίο και την πολιτεία του οσίου πατρός ημών Παϊσίου, Εφραίμ Κατουνακιώτη ή άλλων γεροντάδων του Αγίου Όρους έχει την αίσθηση ότι βλέπει το βιβλίο του Αγίου Ισαάκ του Σύρου , τον οποίο είχαν γλυκύτατο εντρύφημα , αχώριστον προσκέφαλον της πολυπαθούς ζωής και των πολυμόχθων αγώνων τους. Ολίγον προ της κοίμησης του Πατρός Παϊσίου τον επισκέφτηκε ο οσιολογιώτατος πατήρ Θεόκλητος Διονυσιάτης.

-                  Πες μου , πάτερ Παϊσιε, πώς αισθάνεσαι τώρα εν όψει του μεγάλου ταξιδιού για τους ουρανούς;

-                  Πάτερ Θεόκλητε, τι να σου πω; Εγώ ποτέ δεν εχόρεψα , αλλά να μπορούσα τώρα θα έστηνα ένα χορό και θα τραγουδούσα " Έχε γεια καημένε κόσμε ".

Τόση ήταν η αταραξία , η ειρήνη και η χαρά ενώπιον του θανάτου, παρ ‘ όλους τους πόνους , παρ ‘ όλη την φοβερή δύσπνοια που τον ταλαιπωρούσαν συνεχώς.

Εκεί στο Μοναστήρι της Σουρωτής όπου είχε εμπιστευθεί τα άγια λείψανα του οσίου πατρός Αρσενίου του Καππαδόκη του αναδόχου του, σε μια γωνιά όπισθεν του Ιερού Βήματος ετάφη και το Άγιον λείψανο του Γέροντα Παϊσίου κατά δική του επιθυμία , για να ευλογείται η  Θεσσαλονίκη και η Μακεδονία και να υμνείται η Ορθοδοξία και να δοξάζεται ο Θεός ο ενδοξαζόμενος εν τοις Αγίοις αυτού.

Πάνω στον τάφο του ζήτησε να γραφτεί το ακόλουθο ποίημα , το οποίο ο ίδιος εστιχούργησε:

Εδώ τελείωσε η ζωή

εδώ και η πνοή μου.

Εδώ το σώμα θα θαφτεί,

θα χαίρει και η ψυχή μου.

Εδώ ο Άγιός μου κατοικεί

αυτό είναι τιμή μου.

Πιστεύω αυτός θα λυπηθεί

την άθλια ψυχή μου.

Θα εύχεται στο Λυτρωτή

νάχω την Παναγιά μαζί μου.

Μακάριες και τρισμακάριες οι ψυχές που αξιώθηκαν να τολμήσουν και να γευθούν τέτοιες ουράνιες αναβάσεις. Μακάριος και συ Γέροντα Παϊσιε , πνευματικέ ορειβάτη , ψυχή που ανέβαινες " λευκανθισμένη " και μέσα στην ησυχία θηρευόσουνα τον Θεό. Οι ευχές σου ας μας συνοδεύουν και εμάς στον αγώνα της ζωής και πνευματικής τελειότητας . Ας μας ενδυναμώνουν ρακένδυτοι όντες, αφού « επτωχεύσαμεν σφόδρα ». τον Θεκανθισμπ

Από το βιβλίο « Εμπειρίες από τον αμίλητο κόσμο του Άθω »

Νικολάου Ζαχαριάδη

Τόμος Α’

Πύργος Ηλείας -1998