«Ἀπολαύοντες πάναγνε, τῶν σῶν δωρημάτων εὐχαριστήριον, ἀναμέλπομεν ἐφύμνιον»

Όλη η ζωή μας, αγαπητοί μου αδελφοί βρίσκεται συχνά-πυκνά , μέσα σε διάφορα προβλήματα, ο άνθρωπος ξεχνάει κάτι που θα πρέπει να είναι απαραίτητο και πρωταρχικό μέλημα στη ζωή του. Ξεχνάει να ευχαριστήσει την Υπεραγία Θεοτόκο και τους αγίους της εκκλησίας μας, όπως πολύ περισσότερο τον Κύριό μας, Ιησού Χριστό τον οποίο συνεχώς παρακαλούμε συνήθως στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας.
Εάν μετρήσουμε τον χρόνο που χρησιμοποιούμε για να παρακαλέσουμε τον Θεό και τον χρόνο που χρησιμοποιούμε για να ευχαριστήσουμε Αυτόν και τους αγίους, θα δούμε ότι είναι δυσανάλογος. Ας πούμε το 98 τοις εκατό, το χρησιμοποιούμε για να λέμε : «Θεέ μου Σε παρακαλώ, δος μου το ένα, δος μου το άλλο, γλύτωσέ με από τον ένα κίνδυνο, ή από τον άλλο…» και συνεχώς γινόμεθα ζητιάνοι, ξεχνάμε όμως να Τον ευχαριστήσουμε.
Αλλά για να Τον ευχαριστήσουμε, πρέπει απαραίτητα να ερευνήσουμε και να δούμε ποιες είναι οι δωρεές Του. Εάν δεν ανακαλύψουμε τις δωρεές Του, είναι δύσκολο να ξεσπάσουμε σε μία ευχαριστία προς τον Θεό και τους αγίους μας.
Πολλά μέσα στη ζωή μας τα θεωρούμε τελείως φυσιολογικά, γι’ αυτό ούτε καν Τον έχουμε ευχαριστήσει. Ας πούμε το ότι βλέπουμε, το ότι έχουμε τα μάτια μας με υγεία και μπορούμε να απολαμβάνουμε την ωραιότητα των δημιουργημάτων , μπορούμε να γνωρίζουμε τους γονείς μας, τ’ αδέλφια μας, τα παιδιά μας, τους φίλους μας, τους γνωστούς, τους συγγενείς, τους γείτονες και όλους τους ανθρώπους. Το ότι μπορούμε να απολαμβάνουμε αυτό το θαυμαστό θέαμα, τον έναστρο ουρανό, αυτό το πράγμα το θεωρούμε τελείως φυσικό και δεν έχουμε ευχαριστήσει μια φορά τον Θεό γιατί μας έδωσε το φως, τα μάτια μας και όλες τις αισθήσεις μας.
Θα καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό, το να έχουμε δηλαδή την δωρεά των οφθαλμών, όταν μεταφερθούμε σε μία Σχολή τυφλών. Όταν αυτοί οι άνθρωποι , άλλοι εκ γενετής και άλλοι κατά την διαδρομή της ζωής τους έχασαν το πολυτιμώτατο αυτό αγαθό. Και τι δεν θα έδιναν αυτοί οι άνθρωποι για να αποκτήσουν το φως τους;
Έτυχε πολλές φορές να βρεθώ ανάμεσά τους και να βλέπω αυτή την αγωνία που έχουν μέσα τους και να λένε: «Να μπορούσα να κάνω εκείνο, να μπορούσα να κάνω το άλλο, να αποκτήσω το φως μου. Δεν θέλω πολύ, έστω λίγο κι από το ένα μάτι να βλέπω».
Αυτό το πράγμα σημαίνει ότι ζούμε σ’ έναν απέραντο κήπο δωρεών του Θεού, μόνο με την δωρεά των οφθαλμών.
Ας πούμε τώρα για την ακοή. Πόσες φορές ευχαριστήσαμε τον Θεό γιατί μας έδωσε αυτό το πολύτιμο δώρο της ακοής και το δώρο της ομιλίας; Να μπορούμε να ακούμε, να συνεννοούμεθα, να μπορούμε να απολαμβάνουμε τις ωραίες μελωδίες, τα πουλιά που κελαηδούν, να μπορούμε να ακούμε τις ωραίες ψαλμωδίες και να μπορούμε να λέμε ό,τι έχουμε στην καρδιά μας, να προσευχόμεθα, να μπορούμε να λέμε μεγαλοφώνως, «Θεέ μου, Σ’ ευχαριστώ, Σε παρακαλώ», να μπορούμε να εκφράζουμε τον πόνο μας, να μπορούμε να εκφράζουμε την λύπη μας, τις αμαρτίες μας. Πόσες φορές ευχαριστήσαμε τον Θεό γιατί μας έδωσε την γλώσσα και τ’ αυτιά να μιλάμε και ν’ ακούμε;
…Ας πάμε σ’ ένα Ψυχιατρείο για να δούμε εκεί τι σημαίνει να έχω το μυαλό μου. Πόσες φορές ευχαριστήσαμε τον Θεό γιατί μας έδωσε το μυαλό, το νου;
Το ότι μπορούμε και περπατάμε και βγαίνουμε έξω από το σπίτι μας και αλλάζουμε παραστάσεις και τρέχουμε στην εργασία μας και κάνουμε τα ψώνια μας, τι ότι μπορούμε να πηγαίνουμε στην εκκλησία, να προσευχόμεθα. Για να επισκεφθούμε ένα Άσυλο ανιάτων για να δούμε τι σημαίνει να μπορώ να περπατώ, έστω κι αν έχω κάποιες ασθένειες, μικρές η μεγάλες, όμως μπορώ να βγαίνω έξω και να «ξεδίνω», όπως λένε μερικοί. Όταν επισκεφθούμε ένα Άσυλο ανιάτων θα δούμε εκεί καρφωμένους στο κρεβάτι του πόνου, χωρίς ελπίδα θεραπείας, από ανίατες ασθένειες τόσους ανθρώπους. Πόσες φορές ευχαριστήσαμε τον Θεό για το ότι μπορούμε και περπατάμε; Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου που μου έδωσες τα πόδια με υγεία και μπορώ και περπατάω.
Πόσες φορές ευχαριστήσαμε τον Θεό για την ψυχή την αθάνατη που μας χαρίζει; …
…Όταν ο άνθρωπος έχει αυτήν την συναίσθηση , καταλαβαίνει ότι έσφαλλε κάπου και μετανοεί, αυτό το πράγμα είναι σωτήριο για την ψυχή του. Η μετάνοια είναι δώρο Θεού, δεν μπορούν όλοι να μετανοήσουν και υπάρχει περίπτωση που εάν επιμένει κάποιος στα πάθη και τις αδυναμίες του να μην μπορεί να μετανοήσει ποτέ. Πόσες φορές ευχαριστήσαμε τον Θεό που μας έδωσε πνεύμα μετανοίας; Πόσες φορές ευχαριστήσαμε τον Θεό που μας έδωσε το Σώμα Του και μας το δίνει κάθε τόσο και το Αίμα Του, όταν λέει ο ιερέας, «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε;». Τον ευχαριστήσαμε με την καρδιά μας για το ότι προσφέρεται ο ίδιος με κάθε τρόπο και ιδιαίτερα με τη σταυρική του θυσία;
Πόσες φορές Τον ευχαριστήσαμε γιατί μας έδωσε το δώρο της προσευχής; Πάμε σ’ έναν άνθρωπο, εδώ σ’ αυτόν τον κόσμο τον μάταιο, που έχει κάποια θέση, είτε είναι Δήμαρχος, είτε είναι Υπουργός, είτε είναι Πρωθυπουργός, είτε πρόεδρος της Δημοκρατίας και θέλουμε να τον δούμε. Πάμε την πρώτη μέρα και μας λένε αύριο, πάμε την άλλη μέρα και μας λένε μεθαύριο και πέρασε από τον ιδιαίτερο του ιδιαιτέρου για να μιλήσεις σ’ έναν άνθρωπο χοϊκό, ο οποίος δεν έχει καμμία αξία πολλές φορές από απόψεως πνευματικής και μας προσφέρεται ο ίδιος ο Θεός και μας λέει: Μπορείτε κάθε στιγμή να μου μιλάτε, «αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε, κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν· πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται». Αρκεί να το ζητήσετε με πίστη «όσα εάν αιτήσετε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε». Πόσες φορές ευχαριστήσαμε τον Θεό γι’ αυτό το ουράνιο δώρο της προσευχής , που είναι η γαλήνη της ψυχής, που εκφράζουμε τον πόνο μας, Τα δάκρυά μας στον θεό Τον ευχαριστούμε ή μόνο Τον παρακαλούμε;
Πόσες φορές τώρα ευχαριστήσαμε την Παναγία μας, τους αγίους μας, όταν τους παρακαλούμε για πολλά και διάφορα; Μόλις μας δοθεί το δώρο, ξεσπάμε σε μία προσωρινή, θα λέγαμε χαρά, ευχαρίστηση μάλλον, γιατί η χαρά αναβλύζει από μέσα και είναι αποτέλεσμα της συνδέσεως με τον αρχηγό της χαράς, τον Ιησού Χριστό και ξεχνάμε να Τον ευχαριστήσουμε. Μία ευχαρίστηση θα είναι της στιγμής, όπως είναι τα βεγγαλικά αυτά στην Έκθεση που τα πετάνε κάθε χρόνο και λέμε, α, και μετά μένει ένα μαύρο σύννεφο. Δεν σκεφτόμαστε ότι ο θεός μνας χάρισε όλα αυτά που ζητήσαμε, ενώ πριν με δάκρυα, με πόνο, παρακαλούσαμε, κάναμε μετάνοιες ,φτιάχναμε προσευχές παρακλήσεις, δεήσεις και μόλις αποκτήσαμε αυτό που ζητούσαμε, ξεχάσαμε το Θεό, ενώ θα έπρεπε να τον ευχαριστήσουμε με όλη την ψυχή μας όχι μόνο με λόγια αλλά με όλη την ζωή μας.
Πόσες φορές κάναμε προσευχή μόνο με ευχαριστία; Να πούμε σήμερα θα ξεχάσω όλα τα προβλήματα , τα γνωρίζει ο Θεός , σήμερα θα ασχοληθώ με την ευχαριστία. Θα Τον ευχαριστήσω, για όλες τις πνευματικές και υλικές δωρεές.
Κι αυτά που σας ανέφερα τώρα είναι μερικά πρόχειρα κι ελάχιστα, από τα άπειρα δώρα του Θεού, τόσο τα υλικά, όσο και τα πνευματικά. Αν καθίσει κανείς και σκεφθεί, θα διαπιστώσει ότι από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο αγαθό προέρχονται από τον Θεό. Ούτε μία τρίχα της κεφαλής δεν μπορεί να πέσει, εάν δεν το θέλει ο Θεός, έτσι μας λέει η αγία Γραφή˙ και μετά εμείς κομπάζουμε όταν αποκτήσουμε κάτι ή όταν προσπαθήσουμε και επιτύχουμε κάτι πάλι με τη χάρη του Θεού, λέμε: Εγώ έκανα αυτό το πράγμα με μεγάλη έπαρση και εγωισμό.
Φαντάζεστε πόσο ψεύτικοι, πόσο υποκριτές είμαστε, πόσο αχάριστοι είμαστε; Την αχαριστία την στηλίτευσε ο ίδιος ο Χριστός μας , όταν θεράπευσε τους δέκα λεπρούς: «Οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; Οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;». Στηλίτευσε ακόμη την αχαριστία των Ιουδαίων όταν τους είπε: «Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντί τοῦ μάννα χολήν∙ ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος· ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε;».
Βλέπετε, λοιπόν, ότι η αχαριστία μας πολλές φορές είναι εκείνη που αφαιρεί την χαρά από μέσα μας. Εάν είμαστε ευγνώμονες τότε έχουμε χαρά. Το δοχείο της χάριτος ανοίγει και προσφέρεται η χάρι του Θεού στον άνθρωπο, που αναγνωρίζει τις ευεργεσίες και ευχαριστεί τον Θεόν από καρδίας.
Γι’ αυτό θα πρέπει κάθε στιγμή να πλημμυρίζει την ψυχή μας η ευγνωμοσύνη πρωτίστως στον εν Τριάδι Θεόν και εν συνεχεία στην Υπεραγία Θεοτόκο προς την οποίαν απευθυνόμενοι συνεχώς να της λέμε εγκαρδίως:
«Ἀπολαύοντες πάναγνε, τῶν σῶν δωρημάτων εὐχαριστήριον, ἀναμέλπομεν ἐφύμνιον».


Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
+Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου»
Τόμος 5ος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996