Γιαγιά,τι’ναι το Τριώδιο;

Η Ελπίδα και ο Γιώργος ,είναι απ’ τα παιδιά που έχουν την ευλογία στην οικογένειά τους, να ζει πολύ κοντά, η γιαγιά Σοφία. Απλή στους τρόπους, κολοσυνάτη ,χωρίς πολλές γραμματικές γνώσεις, όμως πολύ πιστή στο Θεό.
Μας αρέσει να την ακούμε με προσοχή κάθε φορά που αποφασίζει να μας διηγηθεί κάποιο από τα θαύματα που έζησε…
Τις Κυριακές λοιπόν μετά απ’ την εκκλησία, έχουμε τη συνήθεια να μαζευόμαστε όλοι μαζί στο σπίτι της,
για το μεσημεριανό φαγητό και, έτσι έγινε και σήμερα…

Αφού απολαύσαμε τα νόστιμα και καλοψημένα φαγητά της γιαγιάς, μαζέψαμε και τακτοποιήσαμε τα πιάτα και τη κουζίνα. Οι «μεγάλοι» πήραν το καφεδάκι τους και βγήκαν να τ’ απολαύσουν στον ανθοστόλιστο και μυρωδάτο κήπο. Μπήκαμε κιόλας στην Άνοιξη βλέπεις!

Η γιαγιά έκατσε στη συνηθισμένη της γωνιά κάτω απ’ τις αγαπημένες της, άγιες εικόνες και τα’ άσβεστο με τα’ Άγιο Φως απ’ την Ανάσταση, καντηλάκι της.

_ Σήμερα λοιπόν παιδιά μου ξεκινά το Τριώδιο…

_ Γιαγιά, τι ’ναι το Τριώδιο; ρώτησε η Ελπίδα.

_ Με την παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου που διάβασε ο παπάς σήμερα στην εκκλησία και λίγο πριν τη Μεγάλη Σαρακοστή, ο Θεός μας θυμίζει πως υπάρχουν δυο λογής ανθρώπων: οι υπερήφανοι ,και οι ταπεινοί που αναγνωρίζουν τα σφάλματά τους και μετανοιώνουν γι’ αυτά. Γι’ αυτό κι Εκείνος τους αγαπά.

Την επόμενη Κυριακή, είναι η παραβολή του Ασώτου που μας λέει για το γιό ενός πλούσιου πατέρα, που αποφάσισε να σπαταλήσει το μερίδιο απ’ τη περιουσία του και να φύγει μακρυά απ’ το σπίτι του…

_ Γιαγιά , είπε ο Γιώργος , έμεινε για πάντα μακρυά του;

_ Ευτυχώς όχι, παιδί μου! αφού πέρασε πολλή δυστυχισμένη ζωή, γύρισε κλαίγοντας στον πατέρα του, παρακαλώντας τον να τον συγχωρέσει…

_ Και την άλλη Κυριακή γιαγιά, που λέμε της Αποκρηάς θα ντυθούμε να πάμε στο καρναβάλι όπως κάνουν και τα’άλλα παιδιά;

_ Άα! Γιωργάκη μου ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός λέει μια παροιμία! Και ξέρεις τι λέει ο Χριστούλης μας; Όπου είναι ο θησαυρός μας ,εκεί είναι και η καρδιά μας!

_ Τι σημαίνει αυτό γιαγιά;

_ Σημαίνει παιδιά μου ότι, αυτό το έθιμο είναι απ’τα παλιά , απ’ τους αρχαίους ακόμα που λάτρευαν το θεό Διόνυσο και έβαζαν μάσκες και ντύνονταν παράξενα κι ύστερα, έκαναν πράξεις άσεμνες, που δε λέγονται παιδί μου!...

_ Ο Απόστολος Παύλος μας λέι να φεύγουμε απ’ την ειδωλολατρεία και οι άγιοι της εκκλησίας μας, όπως ο Μέγας Βασίλειος μας παροτρύνουν να μοιάζουμε με τις μελισσούλες που πετούν στα μυρωδάτα λουλούδια του αγρού κι απ’ αυτά τρυγούν το νέκταρ, κι όχι με τις μύγες που πηγαίνουν όπου είναι βρωμιά!...είπε ο πατέρας ,πού άκουσε τη κουβεντούλα τους!

_ Μα τι θα πουμε στους συμμαθητές μας που θα παρατηρήσουν ότι λείπουμε;

_ Μπορείτε με θάρρος , σαν γνήσιοι χριστιανοί, ν’ απαντήσετε ότι :

Προτιμούμε να μη στενοχωρήσουμε το Χριστούλη μας και ότι δε γίνεται να υπηρετούμε δυο κυρίους…Ή τον Ένα θ’αγαπάμε ή τον άλλο…

Και ξέρετε πως γι’ αυτό θα κερδίσετε από ένα λαμπερό στεφάνι ,απ’ το Θεό γιατί αγωνίζεστε γι’ Αυτόν;

_ Εγώ το θέλω αυτό το στεφάνι ,γιαγιά!

_ Κι εγώ!

_ Μπράβο, καλά μου παιδιά! Τώρα είστε ήρωες σαν τους αγίους μας και όπως ο αη-Γιώργης, μαρτύρησαν και δε πρόδωσαν τη πίστη τους, παρ’όλα τα πλούτη και τ’αξιώματα που τους έταξαν οι άρχοντες!

Χαρά σ’αυτούς π’ακούν το λόγο του Θεού και τον εφαρμόζουν! Και ξέρετε; Εκείνη τη μέρα θα σας φτιάξω τη πιο νόστιμη τυρόπιτα και θα φάμε κι απ’ το αγαπημένο σας γλυκό σταφύλι που έφτιαξα με τα χεράκια μου, κι αν θέλετε, θα σας δείξω τα παράσημα που ο παππούς σας κέρδισε στο πόλεμο του ’40…

_ Αλήθεια γιαγιά;

_ Φυσικά ,είπε κι η μητέρα,που συμπλήρωσε την παρέα μας, κι έτσι , θα γιορτάσουμε όλοι μαζί, χριστιανικά!...